Μετάβαση στο περιεχόμενο

Βίντουκιντ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Βίντουκιντ
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση755
Βεστφαλία
Θάνατος807 (περίπου)[1]
Enger
Τόπος ταφήςStiftskirche Enger
Eορτασμός αγίου6 Ιανουαρίου
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταστρατιωτικός ηγέτης
Οικογένεια
ΣύζυγοςGeva[2][3]
Τέκναunknown von Sachsen[4]
Hasela von Sachsen[4]
Wigbert
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Βίντουκιντ, επίσης γνωστός ως Βίτεκιντ και Βίτικουντ,[5] γερμ.: Widukind dux Saxonum (8ος αι.) ήταν ηγέτης των Σαξόνων και ο κύριος αντίπαλος του βασιλιά Καρλομάγνου των Φράγκων κατά τη διάρκεια των Σαξονικών Πολέμων από το 777 έως το 785. Ο Καρλομάγνος τελικά επικράτησε, οργάνωσε τη Σαξονία ως φραγκική επαρχία, σφαγίασε χιλιάδες Σάξονες ευγενείς, και διέταξε τους προσηλυτισμούς των ειδωλολατρών Σαξόνων στον Χριστιανισμό. Σε μεταγενέστερες εποχές, ο Βίντουκιντ έγινε σύμβολο της σαξονικής ανεξαρτησίας, και θρυλική μορφή. Λατρεύεται επίσης ως ευλογημένος στην Καθολική Εκκλησία.[5]

Ελάχιστα είναι γνωστά για τη ζωή του Βίντουκιντ. Το όνομά του μεταφράζεται κυριολεκτικά ως «παιδί του δάσους». Στα χρονικά συνοδεύεται από τον Άμπι, ο οποίος μπορεί να ήταν στενός συγγενής του.[6] Ωστόσο, δεν είναι βέβαιο πώς σχετίζονταν, επειδή όλες οι πηγές γι' αυτόν προέρχονται από τους εχθρούς του, τους Φράγκους, οι οποίοι τον παρουσίαζαν με αρνητικό τρόπο ως «επαναστάτη» και «προδότη». Ενώ ο Βίντουκιντ θεωρούνταν ο ηγέτης της σαξονικής αντίστασης από τους Φράγκους, ο ακριβής ρόλος του στις στρατιωτικές εκστρατείες είναι άγνωστος.

Σύμφωνα με τα Βασιλικά Φραγκικά Χρονικά οι Φράγκοι εκστράτευσαν στη Σαξονία το 772, όταν ο Καρλομάγνος διέταξε την καταστροφή του ιερού του Ίρμινσουλ. Οι Σαξονικοί Πόλεμοι συνεχίστηκαν, όταν οι Βεστφαλικές φυλές κατέστρεψαν την εκκλησία του Ντέβεντερ και οι Ανγράριοι πολιόρκησαν τη φραγκική Αυλή στο Φρίτσλαρ. Ο βασιλιάς ανταπέδωσε ενάντια στην τοπική αριστοκρατία, επιβάλλοντας το διάταγμα για την ενσωμάτωση των σαξονικών εδαφών ως φραγκική μαρκιωνία.

Ο Βίντουκιντ αναφέρθηκε για πρώτη φορά στα Χρονικά το 777, όταν ήταν ο μόνος από τους Σάξονες ευγενείς, που δεν εμφανίστηκε στην Αυλή του Καρλομάγνου στο Πάντερμπορν. [7] Αντ' αυτού, παρέμεινε με τον Δανό βασιλιά Ζήγκφρεντ (πιθανώς τον Σίγκουρντ Χρινγκ). Την επόμενη χρονιά οι Βεστφαλοί εισέβαλαν ξανά στη Φραγκική Ρηνανία, και στη συνέχεια έδωσαν μάχη εναντίον των Φράγκων και των τοπικών συμμάχων τους, ενώ ο Καρλομάγνος ήταν απασχολημένος στην Ισπανία (στη μάχη του Ρονσεβώ) .

Μέχρι το 782 ο Βίντουκιντ είχε επιστρέψει από τη Δανία και είχε παρακινήσει τους Σάξονες ευγενείς σε επανάσταση. Από το 782 έως το 784, οι μάχες μεταξύ Σαξόνων και Φράγκων γίνονταν ετησίως, ενώ ο Καρλομάγνος εκτέλεσε 4.500 Σάξονες στη Σφαγή του Βέρντεν. Ο Βίντουκιντ συμμάχησε με τους Φρισίους, αλλά οι χειμερινές επιθέσεις του Καρλομάγνου το 784/785 ήταν παρ' όλα αυτά επιτυχημένες, και ο δούκας και οι σύμμαχοί του απωθήθηκαν στις πατρίδες τους. Ο Καρλομάγνος, επικεφαλής μίας εκστρατείας προς τις εκβολές του Έλβα, έμαθε ότι ο Βίντουκιντ βρισκόταν στη γη των Νορδαλβιγίων, στη δεξιά όχθη του ποταμού. [7] Στο Μπάρντενγκαου το 785, ο Βίντουκιντ συμφώνησε να παραδοθεί, με αντάλλαγμα την εγγύηση ότι δεν θα του προκληθεί κάποια σωματική βλάβη. Αυτός και οι σύμμαχοί του βαπτίστηκαν στη συνέχεια, πιθανώς στο Ατίνυ, με ανάδοχο τον Καρλομάγνο. Έτσι, ο Βίντουκιντ κατέληξε σε ειρηνευτική συμφωνία, και στην αναγνώριση του Σαξονικού ευγενούς τίτλου από τους Φράγκους επικυριάρχους του.

Δεν υπάρχουν σύγχρονες πηγές σχετικά με τη ζωή ή το τέλος του Βίντουκιντ μετά το βάπτισμά του. Ο ιστορικός Γκερντ Άλτχοφ υπέθεσε ότι ήταν φυλακισμένος σε κάποιο μοναστήρι: μία μοίρα που είχε συμβεί και σε άλλους ηγεμόνες, που είχαν εκθρονιστεί από τον Καρλομάγνο. Προσπάθησε να εντοπίσει το αβαείο του Ράιχεναου ως πιθανή τοποθεσία, όπου ο Βίντουκιντ μπορεί να πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του, αλλά τα αποτελέσματά του είναι ασαφή, και απορρίπτονται ευρέως. Εναλλακτικά, μπορεί να είχε λάβει μία θέση στη διοίκηση της κατεχόμενης Σαξονίας. Η βιογραφία του Αγίου Λούντγκερ από τη Vita Liudgeri, τον αναφέρει να συνοδεύει τον Καρλομάγνο στην εκστρατεία του εναντίον τού ηγέτη των Βελέτων, Ντράγκοβιτ. Σύμφωνα με το Χρονικό των Γερμανών βασιλέων (Kaiserchronik) του 12ου αι., δολοφονήθηκε από τον κουνιάδο τού Καρλομάγνου, Γκέρολντ του Μπάαρ.

Ο Καρλομάγνος (742–814) λαμβάνει την υποταγή του Βίντουκιντ στο Πάντερμπορν το 785. Από τον Άρυ Σέφερ (1795–1858), στις Βερσαλλίες.

Πολυάριθμοι θρύλοι αναπτύχθηκαν γύρω από τη ζωή του Βίντουκιντ. Τελικά εμφανίστηκε ως άγια μορφή (που έγινε ο «Ευλογημένος Βίντουκιντ») και ο κατασκευαστής πολλών εκκλησιών. Αργότερα υποτίθεται ότι απεβίωσε το 807 [7], ή το 808 και η μνήμη του τιμάται στις 7 Ιανουαρίου.

Σύμφωνα με τον θρύλο, ο Βίντουκιντ είδε ένα όραμα, που οδήγησε στη μεταστροφή του. Μεταμφιεσμένος σε ζητιάνο, κατασκόπευε το στρατόπεδο του Καρλομάγνου κατά τη διάρκεια του Πάσχα. Είδε έναν ιερέα να τελεί την Ιερή Θυσία της Λειτουργίας, και ο ιερέας κρατούσε ένα όμορφο παιδί κατά τη διάρκεια του καθαγιασμού. Προς έκπληξή του, οι άνθρωποι κοινωνούσαν, και ο ιερέας έδινε το ίδιο παιδί σε κάθε άτομο. Ο Βίντουκιντ έμεινε άναυδος από αυτή τη σκηνή, και πήγε να ζητιανέψει έξω, μετά τη λειτουργία. Ένας από τους υπηρέτες το βασιλιά αναγνώρισε τον Βίντουκίντ κάτω από τη μεταμφίεσή του —λόγω ενός περίεργου σχηματισμού τού ενός δακτύλου του— και ο Βίντουκιντ συνελήφθη. Ανακρίθηκε, και ομολόγησε ότι κατασκόπευε το στρατόπεδο του Καρλομάγνου, με σκοπό να εξοικειωθεί καλύτερα με τη χριστιανική πίστη. Αργότερα ομολόγησε το θεϊκό όραμα, που είχε δει. Ο βασιλιάς κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Θεός είχε δώσει στον Βίντουκιντ τη χάρη να δει το θεϊκό παιδί, τον Ιησού, πίσω από την Ιερή Ομάδα της Λειτουργίας. Ο Βίντουκιντ στη συνέχεια απαρνήθηκε τη λατρεία των παγανιστικών ειδώλων.

Μετέπειτα αντίληψη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από τον 9ο αι. ο Βίντουκιντ είχε εξιδανικευθεί ως μυθικός ήρωας. Γύρω στο 1100, ένας τάφος γι' αυτόν κατασκευάστηκε στο Ένγκερ. Πρόσφατες ανασκαφές έχουν διαπιστώσει ότι το περιεχόμενο τού τάφου είναι πράγματι πρώιμου μεσαιωνικού χρόνου, αλλά πρόκειται για τα λείψανα μίας νεαρής γυναίκας. Το 1971 οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν τρεις τάφους σε περίοπτη θέση μπροστά από το βωμό. Ήταν τα λείψανα τριών ανδρών που είχαν αποβιώσει στις αρχές του 9ου αι., δύο εκ των οποίων περίπου πολεμιστές 60 ετών και ο τρίτος ένας νεαρός άνδρας, ταυτοποιήθηκαν μετά από ανάλυση DNA το 2002 οι δύο ως ετεροθαλείς αδελφοί ή εξαδέλφια από την πλευρά τής μητέρας, και ένας ανιψιός. Ο άνδρας που τάφηκε μπροστά από το βωμό θεωρείται ότι είναι ο Βίντουκιντ.[8] Όταν τον 10ο αι. Σάξονες βασιλείς (της δυναστείας των Οθωνιδών) αντικατέστησαν τους Φράγκους βασιλείς στην Ανατολική Φραγκία (την μετέπειτα Γερμανία), αυτοί οι βασιλείς ισχυρίστηκαν με υπερηφάνεια ότι κατάγονταν από τον Βίντουκιντ: η Ματθίλδη του Ρίνγκελχαϊμ, σύζυγος του βασιλιά Ερρίκου Α΄ του Ορνιθοθήρα, ήταν από ό,τι φαίνεται τρισεγγονή του Βίντουκιντ. Ο Οίκος του Μπίλλουνγκ, στον οποίο ανήκαν αρκετοί δούκες της Σαξονίας, είχε την αδελφή της Ματθίλδης μεταξύ των μελών του, και έτσι ισχυριζόταν επίσης ότι κατάγονται από τον Βίντουκιντ. Η ιταλική οικογένεια ντελ Καρέτo (και ο υποτιθέμενος γαλλικός κλάδος της, η οικογένεια ντε Σαρέτ) ισχυρίζεται επίσης ότι κατάγεται από τον ήρωα.

Στον γερμανικό εθνικισμό

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Βίντουκιντ έγινε ήρωας για τους Γερμανούς εθνικιστές στις αρχές του 20ού αι. Οι Γερμανοί νεο-παγανιστές τον έβλεπαν ως έναν ηρωικό υπερασπιστή των παραδοσιακών πεποιθήσεων της Γερμανίας και των θεών της, που αντιστεκόταν στη θρησκεία του Χριστιανισμού στη Μέση-ανατολική Ευρώπη. Χριστιανοί εθνικιστές τον επαίνεσαν επίσης, συνδέοντας τον Καρλομάγνο με την ταπείνωση της γαλλικής κυριαρχίας μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ειδικά την κατοχή της Ρηνανίας, παρουσιάζοντάς τον ως «Γάλλο» εισβολέα.

Αφού το Ναζιστικό Κόμμα ανέλαβε την εξουσία το 1933, γράφτηκαν τόσα πολλά θεατρικά έργα και άλλα έργα για τον Βίντουκιντ, που υπήρχαν παράπονα ότι είχε αρχίσει να γίνεται κλισέ. Ο Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ τον εξήρε ως ήρωα της γερμανικής ελευθερίας, ο οποίος τελικά ενώθηκε με τον ιδρυτή του Γερμανικού Ράιχ (Καρλομάγνο). Δύο σημαντικά θεατρικά έργα για τον Σάξονα ηγέτη ανέβηκαν το 1934, το Der Sieger του Φρήντριχ Φόρστερ και το Wittekind του Έντμουντ Κις. Το πρώτο εόρτασε τη μεταστροφή του Βίντουκιντ, αλλά το δεύτερο προκάλεσε διαμάχη λόγω του σαφούς αντιχριστιανικού μηνύματός του. Σε αυτό το έργο μετά τη σφαγή του Βέρντεν, οι Σάξονες ηγέτες λένε: «αυτό έκαναν οι Χριστιανοί. Προσποιούνται την αγάπη, αλλά φέρνουν τον φόνο!» - μία ατάκα που οδήγησε σε διαμαρτυρίες από το κοινό. Το έργο απεικονίζει τους ηγέτες της Καθολικής εκκλησίας να σχεδιάζουν να καταστρέψουν τη γερμανική ελευθερία, επιβάλλοντάς τους φυλετική ανάμειξη, μετατρέποντάς τους έτσι σε εύκαμπτους «Untermenschen». Χιλιάδες Γερμανίδες παρθένες αιχμαλωτίζονται, και θα αναγκαστούν να ζευγαρώσουν με «Εβραίους και Μαυριτανούς», εκτός αν ο Βίντουκιντ ασπαστεί τον Χριστιανισμό, κάτι που κάνει μόνο και μόνο για να αποφύγει αυτή την τρομακτική προοπτική. Εκφωνεί μία ομιλία, λέγοντας ότι η επιβίωση της γερμανικής φυλής ήταν το κύριο μέλημά του, και ότι οι μελλοντικές γενιές θα τον επαινέσουν γι' αυτό, όταν το αληθινό πνεύμα του γερμανικού λαού αναδυθεί ξανά.[9]

Πολλά κτίρια έχουν πάρει το όνομά του στην περιοχή του Ένγκερ, συμπεριλαμβανομένου του Γυμνασίου Βίντουκιντ Ένγκερ .

Ονομάζεται «ευλογημένος Βίτικουντ» στην Καθολική Εκκλησία, και η μνήμη του εορτάζεται στις 7 Ιανουαρίου.[10] Ο Βίτικουντ από ό,τι φαίνεται είδε μία φανέρωση του Ιησού μωρού στη λειτουργία των Χριστουγέννων μία φορά.[10] Μετά το βάπτισμά του το 785 μ.Χ.[10] εγκατέλειψε τις πολεμικές επιχειρήσεις, και έγινε ένας παραγωγικός ιδρυτής/αναστηλωτής εκκλησιών.[11] Γι' αυτόν τον λόγο θεωρείται άγιο πρόσωπο.

  • Lexikon des Mittelalters. IX. München. 
  • Springer, Matthias (2004). Die Sachsen. Kohlhammer. ISBN 3-17-016588-7. 
  • Widukind of Corvey (2015). Deeds of the Saxons. CUA Press. ISBN 978-0-8132-2693-4.  Trans. Bernard S. Bachrach and David S. Bachrach. Washington D.C.: The Catholic University of America Press.
  • Public Domain 
    Το παρόν λήμμα ενσωματώνει κείμενο από έκδοση που είναι πλέον κοινό κτήμα: Chisholm, Hugh, επιμ.. (1911) Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα 28 (11η έκδοση) Cambridge University Press 
  1. ↑ «Widukind – høvding». (Μποκμάλ) Μεγάλη Νορβηγική Εγκυκλοπαίδεια. 13  Ιανουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 20  Ιουλίου 2022.
  2. ↑ p4287.htm#i42868. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  3. ↑ p67295.htm#i672942. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  4. 1 2 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  5. 1 2 «ALL SAINTS: ⛪ Blessed Wittikund of Westphalia». ALL SAINTS. 7 Ιανουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2023.
  6. ↑ Lexikon des Mittelalters. 7, Planudes bis Stadt (Rus'). Stuttgart: Metzler. 1999. ISBN 3476017427.
  7. 1 2 3 Chisholm 1911.
  8. ↑ «Results (summary) of genetical analysis of the skeletons». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2016.
  9. ↑ Glen W. Gadberry, "An 'Ancient German Rediscovered' The Nazi Widukind Plays of Forster and Kiß", Essays on Twentieth-Century German Drama and Theater: An American Reception, 1977-1999, pp.156-163.
  10. 1 2 3 Gachie, Laban Thua (24 Ιουλίου 2019). «Blessed Wittikund of Westphalia - Saint of the Day - January 7». Catholic Daily Readings (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2023.
  11. ↑ «Latin Saints of the Orthodox Patriarchate of Rome». orthodoxengland.org.uk. Ανακτήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2023.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Βίντουκιντ&oldid=11357631"