Βίκους Τούσκους

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Βίκους Τούσκους
Είδοςοδός
Διοικητική υπαγωγήΡώμη
ΤοποθεσίαΡωμαϊκό Φόρουμ
ΧώραΙταλία
Χάρτης της κεντρικής Ρώμης κατά την εποχή της Αυτοκρατορίας, που δείχνει τον Βίκους Τούσκους στο κέντρο.

Ο Τοσκανικός Δρόμος ή Δρόμος των Ετρούσκων, λατιν.: Vicus Tuscus, ήταν ένας αρχαίος δρόμος στην πόλη της Ρώμης, που εκτεινόταν νοτιοδυτικά από τη Ρωμαϊκή Αγορά μεταξύ της Ιουλίας Βασιλικής και του Ναού των Κάστορα και Πολυδεύκη προς την Αγορά του Βοός και τον Μέγιστο Ιππόδρομο μέσω της δυτικής πλευράς του Παλατίνου λόφου και Βελάμπρουμ. [1]

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το όνομα του Βίκους Τούσκους πιστεύεται ότι προήλθε από τη μετανάστευση των Ετρούσκων στη Ρώμη. Δύο ξεχωριστά ιστορικά γεγονότα, λέγεται από αρχαίους συγγραφείς, ότι οδήγησαν στο όνομα. Ο Κ. Τάκιτος λέει ότι το όνομα προήλθε από τους Ετρούσκους, που είχαν έρθει για να βοηθήσουν τους Ρωμαίους εναντίον του Τίτου Τάτιου, ενός ηγεμόνα των Σαβίνων που εισέβαλε στη Ρώμη περί το 750 π.Χ., αφού οι Ρωμαίοι είχαν απαγάγει γυναίκες των Σαβίνων και αργότερα εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Ρωμαϊκής Αγοράς. [2] Ο Τ. Λίβιος από την άλλη πλευρά λέει, ότι το όνομα προήλθε από τα απομεινάρια του στρατού των Κλουσίων, που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή μετά τον πόλεμο μεταξύ Κλουσίου και Αρικίας το 508 π.Χ.

Κάποιοι λένε ότι ο οικισμός αποτελείτο από εργάτες, των οποίων η αποστολή στη Ρώμη ήταν να κατασκευάσουν τον ναό του Διός Αρίστου Μεγίστου (Jupiter Optimus Maximus). [1]

Ο Διονύσιος αναφέρει ότι η ρωμαϊκή σύγκλητος παρείχε στους Ετρούσκους ένα μέρος, για να κτίσουν σπίτια κοντά στο Bίκους Τούσκους. [3]

Ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αν και αρχικά ήταν μία κατοικημένη περιοχή πλούσιων οικογενειών, στη Δημοκρατική εποχή το Βίκους Τούσκους έγινε κόμβος του ρωμαϊκού εμπορίου: υπήρχαν πολλά καταστήματα (horrea) και στις δύο πλευρές, όπως βιβλιοπωλών. [4] Σύμφωνα με τις Επιστολές του Οράτιου, βιβλία πωλούντο μπροστά από τα αγάλματα του θεού της Βλάστησης των Ετρούσκων Vertumnus και του Iανού Διπρόσωπου (Janus Geminus) στην Τοσκανική Οδό και μέσα στην Αγορά. [5] Οι έμποροι με τη μεγαλύτερη επιρροή ήταν εξειδικευμένοι έμποροι θυμιάματος και αρωμάτων (λατιν.: turarii), με αποτέλεσμα το δεύτερο όνομα του δρόμου: Vicus Turarius. [1] Ο Σ. Προπέρτιος κατέγραψε, ότι αυτοί οι έμποροι έκαναν θυσίες στον Vertumnus, το άγαλμα του οποίου βρισκόταν στον Βίκους Τούσκους. [6]

Λειτουργία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Βίκους Τούσκους χρησιμοποιήθηκε συχνά ως σημαντικό μονοπάτι επικοινωνίας μεταξύ της Ρωμαϊκής Αγοράς και της Αγοράς του Βοός με τον Μέγιστο Ιππόδρομο. [1] Όταν οι Ρωμαίοι έκαναν μία ιεροτελεστία θυσίας στους θεούς τους, δύο λευκές αγελάδες οδηγούντο μέσω του Βίκους Τούσκους και του Βελάμπρουμ μέσω της Αγοράς του Βοός, για να φτάσουν στον Ναό της Ήρας Βασίλισσας (Juno Regina) στον Αβεντίνο λόφο. [7]

Κατά τη διάρκεια των Ρωμαϊκών Εορτών (Ludi Romani), ο Βίκους Τούσκους ήταν μία διαδρομή για πομπές. Αγάλματα θεών σε αμάξια παρήλαυναν εδώ από τον Καπιτωλίνο λόφο μέχρι τον Μέγιστο Ιππόδρομο. [4] Ο Τ. Μ. Πλαύτος μας λέει επίσης (Σιταρόψειρας (Curculio), IV 482), ότι γύρω στο 193 π.Χ. αυτό ήταν το σημείο για την ανδρική πορνεία στη Ρώμη. [8]

Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 Platner, Samuel B. "Vicus Tuscus." A Topographical Dictionary of Ancient Rome London, Humphrey Milford: Oxford University Press, 1929.
  2. Tacitus, Cornelius. The Annals & The Histories. Trans. Alfred Church and William Brodribb. New York, 2003.
  3. Dionysius, of Halicarnassus. The Roman antiquities of Dionysius Halicarnassensis. Trans. Edward Spelman, Vol. 2. London, 1758. 4 vols. Eighteenth Century Collections Online. Gale Group.
  4. 4,0 4,1 Claridge, Amanda. Rome: An Oxford Archaeological Guide. New York: Oxford University Press, 1998.
  5. Peck, Tracy. Classical Philology, Vol. 9, No. 1. (January 1914), pp. 77-78.
  6. Hornblower, Simon and Antony Spawforth. “Vertumnus.” The Oxford Classical Dictionary. Oxford, New York : Oxford University Press, 2003.
  7. Livius, Titus. Livy. Tras. Frank G. Moore. Vol. 7. London, 1943. 13 vols. Harvard University Press, William Heinemann Ltd.
  8. "In tusco vico, ubi sunt homines qui ipsi sese vendidant".