Βαυαρία (κανονιοφόρος)
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
| Πληροφορίες | |
|---|---|
| Ένταξη σε υπηρεσία | 1830 |
| Δίδυμα σκάφη | ‘ΦΙΛΕΛΛΗΝΙΣ’ |
| Χρήση | καταδίωξη πειρατείας |
| Κατάληξη | το 1840 διαλύθηκε |
| Γενικά χαρακτηριστικά | |
| Εκτόπισμα | 34 τόνων |
| Οπλισμός | 1 πυροβόλο των 68 λιβρών |
Η κανονιοφόρος ΒΑΥΑΡΙΑ (Ιστιοφόρο) υπήρξε ένα από τα ελληνικά ιστορικά πλοία κατά την Επανάσταση του 1821, καθώς και ένα από τα πρώτα πολεμικά πλοία του νεοσύστατου Ελληνικού Βασιλείου. Συγκεκριμένα το πλοίο αυτό μαζί με το ατμοκίνητο ΚΑΡΤΕΡΙΑ, το βρίκιον ΣΩΤΗΡ, την επίσης κανονιοφόρο ΦΙΛΕΛΛΗΝΙΣ, (αδελφό πλοίο), καθώς και με ένα μύστικο, αποτέλεσαν τη ναυτική μοίρα με την οποία ο λόρδος Κόχραν, ο οποίος είχε αναλάβει αντιναύαρχος του ελληνικού στόλου, αποσπώντας τα από τον υπόλοιπο στόλο που ναυλοχούσε στον Κορινθιακό κόλπο, εισέπλευσε στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου τον Απρίλιο του 1829. Η μοίρα αυτή στις 15 Απριλίου του 1829 χάρισε μια λαμπρή νίκη στους Έλληνες στη Σκάλα των Σαλώνων (σημερινή Ιτέα της Άμφισσας), που όπως σημειώνει ο Βαλθόδης "ήλθε να δώσει νέα πνοή στους Έλληνες".
Μετά την άφιξη του Βασιλέως Όθωνα, το 1832, η "ΒΑΥΑΡΙΑ" εντάχθηκε στον πίνακα των πολεμικών πλοίων του Βασιλικού στόλου, του νεοσύστατου Βασιλείου με τον αριθμό 12, έχοντας εκτόπισμα 34 τόνων και φέροντας ένα πυροβόλο των 65 λιβρών. Το 1835 ναυλοχούσε τακτικά με το αδελφό πλοίο στη περιοχή του Αμβρακικού κόλπου καθώς και στη τουρκική τότε Πρέβεζα. Κατά εκθεση του εκεί Έλληνα προξένου (1835), η παρουσία του πλοίου φόβιζε τους Τούρκους θεωρώντας το ικανό να καταστρέψει τρια τουρκικά βρίκια, μια γολέτα και μια κανονιοφόρο που ναυλοχούσαν επίσης εκεί! Ο φόβος εκείνος είχε προκληθεί από το γεγονός ότι το ΒΑΥΑΡΙΑ ναυλοχούσε πάντα "επ΄ αγκύρα", με συνέπεια κάθε φορά που γύριζε η πλώρη προς τον πνέοντα άνεμο οι Τούρκοι θεωρούσαν ότι το πυροβόλο του σημαδεύει κάποιο από τα τούρκικα πλοία.
Όταν πλέον το "ΒΑΥΑΡΙΑ" άρχισε να γερνάει χρησιμοποιήθηκε ως ακταιωρός για καταδίωξη κυρίως της πειρατείας, μέχρι τις 22 Δεκεμβρίου του 1841 όπου και έπαυσε ν΄ αναφέρεται στη κατάσταση των πλοίων του βασιλικού στόλου, με τις υπογραφές του τότε "επί των Ναυτικών" διευθυντή Γ. Σαχίνη και του Γενικού Γραμματέα Κωνσταντή Κανάρη, ακολουθώντας η διάλυσή του στον Ναύσταθμο Πόρου.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- "Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου" τ.4ος, σ.270