Βυζαντινή κατάκτηση της Βουλγαρίας
Από το 970 μέχρι το 1018, μια σειρά συγκρούσεων μεταξύ της Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας οδήγησε στη σταδιακή κατάκτηση της Βουλγαρίας από τους Βυζαντινούς, οι οποίοι επανέκτησαν τον έλεγχό τους για ολόκληρη τη Βαλκανική Χερσόνησο για πρώτη φορά μετά τις σλαβικές εισβολές του 7ου αιώνα. Ο αγώνας άρχισε με την ενσωμάτωση της ανατολικής Βουλγαρίας μετά τον ρωσοβυζαντινό πόλεμο (970-971). Η βουλγαρική αντίσταση ήταν υπό την ηγεσία των αδελφών Κομετοπούλων, οι οποίοι με έδρα τις ανεξερεύνητες δυτικές περιοχές της βουλγαρικής αυτοκρατορίας, Αχρίδα. δυσκόλευαν τους Βυζαντινούς.[1][2][3]
Χρονικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Καθώς οι βυζαντινοβουλγαρικές σχέσεις επιδεινώνονταν στα τέλη της δεκαετίας του 960, η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σχεδίαζε σχέδια για την τελική πτώση των Βουλγάρων. Η απροσδόκητη κατάρρευση της Βουλγαρίας και οι φιλοδοξίες του Σβιατοσλάβ Α΄ του Κιέβου να καταλάβει την Κωνσταντινούπολη μαιταιώθηκαν. Ο αυτοκράτορας Βόρις Β΄ απήχθη και μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου και πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του, ο βυζαντινός αυτοκράτορας Ιωάννης Α΄ Τσιμισκής ανακοίνωσε την προσάρτηση της Βουλγαρίας, αν και η Βυζαντινή Αυτοκρατορία είχε μόνο την Ανατολική Βουλγαρία την εποχή εκείνη. Οι τέσσερις αδελφοί Δαυίδ, Μωυσής, Αρών και Σαμουήλ της δυναστείας των Κομετοπούλων κυβερνούσαν στις ελεύθερες περιοχές και το 976 ξεκίνησαν μια μεγάλη αντεπίθεση εναντίον των Βυζαντινών για να ανακτήσουν τις χαμένες περιοχές. Σύντομα ο νεότερος αδελφός Σαμουήλ πήρε όλη την εξουσία μετά τους θανάτους των τριών μεγαλύτερων αδελφών του.
Ο Σαμουήλ αποδείχθηκε ένας επιτυχημένος στρατηγός που προκάλεσε μεγάλη ήττα στον βυζαντινό στρατό κατακτόντας τη βορειοανατολική Βουλγαρία. Οι επιτυχημένες εκστρατείες του επέκτειναν τα σύνορα της Βουλγαρίας στη Θεσσαλία και την Ήπειρο και το 998 κατέκτησε το πριγκιπάτο της Δουκλίας. Το 997 ο Σαμουήλ ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας της Βουλγαρίας μετά τον θάνατο του νόμιμου ηγεμόνα, Ρομάν.
Οι Βυζαντινοί υπό τον Βασίλειο Β´, έναν επιτυχημένο αυτοκράτορα, το 1001 άρχισαν να παίρνουν προβάδισμα. Οι Βούλγαροι δεν ήταν σε θέση να αντισταθούν στις βυζαντινές εκστρατείες. Το 1014 οι Βυζαντινοί κέρδισαν την αποφασιστική μάχη του Κλειδίου. Όλοι οι τοπικοί άρχοντες που παραδόθηκαν μεταφέρθηκαν είτε στην Κωνσταντινούπολη είτε στην Ανατολία και οι περισσότεροι από αυτούς αργότερα αφομοιώθηκαν στη βυζαντινή κοινωνία. Η Βουλγαρία έχασε την ανεξαρτησία της και παρέμεινε θέμα στο Βυζάντιο για πάνω από ένα αιώνα μέχρι το 1185.[4][5][6] Με την κατάρρευση του πρώτου βουλγαρικού κράτους, η βουλγαρική εκκλησία υπήχθησε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.[7]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Byzantium's Balkan frontier: a political study of the Northern Balkans, 900-1204, Author Paul Stephenson, Publisher Cambridge University Press, 2000, (ISBN 0-521-77017-3), pp. 58-66.
- ↑ Rosenwein, Barbara H. (1 Ιανουαρίου 2009). A Short History of the Middle Ages. University of Toronto Press. ISBN 978-1-4426-0104-8.
- ↑ Gregory, Timothy E. (26 Αυγούστου 2011). A History of Byzantium. John Wiley & Sons. ISBN 978-1-4443-5997-8.
- ↑ Vasiliev, Alexander A. (15 Απριλίου 1958). History of the Byzantine Empire, 324–1453, Volume I. University of Wisconsin Press. ISBN 978-0-299-80925-6.
- ↑ Sedlar, Jean W. (1 Μαρτίου 2013). East Central Europe in the Middle Ages, 1000-1500. University of Washington Press. ISBN 978-0-295-80064-6.
- ↑ Curta, Florin (31 Αυγούστου 2006). Southeastern Europe in the Middle Ages, 500-1250. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-81539-0.
- ↑ Britannica: The first Bulgarian empire.