Βαλεντινίτης
 Βαλεντινίτης. Προέλευση: Επαρχεία Κωνσταντίνου, Αλγερία | |
| Γενικά | |
|---|---|
| Κατηγορία | Οξείδια |
| Χημικός τύπος | Sb2O3 |
| Ορυκτολογικά χαρακτηριστικά | |
| Πυκνότητα | 5,7 gr/cm3 |
| Χρώμα | Άχρωμο, λευκό, γκριζόλευκο, γκριζωπό, υποκίτρινο, |
| Σύστημα κρυστάλλωσης | Ρομβικό |
| Κρύσταλλοι | Πρισματικοί, επιμηκυσμένοι κατά [001] (σπανιότερα κατα [100]), πεπλατυσμένοι κατά {010} |
| Υφή | Σε αστεροειδή συσσωματώματα, στηλοειδής, κοκκώδης, συμπαγής |
| Διδυμία | Δεν αναφέρεται |
| Σκληρότητα | 2,5 - 3 |
| Σχισμός | Τέλειος κατά {110}, ατελής κατά {010} |
| Θραύση | Ανώμαλη |
| Λάμψη | Αδαμάντινη, μαργαριτώδης σε σχισμογενείς επιφάνειες |
| Γραμμή κόνεως | Λευκή |
| Πλεοχρωισμός | Δεν εμφανίζει. Διάξων |
| Διαφάνεια | Διαφανής ως ημιδιαφανής |
Ο βαλεντινίτης (αγγλ. valentinite) είναι ορυκτό οξείδιο του αντιμονίου. Ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του Γερμανού αλχημιστή Basilius Valentinus (1394; - ;), ο οποίος ήταν ο πρώτος που περιέγραψε τις ιδιότητες του αντιμονίου.[1]. Μία άλλη ονομασία για το ορυκτό, ιδίως παλαιότερα, είναι αντιμονιακή ώχρα.
Εμφάνιση, παραγενέσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σχηματίζεται ως προϊόν εξαλλοίωσης στις ζώνες οξείδωσης υδροθερμικά σχηματισμένων αντιμονιούχων ορυκτών. Ορυκτά με τα οποία σχετίζεται είναι ο αντιμονίτης, το αυτοφυές αντιμόνιο, ο στιμπικονίτης, ο τετραεδρίτης, ο κερμεσίτης και ο αρσενολίτης.
Απαντάται σε αρκετά σημεία της Γης. Αξιοσημείωτες εμφανίσεις του είναι στη Γαλλία (περιοχή Ιζέρ), το Φράιμπεργκ της Σαξωνίας (Γερμανία). Μεγάλοι κρύσταλλοι στο Pribram της Τσεχίας. Επίσης στη Σλοβακία, τη Ρουμανία, την Τοσκάνη της Ιταλίας, την Κορνουάλλη στην Αγγλία, την Αλγερία, τη Ζιμπάμπουε, το Μεξικό, τη Βολιβία, το Κεμπέκ του Καναδά, την Κίνα, την Κιργιζία και σχεδόν όλες τις δυτικές Πολιτείες των ΗΠΑ.
Στην Ελλάδα ανευρίσκεται στα μεταλλεία Λαυρίου (ορυχείο Πλάκας Νο 80).
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- James Dwight Dana, Manual of Mineralogy and Lithology, Containing the Elements of the Science of Minerals and Rocks, READ BOOKS, 2008 ISBN 1-4437-4224-4
- Frederick H. Pough, Roger Tory Peterson, Jeffrey (PHT) Scovil, A Field Guide to Rocks and Minerals, Houghton Mifflin Harcourt, 1988 ISBN 0-395-91096-X
- Walter Schumann, R. Bradshaw, K. A. G. Mills, Handbook of Rocks, Minerals and Gemstones, Houghton Mifflin Harcourt, 1993 ISBN 0-395-51137-2
Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Όνομα εγκεκριμένο από την ΙΜΑ