Απελευθερωτικό Μέτωπο (Σλοβενία)
Το Απελευθερωτικό Μέτωπο (στα σλοβένικα: Osvobodilna Fronta, συντομευμένο σε OF), ή, υπό τον πλήρη μορφή του, Απελευθερωτικό Μέτωπο του Σλοβένικου Έθνους (Osvobodilna Fronta Slovenskega Naroda) ήταν αντιστασιακή οργάνωση ιδρυθείσα στην υπό κατοχή Σλοβενία στην διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ελεγχόμενο κατά κύριο λόγω από στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος Σλοβενίας, το Απελευθερωτικό Μέτωπο αποτελούσε τον σλοβενικό κλάδο των Παρτιζάνων Κομμουνιστών που ευρίσκονταν υπό την ηγεσία του Τίτο.
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά την εισβολή της Γιουγκοσλαβίας τον Απρίλιο του 1941 από τη Ναζιστική Γερμανία, την Ιταλία και τους συμμάχους τους, η χώρα κατελήφθη και διαμελίστηκε. Τα εδάφη της σημερινής Σλοβενίας διαμοιράστηκαν μεταξύ της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Ουγγαρίας. Καθώς η γερμανική ζώνη κατοχής στα βόρεια της χώρας, η οποία ευρισκόταν υπό γερμανικό έλεγχο, παρουσίαζε αρκετούς κινδύνους, ήταν στην ιταλική ζώνη στα νότια - την οποία η Ιταλία μετέτρεψε στην Επαρχία της Λουμπλιάνα - όπου οι τοπικοί Κομμουνιστές άρχισαν να οργανώνονται. Από τις 26 Απριλίου, ίδρυσαν μυστική οργάνωση, αρχικά ονομασμένη ως Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο (Protiimperialistična Fronta, ή PIF): οι δράσεις τους περιορίστηκαν, αρχικά, στην διάδοση προπαγάνδας[1]. Υπό την ηγεσία, κυρίως, των κομμουνιστικών στελεχών Έντβαρντ Καρντέλι και Μπόρις Κίντριτς, το Απελευθερωτικό Μέτωπο παρουσιαζόταν κυρίως ως μία « πατριωτική » οργάνωση με μετριοπαθείς ιδέες [2], ενώ έκανε λόγο για μια Σλοβενία ως ανεξάρτητη οντότητα[1]. Η οργάνωση προσέλκυσε, πέραν των Κομμουνιστών, Χριστιανούς Αριστερούς, όπως ο συγγραφέας Έντβαρντ Κόκμπεκ, καθώς και Φιλελεύθερους Αριστερούς[3]. Από τον μήνα Ιούλιο, οι Σλοβένοι Παρτιζάνοι πέρασαν στην ένοπλη δράση[1] και πολλαπλασίασαν τις επιθέσεις εναντίον των κατακτητών: οι Ιταλοί αντέδρασαν βίαια και κατέστησαν το σύνολο της Επαρχίας της Λουμπλιάνα ως ζώνη στρατιωτικών επιχειρήσεων[2]. Οι Τσέτνικ του Ντράζα Μιχαΐλοβιτς, οι οποίοι επιζητούσαν την εγκατάστασή τους στη Σλοβενία, σύναψαν σχέσεις με τους μη-Κομμουνιστές μέλη του Απελευθερωτικού Μετώπου, ωστόσο οι Κομμουνιστές αρνήθηκαν οποιαδήποτε σχέση μαζί τους. Το Απευλευθερωτικό Μέτωπο, του οποίου οι δράσεις είχαν ως αποτέλεσμα σκληρά αντίποινα από την πλευρά των Ιταλών και το οποίο είχε ξεκινήσει τις δολοφονίες « προδοτών » οι οποίοι κατέδιδαν τους τοπικούς Παρτιζάνους, ή στρατολογούσαν για λογαριασμό των αντιστασιακών οργανώσεων της Δεξιάς, έφθασε να προκαλεί τον τρόμο αριθμού μη-Κομμουνιστών, τους οποίους και ώθησε στον δωσιλογισμό με τους κατακτητές: προκάλεσε, κυρίως, την εχθρική απέναντί του στάση των παραδοσιακών ανώτερων τάξεων της σλοβενικής κοινωνίας, οι οποίες έκριναν την πολιτική του δράση ως ιδιαιτέρου ρίσκου. Σταδιακά, οι Κομμουνιστές απέκτησαν τον πλήρη έλεγχο του Απελευθερωτικού Μετώπου[3].
Το 1942, οι οργανώσεις της Δεξιάς ενώθηκαν μεταξύ τους, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον ανταγωνισμό του Απελευθερωτικού Μετώπου. Μετά την ίδρυση της Σλοβενικής Συμμαχίας, η οποία είχε ως αρχικό στόχο την αντίσταση σε συνεργασία με την εξόριστη βασιλική κυβέρνηση, ξεκίνησαν, λίγο καιρό αργότερα, να συνεργάζονται ανοιχτά με τους Ιταλούς, για λογαριασμό των οποίων και ίδρυσαν μια Αντικομμουνιστική Εθελοντική Πολιτοφυλακή[4], καθιστάμενοι, με αυτό τον τρόπο, για το Απελευθερωτικό Μέτωπο ως ο κατ'εξοχήν εχθρός[5].
Στις 1 Μαρτίου 1943, το Απελευθερωτικό Μέτωπο εξέδωσε μια διακήρυξη, γνωστή ως « διακήρυξη των Δολομιτών », μέσω της οποίας τα φιλελεύθερα και χριστιανοκοινωνικά στελέχη του απαρνήθηκαν οποιαδήποτε αυτόνομη δράση τους και αναγνώρισαν τον ηγετικό ρόλο των Κομμουνιστών εντός της σλοβενικής αντιστάσεως[6]. Από τις 1 έως τις 4 Οκτωβρίου, οι Σλοβένοι αντιστασιακοί οργάνωσαν στο Κοτσέβιε μια « λαϊκή συνέλευση », ένα είδος προσωρινού κοινοβουλίου, το οποίο διακήρυξε την επιθυμία του σλοβενικού λαού για την δημιουργία μιας « συνομοσπονδίας » με τα υπόλοιπα γιουγκοσλάβικα έθνη[7]. Διακήρυξε, επίσης, πέραν της επιθυμίας του για επανένωση του συνόλου του σλοβενικού έθνους, την προσάρτηση αυστριακών και ιταλικών εδαφών, γεγονός το οποίο είχε ως αποτέλεσμα εντάσεις με τους Ιταλούς Κομμουνιστές των οποίων τα δίκτυα αντίστασης συνεργάζονταν με εκείνα των Σλοβένων στην περιοχή της Τεργέστης[8]. Το Νοέμβριο, ο Έντβαρντ Καρντέλι κατέστη Αναπληρωτής Πρωθυπουργός εντός της Εθνικής Επιτροπής Απελευθέρωσης της Γιουγκοσλαβίας, της προσωρινής κυβέρνησης των Παρτιζάνων[9].
Με το πέρας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Κομμουνιστές απέκτησαν τον έλεγχο της Σλοβενίας, γεγονός το οποίο οι Σλοβένοι εκμεταλλεύτηκαν για την προσάρτηση των ιταλικών εδαφών της Ίστριας και της Ιουλιανής Βενετίας, προβαίνοντας, ταυτόχρονα, σε σφαγές ιταλικών πληθυσμών. Η Λαϊκή Δημοκρατία της Σλοβενίας κατέστη, στην συνέχεια, τμήμα της νεοϊδρυθείσας Γιουγκοσλάβικης Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας[10].
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Tomasevich 2002, σελ. 93.
- ↑ 2,0 2,1 Pavlowitch 2008, σελ. 140-141.
- ↑ 3,0 3,1 Pavlowitch 2008, σελ. 87-88.
- ↑ Pavlowitch 2008, σελ. 142-146.
- ↑ Tomasevich 2002, σελ. 107.
- ↑ Tomasevich 2002, σελ. 113.
- ↑ Georges Castellan, Gabrijela Vidan et Antonia Bernard, Histoire de la Croatie et de la Slovénie, Armeline, 2011, σελ. 243
- ↑ Giorgio Bocca, Storia d'Italia nella guerra fascista. 1940-1943, Mondadori, 1997, σελ. 408-410
- ↑ Dejan Jovic, Yugoslavia: A State That Withered Away, Purdue University Press, 2009, σελ. 70
- ↑ Frédéric Le Moal, Le Front yougoslave pendant la Seconde Guerre mondiale : de la guerre de l'Axe à la guerre froide, Éditions Soteca, 2012, σελ. 242-250
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Pavlowitch, Stevan K. (2008). Hitler's new disorder (στα Αγγλικά). The Second World War in Yugoslavia. New York: Columbia University Press. σελίδες 332. ISBN 978-1850658955..
- Tomasevich, Jozo (2002). War and Revolution in Yugoslavia, 1941-1945: Occupation and Collaboration (στα Αγγλικά). Stanford University Press. σελ. 864. ISBN 978-0804736152..
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Liberation Front of the Slovene Nation στο Wikimedia Commons
|