Αμαλάριχος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αμαλάριχος
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Amalaricus (Λατινικά)
Γέννηση502[1][2]
Θάνατος531[3][4]
Βαρκελώνη
Συνθήκες θανάτουανθρωποκτονία
Χώρα πολιτογράφησηςΒησιγοτθικό Βασίλειο
ΘρησκείαΑρειανισμός
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταμονάρχης
Οικογένεια
ΣύζυγοςΚλοτίλδη (απεβ. το 531)[5][3][4]
ΓονείςΑλάριχος Β΄[3][4] και Θεοδεγόθα
ΑδέλφιαΓεζάλεχος
ΟικογένειαΔυναστεία των Βάλτων
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαβασιλιάς των Βησιγότθων (510–531)
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Αμαλάριχος, γοτθ. Amalareiks, ισπαν. Amalarico (502 - 531) από τον Οίκο των Μπαλτ, ήταν βασιλιάς των Βησιγότθων από το 522 ως το 531, όταν σκοτώθηκε σε μάχη. Ήταν γιος του Αλάριχου Β΄ των Βησιγότθων και της 1ης συζύγου του Θεοδεγόθας, κόρης του Θεοδώριχου του Μεγάλου βασιλιά των Οστρογότθων.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Όταν ο Αλάριχος Β΄ σκοτώθηκε, ενώ πολεμούσε τον Κλόβις Α΄ ηγεμόνα των Φράγκων στη μάχη του Βουγιέ (507), το βασίλειο περιέπεσε σε αταξία. Όπως γράφει ο Χέρβιχ Βόλφραμ, "πιο σοβαρό από την καταστροφή του Γοτθικού στρατού, την απώλεια των επαρχιών στην Ακουιτανία και της πρωτεύουσας Τουλούζης, ήταν το τέλος του βασιλιά". Ο Αλάριχος δεν είχε προνοήσει για τη διαδοχή: είχε δύο γιους, αλλά ο πρώτος, ο Γεζάλεκ, ήταν νόθος και ο άλλος, ο Αμαλάριχος, ακόμη παιδί. Ο Αμαλάριχος μεταφέρθηκε για ασφάλεια στην Ισπανία, την οποία, μαζί με την Προβηγκία, κυβέρνησε ο πάππος του Θεοδώριχος ο Μέγας, βασιλιάς των Οστρογότθων της Ιταλίας, δια μέσου τού αντιβασιλιά του Θεύδη, Οστρογότθου ευγενούς. Αυτό έγινε ως εξής: ο Γεζάλεκ είχε εκλεγεί ως βασιλιάς, αλλά η βασιλεία του ήταν καταστροφική. Ο Θεοδώριχος έστειλε έναν στρατό με επικεφαλής τον Θεύδη (που είχε την τιμή να κρατά το ξίφος του βασιλιά) εναντίον του Γεζάλεκ, φαινομενικά για λογαριασμό του Αμαλάριχου. Τότε ο Γεζάλεκ διέφυγε στην Αφρική. Έπειτα οι Οστρογότθοι έδιωξαν τους Φράγκους και τους συμμάχους εκείνων Βουργουνδούς, ανακτώντας την περιοχή "Novem Populana (Ακουιτανία), τις πόλεις Rodez και Albi (στην Προβηγκία) και πιθανώς την Τουλούζη". Έπειτα από το τέλος του Κλόβη Α΄ το 511, ο Θεοδώριχος διαπραγματεύθηκε ειρήνη με τους διαδόχους εκείνου, εξασφαλίζοντας τον Βησιγοτθικό έλεγχο στο νοτιότερο μέρους της Γαλατίας για το υπόλοιπο της ύπαρξης του βασιλείου.

Το 522 ο νεαρός Αμαλάριχος ανακηρύχθηκε βασιλιάς και τέσσερα έτη μετά, με το τέλος του Θεοδώριχου, ανέλαβε πλήρως την εξουσία, αν και παραιτήθηκε από την Προβηγκία υπέρ του εξαδέλφου του Αθαλάριχου. Το βασίλειό του αντιμετώπισε Φραγκική απειλή από τον βορρά· σύμφωνα με τον Πέτερ Χήδερ, αυτό το γεγονός ήταν το κίνητρο για να νυμφευτεί την Κλοτίλδη, κόρη του Κλόβη Α΄. Ωστόσο αυτό δεν επέτυχε, διότι σύμφωνα με τον Γρηγόριο της Τουρ ο Αμαλάριχος την πίεσε να μεταστραφεί από την Ορθοδοξία στον Αρειανισμό, χτυπώντας την τόσο που μάτωσε. Έστειλε στον αδελφό της Χιλδεβέρτο Α΄ βασιλιά του Παρισιού μία πεσέτα κηλιδωμένη από το αίμα της. Ο Ίαν Γουντ παρατηρεί, ότι ενώ ο Γρηγόριος της Τουρ δίνει εκτενείς πληροφορίες για την περίοδο αυτή, όταν προσεγγίζει θέματα των Μεροβιγγείων, συχνά "αφήνει τις θρησκευτικές προκαταλήψεις να καθορίσουν την ερμηνεία των γεγονότων". Ο Πέτερ Χήδερ συμφωνεί με αυτό: "αμφιβάλλω ότι έτσι είναι η πλήρη ιστορία, αλλά τα αποτελέσματα της Φραγκικής παρέμβασης είναι σαφή".

Ο Χιλδεβέρτος Α΄ νίκησε τον στρατό των Βησιγότθων και κατέλαβε τη Ναρβωνική (Προβηγκία). Τότε ο Αμαλάριχος διέφυγε νότια στη Βαρκελώνη, όπου σύμφωνα με τον Ισίδωρο της Σεβίλλης σκοτώθηκε από τους άνδρες του. Κατά με τον Πήτερ Χήδερ, ο Θεύδης, πρώην ο κυβερνήτης του Θεοδώριχου, εμπλέκεται στη δολοφονία του Αμαλάριχου και "σίγουρα ήταν ο πρώτος που ωφελήθηκε". Όσο για την Κλοτίλδη, σύμφωνα με τον Γρηγόριο, απεβίωσε στο ταξίδι επιστροφής της "από κάποια κακοτυχία"· ο Χιλδεβέρτος Α΄ έφερε τη σορό της στο Παρίσι, όπου τάφηκε δίπλα στον πατέρα της Κλόβη Α΄.

Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Νυμφεύτηκε την Κλοτίλδη, κόρη του Κλόβη Α΄ των Φράγκων.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Amalaric". Encyclopædia Britannica. 1 (11th ed.). Cambridge University Press. p. 777.
  • Peter Heather, The Goths (Oxford: Blackwell, 1996), p. 277
  • Gregory of Tours, Decem Libri Historiarum, III.10; translated by Lewis Thorpe, History of the Franks (Harmondsworth: Penguin, 1974), pp. 170f.
  • Wood, The Merovingian Kingdoms: 450-751 (London: Longman, 1994), p. 171
  • Isidore of Seville, History of the Goths, chapter 40. Translation by Guido Donini and Gordon B. Ford, Isidore of Seville's History of the Goths, Vandals, and Suevi, second revised edition (Leiden: E.J. Brill, 1970), p. 19

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Amalarico στο Wikimedia Commons