Ασσακηνοί

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Οι κατά Αρριανόν Ασσακηνοί, κατά Στράβωνα Αστακηνοί,[1] και κατά Πλίνιον Ασπάγανοι, ήταν φυλή της βορειοανατολικής Περσίας την οποία βρήκε ο Αλέξανδρος Γ΄ ο Μακεδών στην Γανδάρα το 327−26 π.Χ. Κατοικούσαν στον κάτω Σόαστο ποταμό (γνωστός και ως Σούαστος), ανατολικά του Ινδού ποταμού, και πρωτεύουσά τους ήταν η Μάσσαγα. Άλλες κύριες πόλεις ήταν η Πευκελαώτις, η Όρα (ένα φρούριο), η Βάζιρα, η Άορνος, η Οροβάτις, το Εμβόλιμα και η Δύρτη. Την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου διοικούνταν από έναν πρίγκιπα που οι Έλληνες αποκαλούσαν «Πρίγκιπα Ασσακηνό» ο οποίος είχε στρατό 30.000 πεζών, 20.000 ιππέων και 30 πολεμικών ελεφάντων. Υποτάχθηκαν από τον Μέγα Αλέξανδρο το 327 π.Χ. μαζί με τους Ασπάσιους, όταν αυτός πέρασε από την περιοχή.[2]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Brunner 2011, σελ. 787-788.
  2. Karttunen 2006.