Ακαδημία Σουίς

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ακαδημία Σουίς
Είδοςstudio
ΧώραΓαλλία
Έναρξη κατασκευής1815

Η Ακαδημία Σουίς (γαλλικά: Académie Suisse‎‎) ήταν μια πολύ δημοφιλής, άτυπη σχολή τέχνης που ιδρύθηκε από τον Μαρτέν Φρανσουά Σουίς (1781-1859)[1] το 1815,[2] και βρισκόταν στη γωνία της Quai des Orfévres (αρ. 4) και της Boulevard du Palais, στο Παρίσι της Γαλλίας. Από τον Ντελακρουά έως τον Σεζάν, οι περισσότεροι μεγάλοι Γάλλοι καλλιτέχνες επισκέπτονταν συχνά αυτόν τον χώρο για να συναντήσουν συναδέλφους και να ασχοληθούν με τα ανδρικά και γυναικεία μοντέλα.

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Μαρτέν Φρανσουά Σουίς ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως αρτοποιός ή μαθητευόμενος αρτοποιός, αλλά στη συνέχεια άρχισε να εργάζεται ως μοντέλο καλλιτέχνη. Όπως σημειώνει ο Ντ' Ιβόλ,[1] πόζαρε για τον διάσημο καλλιτέχνη Πιερ-Ναρσίς Γκερέν (Pierre-Narcisse Guérin, 1774-1833) το 1796. Ο Σουίς ήταν επίσης, σύμφωνα με τη Μονερέ,[3] πρώην μοντέλο του μεγάλου, κλασικιστή, καλλιτέχνη Ζακ-Λουί Νταβίντ (1748-1825). Ο "Le Suisse", πόζαρε περίπου 39 φορές για τον Νταβίντ κατά τα έτη 1811-1815.[4]

Η ζωή του Σουίς ως μοντέλου διακόπηκε από τους Ναπολεόντειους Πολέμους (1803-1815). Στα τελευταία χρόνια των εχθροπραξιών, έγινε ναύτης, πιθανότατα επιστρατευμένος πεζοναύτης. Αιχμαλωτίστηκε και φυλακίστηκε σε ένα πλοίο φυλακή, πιθανότατα αγκυροβολημένο στο Πλίμουθ, ενώ αργότερα μεταφέρθηκε στη διαβόητη φυλακή Ντάρτμουρ, που βρισκόταν πολύ κοντά. Μετά την απελευθέρωσή του και τον επαναπατρισμό του, επέστρεψε στο Παρίσι όπου συνέχισε να εργάζεται ως μοντέλο. Λέγεται ότι οι περισσότερες από τις φιγούρες στο έργο του Ευγένιου Ντελακρουά (1798-1863) «Η βάρκα του Δάντη», που από ορισμένους αποκαλείται επίσης «Ο Δάντης και ο Βιργίλιος στην κόλαση», ζωγραφίστηκαν με βάση τον Σουίς, οπότε εξακολουθούσε να είναι μοντέλο μέχρι το 1822, όταν ολοκληρώθηκε ο πίνακας. Εν τω μεταξύ, το 1815 άνοιξε την ακαδημία τέχνης[5][6] που έμελλε να τον αναδείξει.

Ακαδημία Σουίς[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ακαδημία στεγαζόταν σε ένα κόκκινο σπίτι με παλιές, φθαρμένες και βρώμικες σκάλες.[7][8] Εκεί, ο Σουίς εξόπλισε ένα νοικιασμένο διαμέρισμα, όπου ένα μεγάλο δωμάτιο χρησίμευε ως εργαστήριο τέχνης και τα υπόλοιπα δύο δωμάτια έγιναν η προσωπική του κατοικία.[9]

Το στούντιο δεν ήταν ελκυστικό στην εμφάνιση, αλλά ήταν αρκετά καλά φωτισμένο από ένα φωτιστικό με είκοσι λάμπες- ένα αμφιθέατρο με ογδόντα σκαμπό ή πάγκους ήταν περισσότερο ή λιγότερο κατειλημμένο ανάλογα με την εποχή, αλλά ποτέ δεν υπήρχαν πολλές κενές θέσεις. Οι όλο και περισσότερο λεκιασμένοι από νικοτίνη τοίχοι ήταν καλυμμένοι με πίνακες που είχαν αφήσει οι φτωχοί σπουδαστές.[10][11]

Η Ακαδημία Σουίς ήταν πολύ μικρότερη και πιο άτυπη από τη Σχολή Καλών Τεχνών, όπου πολλοί μαθητές συνέχισαν τις σπουδές τους.[12] Το τέλος εγγραφής ή φοίτησης ήταν μικρό- το 1850 οι σπουδαστές πλήρωναν 25 φράγκα.[13][14] Οποιοσδήποτε καλλιτέχνης μπορούσε να παρακολουθήσει την ακαδημία για να ζωγραφίσει, να σχεδιάσει ή να σμιλέψει στα μέσα που επέλεγε. Η Ακαδημία παρείχε ένα αρσενικό μοντέλο για τρεις εβδομάδες του μήνα και μια γυναίκα για την εναπομείνασα εβδομάδα.[15] Η καταβολή των διδάκτρων σήμαινε ότι το κόστος των μοντέλων μπορούσε να μοιραστεί συλλογικά, γεγονός που αποτελούσε μεγάλη βοήθεια για τους σπουδαστές που είχαν λίγα χρήματα. Ορισμένοι φοιτητές επισκέπτονταν το νεκροτομείο, λίγα μέτρα από την πόρτα της Ακαδημίας στην Quai, όπου μπορούσαν να παρατηρήσουν την ανατομία των πτωμάτων χωρίς κανένα κόστος.[16]

Η πρόσβαση του Σουίς σε νέους, ταλαντούχους καλλιτέχνες του έδωσε επίσης μια εξαιρετική θέση για να γίνει έμπορος τέχνης. Αγόραζε τα έργα τους φθηνά και τα πωλούσε σε σημαντικά αυξημένη τιμή. Υπήρχαν πολλοί καλλιτέχνες, αλλά ο Νικολά Φρανσουά Οκτάβ Τασσέρ (Nicolas François Octave Tassaert) (1800 -1874) ήταν ένας από εκείνους των οποίων τα έργα συνέβαλαν τα μέγιστα στην περιουσία του Σουίς.[17]

Το 1858, ο Σουίς αποσύρθηκε και άφησε την ακαδημία του σε έναν ανιψιό του, ενώ παρέμεινε επίτιμος καθηγητής.[1] Ωστόσο, ήταν ο καλλιτέχνης Ετιέν Προσπέρ Κρεμπασόλ (1806-1883) που σύντομα ανέλαβε την ιδιοκτησία, και βεβαίως τη διοίκηση, της ακαδημίας, μετονομάζοντάς την σε Ακαδημία Σουίς-Κρεμπασόλ.[18]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 1,2 D'Ivol, Paul (25 December 1859). «Feu Suisse» (στα γαλλικά). Le Figaro (Paris, France): σελ. 6. 
  2. Ayral-Clause, Odile (2019). Camille Claudel: A Life (στα Αγγλικά). Lexington: Plunkett Lake Press. 
  3. Monneret, Sophie (1979). L'Impressionisme et son époque, dictionnaire international (στα French). 1. Paris, France: Éditions Denoël. σελ. 925. ISBN 2-221-05222-6. CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link)
  4. Benhamou, Reed (1997). «'Diderot et l'enseignement de Jacques-Louis David» (στα γαλλικά). Recherches sur Diderot et sur l'Encyclopédie 22: 82. doi:10.3406/rde.1997.1377. 
  5. Bourcey (1877). «Les Académies Libres – LÁcadémie Suisse» (στα French). Musée Universel – revue hebdomadaire illustrée (Paris, France): σελ. 60. 
  6. Lamont, L. M.· Rowe, Eleanor (1912). Thomas Armstrong, C. B. A memoir. 1832–1911. London: Martin Secker. σελ. 115. ISBN 978-1176313378. 
  7. Bacon, Henry (1882). «March». A Parisian Year. Boston, USA: Roberts Brothers. σελ. 57. 
  8. R., E. (2 January 1925). «LES ARTS – L'Atelier Suisse» (στα French). Paris Midi (Paris, France): σελ. 2. 
  9. Anon. (1904-06-25). «The Art Paris of 'Trilby'». The New Zealand Herald XLI: σελ. 4. https://paperspast.natlib.govt.nz. Ανακτήθηκε στις 2022-12-15. 
  10. Anon. (16-28 February 1859). «Le Marteau des Démolisseurs» (στα French). Revue anecdotique des excentricités Contemporaines 8: 80. 
  11. Anon. (1924-12-15). «L'Atelier Suisse» (στα γαλλικά). Le Bulletin de la Vie Artistique: 550. https://gallica.bnf.fr. 
  12. Haynes, Danielle (15 Δεκεμβρίου 2018). Claude Monet: Founder of French Impressionism (στα Αγγλικά). Greenhaven Publishing LLC. σελ. 17. ISBN 978-1-5345-6529-6. 
  13. H., T. (August 1850). «Parisian Hints for Artists». Bulletin of the American Art-Union: 75–76. 
  14. Edvinsson, Rodney. «Portal for Historical Statistics». Historicalstatistics.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 2022. 
  15. Martin-Fugier, Anne (2007). La vie d'artistes au XIXe siècle (στα French). Paris, France: Audibert. σελ. 56. ISBN 9782847490848. CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link)
  16. Lamont, L.M.· Rowe, Eleanor (1912). Thomas Armstrong, C. B.: A Memoir, 1832–1911. London: Martin Secker. σελ. 114. 
  17. Chesneau, Ernest (1880). Peintres et Statuaires Romantiques (στα Γαλλικά). Paris, France: Charavay Frères. σελ. 295. 
  18. Émile-Bayard, Jean (1927). Montparnasse – hier et aujourd'hui, ses artistes et écrivains étrangers et français les plus célébres (στα French). Paris, France: Jouve et Cie. σελ. 394. CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link)