Βασίλειο της Αγιουτάγια

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
 Αυτό το λήμμα χρειάζεται μετάφραση. Αν θέλετε να συμμετάσχετε, μπορείτε να επεξεργαστείτε το λήμμα μεταφράζοντάς το ή προσθέτοντας δικό σας υλικό και να αφαιρέσετε το {{μετάφραση}} μόλις το ολοκληρώσετε. Είναι πιθανό (και επιθυμητό) το ξενόγλωσσο κείμενο να έχει κρυφτεί σαν σχόλιο με τα <!-- και -->. Πατήστε "επεξεργασία" για να δείτε ολόκληρο το κείμενο.

Το Βασίλειο της Αγιουτάγια (ταϊλανδέζικα: อยุธยา) ήταν βασίλειο του Σιάμ που υφίστατο από το 1350 έως το 1767 με επίκεντρο την πόλη της Αγιουτάγια. Το βασίλειο της Αγιουτάγια θεωρείται ο πρόδρομος της σύγχρονης Ταϊλάνδης και αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ιστορίας της Ταϊλάνδης.

Το βασίλειο της Αγιουτάγια προέκυψε από την ένωση πόλεων-κρατών στην κοιλάδα Τσάο Φράγια στα τέλη του 14ου αιώνα κατά την διάρκεια της αυτοκρατορίας των Χμερ. Μετά από έναν αιώνα εδαφικών επεκτάσεων, η Αγιουτάγια έγινε σημαντική δύναμη στην νοτιοανατολική Ασία. Αντιμετώπισε εισβολές από την Βιρμανία με αποτέλεσμα την πρώτη άλωση της πόλης το 1569. Ωστόσο ο βασιλιάς Ναρσαουάν (1590-1605) απελευθέρωσε την Αγιουτάγια από την σύντομη κυριαρχία της από την Βιρμανία και την επέκτεινε στρατιωτικά. Μέχρι το 1600 οι υποτελείς του βασιλείου κατέλαβαν ορισμένες πόλεις-κράτη στην χερσόνησο της Μαλαισίας και σε ορισμένα τμήματα της Βιρμανίας και της Καμπότζης[1] παρόλο που η επέκταση του ελέγχου της Αγιουτάγια στους γειτονικούς λαούς ποικίλει με την πάροδο των ετών. Τον 17ο αιώνα, η Αγιουτάγια έγινε σημαντικό κέντρο του διεθνούς εμπορίου ενώ άνθισε και ο πολιτισμός της. Η διακυβέρνηση του βασιλιά Ναράι (1657-1688) χαρακτηρίστηκε ως "Χρυσή Εποχή" του πολιτισμού του Σιάμ και ήταν γνωστή για τις στενές σχέσεις μεταξύ του πολιτισμού του Σιάμ και του πολιτισμού του βασιλιά Λουδοβίκου XIV της Γαλλίας.[2] Ωστόσο τον 17ο και τον 18ο αιώνα, η Αγιουτάγια μαστιζόταν από διαμάχες για την διαδοχή του θρόνου και ξεκίνησαν πάλι οι εισβολές από την Βιρμανία (1759-1760, 1765-1767). Το βασίλειο της Αγιουτάγια καταλύθηκε το 1767 μετά την τελευταία εισβολή της Βιρμανίας και η πόλη Αγιουτάγια, μετά από 417 χρόνια ύπαρξης, καταστράφηκε ολοκληρωτικά. Η έδρα των κυβέρνησης του Σιάμ μεταφέρθηκε στο Θόνμπουρι και αργότερα στην Μπανγκόκ.

Στο εξωτερικό, η Αγιουτάγια αποκαλούνταν "Σιάμ", ωστόσο ορισμένες πηγές υποστηρίζουν ότι ο πληθυσμός της Αγιουτάγια αυτοαποκαλούνταν Τάι και αποκαλούσαν το βασίλειό τους Κουνγκ Τάι που σημαίνει "χώρα Τάι".[3]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Hooker, Virginia Matheson (2003). A Short History of Malaysia: Linking East and West. Allen & Unwin. ISBN 978-1-86448-955-2. 
  2. ↑ http://www.siamese-heritage.org/jsspdf/1904/JSS_001_0e_PrinceDamrong_FoundationOfAyuthia.pdf Αρχειοθετήθηκε 2019-08-02 στο Wayback Machine. There is an old city ... called by the people Müang U Thong (the city of King U Thong) and there is a tradition that Thao U Thong reigned over this city until an epidemic broke out and the people died in great numbers. He then abandoned the city and turning to the East looked out for another place to establish the capital; but the epidemic did not abate. He then crossed the Suphan (Tachin) river to escape the ravages of the epidemic, and even at the present time near the Suphan river there is a place called "Tha Thao U Thong" 'i.e.' the crossing of King U Thong.
  3. ↑ https://archive.org/details/embassytoeaster00unkngoog The spot on which the present capital stands, and the country in its vicinity, on both banks of the river for a considerable distance, were formerly, before the removal of the court to its present situation called Bang-kok; but since that time, and for nearly sixty years past, it has been named Sia yuthia, (pronounced See-ah you-tè-ah, and by the natives, Krung, that is, the capital;) it is called by both names here, but never Bang-kok; and they always correct foreigners when the latter make this mistake. The villages which occupy the right hand of the river, opposite to the capital, pass under the general name of Bang-kok.

Περαιτέρω μελέτη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Bhawan Ruangsilp (2007). Dutch East India Company Merchants at the Court of Ayutthaya: Dutch Perceptions of the Thai Kingdom, Ca. 1604–1765. BRILL. ISBN 978-90-04-15600-5. 
  • Chrystall, Beatrice (2004). Connections Without Limit: The Refiguring of the Buddha in the Jinamahanidana (Dissertation). Cambridge: Harvard University. 
  • Listopad, John A (1995). The Art and Architecture of the Reign of Somdet Phra Narai (Dissertation). Ann Arbor: University of Michigan. 
  • Peerapun, Wannasilpa (1991). The Economic Impact of Historic Sites on the Economy of Ayutthaya, Thailand (Dissertation). University of Akron. 
  • Smith, George V (1974). The Dutch East India Company in the Kingdom of Ayutthaya, 1604–1694 (Dissertation). Northern Illinois University. 
  • Smithies, Michael (1999). A Siamese Embassy Lost in Africa 1686: The Odyssey of Ok-Khun Chamman. Chiang Mai: Silkworm Books. ISBN 978-974-710-095-2. 

Royal Chronicles of Ayutthaya[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

There are 18 versions of Royal Chronicles of Ayutthaya (Phongsawadan Krung Si Ayutthaya) known to scholars. See Wyatt, David K. (1999). Chronicle of the Kingdom of Ayutthaya. Tokyo: The Center for East Asian Cultural Studies for UNESCO, The Toyo Bunko. σελίδες Introduction, 14. ISBN 978-4-89656-613-0. )

Some of these are available in Cushman, Richard D. (2000). The Royal Chronicles of Ayutthaya: A Synoptic Translation, edited by David K. Wyatt. Bangkok: The Siam Society.

Burmese accounts[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

These are Burmese historical accounts of Ayutthaya.

Western account[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Second Voyage du Pere Tachard et des Jesuites envoyes par le Roi au Royaume de Siam. Paris: Horthemels, 1689.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Βασίλειο_της_Αγιουτάγια&oldid=10059471"