Αλέξιος Λάσκαρης
| Αλέξιος Λάσκαρης | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 12ος αιώνας |
| Θάνατος | 1224 |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βυζαντινή Αυτοκρατορία |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιωτικός |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Μανουήλ Λάσκαρης |
| Αδέλφια | Κωνσταντίνος Λάσκαρης Θεόδωρος Α΄ Λάσκαρης Γεώργιος Λάσκαρης Ισαάκιος Λάσκαρης Μανουήλ Λάσκαρης |
Ο Αλέξιος Λάσκαρης (άκμασε στις αρχές του 13ου αι.) από τη Δυναστεία των Λασκαριδών ήταν, μαζί με τον Ισαάκιο, αδελφός των Κωνσταντίνου ΙΑ΄ και Θεοδώρου Α΄ Αυτοκρατόρων των Ρωμαίων. Δεν αποδέχθηκαν τη διαδοχή από τον Ιωάννη Γ΄ Βατάτζη και του εναντιώθηκαν, αλλά ο Ιωάννης Γ΄ τους νίκησε με τον στρατό του και τους τύφλωσε.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ήταν γιος του Μανουήλ και της Ιωάννας Φωκά Καρατζά. Αδέλφια του ήταν ο Μανουήλ, ο Μιχαήλ, ο Γεώργιος, ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄, ο Θεόδωρος Α΄ και ο Ισαάκιος.
Κατά την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης το 1204 από τους Σταυροφόρους της 4ης Σταυροφορίας, ο Αλέξιος Ε΄ Δούκας ο μούρτζουφλος βλέποντας ότι όλα είχαν χαθεί, εγκατέλειψε την Πόλη το βράδυ της 12ης Απριλίου. Καθώς οι Σταυροφόροι θα έμπαιναν το πρωί στην Πόλη, ο λαός μαζεύτηκε στην Αγία Σοφία για να εκλέξει νέο Αυτοκράτορα. Υποψήφιοι ήταν ο Κωνσταντίνος Λάσκαρης, που είχε συμμετάσχει γενναία στην άμυνα της Πόλης και κάποιος Κωνσταντίνος Δούκας, επίσης ικανός στρατιωτικός. Με κλήρο επιλέχθηκε ο πρώτος, που προσπάθησε να εμψυχώσει τους πολίτες για άμυνα και να χρησιμοποιήσει τη Φρουρά των Βαράγγων. Αλλά όλοι τον εγκατέλειψαν· έτσι έφυγε στις 13 Απριλίου με πλοίο για τη Βιθυνία. Εκεί ο αδελφός του Θεόδωρος Α΄ συγκέντρωσε στρατό και έστειλε τον Κωνσταντίνο να καταλάβει το Αδραμύττιο από τον Ερρίκο λατίνο αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης. Στη μάχη που έγινε στις 19 Μαρτίου 1205, ο Ρωμαϊκός στρατός ηττήθηκε. Έκτοτε δεν αναφέρεται ο Κωνσταντίνος, ίσως λοιπόν σκοτώθηκε ή αιχμαλωτίστηκε. Τα γεγονότα περιγράφει ο ιστορικός Νικήτας Χωνιάτης. Αν ο Κωνσταντίνος Λάσκαρης αριθμηθεί ως ΙΑ΄, τότε ο επόμενος Κωνσταντίνος Παλαιολόγος θα είναι ο ΙΒ΄.
Ο Θεόδωρος το 1205 αξίωσε το δικαίωμα να είναι Αυτοκράτορας και έδωσε στα αδέλφια του τον τίτλο του σεβαστοκράτορος, όπως συνηθιζόταν.[1] Λίγο πριν αποβιώσει ο Θεόδωρος Α΄ προσπάθησε να παντρέψει την δεύτερη κόρη του Ευδοκία με τον Ροβέρτο λατίνο αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης. Το 1221 απεβίωσε χωρίς άρρενα τέκνα και τον διαδέχθηκε ο Ιωάννης Γ΄ Βατάτζης, σύζυγος της πρώτης κόρης του Ειρήνης.[2] Αυτό δυσαρέστησε τον Αλέξιο και τον Ισαάκιο, που πήραν την Ευδοκία[3] και έφυγαν στην Κωνσταντινούπολη, ελπίζοντας να λάβουν στρατό εναντίον του Βατάτζη.[4] Ο γάμος της Ευδοκίας τελικά δεν έγινε.[5] Δύο άλλοι αδελφοί, ο Μιχαήλ και ο Μανουήλ έζησαν μακριά από τη Νίκαια καθ' όλη τη βασιλεία του Ιωάννη Γ΄, ίσως εξαιτίας της αποστασίας των άλλων δύο, επέστρεψαν όμως κατά τη βασιλεία του διαδόχου του Θεοδώρου Β΄ Βατάτζη.[6]
Πράγματι ο Ροβέρτος τους έδωσε καταφύγιο και μία θέση στην Αυλή. Η αδελφή του Μαρία των Κουρτεναί ήταν η τρίτη σύζυγος του Θεοδώρου Α΄ (ο Αλέξιος και ο Ισαάκιος ήταν από την πρώτη).[7] Μάλιστα ο ένας από τους δύο αδελφούς είχε κρατηθεί εκεί αιχμάλωτος το 1220-21 και ήξερε την Αυλή.[8] Η ενέργεια αυτή χάλασε τις σχέσεις της Νίκαιας με τους Λατίνους.[9] Ο Αλέξιος και ο Ισαάκιος τέθηκαν επικεφαλής ενός Λατινικού στρατού, που στάλθηκε να αντιμετωπίσει τον Ιωάννη Γ΄. Στη μάχη του Ποιμανηνού το 1224 ο Βατάτζης νίκησε αποφασιστικά: μετά από σκληρή μάχη ηττήθηκαν οι Λατίνοι, αιχμαλωτίστηκαν οι δύο αδελφοί και ο Αυτοκράτορας αφαίρεσε τα περισσότερα φρούρια των Λατίνων στη ΒΔ Μικρά Ασία. Μετά τύφλωσε τον Αλέξιο και τον Ισαάκιο.[10]
Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Macrides 2007, σελίδες 166, 167–168 (note 1).
- ↑ Macrides 2007, σελίδες 157–160.
- ↑ Macrides 2007, σελ. 166.
- ↑ Macrides 2007, σελίδες 157–158.
- ↑ Macrides 2007, σελ. 168 (note 2).
- ↑ Macrides 2007, σελ. 284 (note 3).
- ↑ Van Tricht 2011, σελίδες 174, 296.
- ↑ Van Tricht 2011, σελ. 367 (note 59).
- ↑ Van Tricht 2011, σελίδες 367, 481.
- ↑ Macrides 2007, σελίδες 165–167.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Macrides, Ruth (2007). George Akropolites: The History - Introduction, translation and commentary. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-921067-1.
- Van Tricht, Filip (2011). The Latin Renovatio of Byzantium: The Empire of Constantinople (1204-1228). Leiden: Brill. ISBN 978-90-04-20323-5.