Αντόλφο Πεντερνέρα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αντόλφο Πεντερνέρα

Με την Εθνική Αργεντινής
Προσωπικές πληροφορίες
Πλήρες όνομαΑντόλφο Αλφρέδο Πεντερνέρα Ασαλίνι
Ημερ. γέννησης15 Νοεμβρίου 1918
Τόπος γέννησηςΑβεγιανέδα, Αργεντινή
Ημερ. θανάτου15 Μαΐου 1995 (76 ετών)
Τόπος θανάτουΜπουένος Άιρες, Αργεντινή
Ύψος1,75 μ.
ΘέσηΕπιθετικός
Ομάδες νέων
1932 Ουρακάν
1933–1934Ρίβερ Πλέιτ
Επαγγελματική καριέρα*
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.†(Γκ.)†
1935–1946Ρίβερ Πλέιτ278(131)
1947 Ατλάντα28(4)
1948–1949 Ουρακάν20(2)
1949–1954Μιγιονάριος81(33)
1954–1955 Ουρακάν10(0)
Σύνολο417(170)
Εθνική ομάδα
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.†(Γκ.)†
1940–1946Αργεντινή21(7)
* Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα.
† Συμμετοχές (Γκολ).

Ο Αντόλφο Αλφρέδο Πεντερνέρα Ασαλίνι (Adolfo Alfredo Pedernera Assalini, 15 Νοεμβρίου 1918 – 12 Μαΐου 1995), ήταν Αργεντινός ποδοσφαιριστής και προπονητής. Θεωρήθηκε ευρέως ως ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες στον κόσμο τη δεκαετία του 1940, καθώς και ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές της Αργεντινής όλων των εποχών.[1][2] Στις εκλογές της IFFHS για την ανάδειξη των καλύτερων του 20ού αιώνα κατέλαβε την 52η θέση και τη 12η στη Νότια Αμερική.[3][4]

Γνωστός με το προσωνύμιο El Maestro (ο δάσκαλος),[5] είχε ηγετική παρουσία σε δύο μεγάλες ομάδες της εποχής του, της Ρίβερ Πλέιτ της δεκαετίας του 1940 γνωστής ως La Máquina (ισπανικά, Η Μηχανή) και την Μιγιονάριος της Κολομβίας γνωστής ως Ballet Azul (Μπλε Μπαλέτο).[6] Αγωνιζόμενος με την Εθνική Αργεντινής κέρδισε τρεις φορές το Κόπα Αμέρικα και βραβεύτηκε ως ο καλύτερος παίκτης στη διοργάνωση του 1946.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ως έφηβος, ο Πεντερνέρα έδειξε γρήγορα το ταλέντο του στο ποδόσφαιρο. Ο πρώτος σύλλογος που εντάχθηκε ήταν η Cruceros de la Plata, αλλά σύντομα στα 14 του χρόνια εντάχθηκε στην ομάδα νέων της Ουρακάν και την επόμενη χρονιά στην Ρίβερ Πλέιτ. Το 1935, σε ηλικία 16 ετών και 7 μηνών έκανε ντεμπούτο ως επαγγελματίας στην ομάδα ανδρών, ο νεότερος παίκτης μέχρι τότε στο πρωτάθλημα της χώρας.[7]

Καριέρα σε συλλόγους[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά τη διάρκεια της 11χρονης καριέρας του στην ομάδα του Μπουένος Άιρες κέρδισε πέντε τίτλους πρωταθλήματος, το 1936, 1937, 1941, 1942 και 1945 έχοντας καθιερωθεί αρχικά ως δεξιός πλάγιος επιθετικός από το 1936.[5] Σε 308 επίσημους αγώνες σημείωσε 143 τέρματα.[8]

Η ηγετική του παρουσία, οι υψηλές τεχνικές ικανότητές του και η ευχέρεια και με τα δύο πόδια τον κατέστησαν ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια του ποδοσφαίρου της Αργεντινής, μέλος της ομάδας που κέρδισε τον τίτλο πρωταθλήματος το 1937. Η ομάδα κέρδισε το 85% των πόντων, σημειώνοντας 106 γκολ σε 34 αγώνες.[9][10] Εκτός από την τεχνική επιδεξιότητα, ο Πεντερνέρα διέθετε ακρίβεια στις πάσες του, ομαδικότητα και ιδιαίτερη τακτική ικανότητα.[11][12] Την τριετία 1936–39 η ομάδα σκόραρε σε 96 συνεχόμενα επίσημα παιχνίδια, ρεκόρ κόσμου που παραμένει ακατάρριπτο σημειώνοντας 316 τέρματα.[13] Στο πρωτάθλημα του 1941 ο Πεντερνέρα σημείωσε τρία γκολ κατά της Ιντεπεντιέντε στο 4–0 της 25ης αγωνιστικής, αποτέλεσμα καθοριστικό για την κατάκτηση του τίτλου.[14]

Μαζί με το θρυλικό Χοσέ Μανουέλ Μορένο ήταν ο πυρήνας του σχηματισμού της ομάδας που σταδιακά δημιουργήθηκε και έμεινε γνωστός ως La Máquina («Η Μηχανή»), τη γραμμή επιθέσεων που αποτελούνταν από τους Πεντερνέρα, Μορένο, Άνχελ Λαμπρούνα, Χουάν Κάρλος Μουνιός και Φέλιξ Λουστάου.[15][16] Αυτή η Ρίβερ Πλέιτ από τη δεκαετία του 1940 εξακολουθεί να θεωρείται συχνά ως η καλύτερη ομάδα στην ιστορία της χώρας. [17] Η σύνθεση συνέβη το 1942, με την άφιξη του Λουστάου. Η ομάδα, η οποία ήταν ήδη πρωταθλήτρια Αργεντινής, συνέχισε να επιδεικνύει το καλύτερο ποδόσφαιρο στη χώρα, και αφού νίκησε με 6–2 την Chacarita Juniors εκείνη τη χρονιά, ο κορυφαίος δημοσιογράφος Borocotó , από το περιοδικό El Grafico, της έδωσε αυτό το ψευδώνυμο.[18] Μεταξύ 1942 και 1946, το κουιντέτο δεν έπαιξε τόσο συχνά: υπήρχαν συνολικά 18 συναντήσεις σε πλήρη σύνθεση. Η ηρεμία στις κινήσεις και η επιμονή στην κατοχή και λιγότερο στο σκοράρισμα τους έδωσε ένα άλλο ψευδώνυμο: Los Caballeros de la Angustia (Οι Ιππότες της Αγωνίας). Ο Πεντερνέρα αγωνιζόταν ως κεντρικός επιθετικός και ο τρόπος λειτουργίας της επιθετικής γραμμής με τη διαρκή κινητικότητα έδινε την ευκαιρία σε όλους να λειτουργούν εκτελεστικά.[19][20] Η ομάδα θεωρείται ως η πρώτη άτυπη εφαρμογή του συστήματος του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου με τον Πεντερνέρα να έχει το ρόλο του Γιόχαν Κρόιφ ως ψευδές "9" στον Άγιαξ.[15] Το 1942 ήταν η πιο παραγωγική του χρονιά με 23 γκολ σε 24 αγώνες πρωταθλήματος.[10]

Συνεργάστηκε επίσης αργότερα με τους Νέστορ Ρόσι και Αλφρέδο Ντι Στέφανο, τους οποίους αργότερα θα είχε συμπαίκτες στην Κολομβία,[21] αλλά πρωτύτερα είχε μια σύντομη παρουσία, το 1947, με την Ατλάντα του Μπουένος Άιρες. Ο σύλλογος υποβιβάστηκε για πρώτη φορά, και ο Πεντερνέρα επέστρεψε το 1948 στην Ουρακάν όπου ξεκίνησε την καριέρα του ως νέος.

Ήταν από τους πρωταγωνιστές της απεργίας των ποδοσφαιριστών της Αργεντινής το 1949, που οδήγησε στην διακοπή του πρωταθλήματος και την έξοδο από τη χώρα σημαντικού αριθμού μεγάλων παικτών.[22] Το 1949 δέχθηκε δελεαστική πρόταση από την Μιγιονάριος της Μπογκοτά. Μεταγράφηκε στον πλουσιότερο ίσως σύλλογο της Κολομβίας στις 8 Ιουνίου 1949. Έφτασε στην πρωτεύουσα της χώρας στις 10 Ιουνίου και τον υποδέχτηκαν στο αεροδρόμιο 5.000 οπαδοί. Στις 25 Ιουνίου, έπαιξε για πρώτη φορά με τον σύλλογο, βοηθώντας τον να νικήσει τη Club Deportes Caldas με σκορ 3–0. Ο τύπος της Μπογκοτά σχολίασε ευμενώς την παρουσία του και έγραψε την επόμενη μέρα ότι ο El Maestro ήταν «ένα φαινόμενο, ένας καλλιτέχνης, ένας κύριος της ντρίμπλας και έκανε επίδειξη νοημοσύνης. Μετά το ντεμπούτο του El Maestro, όλα είναι δυνατά». Μαζί με τον Αλφρέδο Ντι Στέφανο και τον Νέστορ Ρόσι, η ομάδα κέρδισε τον τίτλο του πρωταθλήματος της Κολομβίας το 1949. Στο παιχνίδι πρωταθλήματος, ο Πεντερνέρα σημείωσε τα δύο πιο αποφασιστικά γκολ στη διοργάνωση σκοράροντας στους αγώνες πλέι οφ απέναντι στην Ντεπορτίβο Κάλι το 1949.[23]

Το 1951 η αποχώρηση του προπονητή της Μιγιονάριος οδήγησε τον Πεντερνέρα σε ηλικία 33 ετών να γίνει παίκτης-προπονητής της ομάδας. Σε αυτή τη θέση η παρουσία του ήταν καθοριστική για την κατάκτηση τριών διαδοχικών πρωταθλημάτων από το 1951 έως το 1953 και του Κυπέλλου Κολομβίας του 1953.[24]

Τον Μάρτιο του 1952, όταν ήταν 34 ετών, ήταν μέρος της περιοδείας του συλλόγου στην Ευρώπη με την Ρεάλ Μαδρίτης να ενδιαφέρεται να τον παρακολουθήσει, αν και τελικά ο Ντι Στέφανο κέρδισε τις εντυπώσεις. Σε αυτό το ταξίδι, πέτυχαν νίκη επί της ισπανικής ομάδας με 4–2. Τελικά έγιναν δύο ακόμα παιχνίδια στη Μπογκοτά αργότερα που κέρδισε επίσης η κολομβιανή ομάδα.[25][26] Ο Αργεντίνος οδήγησε επίσης την ομάδα του στη νίκη στο Μικρό Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων (ισπανικά: Pequeña Copa del Mundo), ένα διεθνές τουρνουά που πραγματοποιήθηκε στη Βενεζουέλα το 1953. Αυτή η διοργάνωση είχε μεγάλη σημασία για την εποχή της, μεταξύ 1952 και 1957 με συμμετοχή τεσσάρων ομάδων, τριών από την Ευρώπη και μιας από τη Νότια Αμερική. Θεωρείται ως ο πρόδρομος του Διηπειρωτικού Κυπέλλου.[27] Το 1954, το Σύμφωνο της Λίμα που οριοθέτησε τη λειτουργία του ποδοσφαίρου της Κολομβίας και ανάγκασε όλους τους «παράνομους» παίκτες να επιστρέψουν στους συλλόγους προέλευσης πριν την απεργία στην Αργεντινή έως την 1η Ιανουαρίου 1955, οπότε ο Πεντερνέρα επέστρεψε για ένα χρόνο στην Ουρακάν.[28][29]

Με τη φανέλα της Ρίβερ Πλέιτ σε εξώφυλλο του El Grafico

Διεθνής καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αγωνίστηκε 21 φορές με την Εθνική Αργεντινής σημειώνοντας 7 τέρματα.[10] Έκανε το ντεπούτο του το 1940 και κατέκτησε τρία Πρωταθλήματα Νότιας Αμερικής (μετέπειτα Κόπα Αμέρικα), το 1941, 1942, 1946 και ψηφίστηκε καλύτερος παίκτης της τρίτης διοργάνωσης σημειώνοντας δύο τέρματα σε πέντε αγώνες: από ένα γκολ στις νίκες επί της Χιλής και της Ουρουγουάης με το ίδιο σκορ (3–1).[20][30] Από την πρώτη διοργάνωση έκανε εντύπωση με την τεχνική του κατάρτιση, αν και δεν σημείωσε γκολ. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος του στέρησε την ευκαιρία να αναδειχθεί σε πιο εκτεταμένο επίπεδο με το ποδόσφαιρο της χώρας του να ζει χρυσή εποχή εκείνη την περίοδο.[31] Η χειρουργική επέμβαση μηνίσκου το 1946 επηρέασε την συνολική του απόδοση και έτσι μετά το τέλος της σταδιοδρομίας του στη Ρίβερ Πλέιτ αποχώρησε από την εθνική ομάδα.[9]

Προπονητής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση, ο Πεντερνέρα έγινε προπονητής με πρώτη την Νασιονάλ της Ουρουγουάης, όπου έμεινε για λίγους μήνες το 1955. Σε 23 χρόνια προπόνησε μεγάλους συλλόγους όπως η Ιντεπεντιέντε, η Μπόκα Τζούνιορς και οι εθνικές ομάδες Κολομβίας (1961–62) και Αργεντινής (1969).[32] Με την εθνική Κολομβίας πέτυχε την πρόκριση της ομάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1962 αλλά απέτυχε στην πρόκριση της Αργεντινής στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970 για πρώτη φορά στην ιστορία της διοργάνωσης.[33][34]

Απεβίωσε το 1995 στο Μπουένος Άιρες. Το 2000 έλαβε μεταθανάτια το βραβείο τιμής του ιδρύματος Konex ως μία από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες στην ιστορία του αθλητισμού της Αργεντινής.[35] Το 1980 είχε λάβει το δίπλωμα αξίας Konex.

Τίτλοι και διακρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ρίβερ Πλέιτ

  • Πρωτάθλημα Αργεντινής (5) : 1936 Copa Campeonato, 1936 Copa de Oro, 1937, 1941, 1942
  • Copa Aldao (4) : 1936, 1937, 1941, 1945
  • Copa Ibarguren (3) : 1937, 1941, 1942
  • Copa Adrián C. Escobar : 1941

Μιγιονάριος

  • Πρωτάθλημα Κολομβίας (4) : 1949, 1951, 1952, 1953
  • Κύπελλο Κολομβίας : 1953

Εθνική Αργεντινής

  • Κόπα Αμέρικα (3) : 1941, 1942, 1946

Ατομικές διακρίσεις

  • Καλύτερος παίκτης του Κόπα Αμέρικα : 1946
  • IFFHS : 52ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα και 12ος της Νότιας Αμερικής
  • Honour Konex Award : 2000

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ «The Ball and the Gun». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 2020. 
  2. ↑ «All-Time Argentinian Squad». Ανακτήθηκε στις 20 Νοεμβρίου 2020. 
  3. ↑ «The World's best Player of the Century by IFFHS». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Οκτωβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2021. CS1 maint: Unfit url (link)
  4. ↑ «IFFHS' Century Elections». Ανακτήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 2020. 
  5. ↑ 5,0 5,1 «20 anos sem Pedernera, o maestro de "La Máquina" do River». Ανακτήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 2020. 
  6. ↑ «Di Stéfano: A solas con una leyenda» (στα Ισπανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2020. 
  7. ↑ «¡HABLA MEMORIA!LOS NIÑOS DE PIES DORADOS». Ανακτήθηκε στις 20 Νοεμβρίου 2020. 
  8. ↑ «A 25 años del último adiós a Adolfo Pedernera». Ανακτήθηκε στις 20 Νοεμβρίου 2020. 
  9. ↑ 9,0 9,1 «Adolfo Alfredo Pedernera». Ανακτήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 2023. 
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 «CRAQUE IMORTAL : PEDERNERA». Ανακτήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 2020. 
  11. ↑ «A 25 años de la partida del gran Adolfo Pedernera». Ανακτήθηκε στις 26 Νοεμβρίου 2020. 
  12. ↑ «I NOSTRI PALLONI D'ORO DAL 1900 AL 2022». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Σεπτεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 2023. 
  13. ↑ «Real Madrid quedó lejos del récord histórico de River». Ανακτήθηκε στις 4 Οκτωβρίου 2020. 
  14. ↑ «La Máquina». Ανακτήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 2020. 
  15. ↑ 15,0 15,1 «FIFA : The engine driver of La Máquina and El Ballet Azul». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Ιουνίου 2020. Ανακτήθηκε στις 20 Νοεμβρίου 2020. 
  16. ↑ «River Plate 1941-47». Ανακτήθηκε στις 20 Νοεμβρίου 2020. 
  17. ↑ «Os 25 Maiores Esquadrões do Imortais!». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Σεπτεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 2022. 
  18. ↑ «¡HABLA MEMORIA! La Máquina de River». Ανακτήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 2020. 
  19. ↑ «Los Caballeros de la Angustia». Ανακτήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 2020. 
  20. ↑ 20,0 20,1 «Pedernera, engrenagem da Argentina que poderia ter dominado o mundo nos anos 40». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 20 Νοεμβρίου 2020. 
  21. ↑ «Historia de Millonarios». Ανακτήθηκε στις 3 Μαρτίου 2021. 
  22. ↑ «FourFourTwo's 100 Greatest Footballers EVER: 60 to 51». Ανακτήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 2020. 
  23. ↑ «Noticias de Millonarios FC – MILLOS FC». Ανακτήθηκε στις 6 Νοεμβρίου 2020. 
  24. ↑ «'El Maestro' Pedernera, el primer gran ídolo azul». Ανακτήθηκε στις 20 Νοεμβρίου 2020. 
  25. ↑ «Un día como hoy nació el 'Ballet azul': Real Madrid 2-4 Millonarios». Ανακτήθηκε στις 26 Νοεμβρίου 2020. 
  26. ↑ «1952, el año que Millonarios jugó cinco veces frente al Real Madrid y en ninguna perdió». Ανακτήθηκε στις 26 Νοεμβρίου 2020. 
  27. ↑ «Pequeña Copa del Mundo and Other International Club Tournaments in Caracas». Ανακτήθηκε στις 22 Ιουλίου 2020. 
  28. ↑ «Adolfo Pedernera, el primer gran gestor de nuestro fútbol». Ανακτήθηκε στις 20 Νοεμβρίου 2020. 
  29. ↑ «FIFA : The glorious yet fraught 'El Dorado' years of Colombian football». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Σεπτεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2023. 
  30. ↑ «The Copa América Archive - Trivia». Ανακτήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 2020. 
  31. ↑ «SELEÇÕES IMORTAIS - ARGENTINA 1941-1947». Ανακτήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 2020. 
  32. ↑ «Adolfo Pedernera : manager profile». Ανακτήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 2020. 
  33. ↑ «A 50 años de la Copa del Mundo México 70: las razones del fracaso argentino en las Eliminatorias». Ανακτήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 2020. 
  34. ↑ «Fútbol colombiano, del nacimiento dorado hasta el horror caleño». Ανακτήθηκε στις 3 Απριλίου 2021. 
  35. ↑ «Konex Awards - 2000 - Sports». Ανακτήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 2020. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αντόλφο_Πεντερνέρα&oldid=10497393"