Γλώσσα Αϊνού

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Αϊνού γλώσσα)
Το Μουσείο Πίρκα Κοτάν, γλωσσικό και πολιτιστικό κέντρο Αϊνού στο Σαπόρο (περιοχή Τζοζανκέι)

Η Αϊνού (Αϊνού: アイヌ・イタㇰ, Αϊνού=ιτάκ, Ιαπωνικά: アイヌ語 Αϊνού-γκο) είναι γλώσσα που ομιλείται από τα μέλη της εθνοτικής ομάδας Αϊνού στο βόρειο Ιαπωνικό νησί Χοκάιντο.

Μέχρι τον 20ο αιώνα, οι γλώσσες Αϊνού ομιλούνταν σε όλο το νότιο μισό του νησιού Σαχαλίνη και από μικρό αριθμό ατόμων στις Κουρίλες. Υπάρχουν τρεις κύριες διάλεκτοι[1] μαζί με άλλες 19 διαλέκτους των γλωσσών Αϊνού. Μόνο η παραλλαγή του Χοκάιντο έχει επιβιώσει μέχρι σήμερα, ενώ ο τελευταίος ομιλητής των Αϊνού της Σαχαλίνης πέθανε το 1994. Οι γλώσσες Αϊνού του Χοκάιντο τείνουν να μην έχουν πια ομηλιτές, αν και γίνονται προσπάθειες για την αναβίωσή τους. Η Ιαπωνική κυβέρνηση αποφάσισε να αναγνωρίσει τα Αϊνού ως αυτόχθονα τον Ιούνιο του 2008.[1] Επί του παρόντος, η Ιαπωνική κυβέρνηση ενεργοποίησε μηχανισμό έτσι ώστε να διατηρηθεί ο πολιτισμός των Αϊνού, συμπεριλαμβανομένης και της γλώσσας.[2]

Η Αϊνού δεν έχει καμία γενικά αποδεκτή γενεαλογική σχέση με οποιαδήποτε άλλη γλωσσική οικογένεια.

Ομιλητές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανάλογα με το σύστημα ταξινόμησης που χρησιμοποιείται, η Αϊνού θεωρείται γλώσσα υπό εξαφάνιση σύμφωνα με την Ουνέσκο.[1] Το 2016 ο Εθνολόγος την θεωρούσε 8β, που σημαίνει "σχεδόν εξαφανισμένη".[3] Βρίσκεται σε κίνδυνο από πριν τη δεκαετία του 1960. Υπάρχουν περίπου 30.000 Αϊνού στην Ιαπωνία,[4] και μόνο 15 ομιλητές την μιλούν ως μητρική ενώ 304 μπορούν να την καταλάβουν. Ωστόσο, τα νούμερα αυτά είναι αβέβαια εξαιτίας άλλων ομιλητών της Αϊνού που δεν δηλώθηκαν ως Αϊνού.[5]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 1,2 Μάρτιν, Κ. (2011).
  2. Lam, May-Ying (27 Ιουλίου 2017). «Perspective | 'Land of the Human Beings': The world of the Ainu, little-known indigenous people of Japan». Washington Post. Ανακτήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2017. 
  3. Lewis, M. Παύλου, Gary F. Simons, και Charles D. Fennig (επιμ.). Το 2016.
  4. Γκέιμαν, J. (2012).
  5. Οκαζάκι, T & Τραμπάλα, J. (2011).