Αμάρυνθος
Συντεταγμένες: 38°23′34.80″N 23°53′5.71″E / 38.3930000°N 23.8849194°E
| Αμάρυνθος | |
|---|---|
 | |
| Διοίκηση | |
| Χώρα | Ελλάδα |
| Αποκεντρωμένη Διοίκηση | Θεσσαλίας-Στερεάς Ελλάδας |
| Περιφέρεια | Στερεά Ελλάδα |
| Περιφερειακή Ενότητα | Εύβοιας |
| Δήμος | Eρέτριας |
| Δημοτική Ενότητα | Αμαρυνθίων |
| Γεωγραφία | |
| Γεωγραφικό διαμέρισμα | Στερεά Ελλάδα |
| Νομός | Ευβοίας |
| Πληροφορίες | |
| Ταχ. κώδικας | 34006 |
| Τηλ. κωδικός | 2229- |
| http://www.amarynthos.gr/ | |
Η Αμάρυνθος, γνωστή και ως Βάθεια, είναι παραλιακή κωμόπολη της Εύβοιας. Βρίσκεται στο κεντρικό τμήμα της νήσου, περίπου 30 χλμ. νοτιοανατολικά της Χαλκίδας, στον Νότιο Ευβοϊκό κόλπο και απέναντι από τις βόρειες ακτές της Αττικής. Με πληθυσμό 3.147 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, η Αμάρυνθος είναι μία από τις μεγαλύτερες κωμοπόλεις της Εύβοιας και η μεγαλύτερη στον Δήμο Ερέτριας, στον οποίο υπήχθη με το Πρόγραμμα Καλλικράτης. Με τον οικισμό Γαλάζια Νερά (25 κάτοικοι) συναπαρτίζουν τη Δημοτική Κοινότητα Αμαρύνθου, με συνολικό πληθυσμό 3.672 κατοίκους.[1]
Γύρω από την πόλη απλώνεται κάμπος μέχρι τους πρόποδες του όρους Όλυμπος, με την ιστορία της περιοχής να εκτείνεται μέχρι τη νεολιθική περίοδο, ενώ μεταγενέστερα η Αμάρυνθος αποτέλεσε σημαντικό εμπορικό κέντρο και ήταν γνωστή στην αρχαιότητα για την λατρεία της θεάς Αρτέμιδος.
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η περιοχή της Αμαρύνθου, με ιστορία που χάνεται στα βάθη των αιώνων, μαζί με την περιοχή της Ερέτριας αποτελούν το πιο ενδιαφέρον από ιστορική άποψη κομμάτι της Εύβοιας. Πολλοί επιστήμονες, μάλιστα, τοποθετούν την Ερέτρια των μυκηναϊκών χρόνων στη θέση της σύγχρονης Αμαρύνθου[2]. Το όνομα της πόλης φαίνεται να προέρχεται από το αρχαιοελληνικό ρήμα ἀμαρύσσω, το οποίο σημαίνει λάμπω, ακτινοβολώ.
Σύμφωνα με τα αρχαιολογικά ευρήματα, στην Αμάρυνθο αναπτύχθηκε μόνιμος οικισμός κατά τη νεολιθική περίοδο (6000 - 3000 π.Χ.). Κατά τη διάρκεια της πρώιμης εποχής του Χαλκού (3000 - 2100 π.Χ), η Αμάρυνθος αποτελούσε έναν από τους σημαντικότερους πρωτοελλαδικούς οικισμούς και σπουδαίο προϊστορικό λιμάνι στο νησί της Εύβοιας. Είχε αναπτύξει εμπορικές σχέσεις με τα νησιά του Αιγαίου, όπως φαίνεται από τα κυκλαδικά αντικείμενα που βρέθηκαν στην περιοχή. Κατά τη Μεσοελλαδική περίοδο (2000 - 1650 π.Χ.) η πόλη είχε στενές εμπορικές σχέσεις με την ηπειρωτική Ελλάδα και παρήγαγε θαυμαστά δείγματα της μινύειας αρχιτεκτονικής. Κατά την πρώιμη Υστεροελλαδική περίοδο αποτελούσε μια από τις σπουδαιότερες περιοχές της Εύβοιας, ενώ το όνομα της Αμαρύνθου αναφέρεται στις πινακίδες της Γραμμικής Β από το ανάκτορο των Θηβών, ως a-ma-ru-to.[3] Εκτός από το εμπόριο, άλλες ασχολίες των κατοίκων ήταν η γεωργία, η κτηνοτροφία, η αλιεία και η χαλκουργία.
Η περιοχή, στην οποία είχαν εγκατασταθεί οι Ίωνες, υπήρξε τόπος λατρείας της θεάς Αρτέμιδος, στην οποία είχε δοθεί το προσωνύμιο Αμαρυνθία ή Αμαρυσία, από το όνομα της πόλης, ο ναός της οποίας βρισκόταν στην πεδιάδα. Ο οικισμός και ο αποθέτης του ιερού ανασκάφηκαν μεταξύ των ετών 1987 μέχρι 1990 κοντά στον λόφο της Παλαιοχώρας, δύο χιλιόμετρα ανατολικά του σύγχρονου οικισμού, και βρίσκονται πλέον στο Μουσείο της Ερέτριας. Νέες ανασκαφές άρχισαν το 2006 από την Ελβετική Σχολή Αρχαιολογίας, και αποκάλυψαν δύο στοές της ελληνιστικής εποχής. Το 2019 ανακαλύφθηκε, από την ίδια σχολή, κτίριο το οποίο μπορεί να ήταν ο ναός. Βρέθηκαν επίσης επιγραφές και ενσφράγιστες κεραμίδες με το όνομα της Αρτέμιδος και μια επιγραφή των κλασσικών χρόνων ενσωματωμένη σε ρωμαϊκή κρήνη στην οποία αναγραφόταν «... ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ ΕΝ ΑΜΑΡΥΝΘΩΙ».[3] Προς τιμήν της Αρτέμιδος διοργανώνονταν τα Αμαρύσια, γιορτή η οποία μεταφέρθηκε και στο Άθμονον της αρχαίας Αθήνας, που αποτελεί το σημερινό Μαρούσι. Άλλωστε και η ίδια η ονομασία Αμαρούσιον προέρχεται από την Αμάρυνθο και, συγκεκριμένα, από το προσωνύμιο Αμαρυσία. Μάλιστα, η πρώτη σύγχρονη ονομασία αυτού του δήμου της Αττικής ήταν «Δήμος Αμαρυσίων», η οποία εξελίχθηκε σε «Δήμος Αμαρουσίου». Η Ελβετική Αρχαιολογική Σχολή πραγματοποιεί ακόμη ανασκαφές στη περιοχή, καθώς καινούρια και σημαντικά ευρήματα αποκαλύπτονται κάθε χρόνο.[4]
Ο αρχαίος οικισμός της Αμαρύνθου πιθανολογείται πως βρισκόταν σε μικρή απόσταση στα ανατολικά του σύγχρονου οικισμού, στον παραλιακό λόφο της Παλαιοχώρας, εξ ου και η ονομασία του «παλαιά χώρα». Ωστόσο, κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα η περιοχή μαστιζόταν από τις επιδρομές πειρατών και οι κάτοικοι της αρχαίας τοποθεσίας κατέφευγαν στην ενδοχώρα για να προστατευθούν, όπου δημιούργησαν τον οικισμό της Βάθειας. Ο αρχαίος οικισμός εγκαταλείφθηκε οριστικά και καταστράφηκε το 1470 από τον τουρκικό στόλο, ο οποίος στη συνέχεια πολιόρκησε την Χαλκίδα. Η Βάθεια πήρε το όνομά της από τη βαθιά χαράδρα στους πρόποδες του όρους Κοτύλαιο όπου χτίστηκε, ώστε να μην είναι ορατή από τα παράλια.
Στα τέλη του 19ου αιώνα κάτοικοι της Βάθειας άρχισαν και πάλι να μετακινούνται προς την αρχική τους κοιτίδα στα παράλια της περιοχής, όπου έχτισαν νέο οικισμό με το όνομα Κάτω Βάθεια, ενώ ο παλαιότερος οικισμός ονομάστηκε Άνω Βάθεια και υπάρχει μέχρι σήμερα 3 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Αμαρύνθου. Ο οικισμός της Κάτω Βάθειας αναφέρεται για πρώτη φορά το 1906 και το 1907 ορίστηκε ως έδρα του δήμου Αμαρυνθίων, ο οποίος είχε ιδρυθεί το 1835. Το 1911 η Κάτω Βάθεια μετονομάστηκε σε Αμάρυνθος, με το νέο αυτό οικισμό να λαμβάνει το όνομα του αρχαίου οικισμού της περιοχής από τον οποίο άλλωστε προέρχονταν οι κάτοικοι που ίδρυσαν την Άνω Βάθεια.
Κατά το τελευταίο διάστημα της Κατοχής, στη Βάθεια έδρευε δύναμη των Ταγμάτων Ασφαλείας. Στις 17 Οκτωβρίου του 1944 πραγματοποιήθηκε στην κωμόπολη σκληρή μάχη ανάμεσα στο τοπικό Τ.Α. που αρνήθηκε να παραδοθεί και δυνάμεις του ΕΛΑΣ. Η σύγκρουση ήταν πολύνεκρη και έληξε με επικράτηση των ανταρτών, ορισμένοι εκ των οποίων (σύμφωνα με τον Σωτήρη Παπαστρατή) προέβησαν σε αγριότητες. Από την άλλη πλευρά, κατά την υποχώρησή τους, οι ταγματασφαλίτες τραυμάτισαν ομογενή αξιωματικό της αμερικανικής στρατιωτικής αποστολής ως αντίποινα για την αποκήρυξή τους από τις Συμμαχικές δυνάμεις[5].
Αξιοθέατα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Αμάρυνθος φημίζεται για τις παραλίες της, για τις ταβέρνες της και λόγω της κοντινής απόστασης από την Αθήνα, αποτελεί επιλογή για εκδρομή. Επίσης προσελκύει πλήθος Ελλήνων και ξένων τουριστών κατά τους καλοκαιρινούς μήνες ενώ πολλοί επισκέπτονται την περιοχή για περιήγηση στο οροπέδιο της Σκοτεινής.
Ένα από τα μνημεία της Αμαρύνθου είναι ο Ναός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, ο οποίος είναι χτισμένος από σμιλευτή πέτρα, με άριστα φιλοτεχνημένο μαρμάρινο τέμπλο και αριστοτεχνική αγιογράφηση που προέρχεται από τη Βυζαντινή περίοδο. Σημαντική είναι επίσης η Ιερά Μονή του Αγίου Νικολάου που χτίστηκε τον 12ο αιώνα, με σπάνιες τοιχογραφίες, τοποθετημένος σε υψόμετρο 500 μέτρων, πάνω στο όρος Κοτύλαιο και μέσα σε δάσος. Πάνω στον λόφο της Παλαιοχώρας βρίσκεται το εκκλησάκι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Παναγίτσα), που χτίστηκε μεταξύ 11ου - 12ου αιώνα πάνω στα θεμέλια προχριστιανικού ναού (ίσως ναού του Απόλλωνα) και δίπλα σε ερείπια νεολιθικού οικισμού, ενώ στον δρόμο προς τον λόφο υπάρχει η μικρή επίσης εκκλησία της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.
Επίσης το Λαογραφικό Μουσείο αποτελεί πόλο έλξης τουριστών, όπου στεγάζονται παλιά αντικείμενα που αποτελούσαν τα κύρια εργαλεία απασχόλησης των κατοίκων της Αμαρύνθου, ενώ σημαντικά είναι τα χειροποίητα προϊόντα στον παραδοσιακό αργαλειό. Ακόμα, περίπου ένα χιλιόμετρο δυτικά της πόλης, στη θέση Βλυχός, βρίσκεται καμαρωτός μακεδονικός τάφος της Ελληνιστικής περιόδου, ο οποίος ανακαλύφθηκε το 1897, είναι σχεδόν τετράγωνος και περιέχει δύο νεκρικές κλίνες.
Πυρκαγιές 2007[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η ευρύτερη περιοχή της Αμαρύνθου επλήγη από τις πυρκαγιές του καλοκαιριού του 2007 που ξέσπασαν στη κεντρική και νότια Εύβοια. Συγκεκριμένα η φωτιά απείλησε τα χωριά Σέτα και Κάτω Σέτα καθώς και την κωμόπολη Γυμνό, του δήμου Αμαρυνθίων. Η ίδια η Αμάρυνθος, αν και είχε περικυκλωθεί από τα εκτεταμένα πύρινα μέτωπα, δεν απειλήθηκε άμεσα, παρά μόνο ξενοδοχειακό συγκρότημα έξω από την πόλη στο οποίο προξενήθηκαν ζημιές.
Πληθυσμός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| Έτος | Πληθυσμός | Διαφορά | Πληθυσμός του δήμου | Διαφορά |
|---|---|---|---|---|
| 1991 | 3.309 | - | - | - |
| 2001 | 4.141 | 25,14% | 7.356 | - |
Εκδηλώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα τελευταία χρόνια έχει καθιερωθεί στην Αμάρυνθο το έθιμο "βαρκαρόλες". Το γεγονός λαμβάνει χώρα πάντα Κυριακή και συνήθως την πρώτη εβδομάδα του Αυγούστου. Μια ορχήστρα που αποτελείται από ντόπιους μουσικούς και τραγουδιστές βρίσκεται σε κάποιο καΐκι και διασκεδάζει τους παρευρισκόμενους με παραδοσιακά και νησιώτικα τραγούδια. Η απήχηση του κοινού στο καινούργιο αυτό έθιμο είναι μεγάλη, καθώς πλήθη κόσμου συρρέουν στην παραλία της Αμαρύνθου, για να απολαύσουν τόσο τις μελωδίες, όσο και το υπερθέαμα της ρήξης βεγγαλικών με το οποίο ολοκληρώνεται η όλη διοργάνωση.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Απογραφή Πληθυσμού-Κατοικιών 2011» (PDF). Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 17 Μαΐου 2017. Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2016.
- ↑ «Ερέτρια-Αμάρυνθος, Νομαρχία Εύβοιας». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Δεκεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2007.
- ↑ 3,0 3,1 «Ελληνο-Ελβετικές ανασκαφές στο ιερό της Αμαρυσίας Αρτέμιδος στην Αμάρυνθο: Για πρώτη φορά διαβάζεται το τοπωνύμιο «Αμάρυνθος» σε επιγραφικό εύρημα». www.culture.gov.gr. 13 Αυγούστου 2019. Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2022.
- ↑ «Καλώς ήρθατε στην Ελβετική Αρχαιολογική Σχολή στην Ελλάδα». ESAG | Swiss School of Archaeology in Greece (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2022.
- ↑ Σωτήρης Παπαστρατής, Μέρες του 1943-1944 στην Εύβοια. Κατοχή - Αντίσταση - Απελευθέρωση, εκδόσεις Χατζηνικολή, 1995, σελ. 150-152.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Greek Tourism
- e-city.gr Αρχειοθετήθηκε 2008-07-16 στο Wayback Machine.
| |||||||||||