Βίλτσπίτσε

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Βίλτσπίτσε
Χάρτης
Ύψος3.768 μέτρα
ΟροσειράWeißkamm
ΉπειροςΕυρώπη
ΧώρεςΑυστρία

Το Βίλτσπίτσε (Wildspitze) είναι το υψηλότερο βουνό των Άλπεων Έτσταλ και του βόρειου Τιρόλου, καθώς και το δεύτερο υψηλότερο βουνό της Αυστρίας μετά το Γκροσγκλόκνερ: το Βίλτσπίτσε έχει μέγιστο υψόμετρο 3.770 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.

Θέση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Βίλτσπίτσε ανήκει σε μια μικρή οροσειρά των Άλπεων που αποκαλείται «Βάισκαμ», δηλαδή «Λευκή οροσειρά». Αυτή συνδέεται με τη βασική γραμμή των Άλπεων στο όρος Βάισκουγκελ. Η βόρεια και η δυτική πτέρυγα του Βίλτσπίτσε οριοθετούν το τέλος της κοιλάδας του ποταμού Πίτσε, ενώ οι νότιες και οι ανατολικές πλευρές του υψώνονται πάνω από το άνω άκρο της κοιλάδας Έτσταλ. Το βουνό έχει δίδυμες κορυφές, με τη βραχώδη νότια κορυφή να είναι η υψηλότερη[1][2]) και την καλυμμένη με παγωμένα χιόνια βόρεια κορυφή να έχει ύψος σήμερα περίπου 3.760 μέτρα.[3] Το όρος περιβάλλεται από παγετώνες στις τρεις πλευρές του, από τους οποίους ο μεγαλύτερος είναι ο Τάσαχφέρνερ (Taschachferner) με έκταση 8 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Η βόρεια πλαγιά, που έχει κλίση 50°, προσελκύει αναρριχητές πάγου.

Η θέα από την κορυφή περιορίζεται μόνο από την καθαρότητα της ατμόσφαιρας και την καμπυλότητα της Γης. Στα ανατολικά φαίνεται μέχρι και το Γκροσγκλόκνερ, ενώ στα ανατολικά διακρίνεται κάποτε ακόμα και το Φινστεράαρχορν στη μακρινή Ελβετία. Το κοντινότερο βουνό που είναι υψηλότερο από το Βίλτσπίτσε είναι το Όρτλερ, που απέχει 48,5 χιλιόμετρα και βρίσκεται στο Νότιο Τιρόλο, που ανήκει στην Ιταλία.

Ιστορία αναβάσεων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η πρώτη καταγεγραμμένη απόπειρα ανόδου στην κορυφή του Βίλτσπίτσε έγινε το 1847 από τους Χέρμαν και Άντολφ Σλάγκιντβαϊτ, που πιθανώς έφθασαν σε ένα σημείο σε υψόμετρο 3.552 μέτρα στη βόρεια πτέρυγα.[2] Η πρώτη γνωστή «κατάκτηση» της κορυφής έγινε το 1848 από τον Λέαντερ Κλοτς, οδηγό βουνού και αγρότη που ζούσε στην κοιλάδα Ρόφεν στους πρόποδες του βουνού (στον σημερινό δήμο του Ζέλντεν), και ο οποίος συνοδευόταν από έναν άλλο, ανώνυμο ντόπιο αγρότη. Τον Αύγουστο του 1857 οι αδελφοί Νίκοντεμ, Λέαντερ και Χανς Κλοτς οδήγησαν στην κορυφή τον Γιόζεφ Άντον Σπεχτ, έναν έμπορο από τη Βιέννη, και αυτή ήταν η δεύτερη γνωστή άνοδος ανθρώπων στην κορυφή. Ενδιαφέρον είναι το ότι όλες οι παραπάνω αναβάσεις αφορούσαν τη σήμερα υψηλότερη νότια κορυφή. Αλλά εξαιτίας του συσσωρευμένου παγωμένου χιονιού, η βόρεια κορυφή ήταν τότε η υψηλότερη, έχοντας μετρηθεί[4] τον 19ο αιώνα σε 11.947 βιεννέζικα πόδια, δηλαδή 3.776 μέτρα. Στις 29 Αυγούστου 1861, οι Νίκοντεμ και Λέαντερ Κλοτς οδήγησαν τους Βιεννέζους Άντον φον Ρούτνερ και Φρήντριχ Ρ. φον Έντερες στη νότια και πάλι κορυφή, η οποία θεωρείτο ότι προσφέρει την καλύτερη θέα, αλλά κατά τη μιας ώρας παραμονή τους εκεί ο Λέαντερ επισκέφθηκε και τη βόρεια κορυφή, γεγονός που καταγράφηκε κατόπιν ως η πρώτη άνοδος στην τότε κύρια κορυφή του Βίλτσπίτσε.[4] Αλλά μέχρι το τέλος του 20ού αιώνα τα χιόνια έλιωσαν τόσο πολύ στη βόρεια κορυφή, ώστε το υψόμετρό της είχε κατεβεί στα 3.765 μέτρα[3], καθιστώντας έτσι τη νότια κορυφή την υψηλότερη.

Διαδρομές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Η συνηθέστερα ακολουθούμενη διαδρομή προς τις κορυφές του Βίλτσπίτσε εκκινεί από το καταφύγιο Μπρεσλάουερ (Breslauer Hütte, υψόμετρο 2.844 μέτρα), στο οποίο φθάνει κάποιος από το χωριό Βεντ (υψόμετρο 1900 μ.). Οι περισσότεροι ορειβάτες κοιμούνται στο καταφύγιο (ή σε σκηνή) και συνεχίζουν ως την κορυφή την επόμενη ημέρα, μια άνοδος περίπου τεσσάρων ωρών.
  • Μια εναλλακτική διαδρομή εκκινεί από το καταφύγιο Μπράουνσβαϊγκερ Braunschweiger Hütte, 2.759 μ.), στην περιοχή του παγετώνα της Πίτσταλ. Από εκεί η διαδρομή διασχίζει τους παγετώνες έως το σάγμα Μίτελμπεργκγιοχ και από εκεί διασχίζει μια έκταση γεμάτη ρηγματώσεις πάνω στον παγετώνα Τάσαχφέρνερ μέχρι την κορυφή του βουνού. Ο μέσος χρόνος για αυτή την πιο επικίνδυνη διαδρομή είναι 6,5 ώρες.


Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Χάρτης της Αυστριακής Αλπικής Λέσχης για τις Άλπεις Έτσταλ
  2. 2,0 2,1 Walter Klier: Ötztaler Alpen: ein Führer für Täler, Hütten und Berge, εκδ. Rother, Μόναχο 2006 (η 14η έκδ.)
  3. 3,0 3,1 Περιοδικό Bergsteiger, Ιανουάριος 2001, σελ. 25, και Richard Goedeke: 3000er in den Nordalpen, εκδ. Bruckmann, Μόναχο 2004, ISBN 978-3-7654-4746-4, σελ. 93
  4. 4,0 4,1 Anthon von Ruthner: Ersteigung der hohen Wildspitze im Oetzthale, Mittheilungen der Kaiserlichen=Königlichen Geographischen Gesellschaft, σσ. 216-243

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]