Βιλαίν Α΄ ντ'Ωλναί
| Βιλαίν Α΄ ντ'Ωλναί | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Θάνατος | 1269[1] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Πριγκιπάτο της Αχαΐας |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιωτικός |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Εράρδος Α΄ ντ'Ωλναί Γοδεφρείδος ντ'Ωλναί |
| Γονείς | Ουντάρ ντ'Ωλναί |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | ιππότης στρατάρχης βαρόνος |
Ο Βιλαίν ντ'Ωλναί ή ντ'Ωνουά (Villain d'Aulnay/d'Aunoy, ... - 1269) ήταν Γάλλος ιππότης από το Ωλναί-Λ'Έτρ της Καμπανίας που έγινε στρατάρχης της Λατινικής Αυτοκρατορίας και πρώτος βαρώνος της Αρκαδίας στο πριγκιπάτο της Αχαΐας[2]. Στην ελληνική εκδοχή του Χρονικού του Μορέως αναφέρεται ως Βηλὲς ντὲ Ἀνόε, μορφή που πέρασε και σε άλλες εκδοχές του Χρονικού ως Anoé, Annoée ή Anoée.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Βιλαίν ήταν μάλλον γιος του Ουντάρ ντ'Ωλναί (Oudard d'Aulnay), ενός Γάλλου ευγενή της Καμπανίας ο οποίος το 1206 διαδέχτηκε τον Γοδεφρείδο Βιλλεαρδουίνο ως μαρεσάλος της Καμπανίας, μετά την αναχώρηση του τελευταίου για την Δ΄ Σταυροφορία. Ο J. Longon θεωρεί πιθανό η μητέρα του Ουντάρ, Αντελίν, να ήταν αδερφή του Γοδεφρείδου.[3] Ο Ουντάρ είχε τρεις γιους, τους Εράρδο, Γοδεφρείδο και Βιλαίν. Οι δυο πρώτοι παρέμειναν στην Καμπανία, ενώ ο Βιλαίν αναζήτησε την τύχη του στη λατινική Ανατολή.[4]
Ο Βιλαίν εμφανίζεται στη Λατινική Αυτοκρατορία το 1229, όταν, μαζί με τον Πονς ντε Λυόν, του ανατέθηκε από τους ευγενείς της Αυτοκρατορίας να προσφέρει την κηδεμονία του ανήλικου αυτοκράτορα Βαλδουίνου Β΄ στον Ιωάννη του Μπριέν.[4] Το 1238, εμφανίζεται ήδη ως κάτοχος της θέσης του μαρεσάλου της Λατινικής Αυτοκρατορίας, στην συμφωνία υποθήκης του ακάνθινου στεφανιού του Χριστού στον Βενετό Νίκολα Κιρίνι (Nicolas Quirini) έναντι 13.134 χρυσών υπέρπυρων.[4][5] Το 1243, του ανατέθηκε πιθανόν μια αποστολή στη Βασίλισσα της Γαλλίας, Μπλανς της Καστίλλης εκ μέρους του Βαλδουίνου.[4]
Φαίνεται ότι ο Βιλαίν ανελάμβανε συχνά αποστολές στη Γαλλία, και έτσι το Φεβρουάριο του 1249, ο Πρίγκηπας της Αχαΐας Γουλιέλμος Β΄ Βιλλεαρδουίνος, ξάδερφος του Βιλαίν, του παραχώρησε με γράμμα του στον Θεοβάλδο Δ΄ (Thibaud IV), Κόμη της Καμπανίας, τα έσοδα όλων των κτημάτων της οικογένειας των Βιλλαρδουίνων στην Καμπανία.[6] Το 1261, με την ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους Βυζαντινούς, ο Βιλαίν, όπως και αρκετοί άλλοι αξιωματούχοι της πρώην Λατινικής Αυτοκρατορίας, κατέφυγε στο Μοριά. Εκεί ο Γουλιέλμος Β΄ συνέστησε μια νέα βαρωνία για τον ξάδερφό του, τη Βαρωνία της Αρκαδίας, από εδάφη που πριν ανήκαν στις πριγκιπικές κτήσεις.[4][7] Ο Βιλαίν πέθανε το 1269, και τον διαδέχτηκαν οι δυο γιοί του, Εράρδος Α΄ (Erard) και Γοδεφρείδος (Geoffroi).[8]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Ανακτήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 2018.
- ↑ Antoine Bon, La Morée franque. Recherches historiques, topographiques et archéologiques sur la principauté d’Achaïe, σελ. 128, σημείωση 2, Παρίσι: De Boccard (1969)
- ↑ Longnon (1939), σ. 15, 43-44
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 Longon (1939), σ. 44
- ↑ de Mély (1904), σ. 269
- ↑ Longon (1939), σ. 12, 34, 44
- ↑ Bon (1969), σ. 104, 412–413
- ↑ Bon (1969), σ. 157, 413
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Longnon, Jean (1939). Recherches sur la vie de Geoffroy de Villehardouin: suivies du catalogue des actes des Villehardouins (στα Γαλλικά). H. et É. Champion.
- de Mély, Fernand (1904). Riant, Paul Édouard Didier, επιμ. Exuviæ sacræ constantinopolitanæ. Fasciculus documentorum minorum, ad byzantina lipsana in occidentem sæculo xiii translata. spectantium, & historiam quarti belli sacri imperii: gallo-græci illustrantium (στα Γαλλικά). 3. Παρίσι: E. Leroux.