Αυτοκράτορας Σιρακάβα
Ο Αυττοκράτορας Σιρακάβα (白河天皇, Shirakawa-tennō, 7 Ιουλίου1053 – 24 Ιουλίου 1129) ήταν ο 72ος Αυτοκράτορας of Ιαπωνίας,[5] σύμφωνα με την παραδοσιακή oσειρά διαδοχής.[6]
Η βασιλεία του Σιρακάβα διήρκεσε από το 1073 έως το 1087. [7]
Γενεαλογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πριν από την άνοδό του στον Θρόνο των Χρυσανθέμων, το προσωπικό του όνομα (ιμίνα) [8] ήταν Σανταχίτο-σιννό (貞仁親王). [9]
Ήταν ο μεγαλύτερος γιος του Αυτοκράτορα Γκο-Σαντζό και του Φουτζιβάρα Σιγκέκοo (藤原茂子). [10]
Η Σιρακάβα είχε μια αυτοκράτειρα, μια αυτοκρατορική σύζυγο και εννέα αυτοκρατορικούς γιους και κόρες. [11]
Γεγονότα της ζωής του Σιρακάβα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ήταν ο πρώτος Αυτοκράτορας, που φαινομενικά αποσύρθηκε σε μοναστήρι, αλλά στην πραγματικότητα συνέχισε να ασκεί σημαντική επιρροή στον διάδοχό του. Αυτή η διαδικασία θα γίνει γνωστή ως μοναστηριακός κανόνας.
Όταν ήταν πολύ μικρός, οι σχέσεις του με τον πατέρα του ήταν πολύ ψυχρές, αλλά στοργικές και το 1068, όταν ο πατέρας του ενθρονίστηκε, ανακηρύχθηκε σιννό (αυτοκρατορικός πρίγκιπας), και έγινε ο αυτοκρατορικός πρίγκιπας Σανταχίτo. Το 1069 έγινε διάδοχος του θρόνου και εν ευθέτω χρόνω έγινε Αυτοκράτορας σε ηλικία 19 ετών.
Ένας καμπάκου ορίστηκε, αλλά ο Σιρακάβα προσπάθησε να κυβερνήσει άμεσα, όπως ο πατέρας του. Προσπάθησε να ρυθμίσει το σύστημα σόεν (γαιοκτησιών), δουλεύοντας για να αποδυναμώσει την επιρροή των γραμμών σέκκαν .
Ο Γκο-Σαντζό επιθυμούσε ο μικρότερος ετεροθαλής αδελφός του Σιρακάβα να τον διαδεχτεί στον θρόνο. Το 1085, αυτός ο ετεροθαλής αδελφός απεβίωσε από μία ασθένεια, και ο γιος τού Σιρακάβα, Tαρουχίτo-σιννό (善仁親王) έγινε διάδοχος.
Την ίδια μέρα που ο Ταρουχίτο ανακηρύχθηκε κληρονόμος του, ο Σιρακάβα παραιτήθηκε και ο Ταρουχίτο έγινε Αυτοκράτορας Χορικάβα. Ο πια αποσυρμένος Αυτοκράτορας Σιρακάβα ήταν ο πρώτος, που επιχείρησε αυτό που έγινε συνήθεια ως μοναστηριακός κανόνας. Άσκησε την εξουσία, κυβερνώντας έμμεσα από το Σιρακάβα-ιν (κυριολεκτικά: "Μέγαρο/Ναός του Λευκού Ποταμού"); Ωστόσο, τα ονομαστικά αξιώματα σεσσό και καμπάκου συνέχισαν να υπάρχουν για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Το 1096, με την ευκαιρία του τέλους της κόρης του, ο Σιρακάβα μπήκε σε ένα μοναστήρι με το όνομα Γιούκαν (融観). και έτσι, έγινε χό-ο (法皇), που είναι ο τίτλος, που απονέμετο σε έναν πρώην Αυτοκράτορα που γινόταν μοναχός.
Μετά τον τέλος τού Αυτοκράτορα Χορικάβα, ο εγγονός τού Σιρακάβα έγινε Αυτοκράτορας Τόμπα. Ο Σιρακάβα ήταν ακόμη ζωντανός, όταν ο Tόμπα παραιτήθηκε με τη σειρά του υπέρ του γιού του, ο οποίος έγινε Αυτοκράτορας Σουντόκου. Μέχρι το τέλος του το 1129, είχε κυβέρνησε ως μοναστηριακός Αυτοκράτορας για 41 χρόνια και κατά τη διάρκεια της βασιλείας τριών Αυτοκρατόρων, που στην πραγματικότητα ήταν κάτι περισσότερο από εικονικοί (σκιώδεις).
Το μεταθανάτιο όνομα αυτού του Αυτοκράτορα προέρχεται από το Σιρακάβα-ιν (白河院), το όνομα της κατοικίας από την οποία διηύθυνε την από το μοναστήρι κυριαρχία του μετά την παραίτηση από τον θρόνο. Ένα άλλο όνομα ήταν Ροκουτζό νο Μικάντo (六条帝, το Mικάντo είναι ένα παλιό όνομα για τον Αυτοκράτορα της Ιαπωνίας).
Kουγκγιό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εποχές της βασιλείας του Σιρακάβα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Αυτοκράτορας της Ιαπωνίας
- Κατάλογος Αυτοκρατόρων της Ιαπωνίας
- Αυτοκρατορική λατρεία
- Αυτοκράτορας Γκο-Σιρακάβα
Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Faceted Application of Subject Terminology. 238020. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003. I00523758. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 3 Οκτωβρίου 2016.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 3 Οκτωβρίου 2016.
- ↑ Imperial Household Agency (Kunaichō): 白河天皇 (72)
- ↑ Ponsonby-Fane, Richard. (1959). The Imperial House of Japan, pp. 77.
- ↑ translated by D.M. Brown and I. Ishida (1979). Fujiwara Yoshinobu's Part in Go-Sanjō's Appointment as Crown Prince, pp. 72The Future and the Past: A Translation and Study of the Gukanshō, an Interpretative History of Japan Written in 1219, σ. 72, στα Google Books
- ↑ Brown, pp. 264; prior to Emperor Jomei, the personal names of the emperors were very long and people did not generally use them. The number of characters in each name diminished after Jomei's reign.
- ↑ Titsingh, p. 169; Brown, 314; Varley, p. 198.
- ↑ Brown, 72
- ↑ Brown, p. 317.
Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Brown, Delmer M. and Ichirō Ishida, επιμ. (1979). Gukanshō: Το μέλλον και το παρελθόν. Berkeley: University of California Press.(ISBN 978-0-520-03460-0)ISBN 978-0-520-03460-0 ; OCLC 251325323
- Kitagawa, Hiroshi and Burce T. Tsuchida, επιμ. (1975). The Tale of the Heike. Τόκιο: University of Tokyo Press.(ISBN 0-86008-128-1)ISBN 0-86008-128-1 OCLC 164803926
- Ponsonby-Fane, Richard Arthur Brabazon . (1959). Ο Αυτοκρατορικός Οίκος της Ιαπωνίας. Κιότο: Ponsonby Memorial Society. OCLC 194887
- Titsingh, Isaac. (1834). Nihon Odai Ichiran ; ou, Annales des empereurs du Japon. Παρίσι: Royal Asiatic Society, Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland. OCLC 5850691
- Varley, Η. Paul. (1980). Jinnō Shōtōki: A Chronicle of Gods and Sovereigns. Νέα Υόρκη: Columbia University Press.(ISBN 978-0-231-04940-5)ISBN 978-0-231-04940-5 ; OCLC 59145842
|