Αυτοκράτορας Ούντα
Ο Αυτοκράτορας Ούντα (宇多天皇, Uda-tennō, 10 Ιουνίου 866 – 3 Σεπτεμβίου 931) ήταν ο 59ος eΑυτοκράτορας of Ιαπωνίας,[1] σύμφωνα με την παραδοσιακη σειρά διαδοχής.[2]
Η βασιλεία του Ούντα διήρκεσε από το 887 έως το 897. [3]
Παραδοσιακή αφήγηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όνομα και απόγονοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πριν από την άνοδό του στον Θρόνο των Χρυσανθέμων, το προσωπικό του όνομα (imina) [4] ήταν Σαντάμι [5] ή Τσότζιν-τέι. [6]
Ο Αυτοκράτορας Ούντ ήταν ο τρίτος γιος του Αυτοκράτορα Kόκο. Η μητέρα του ήταν η χήρα αυτοκράτειρα Χάνσι, κόρη του πρίγκιπα Nακάνo (ο οποίος ήταν και ο ίδιος γιος του Αυτοκράτορα Kάνμου). [7] Ο Ούντα είχε πέντε αυτοκρατορικές συζύγους και 20 αυτοκρατορικά παιδιά. [8] Ιδιαίτερα σημαντικοί γιοι είναι οι:
- Πρίγκιπας Ατσουχίτο (884–930).
- Πρίγκιπας Ατσουζάνε (敦実親王) (893–967). [9]
Ιστορικό υπόβαθρο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στην αρχαία Ιαπωνία, υπήρχαν τέσσερα ευγενή γένη, τα γκεμπεϊτόκιτσου (源平藤橘). Ένα από αυτά τα γένη, το γένος Μιναμότo (源氏), είναι επίσης γνωστό ως γκέντζι. Μερικά από τα εγγόνια του Ούντα έλαβαν το επίθετο Mιναμότo (το Mιναμότo είναι το πιο χρησιμοποιούμενο επίθετο για τους πρώην ιάπωνες βασιλείς). Προκειμένου να διακριθούν οι απόγονοι του Ούντα από άλλες οικογένειες του γένους Mιναμότo (源氏) ή Γκέντζι, έγιναν γνωστοί ως Ούντα Γκέντζι (宇多源氏). Μερικοί από τους Ούντα Γκέντζι μετακόμισαν στην επαρχία Όμι και το γένος τους είναι γνωστό ως γένος Σασάκι (佐々木氏) ή Όμι Γκέντζι (近江源氏).
Μεταξύ των Ούντα Γκέντζι, ο Mιναμότo νo Mασαζανε (源雅信), γιος του πρίγκιπα Aτσούμι (敦実親王) επέτυχε στην αυλή. Ο Μασαζάνε έγινε σανταϊτζίν (υπουργός της Αριστεράς). Μία από τις κόρες του Mασαζάνε, η Mιναμότo νo Ρίνσι (源倫子) παντρεύτηκε τον Φουτζιβάρα νo Mιτσινάγκα και από αυτόν τον γάμο γεννήθηκαν τρεις αυτοκράτειρες και δύο αντιβασιλείς (sesshō).
Από το Mασανόμπου, προήλθαν αρκετές οικογένειες κούγκε, συμπεριλαμβανομένων των Nιβάτα, Aγιανοκότζι, Iτσουτσούτζι, Όχαρα και Τζικότζι. Από τον τέταρτο γιο του Σουκεγιόσι, προήλθε το γένος Σασάκι, και έτσι προήλθε το γένος Κιογκόκου. Αυτοί οι απόγονοι είναι γνωστοί ως Όμι Γκέντζι σήμερα. Από αυτή τη γραμμή, ο Σασάκι Τακούτζι έκανε επιτυχία στο σογκουνάτο Mουρομάτσι και η φυλή Aμάγκo προήλθε από τον αδελφό του.
Γεγονότα της ζωής του Ούντα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο πατέρας του Ούντα, ο Αυτοκράτορας Kόκο, υποβάθμισε τους γιους του από τη βαθμίδα των αυτοκρατορικών βασιλέων σε αυτή των υπηκόων,για να μειώσει τα κρατικά έξοδα, καθώς και την πολιτική επιρροή τους. Ο Σαντάμι έλαβε το όνομα της φυλής Mιναμότo και ονομάστηκε Mιναμότo νo Σαντάμ. Αργότερα, το 887, όταν ο Kόκο χρειάστηκε να διορίσει τον διάδοχό του, ο Σαντάμι προήχθη για άλλη μία φορά στην τάξη του αυτοκρατορικού πρίγκιπα με την υποστήριξη του καμπάκου Φουτζιβάρα νo Moτοτσούνε, αφού ο Σαντάμι υιοθετήθηκε από μία ετεροθαλή αδελφή του Moτοτσούνε. Μετά το τέλος τού πατέρα του τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, ο Σαντάμι-σιννό ανέβηκε στον θρόνο.
- 17 Σεπτεμβρίου 887 (Ninna 3, 26η ημέρα του 8ου μήνα): Ο Αυτοκράτορας Kόκο απεβίωσε. και ο τρίτος γιος του έλαβε τη διαδοχή (senso). Λίγο αργότερα, ο Αυτοκράτορας Ούντα ανήλθε επίσημα στον θρόνο (sokui). [10]
- 5 Δεκεμβρίου 887 (Ninna 3, 17η ημέρα του 11ου μήνα): Ο Moτοτσούνε ζήτησε από τον Ούντα άδεια να αποσυρθεί από τα καθήκοντά του, αλλά ο Αυτοκράτορας λέγεται ότι απάντησε: «Η νεότητά μου περιορίζει την ικανότητά μου να κυβερνώ· και αν σταματήσεις να μου προσφέρεις την καλή σου συμβουλή, θα υποχρεωθώ να παραιτηθώ και να αποσυρθώ σε ένα μοναστήρι». Ως εκ τούτου, ο Moτοτσούνε συνέχισε να υπηρετεί ως ο καμπάκου του νέου Αυτοκράτορα. [11]
- 888 ( Ninna 4, 8ος μήνας): Ολοκληρώθηκε η κατασκευή του νεοδημιουργημένου βουδιστικού ναού Nινά-τζι, και ένας πρώην μαθητής του Kομπο-ντάισι εγκαταστάθηκε ως νέος ηγούμενος. [11]
- 889 (Kanpyō 1, 10ος μήνας): Ο πρώην αυτοκράτορας Γιόζεϊ διαταράχθηκε και προσβλήθηκε από ψυχική ασθένεια. Ο Γιόζεϊ έμπαινε στο ανάκτορο και απευθυνόταν στους αυλικούς που θα συναντούσε με τη μεγαλύτερη αγένεια. Γινόταν όλο και πιο έξαλλος. Έστριψε τον λαιμό στις γυναίκες με τις χορδές των μουσικών οργάνων και στη συνέχεια πέταξε τα πτώματα σε μια λίμνη. Κάνοντας ιππασία, κατεύθυνε το άλογό του να πέσει επάνω από ανθρώπους. Μερικές φορές απλά εξαφανιζόταν στα βουνά, όπου κυνηγούσε αγριογούρουνα και κόκκινα ελάφια. [12]
Στις αρχές της βασιλείας του Ούντα, ο Moτοτσούνε κατείχε το αξίωμα του καμπάκου (ή καγκελαρίου). Η βασιλεία του αυτοκράτορα Ούντα σηματοδοτείται από έναν παρατεταμένο αγώνα για την επανεγκατάσταση της εξουσίας από την Αυτοκρατορική Οικογένεια, μακριά από την αυξανόμενη επιρροή των Φουτζιβάρα, ξεκινώντας με τον θάνατο του Moτοτσούνε το 891. Τα αρχεία δείχνουν ότι λίγο αργότερα, ο Αυτοκράτορας Ούντα διόρισε τους μελετητές Σουκέγιο και Kιγιογούκι, υποστηρικτές του Moτοτσούνε, σε επαρχιακές θέσεις στις απομακρυσμένες επαρχίες Mούτσου και Χόγκo αντίστοιχα. [13] Εν τω μεταξύ, αξιωματούχοι που δεν ήταν Φουτζιβάρα, κυρίως από την οικογένεια Mιναμότo, προήχθησαν σε εξέχουσες βαθμίδες, ενώ ο έμπιστος σύμβουλός του, Σουγκαβάρα νo Mιτσιτζάνε, ανέβηκε γρήγορα στη θέση μέσα σε πέντε χρόνια, για να φτάσει στην τρίτη θέση στην αυλή και στην επίβλεψη της Οικίας του πρίγκιπα διαδόχου. [13] Εν τω μεταξύ, ο γιος και κληρονόμος του Moτοτσούνε, Φουτζιβάρα νo Toκιχίρα, ανέβηκε στη θέση του, αλλά μόνο τόσο, ώστε να αποτρέψει μία ανοιχτή μάχη εξουσίας.
Εν τω μεταξύ, ο αυτοκράτορας Ούντα προσπάθησε να επαναφέρει την πολιτική της Αυλής στο αρχικό πνεύμα, που οραματίστηκε στους Κώδικες Ριτσουργιό, ενώ αναζωογόνησε το πνευματικό ενδιαφέρον για το δόγμα και τον πολιτισμό του Κομφούκιου. Τον έβδομο μήνα του 896, ο αυτοκράτορας Ούντα έστειλε τον Σουγκαβάρα νo Mιτσιζάνε για να ελέγξει τους κρατούμενους στην πρωτεύουσα και να παράσχει γενική αμνηστία για τους άδικα κατηγορούμενους, σύμφωνα με τις κινεζικές πρακτικές. Ο αυτοκράτορας Ούντα εξέδωσε επίσης διατάγματα, που ενίσχυαν τα δικαιώματα των αγροτών από την καταπάτηση ισχυρών οικογενειών στην πρωτεύουσα ή τα μοναστικά ιδρύματα, ενώ ήλεγχε τις εισπράξεις φόρων στις επαρχίες. [13]
Ο αυτοκράτορας Ούντα σταμάτησε την πρακτική της αποστολής πρεσβευτών στην Κίνα ("κεν-τόχ-σι" 遣唐使). Η απόφαση του Αυτοκράτορα λήφθηκε από αυτό που κατάλαβε ως πειστική συμβουλή από τον Σουγκαβάρα Μιτσιζάνε. [14]
Το Ειδικό Φεστιβάλ του Ναού Kάμο πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ούντα. [15]
Το 897 ο Ούντ παραιτήθηκε υπέρ τού μεγαλύτερου γιου του, του πρίγκιπα Aτσουχίτo, ο οποίος αργότερα θα γινόταν γνωστός ως Αυτοκράτορας Ντάιγκο. Ο Ούντα άφησε πίσω του μία διαθήκη, που πρόσφερε γενικές νουθεσίες ή εντολές [16] για την καθοδήγηση τού γιου του (βλ. απόσπασμα στα δεξιά . Το έγγραφο επαινεί τον Φουτζιβάρα νo Toκιχίρα ως σύμβουλο, αλλά προειδοποιεί κατά της γυναικομανείας του και ο Σουγκαβάρα νo Mιτσιζάνε επαινείται ως μέντορας του Ούντα. Στους δύο ανέθεσε ο Αυτοκράτορας Ούντα να φροντίσουν τον γιο του, μέχρι να ενηλικιωθεί ο τελευταίος.
Τρία χρόνια αργότερα, εισήλθε στο βουδιστικό ιερατείο σε ηλικία 34 ετών το 900. [15] Έχοντας ιδρύσει το ναό στο Nινά-τζι, ο Ούτα τον έκανε το νέο του σπίτι, μετά την παραίτησή του.
Το βουδιστικό του όνομα ήταν Kινγκό Κάκου. [15] Μερικές φορές ονομαζόταν «ο Μοναστηριακός Αυτοκράτορας του Τεΐτζι (亭子の帝)», επειδή το όνομα της βουδιστικής αίθουσας όπου διέμενε, αφού έγινε ιερέας, ονομαζόταν Tεΐτζιν. [8]
Ο Ούντα απεβίωσε το 931 (Shōhei 1, 19η ημέρα του 7ου μήνα) σε ηλικία 65 ετών. [17]
Η πραγματική τοποθεσία του τάφου του Ούντα είναι γνωστή. [1] Αυτός ο Αυτοκράτορας τιμάται παραδοσιακά σε ένα μνημείο Σιντοϊσμού (misasagi) στο Κιότο.
Η Υηρεσία Αυτοκρατορικής Οικίας αναφέρει αυτήν την τοποθεσία ως το μαυσωλείο του Ούντα. Ονομάζεται επίσημα Kαγκουραγκαόκα νo Χιγκάσι νο μισασάγκι. [18]
Ο πρώην Αυτοκράτορας είναι θαμμένος ανάμεσα στους "Επτά Αυτοκρατορικούς Τάφους" στο ναό Ργιόαν-τζι στο Κιότο. [19] Ο τύμβος που τιμά τη μνήμη του Αυτοκράτορα Χοσοκάβα Ούντα ονομάζεται σήμερα O-ουτσιγιάμα. Ο τόπος ταφής τού Αυτοκράτορα θα ήταν αρκετά ταπεινός, την περίοδο μετά το τέλος του Ούντα. Αυτοί οι τάφοι έφτασαν στη σημερινή τους κατάσταση ως αποτέλεσμα της αποκατάστασης των αυτοκρατορικών τάφων τον 19ο αι., που παραγγέλθηκε από τον Αυτοκράτορα Mέιτζι. [20]
Kουγκγιό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εποχές της βασιλείας του Ούντα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σύζυγοι και παιδιά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σύζυγος (Nγιόγκο): Φουτζιβάρα νo Όνσι (藤原温子; 872–907), κόρη του Φουτζιβάρα νo Moτοτσούνε
Σύζυγος (Nyōgo): Φουτζιβάρα νo Ίνσι (藤原胤子; d.896), κόρη του Φουτζιβάρα νο Τακαφούτζι
- Πρώτος Γιος: αυτοκρατορικός πρίγκιπας Ατσουγκίμι (敦仁親王; 885–930) μετέπειτα Αυτοκράτορας Ντάιγκο
- Τέταρτος Γιος: αυτοκρατορικός πρίγκιπας Ατσουγιόσι (敦慶親王; 887–930)
- αυτοκρατορικός πρίγκιπας Ατσουκάτα (敦固親王; π. 926)
- αυτοκρατορική πριγκίπισσα Τζούσι (柔子内親王; 892–958), 25ο Σαϊό στο Ιερό Ίσε (897–930)
- Όγδοος Γιος: αυτοκρατορικός πρίγκιπας Ατσούμι (敦実親王; 893–967)
Σύζυγος ( Nyōgo ): Tατσιμπάνα νο Γιοσίκο / Γκίσι (橘義子), κόρη του Tατσιμπάνα νο Χιρόμι
- Ο Minamoto no Junshi (源順子; 875-925) παντρεύτηκε τον Fujiwara no Tadahira
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Αυτοκράτορας της Ιαπωνίας
- Κατάλογος Αυτοκρατόρων της Ιαπωνίας
- Αυτοκρατορική λατρεία
- Αυτοκράτορας Γκο-Ούντα
- Kανπγιό Γκγιόκι
Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 Imperial Household Agency (Kunaichō): 宇多天皇 (59)
- ↑ Ponsonby-Fane, Richard. (1959). The Imperial House of Japan, pp. 67–68.
- ↑ Brown, Delmer et al. (1979). Gukanshō, pp. 289–290; Varley, H. Paul. (1980). Jinnō Shōtōki, pp. 175–179; Titsingh, Isaac. (1834). Annales des empereurs du japon, pp. 125–129., σ. 125, στα Google Books
- ↑ Brown, pp. 264; prior to Emperor Jōmei, the personal names of the emperors were very long and people did not generally use them. The number of characters in each name diminished after Jomei's reign.
- ↑ Titsingh, p. 125; Brown, p. 289; Varley, 175.
- ↑ Ponsonby-Fane, p. 8.
- ↑ Varley, p. 175.
- ↑ 8,0 8,1 Brown, p. 289.
- ↑ Kitagawa, Hiroshi et al. (1975). The Tale of the Heike, p. 503.
- ↑ Brown, p. 289; Varley, p. 44; a distinct act of senso is unrecognized prior to Emperor Tenji; and all sovereigns except Jitō, Yōzei, Go-Toba, and Fushimi have senso and sokui in the same year until the reign of Emperor Go-Murakami.
- ↑ 11,0 11,1 Titsingh, p. 126.
- ↑ Titsingh, p. 127.
- ↑ 13,0 13,1 13,2 Borgen, Robert (1994). Sugawara no Michizane and the Early Heian Court. University of Hawaii Press. σελίδες 201–216. ISBN 978-0-8248-1590-5.
- ↑ Kitagawa, H. (1975). The Tale of the Heike, p. 222.
- ↑ 15,0 15,1 15,2 Brown, p. 290.
- ↑ Compare Precepts of Tokugawa Ieyasu
- ↑ Brown, p. 295; Varley, p. 179.
- ↑ Ponsonby-Fane, p. 420.
- ↑ The "Seven Imperial Tombs" at Ryoan-ji are the burial places of Uda, Kazan, Ichijō, Go-Suzaku, Go-Reizei, Go-Sanjō, and Horikawa.
- ↑ Moscher, Gouverneur. (1978). Kyoto: A Contemplative Guide, pp. 277–278.
Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Brown, Delmer M. and Ichirō Ishida, επιμ. (1979). Gukanshō: Το μέλλον και το παρελθόν. Berkeley: University of California Press.(ISBN 978-0-520-03460-0)ISBN 978-0-520-03460-0 ;OCLC 251325323
- Kitagawa, Hiroshi και Bruce T. Tsuchida. (1975). The Tale of the Heike . Τόκιο: University of Tokyo Press .OCLC 262297615OCLC 262297615
- Moscher, Gouverneur. (1978). Κιότο: Ένας στοχαστικός οδηγός.(ISBN 9780804812948)ISBN 9780804812948 ;OCLC 4589403
- Ponsonby-Fane, Richard Arthur Brabazon . (1959). Ο Αυτοκρατορικός Οίκος της Ιαπωνίας. Κιότο: Ponsonby Memorial Society.OCLC 194887OCLC 194887
- Titsingh, Isaac. (1834). Nihon Odai Ichiran ; ou, Annales des empereurs du Japon. Παρίσι: Royal Asiatic Society, Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland.OCLC 5850691OCLC 5850691
- Varley, Η. Paul. (1980). Jinnō Shōtōki: A Chronicle of Gods and Sovereigns. Νέα Υόρκη: Columbia University Press.(ISBN 978-0-231-04940-5)ISBN 978-0-231-04940-5 ;OCLC 59145842
|