Αλές Μπιαλιάτσκι
Ο Αλές Μπιαλιάτσκι (λευκορωσικά: Алесь Бяляцкі/Aleś Bialacki, μερικές φορές μεταφράζεται ως Ales Bialacki, Ales Byalyatski, Alies Bialiacki και Alex Belyatsky) είναι Λευκορώσος πολιτικός ηγέτης και πρώην κρατούμενος συνείδησης, γνωστός για τη δουλειά του με το Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων «Viasna». Το 2020, κέρδισε το βραβείο Βραβείο Ορθής Διαβίωσης, γνωστό ως «Εναλλακτικό Βραβείο Νόμπελ» και το 2022 τιμήθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης.
Ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Μπιαλιάτσκι γεννήθηκε στη Βιάρτσιλια, στη σημερινή Καρελία της Ρωσίας, από λευκορώσους γονείς.[12] Ο πατέρας του Βίκταρ Μπιαλιάτσκι είναι εγγενής στην περιοχή Rahačoŭ, η μητέρα του Νίνα προέρχεται από την περιφέρεια Ναρούλια. Το 1965 η οικογένεια επέστρεψε στη Λευκορωσία για να εγκατασταθεί στο Σβιέλαορσκ, Βόμπλαστ του Γκομέλ.
Ο Μπιαλιάτσκι είναι μελετητής της Λευκορωσικής λογοτεχνίας, [13] αποφοίτησε από το Κρατικό Πανεπιστήμιο Γκομέλ το 1984 με πτυχίο στη Ρωσική και τη Λευκορωσική Φιλολογία. Κατά τη διάρκεια των φοιτητικών του ημερών, ο Μπιαλιάτσκι γνώρισε πολλούς ανθρώπους που αργότερα έγιναν διάσημοι συγγραφείς, συμπεριλαμβανομένων των Ανατόλ Σις, Έντουαρντ Ακούλιν, Σιαρζούκ Σισ και Ανατόλ Καζλού.
Μετά την αποφοίτησή του, ο Μπιαλιάτσκι εργάστηκε ως δάσκαλος σχολείου στο Γκομέλ.
Το 1985-1986 υπηρέτησε στο στρατό ως οδηγός τεθωρακισμένου οχήματος σε αντιαρματικό πυροβολικό κοντά στο Γιεκατερίνεμπουργκ (τότε Sverdlovsk) της Ρωσίας.
Ακτιβισμός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο Μπιαλιάτσκι συμμετείχε σε ορισμένες πρωτοβουλίες υπέρ της δημοκρατίας, συμπεριλαμβανομένης μίας ομάδας που ονομάζεται Λευκορωσικό Μυστικό Κόμμα «Ανεξαρτησία» που αποσκοπούσε να προωθήσει την αποχώρηση της Λευκορωσίας από τη Σοβιετική Ένωση και να σχηματίσει μία κυρίαρχη και δημοκρατική χώρα. Η ομάδα δημοσίευσε ένα παράνομο έντυπο που ονομάζεται «Μπουρατσόκ» και συνδιοργάνωσε τις πρώτες αντι-σοβιετικές διαδηλώσεις, ιδίως τις διαδηλώσεις του Ντζιάντι το 1987 και το 1988, μία διαμαρτυρία ενάντια στην κατασκευή του υδροηλεκτρικού σταθμού Νταουγκαβπιλς, μία διαδήλωση που αντιδρούσε στην κατεδάφιση της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς της Άνω Πόλης στο Μινσκ και μία τελετή μνήμης στο Κουραπάτι το 1988. Τον Δεκέμβριο του 1987, ο Μπιαλιάτσκι ήταν στην οργανωτική επιτροπή της 1ης Συνέλευσης των Κοινοτήτων της Λευκορωσίας.
Το 1989 ο Μπιαλιάτσκι έλαβε διδακτορικό από τη Λευκορωσική Ακαδημία Επιστημών. Κατά τη διάρκεια των διδακτορικών του σπουδών, ο Μπιαλιάτσκι βοήθησε στην ίδρυση του Συνδέσμου Νέων Συγγραφέων Τουτέγσιγια και διετέλεσε πρόεδρος της ομάδας από το 1986–1989, με αποτέλεσμα την παρενόχληση από τη διοίκηση της Ακαδημίας. Το 1988 ο Μπιαλιάτσκι συνδιοργάνωσε τη Μαρτυρολογία της Λευκορωσίας. Ήταν επίσης ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Λευκορωσικού Λαϊκού Μετώπου και της Λευκορωσικής Καθολικής Κοινότητας.
Το 1989 ο Μπιαλιάτσκι εργάστηκε ως κατώτερος ερευνητής στο Μουσείο Ιστορίας της λευκορωσικής λογοτεχνίας. Αργότερα τον ίδιο χρόνο, εξελέγη διευθυντής του Λογοτεχνικού Μουσείου Μαξίμ Μπαντάνοβιτς. Ο Μπιαλιάτσκι εγκατέλειψε το μουσείο τον Αύγουστο του 1998, αφού διοργάνωσε αρκετές σημαντικές εκθέσεις, περιλαμβανομένων δύο στο Μινσκ, μία στην περιοχή Μαλατζέτσνα και μία στο Γιαροσλάβ της Ρωσίας.
Κατά τη διάρκεια της διοίκησης του Μπιαλιάτσκι, το μουσείο φιλοξένησε πολλές δημόσιες εκδηλώσεις για πολιτικά, πολιτιστικά και θρησκευτικά θέματα. Το 1990, το κτίριο του μουσείου στο κεντρικό Μινσκ στέγασε το εκδοτικό γραφείο «Σβαμπόντα», μία από τις πρώτες δημοκρατικές εφημερίδες στη Λευκορωσία. Ο Μπιαλιάτσκι παρείχε τη νόμιμη διεύθυνση για δεκάδες ΜΚΟ, συμπεριλαμβανομένου του Κέντρου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων "Viasna" και του Κέντρου "Σουπολνάστς". Κάλεσε αρκετούς νέους συγγραφείς, όπως η Παλίνα Κατσάτκοβα, ο Εντουάρντ Ακούλιν, η Σιαρχέϊ Βιτούσκα και ο Αλές Αστράουτσου, να εργαστούν στο μουσείο.
Ο Μπιαλιάτσκι ήταν μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου των Αντιπροσώπων του Μινσκ μεταξύ 1991 και 1996. Στις 20 Αυγούστου 1991, μία μέρα μετά την απόπειρα πραξικοπήματος της Μόσχας, μαζί με 29 άλλα μέλη του Συμβουλίου, κάλεσε ανοιχτά τον λαό του Μινσκ «να είναι πιστός στις νόμιμα εκλεγμένες αρχές και να αναζητήσει όλα τα συνταγματικά μέσα προκειμένου να τερματίσει τις δραστηριότητες της Κρατικής Επιτροπής Έκτακτης Ανάγκης». Στις 5 Σεπτεμβρίου 1991, αφού το Δημοτικό Συμβούλιο του Μινσκ ενέκρινε τη χρήση εθνικών συμβόλων, ο Μπιαλιάτσκι έφερε μια λευκή-κόκκινη-λευκή σημαία στην αίθουσα του Συμβουλίου. Η σημαία ήταν η πρώτη που ανυψώθηκε επίσημα στο κτίριο του Δημοτικού Συμβουλίου του Μινσκ.
Ο Μπιαλιάτσκι ήταν Γραμματέας του Λαϊκού Μετώπου της Λευκορωσίας (1996-1999) και αναπληρωτής πρόεδρος του BPF (1999-2001).[14]
Ο Μπιαλιάτσκι ίδρυσε το Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων «Βιάσνα» το 1996. Ο οργανισμός με έδρα το Μινσκ, ο οποίος τότε ονομαζόταν «Βιάσνα-96», μετατράπηκε σε μία εθνική ΜΚΟ τον Ιούνιο του 1999. Στις 28 Οκτωβρίου 2003, το Ανώτατο Δικαστήριο της Λευκορωσίας ακύρωσε την κρατική εγγραφή του Κέντρου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Βιάσνα για το ρόλο του στην παρακολούθηση των προεδρικών εκλογών του 2001. Έκτοτε, ο κορυφαίος λευκορωσικός οργανισμός για τα ανθρώπινα δικαιώματα λειτουργεί χωρίς να είναι καταγεγραμμένος από το κράτος.[15]
Ο Μπιαλιάτσκι υπήρξε πρόεδρος της ομάδας εργασίας της Συνέλευσης των Δημοκρατικών ΜΚΟ (2000-2004).
Το 2007-2016, διετέλεσε Αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (FIDH). [16]
Κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων της Λευκορωσίας το 2020, ο Μπιαλιάτσκι έγινε μέλος του Συμβουλίου Συντονισμού της Σβιατλάνα Τσιχανόφσκαγια.[17]
Αύγουστος 2011 σύλληψη και καταδίκη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στις 4 Αυγούστου 2011 ο Αλές Μπιαλιάτσκι συνελήφθη με την κατηγορία της φοροδιαφυγής («απόκρυψη κερδών σε ιδιαίτερα μεγάλη κλίμακα», άρθρο 243, μέρος 2 του Ποινικού Κώδικα της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας). [18] Το κατηγορητήριο κατέστη δυνατό από οικονομικά αρχεία που εκδόθηκαν από εισαγγελείς στη Λιθουανία και την Πολωνία. [19]
Στις 24 Οκτωβρίου 2011 ο Μπιαλιάτσκι καταδικάστηκε σε φυλάκιση τεσσάρων ετών και έξι μηνών και δήμευση περιουσιακών στοιχείων. Ο Μπιαλιάτσκι δήλωσε στο διακστήριο αθώος, λέγοντας ότι τα χρήματα είχαν σταλεί στους τραπεζικούς λογαριασμούς του για την κάλυψη των δραστηριοτήτων της οργάνωσης Βιάσνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα.[20]
Αντίδραση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι λευκορώσοι ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς και οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι κυβερνήσεις της ΕΕ και οι Ηνωμένες Πολιτείες δήλωσαν ότι ο Μπιαλιάτσκι ήταν πολιτικός κρατούμενος, αποκαλώντας την καταδίκη του υποκινούμενη από πολιτικούς λόγους. Κάλεσαν τις αρχές της Λευκορωσίας να απελευθερώσουν τον ακτιβιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στις 15 Σεπτεμβρίου 2011, ένα ειδικό ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ζήτησε την άμεση απελευθέρωση του Μπιαλιάτσκι.[21] Η απελευθέρωση του ακτιβιστή ζητήθηκε επίσης από τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Γέζι Μπούζεκ, [22] την Ύπατη Εκπρόσωπος της ΕΕ για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας Κάθριν Άστον, τον πρόεδρος του ΟΑΣΕ Ίμον Γκίλμορ[23] και τον ειδικό εισηγητή των Ηνωμένων Εθνών για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Λευκορωσία Μίκλος Χαράσζτι. [24]
Αρκετές διεθνείς μη κυβερνητικές οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων ζήτησαν την "άμεση και άνευ όρων απελευθέρωση" του Μπιαλιάτσκι.
- Στις 11 Αυγούστου, η Διεθνής Αμνηστία κήρυξε τον Μπιαλιάτσκι κρατούμενο συνείδησης.[25]
- Στις 12 Σεπτεμβρίου, η Διεθνής Ομοσπονδία για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (FIDH) ξεκίνησε μια εκστρατεία για να υποστηρίξει την απελευθέρωση του Μπιαλιάτσκι και να ενημερώσει γενικότερα για τους πολιτικούς κρατουμένους στη Λευκορωσία.[26]
- Η Τατσιάνα Ρεβίακα, συνάδελφος του Μπιαλιάτσκι στο Βιάσνα και πρόεδρος του Λευκορωσικού Οίκου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Βίλνιους, δήλωσε ότι «ο λόγος πίσω από αυτές τις κατηγορίες είναι το γεγονός ότι ο οργανισμός μας Βιάσνα παρέχει διαφορετική βοήθεια στα θύματα πολιτικών καταστολών στη Λευκορωσία.[27]
- "Η σύλληψη του Μπιαλιάτσκι αποτελεί σαφή περίπτωση αντιποίνων εναντίον του και της Βιάσνα για το έργο τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι η τελευταία σε μία μακρά σειρά προσπαθειών της κυβέρνησης να συντρίψει την κοινωνία των πολιτών της Λευκορωσίας", ανέφερε το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σε δήλωση του.[28]
Ο Μπιαλιάτσκι εξέτισε την ποινή του στην φυλακή αριθ. 2 στην πόλη Μπαμπρούισκ, εργαζόμενος ως συσκευαστής σε κατάστημα ραπτικής.
Τιμωρήθηκε επανειλημμένα από τη διοίκηση των φυλακών για «παραβίαση των κανόνων της φυλακής» και κηρύχθηκε «κακόβουλος δράστης», γεγονός που τον εμπόδισε να λάβει αμνηστία το 2012 και του στερούσε οικογενειακές επισκέψεις και δέματα τροφίμων.
Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του, ο Μπιαλιάτσκι έγραψε πολλά κείμενα για λογοτεχνικά θέματα, δοκίμια, απομνημονεύματα, τα οποία έστελνε στους συνεργάτες του.
Κατά τη διάρκεια της φυλάκισης του ξεκίνησε μια άνευ προηγουμένου εκστρατεία διεθνούς αλληλεγγύης.
Ο Μπιαλιάτσκι αφέθηκε ελεύθερος από τη φυλακή 20 μήνες νωρίτερα από την προγραμματισμένη απελευθέρωση του, στις 21 Ιουνίου 2014, αφού πέρασε 1.052 ημέρες αυθαίρετης κράτησης σε σκληρές συνθήκες, συμπεριλαμβανομένων των περιόδων απομόνωσης.[29]
Η 4η Αυγούστου, η ημέρα που συνελήφθη ο Μπιαλιάτσκι, εορτάζεται κάθε χρόνο ως η Διεθνής Ημέρα Αλληλεγγύης με την Κοινωνία των Πολιτών της Λευκορωσίας. Θεσπίστηκε το 2012 ως απάντηση στη σύλληψη του ακτιβιστή.[30]
Διεθνής αναγνώριση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τον Μάρτιο του 2006, οι Μπιαλιάτσκι και Βιάσνα κέρδισαν το βραβείο Homo Homini το 2005 της Τσεχικής ΜΚΟ Άνθρωποι σε Ανάγκη, το οποίο αναγνωρίζει "ένα άτομο που αξίζει σημαντικής αναγνώρισης λόγω της προώθησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της δημοκρατίας και των μη βίαιων λύσεων σε πολιτικές συγκρούσεις".[31] Το βραβείο απονεμήθηκε από τον πρώην Πρόεδρο της Τσεχίας και τον αντιφρονούντα Βάτσλαβ Χάβελ. Το 2006, ο Μπιαλιάτσκι κέρδισε το σουηδικό Βραβείο Περ Ανγκέρ, [32] το οποίο πήρε το όνομά του από έναν σουηδό διπλωμάτη, τον Περ Ανγκέρ και απονέμεται σε ένα άτομο που "προωθεί τη δημοκρατία και τις ανθρωπιστικές προσπάθειες, χαρακτηρίζεται από ενεργά μέτρα και πρωτοβουλία, εργάζεται χωρίς προσωπικό κέρδος, παίρνει μεγάλους προσωπικούς κινδύνους, εμφανίζει μεγάλο θάρρος και αποτελεί πρότυπο για τους άλλους".
Το 2006 ο Bialiatski έλαβε το "Βραβείο Ελευθερίας Αντρέι Ζακχάροφ" από τη νορβηγική επιτροπή του Ελσίνκι.
Έχει λάβει το Εθνικό Βραβείο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Ακτιβιστής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Χρονιάς, Λευκορωσία, 2011.
Δίπλωμα ελευθερίας λόγου από τη Νορβηγική Ένωση Συγγραφέων. Ytringsfrihetsprisen 2011, Νορβηγία, 2012
Το 2012, ο Αλές Μπιαλιάτσκι μαζί με τον Συνασπισμό της Κοινωνίας των Πολιτών της Ουγκάντα για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και το Συνταγματικό Δίκαιο κέρδισαν το Βραβείο Υπερασπιστών Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του 2011 από το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ. Στον Αλές Μπιαλιάτσκι απονεμήθηκε το βραβείο εν τη απουσία του, το βραβείο απονεμήθηκε στη σύζυγό του Νατάλια Πιντσούκ στην αμερικανική πρεσβεία στη Βαρσοβία της Πολωνίας, στις 25 Σεπτεμβρίου 2012.
Το 2012 ο Μπιαλιάτσκι κέρδισε το βραβείο Λεχ Βαλέσα για τον «εκδημοκρατισμό της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας, την ενεργή προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τη βοήθεια που παρέχεται σε άτομα που διώκονται επί του παρόντος από τις αρχές της Λευκορωσίας».[33]
Το 2012, η Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης του απένειμε το βραβείο Βάτσλαβ Χάβελ για τα ανθρώπινα δικαιώματα για το έργο του ως υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, "έτσι ώστε οι πολίτες της Λευκορωσίας να μπορούν μια μέρα να φιλοδοξούν στα ευρωπαϊκά μας πρότυπα".[34] Καθώς τότε κρατείτο, το βραβείο έλαβε εκ μέρους του η σύζυγός του. Μετά την απελευθέρωσή του, επισκέφθηκε το Στρασβούργο για να ευχαριστήσει τη Συνέλευση για την υποστήριξή της.
Ο Μπιαλιάτσκι έχει προταθεί πέντε φορές για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης[35] συμπεριλαμβανομένων των 2006 και 2007. Το 2012 προτάθηκε και πάλι για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, αλλά το βραβείο απονεμήθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τον Φεβρουάριο του 2013 προτάθηκε από τον νορβηγό βουλευτή Γιαν Τόρε Σάννερ. Το 2014, τα μέλη του πολωνικού κοινοβουλίου πρότειναν τον Μπιαλιάτσκι για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης και η πρόταση υπογράφηκε από 160 πολωνούς βουλευτές.
Το 2020, μοιράστηκε το Βραβείο Ορθής Διαβίωσης, γνωστό ως «Εναλλακτικό Βραβείο Νόμπελ» με τους Νασρίν Σοτούντε, Μπράιαν Στίβενσον και Λότι Κάνινγχαμ Ρεν.
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- «Літаратура і нацыя». 1991. [36]
- «Прабежкі беразе Жэнеўскага возера». 2006
- «Асьвечаныя беларушчынай». 2013. [37]
- «Іртутнае срэбра жыцьця». 2014. [38]
- «Халоднае крыло Радзімы». 2014. [39]
- «Бой з сабой». 2016. [40]
- 20-Я Вясна. Зборнік эсэ і пспамінаў сяброў Праваабарончага цэнтра «Вясна». 2016. (Бя. Бяляцкі. 7. 7-20; 189-203. [41] )
Ιδιωτική ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Αλές Μπιαλιάτσκι είναι παντρεμένος με τη Νατάλια Πίντσουκ. Συναντήθηκαν το 1982 όταν ο Άλες ήταν φοιτητής του κρατικού πανεπιστημίου Φράνσισακ Σκαρίνα Γκόμελ και η Νατάλια σπούδαζε στο παιδαγωγικό κολέγιο στο Lojeu. Το ζευγάρι παντρεύτηκε το 1987. Ο Αλές Μπιαλιάτσκι έχει έναν γιο που ονομάζεται Άνταμ.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2014.
- ↑ hro
.org /node /11604. - ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. js2016928676. Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2022.
- ↑ www
.youtube .com /watch?v=lURRL6dhJjI. - ↑ (Γερμανικά) Κατάλογος της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γερμανίας. 134194349. Ανακτήθηκε στις 3 Απριλίου 2024.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. js2016928676. Ανακτήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2022.
- ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. js2016928676. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2023.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2022.
- ↑ «El Premio Right Livelihood 2020 honra a activistas por los derechos humanos y civiles, la democracia y la libertad». Right Livelihood Award Foundation. 1 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ «Nobels fredspris går til en person og to organisasjoner». Norwegian Broadcasting Corporation. 7 Οκτωβρίου 2022.
- ↑ Ales Bialiatski - Facts 1018.
- ↑ [A. Tamkovich (2014) Contemporary History in Faces. р.165-173. ББК 84 УДК 823 Т 65]
- ↑ [A. Tamkovich (2014) Contemporary History in Faces. р.165-173. ББК 84 УДК 823 Т 65]
- ↑ [A. Tamkovich (2014) Contemporary History in Faces. р.165-173. ББК 84 УДК 823 Т 65]
- ↑ [About Viasna]
- ↑ [Ales Bialiatski reelected FIDH Vice-President]
- ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Αυγούστου 2020. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2021.
- ↑ [] Ales Bialiatski: Two years since politically motivated verdict]
- ↑ [The Norwegian Helsinki Committee demands the immediate release of Ales Bialiatski]
- ↑ [Results of monitoring of trial of Ales Bialiatski]
- ↑ [European Parliament resolution on Belarus: the arrest of human rights defender Ales Bialatski]
- ↑ [EP President urges to release Byalyatski and other political prisoners]
- ↑ [Bialiatski should be set free, says OSCE Chairperson]
- ↑ [UN expert urges authorities to release Ales Bialiatski]
- ↑ [Belarus must free activist held on tax evasion charges]
- ↑ [International mobilisation of the FIDH network to demand the release of Ales Bialiatski]
- ↑ [Call for immediate and unconditional release of Ales Bialiatski]
- ↑ [Belarus: Leading Rights Defender Detained]
- ↑ [Ales Bialiatski Free at Last!]
- ↑ [The International Day of Solidarity with the Civil Society of Belarus]
- ↑ ["Homo Homini Award". People in Need. 2005. Retrieved 3 June 2011.]
- ↑ ["Aliaksandr Bialiatski, Belarus" (PDF). Eastern Partnership. 2009. Retrieved 3 June 2011.]
- ↑ ["Ales Belyatsky laureate of the 2012 Lech Wałęsa Award". Lech Walesa Institute. Retrieved 9 October 2012.]
- ↑ ["Václav Havel Human Rights Prize 2013 awarded to Ales Bialiatski". Parliamentary Assembly of the Council of Europe. 30 September 2013. Retrieved 30 April 2014.]
- ↑ ["Ales Bialiatski nominated for Nobel Peace Prize again". spring96.org. Retrieved 20 April 2016.]
- ↑ [Літаратура і нацыя.]
- ↑ [Асьвечаныя беларушчынай.]
- ↑ [Іртутнае срэбра жыцьця.]
- ↑ [Халоднае крыло Радзімы.]
- ↑ [Бой з сабой]
- ↑ [20-Я Вясна.]
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Ales Bialiatski στο Wikimedia Commons
| ||||||||
|