Βρετανική Εντολή για την Παλαιστίνη (νομικό μέσο)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Κοινωνία των Εθνών
Εντολή Παλαιστίνης και
Μνημόνιο Υπεριορδανίας
Βρετανικό Διοικητικό Έγγραφο 1785, Δεκέμβριος 1922, εμπεριέχει την Εντολή Παλαιστίνης και το Μνημόνιο Υπεριορδανίας
Δημιουργήθηκε1920–22
Επικυρώθηκε1923
ΥπογράφοντεςΚοινωνία των Εθνών
ΣκοπόςΔημιουργία των εδαφών της Παλαιστίνης και της Υπεριορδανίας

Η Βρετανική Εντολή για την Παλαιστίνη (αγγλικά: Mandate for Palestine) ήταν εντολή της Κοινωνίας των Εθνών για την επικράτεια που αποτελούσε προηγουμένως τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τα σαντζάκια της Ναμπλούς, της Άκρας, του νότιου τμήματος του βιλαετίου της Συρίας,[1] του νότιου τμήματος του βιλαετίου της Βηρυτού και του σαντζακίου της Ιερουσαλήμ, πριν από την Ανακωχή του Μούδρου.

Το σχέδιο της εντολής για την Παλαιστίνη επιβεβαιώθηκε επισήμως από το Συμβούλιο της Κοινωνίας των Εθνών στις 24 Ιουλίου 1922, συμπληρωμένο με το Μνημόνιο για την Υπεριορδανία της 16ης Σεπτεμβρίου 1922[2][3] και τέθηκε σε ισχύ στις 29 Σεπτεμβρίου 1923,[2] μετά την επικύρωση της Συνθήκης της Λωζάνης, με το Ηνωμένο Βασίλειο ως εντολή διοίκησης.[4][5]

Το έγγραφο βασίστηκε στις αρχές που περιέχονται στο άρθρο 22 του Συμφώνου της Κοινωνίας των Εθνών και στο Ψήφισμα του Σαν Ρέμο της 25ης Απριλίου 1920, το οποίο ενσωμάτωσε τις αποφάσεις που ελήφθησαν μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κατά τη Διάσκεψη του Σαν Ρέμο, όπου το Ανώτατο Συμβούλιο της Ανώτατο Συμβούλιο των Κύριων Συμμαχικών Δυνάμεων. Σκοπός του συστήματος της εντολής της Κοινωνίας των Εθνών ήταν να διαχειριστεί τμήματα της ηττημένης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που είχε τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής από τον 16ο αιώνα, "μέχρις ότου είναι σε θέση να παραμείνουν μόνοι".[6] Τα κατά προσέγγιση βόρεια σύνορα με τη Γαλλική Εντολή συμφωνήθηκαν στη Συμφωνία Πωλέ–Νιούκομπ της 23ης Δεκεμβρίου 1920.[7]

Η Υπεριορδανία ήταν χώρα στην οποία δεν υπήρχε άνθρωπος μετά τη Μάχη του Μαϊσαλούν τον Ιούλιο του 1920.[8] Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι Βρετανοί επέλεξαν να αποφύγουν οποιαδήποτε οριστική σχέση με την Παλαιστίνη[9] μέχρι ένα συνέδριο του Μαρτίου 1921 στο οποίο συμφωνήθηκε ότι ο Αμπντάλα Μπιν Χουσεΐν θα διοικούσε την περιοχή υπό την αιγίδα της Παλαιστινιακής Εντολής. Το Μνημόνιο για την Υπεριορδανία παρείχε τις λεπτομέρειες για την υποστήριξη του άρθρου 25 της εντολής, ώστε η εβραϊκή εθνική εστία να μην εφαρμόζεται στο έδαφος ανατολικά του ποταμού Ιορδάνη. Δημιούργησε επίσης ξεχωριστή "Διοίκηση της Υπεριορδανίας" για την εφαρμογή της Εντολής υπό τη γενική εποπτεία της Μεγάλης Βρετανίας. Η Υπεριορδανία υπήρξε σε μεγάλο βαθμό αυτόνομη υπό βρετανική κυριαρχία σύμφωνα με συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου 1928 και ήταν πλήρως ανεξάρτητη με συνθήκη με τη Βρετανία της 22ας Μαρτίου 1946.[10]

Η εντολή τερματίστηκε στις 14 Μαΐου 1948. Πριν από τη λήξη της, στις 29 Νοεμβρίου 1947, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε την απόφαση 181, η οποία αφορούσε τη μελλοντική κυβέρνηση της Παλαιστίνης. Προέβλεπε τη δημιουργία ξεχωριστών εβραϊκών και αραβικών κρατών που θα λειτουργούσαν υπό οικονομική ένωση με την Ιερουσαλήμ να μεταφέρεται στη διοίκηση του ΟΗΕ.[11] Την τελευταία ημέρα της εντολής ανακηρύχθηκε η δημιουργία του Κράτους του Ισραήλ.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Sykes 1973, σελ. 43.
  2. ↑ 2,0 2,1 Palestine Royal Commission Report Presented by the Secretary of State for the Colonies to Parliament by Command of His Majesty, July 1937, Cmd. 5479 Αρχειοθετήθηκε 27 January 2012 στο Wayback Machine.. His Majesty's Stationery Office., London, 1937. 404 pages + maps. (Peel Report, 45 MB)
  3. ↑ Marjorie M. Whiteman, Digest of International Law, vol. 1, US State Department (Washington, DC: U.S. Government Printing Office, 1963) pp 650–652
  4. ↑ "The final draft was presented to the British Parliament in August 1921, the Palestine Mandate was approved by the League of Nations in July 1922, and finally on 28 September 1923 it was ratified under the Treaty of Lausanne." The roots of separatism in Palestine: British economic policy, 1920-1929, Barbara Jean Smith, Syracuse University Press, 1993
  5. ↑ "It was formally approved by the League of Nations on 24 July 1922, but did not come legally into force until after the ratification of the Treaty of Lausanne on 28 September 1923." The seat of Pilate; an account of the Palestine Mandate, John Marlowe, Cresset Press, 1959
  6. ↑ Article 22, The Covenant of the League of Nations and "Mandate for Palestine", Encyclopedia Judaica, Vol. 11, p. 862, Keter Publishing House, Jerusalem, 1972
  7. ↑ «Accept Terms and Conditions on JSTOR» (PDF). 
  8. ↑ Norman Bentwich, England in Palestine, p51, "The High Commissioner had ... only been in office a few days when Emir Faisal ... had to flee his kingdom" and "The departure of Faisal and the breaking up of the Emirate of Syria left the territory on the east side of Jordan in a puzzling state of detachment. It was for a time no-man's-land. In the Ottoman regime the territory was attached to the Vilayet of Damascus; under the Military Administration it had been treated a part of the eastern occupied territory which was governed from Damascus; but it was now impossible that that subordination should continue, and its natural attachment was with Palestine. The territory was, indeed, included in the Mandated territory of Palestine, but difficult issues were involved as to application there of the clauses of the Mandate concerning the jewish National Home. The undertakings given to the Arabs as to the autonomous Arab region included the territory. Lastly, His Majesty's Government were unwilling to embark on any definite commitment, and vetoed any entry into the territory by the troops. The Arabs were therefore left to work out their destiny."
  9. ↑ Karsh, Efraim· Karsh, Inari (1 Ιανουαρίου 2001). «Empires of the Sand: The Struggle for Mastery in the Middle East, 1789-1923». Harvard University Press – μέσω Google Books. 
  10. ↑ Wright, Esmond (1951). «Abdallah's Jordan: 1947-1951». Middle East Journal 5: 439–460. https://archive.org/details/sim_middle-east-journal_autumn-1951_5_4/page/439. 
  11. ↑ «A/RES/181(II) of 29 November 1947». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Οκτωβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 29 Μαρτίου 2018. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

π • σ • ε Εντολές της Κοινωνίας των Εθνών (1919–46)
Κατηγορία Α
Κατηγορία Β
Κατηγορία Γ
Δείτε επίσης: εδαφικά εμπιστεύματα Ηνωμένων Εθνών (μετά το 1946)
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Βρετανική_Εντολή_για_την_Παλαιστίνη_(νομικό_μέσο)&oldid=10265831"