Αυτοκράτορας Νινκό
| Αυτοκράτορας Νινκό | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | 仁孝天皇 (Ιαπωνικά) |
| Προφορά | |
| Γέννηση | 16 Μαρτίου 1800 Κιότο |
| Θάνατος | 21 Φεβρουαρίου 1846 Κιότο |
| Τόπος ταφής | Tsuki no wa no misasagi |
| Χώρα πολιτογράφησης | Σογκουνάτο Τοκουγκάβα Ιαπωνία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ιαπωνικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | μονάρχης |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Ōgimachi Naoko Χασιμότο Τσουνέκο Τσουνάκο Τακατσουκάσα |
| Τέκνα | Αυτοκράτορας Κόμεϊ Misahito, Prince Katsura Princess Sumiko Chikako, Princess Kazu |
| Γονείς | Αυτοκράτορας Κόκακου και Kanshūji Tadako |
| Αδέλφια | Masuhito-shinnō Katsura-no-miya Takehito-shinnō |
| Συγγενείς | Kuni Asahiko (υιοθεσία) |
| Οικογένεια | Αυτοκρατορικός οίκος της Ιαπωνίας |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Αυτοκράτορας της Ιαπωνίας (1817–1846) |
| Υπογραφή | |
 | |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Αυτοκράτορας Νινκό (仁孝天皇, Ninkō-tennō, 16 March 1800 – 21 February 1846) was the 120th Αυτοκράτορας της Ιαπωνίας, σύμφωνα με την παραδοσιακή σειρά διαδοχής.[1][2] Η βασιλεία του Νινκό εκτείνεται από το 1817 ως το τέλος του το 1846, και είδε περαιτέρω παρακμή της ισχύος του εν τη εξουσία Σόγκουν.[3] Καταστροφές, που περιλαμβάνουν λιμό, σε συνδιασμό με τη διαφθορά και την αυξανόμενη παρεμβολή της Δύσης, βοήθησαν να φθαρεί η λαϊκή εμπιστοσύνη στη διακυβέρνηση των μπακούφου. Ο Αυτοκράτορας Νινκό προσπάθησε να αναβιώσει αυλικές τελετές και πρακτικές με τις ευχές του πατέρα του. Πάντως είναι άγνωστο ποιο ρόλο, αν υπήρχε, είχε ο Αυτοκράτορας στην αναταραχή, που συνέβη κατά τη βασιλεία του. Η οικογένειά του περιελάμβανε 15 τέκνα από διάφορες παλλακίδες, αλλά μόνο 3 από αυτά επέζησαν της ενηλικίωσης. Ο 4ος γιος του, Αυθτοικρατορικός Πρίγκιπας Οσαχίτο έγινε ο επόμενος Αυτοκράτορας με το τέλος του Νινκό το 1846. Ενώ η πολιτική δύναμη την εποχή αυτή βρισκόταν ακόμη στον Σόγκουν, οι απαρχές του Μπακουμάτσου (τέλους της στρατιωτικής εξουσίας) είχαν ξεκινήσει.
Γεγονότα της ζωής του Nινκό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πρώιμη ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πριν από την άνοδο του Nινκό στον Θρόνο των Χρυσάνθεμων, το προσωπικό του όνομα (ιμίνα) ήταν Aγιαχίτο. [4] Γεννήθηκε στις 16 Μαρτίου 1800 και ήταν ο τέταρτος γιος του αυτοκράτορα Kόκακου. Ήταν το μοναδικό παιδί από δεκαέξι άλλα, που επέζησε μέχρι την ενηλικίωση. Ο Aγιαχίτo ονομάστηκε πρίγκιπας διάδοχος το 1809, όταν υιοθετήθηκε από την κύρια σύζυγο του πατέρα του, την Αυτοκρατορική Πριγκίπισσα επίσης γνωστή ως Σιν-Σέιβα-ιν. Η μητέρα που τον γέννησε, ήταν μία από τις παλλακίδες του πατέρα του και ονομαζόταν Kατζγιούτζι Ταντάκο.
Βασιλεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο πρίγκιπας Aγιαχίτo ενθρονίστηκε ως Αυτοκράτορας στις 31 Οκτωβρίου 1817, όταν ο πατέρας του αποσύρθηκε από τον θρόνο. Ακολουθώντας τις επιθυμίες τού πατέρα του, του Συνταξιούχου Αυτοκράτορα, προσπάθησε να αναβιώσει ορισμένες αυλικές τελετουργίες και πρακτικές. Αυτά περιλάμβαναν, μεταξύ άλλων, την αποκατάσταση του τίτλου tennō, που ταυτιζόταν με τον Αυτοκράτορα. Μεταξύ των καινοτομιών του Nινκό ήταν η ίδρυση του Γκακουσούσo (του προκατόχου των Γκακουσούιν) για τους ευγενείς της Αυλής, ακριβώς έξω από το Αυτοκρατορικό Ανάκτορο. Ένα σημαντικό γεγονός κατά τη διάρκεια της βασιλείας του ήταν ο λιμός Tενπό, που διήρκεσε από το 1833 έως το 1837. Η σιτοδεία ήταν πιο σοβαρή στο βόρειο Χονσού, και προκλήθηκε από πλημμύρες και τον κρύο καιρό. [5] Η βασιλεία του Nινκό είδε επίσης κάποια παρακμή της ισχύος του Σόγκουν. Ο λιμός Tενπό, και άλλες συνακόλουθες φυσικές καταστροφές, έπληξαν σκληρά, και κλόνισαν την πίστη του λαού, στον κυβερνώντα Σόγκουν. Το 1837, ο Όσιo Χεϊχατσιρό ήγειρε μία εξέγερση στην Οσάκα ενάντια σε διεφθαρμένους αξιωματούχους, που αρνήθηκαν να βοηθήσουν να ταΐσουν τους ενδεείς κατοίκους της πόλης. Την ίδια χρονιά σημειώθηκε επίσης ένα περιστατικό, όπου ένα αμερικανικό εμπορικό σκάφος απομακρύνθηκε από το παράκτιο πυροβολικό. Ενώ τελικά αποκαταστάθηκε η τάξη, η μακροχρόνια δυσαρέσκεια αντηχούσε στους απλούς πολίτες εναντίον της εν τη εξουσία κυβέρνησης. Ωστόσο, δεν είναι σαφές τι ρόλο έπαιξε ο Αυτοκράτορας κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου αναταραχής.
Ο αυτοκράτορας Nινκό απεβίωσε στις 21 Φεβρουαρίου 1846 και ήταν καταγεγραμμένος στο Αυτοκρατορικό μαυσωλείο, Nότσι νο Tσουκινόβα νo Χιγκασιγιάμα νο μισασάγκι , το οποίο βρίσκεται στο Σενγιού-τζι στο Χιγκασιγιάμα-κου, στο Κιότο. Επίσης, στο Tσούκι νο βα νo μισασάγκι , στο Σενγιού-τζι είναι οι άμεσοι αυτοκρατορικοί προκάτοχοι αυτού του Αυτοκράτορα από τους αυτοκράτορες Γκο-Μιζούνοο, Mεϊσό, Γκο-Κομγιό, Γκο-Σάι, Ρέιγκεν, Χιγκασιγιάμα, Nακαμικάντo, Σακουραμάτσι, Μομοζόνο, Γκο-Σακουραμάτσι, Γκο-Mομοζόνo και Kόκακου. Το συγκρότημα του ιερού περιλαμβάνει επίσης τα μισασάγκι του άμεσου διαδόχου του Nινκό, τού Κόμεϊ. [6] Η Χήρα Αυτοκράτειρα Γιοσικό είναι επίσης ενταφιασμένη σε αυτό το αυτοκρατορικό συγκρότημα μαυσωλείων. [7]
Περίοδοι και Κουγκγιό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα χρόνια της βασιλείας του Nινκό προσδιορίζονται πιο συγκεκριμένα από περισσότερα από ένα ονόματα περιόδων ή νενγκό. [3] Ενώ Kουγκγιό είναι ένας συλλογικός όρος για τους πολύ λίγους, πιο ισχυρούς άνδρες, που ήταν προσκολλημένοι στην αυλή του αυτοκράτορα της Ιαπωνίας στην προ-Μέιτζι εποχή. Ακόμη και κατά τα χρόνια εκείνα που η πραγματική επιρροή της αυλής έξω από τα τείχη του ανακτόρου ήταν ελάχιστη, η ιεραρχική οργάνωση παρέμεινε.
Οι ακόλουθες εποχές εμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Nινκό:
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Nινκό, αυτή η κορυφή του Νταιτζό-καν περιλάμβανε:
- Kαμπάκου, Ιτσιγιό Τανταγιόσι, 1814–1823
- Kαμπάκου, Τακατσουκάσα Μασαμίτσι, 1823–1856
- Σαντάιτζιν
- Ουντάιτζιν
- Ναϊντάιτζιν
- Νταϊνάγκον
Γενεαλογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η οικογένεια του αυτοκράτορα Nινκό περιλάμβανε 7 γιους και 8 κόρες από διάφορες παλλακίδες, αλλά μόνο ο μελλοντικός αυτοκράτορας Koμέι (Komei-tennō), η πριγκίπισσα Σουμίκo (Sumiko-naishinnō) και η πριγκίπισσα Τσικάκo (Chikako-naishinnō) επέζησαν πέρα από την παιδική ηλικία. [8]
Σύζυγοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| Θέση | Όνομα | Γέννηση | Θάνατος | Πατέρας | Τέκνα |
|---|---|---|---|---|---|
| Kογκό | Tακατσουκάσα Tσουνάκo αργότερα Σινκοκαμονίν |
1798 | 1823 | Τακατσουκάσα Μασαχίρο | •Πρώτος γιος: Αυτοκρατορικός πρίγκιπας Γιασουχίτo • Πρώτη κόρη: Πριγκίπισσα Τζιχισινίν |
| Nγιόγκο | Tακατσουκάσα Γιασούκo αργότερα Σινσακουχεϊμονίν |
1811 | 1847 | Τακατσουκάσα Μασαχίρο | • Τέταρτη κόρη: Πριγκίπισσα Mανινσουίν |
Παλλακίδες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| Όνομα | Γέννηση | Θάνατος | Πατέρας | Τέκνα |
|---|---|---|---|---|
| Oγκιμάτσι Ναόκo αργότερα Σινταϊκεμονίν |
1803 | 1856 | Oγκιμάτσι Σανεμίτσου | • Δεύτερος γιος: Πρίγκιπας Γιο • Τέταρτος γιος: Αυτοκρατορικός πρίγκιπας Οσαχίτο (αργότερα Αυτοκράτορας Κόμεϊ ) • Έκτος γιος: Αυτοκρατορικός πρίγκιπας Κατσούρα-νο-Μίγια Μισαχίτο • Έβδομη κόρη: Πριγκίπισσα Κγιο |
| Kανρότζι Kιγιόκο | 1806 | 1861 | Kανρότζι Kουνινάγκα | • Δεύτερη κόρη: Πριγκίπισσα Νόρι • Τρίτη κόρη: Αυτοκρατορική πριγκίπισσα Κατσουρά-νο-Μίγια Σουμίκο • Τρίτος Υιός: Σαν-νο-μίγια • Πέμπτη κόρη: Πριγκίπισσα Σo • Έκτη Κόρη: Πριγκίπισσα Τσούνε |
| Χασιμότo Tσουνέκo αργότερα Kανγκγιοουίν |
1826 | 1865 | Χασιμότο Σανεχίσα | • Όγδοη κόρη: Αυτοκρατορική πριγκίπισσα Kάζου-νo-μίγια Τσικάκo • Έβδομος Πρίγκιπας: Πρίγκιπας Τέιν |
| Nακαγιάμα Iσάκo | 1795 | 1875 | Nακαγιάμα Nαρουτσίκα | Κανένας |
| Iμάκι Χαρούκo | 1809 | 1875 | Iμάκι Σαντανόρι | • Πέμπτος γιος: Πρίγκιπας Τζογιακό-ιν |
Τέκνα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| Κατάσταση | Όνομα | Γέννηση | Θάνατος | Μητέρα | Γάμος | Τέκνα |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Πρώτος Υιός | Αυτοκρατορικός Πρίγκιπας Γιασουχίτοo | 1820 | 1821 | Τακατσουκάσα Τσουνάκο | - | - |
| Πρώτη κόρη | Πριγκίπισσα Τζιχισινίν ( θνησιγενής ) |
1823 | 1823 | Τακατσουκάσα Τσουνάκο | - | - |
| Δεύτερος Υιός | Πρίγκιπας Γιο | 1825 | 1826 | Oγκιμάτσι Nαόκo | - | - |
| Δεύτερη κόρη | Πριγκίπισσα Νόρι | 1825 | 1826 | Kανρότζι Kιγιόκo | - | - |
| Τρίτη κόρη | Αυτοκρατορική Πριγκίπισσα Kατσούρα-νo-Mίγια Σουμίκo | 1829 | 1881 | Kανρότζι Kιγιόκο | - | - |
| Τέταρτη Κόρη | Πριγκίπισσα Mανινσουίν | 1829 | 1831 | Τακατσουκάσα Γιασούκο | - | - |
| Τρίτος Υιός | Σαν-νo-μίγια | 1830 | 1831 | Kανρότζι Kιγιόκo | - | - |
| Τέταρτος Υιός | Αυτοκρατορικός Πρίγκιπας Oσαχίτo (Αυτοκράτορας Κομέι) |
1831 | 1867 | Oγκιμάτσι Nαόκo | Aσάκo Κουτζό | Μουτσουχίτο |
| Πέμπτος γιος | Πρίγκιπας Τζοτζακό-ιν (Νεκρογέννηση) |
1832 | 1832 | Ιμάκι Χαρούκο | - | - |
| Πέμπτη Κόρη | Πριγκίπισσα Σο | 1832 | 1833 | Kανρότζι Κιγιόκo | - | - |
| Έκτος Υιός | Αυτοκρατορική Πριγκίπισσα Kατσούρα-νo-Mίγια Mισαχίτo | 1833 | 1836 | Oγκιμάτσι Ναόκo | - | - |
| Έκτη Κόρη | Πριγκίπισσα Τσούνε (θνησιγενής) |
1836 | 1836 | Kανρίτζι Kιγιόκo | - | - |
| Έβδομη κόρη | Πριγκίπισσα Κγιό | 1837 | 1838 | Oγκιμάτσι Nαόκo | - | - |
| Έβδομος Υιός | Πριγκίπισσα Τάνε | 1844 | 1845 | Χασιμότο Τσουνέκο | - | - |
| Όγδοη Κόρη | Αυτοκρατορική Πριγκίπισσα Kάζου-νo-μίγια Τσικάκo | 1846 | 1877 | Χασιμότο Τσουνέκο | Toκουγκάβα Iεμότσι | Toκουγκάβα Iεσάτo |
Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Imperial Household Agency (Kunaichō): 仁孝天皇 (120)
- ↑ Ponsonby-Fane, Richard. (1959). The Imperial House of Japan, pp. 122–123.
- ↑ 3,0 3,1 Titsingh, Isaac. (1834). Annales des empereurs du japon, p. 421.
- ↑ Ponsonby-Fane, p. 10; Titsingh, p. 421.
- ↑ Bolitho, Harold (1989). «Chapter 2: The Tempō Crisis». Στο: Jansen, Marius. The Nineteenth Century: Cambridge History of Japan, Vol. 5. Cambridge University Press. σελ. 118. ISBN 0-521-22356-3.
- ↑ Ponsonby-Fane, p. 423.
- ↑ Ponsonby-Fane, pp. 333–334.
- ↑ Ponsonby-Fane, p. 123.
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Αυτοκράτορας της Ιαπωνίας
- Κατάλογος Αυτοκρατόρων της Ιαπωνίας
- Αυτοκρατορική λατρεία
- Σύγχρονο σύστημα κατάταξης σιντοϊστικών ιερών
Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Μάγιερ, Εύα-Μαρία. (1999). Japans Kaiserhof in der Edo-Zeit: unter besonderer Berücksichtigung der Jahre 1846 bis 1867 . Münster: LIT Verlag.(ISBN 978-3-8258-3939-0)ISBN 978-3-8258-3939-0 ; OCLC 42041594
- Ponsonby-Fane, Richard Arthur Brabazon. (1959). Ο Αυτοκρατορικός Οίκος της Ιαπωνίας . Κιότο: Ponsonby Memorial Society. OCLC 194887
- Titsingh, Isaac . (1834). Nihon Ōdai Ichiran ; ou, Annales des empereurs du Japon . Παρίσι: Royal Asiatic Society, Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland. OCLC 5850691
- Varley, Η. Paul . (1980). Jinnō Shōtōki: A Chronicle of Gods and Sovereigns . Νέα Υόρκη: Columbia University Press.(ISBN 978-0-231-04940-5)ISBN 978-0-231-04940-5 ; OCLC 59145842
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
|