Αιγκίγ ντι Ντρου

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Συντεταγμένες: 45°55′58″N 6°57′23″E / 45.932778°N 6.956389°E / 45.932778; 6.956389

Αιγκίγ ντι Ντρου
Χάρτης
Ύψος3754 μ.
ΟροσειράMont Blanc massif
ΧώρεςΆνω Σαβοΐα, Γαλλία
Συντεταγμένες45°55′58″°Ν,6°57′23″°Ε
ΤύποςΓρανίτης
Πρώτη ανάβασηΣεπτέμβριος 1878 από τους Κλίντον Τόμας Ντεντ, Τζίμς Γουόλτερ Ηαρτλεϊ, Αλεξάντερ Μπάργκενερ και Κ. Μορέ

Η Αιγκίγ ντι Ντρου (επίσης Ντρου, Γαλλικά, Les Drus) είναι βουνό του ορεινού όγκου των Άλπεων στις γαλλικές Άλπεις. Βρίσκεται ανατολικά του χωριού Λε Πραζ στην κοιλάδα του Σαμονί. Η λέξη Αιγκίγ σημαίνει «βελόνα» στα γαλλικά.

Το βουνό έχει δύο κορυφές:

  • Μεγάλη Αιγκίγ ντι ΝτρουGrand Dru) 3,754 μ. και
  • Μικρή Αιγκίγ ντι ΝτρουPetit Dru) 3,733 m.

Οι δύο κορυφές βρίσκονται στη μεγάλη δυτική κορυφογραμμή της Αιγκίγ Βερτ (4.122 μ) και συνδέονται μεταξύ τους με την Μπρες ντι Ντρου (3.697 μ). Η βόρεια όψη της Petit Dru θεωρείται μία από τις έξι μεγαλύτερες βόρειες όψεις των Άλπεων.

Αναβάσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η πρώτη ανάβαση στη Μεγάλη Ντρου Grand Dru έγινε από τους Βρετανούς αλπινιστές Κλίντον Τόμας Ντεντ και Τζέιμς Γουόκερ Χάρτλεϊ, με οδηγούς τους Αλεξάντερ Μπάρκενερ και Κ. Μορέ, που τη σκαρφάλωσαν μέσω της νοτιοανατολικής όψης στις 12 Σεπτεμβρίου 1878. Ο Ντεντ στην περιγραφή του για την αναρρίχηση έγραψε πως ήταν μία από πλέον ενδιαφέρουσες αναρριχήσεις στις οποίες ενεπλάκη[1].

Η Μικρή Ντρου Petit Dru κατακτήθηκε τον επόμενο χρόνο, στις 29 Αυγούστου 1879, από τους ΤΖ. Ε. Σαρλέ-Στράτον, Π. Παγιό και Φ Φολινιέ μέσω της νότιας όψης και της νοτιοδυτικής ράχης. Η πρώτη διάσχιση (τραβέρσα) και των δύο κορυφών της Ντρου έγινε από τους Ε. Φοντέν και Ζ. Ραβανέλ στις 23 Αυγούστου 1901. Η πρώτη χειμερινή διάσχιση των Ντρου έγινε από τους Αρμάν Σαρλέ Και Καμίγ Ντεβουασού στις 25 Φεβρουαρίου 1938.

Η νότια όψη της Petit Dru το 2008. Η δυτική και νοτιοδυτική όψη (με φρέσκα σημάδια από λιθοπτώσεις) βρίσκονται δεξιά. Η κορυφή αριστερά είναι η Αιγκίγ Βερτ

Το 1889 έγιναν αναβάσεις και στις δύο κορυφές της Ντρου για πρώτη φορά από τη Μικρή προς τη μεγάλη Ντρου από δύο ομάδες. Στη μία ομάδα ομάδα αναρριχήθηκε Κάθριν Ρίτσαρσον με οδηγούς την Έμιλι Ρέι και τον Ζαν-Μπατίστ Μπις και στην άλλη οι Νας και Γουίλιαμς με οδηγούς τον Φρανσουά Σιμόν, τον Φρεντερίκ Παγιό και τον Εντουάρ Κουπελέν[2].

Η δυτική και η νοτιοδυτική όψη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι δύο όψεις 1000 μέτρων είχαν σοβαρά προβλήματα λιθοπτώσεων του 1950[3], το 1997,[4], το 2003[4] 2005[5] and 2011,[6], που επηρέασαν σημαντικά τη δομή του βουνού και κατάστραψαν σημαντικό αριθμό διαδρομών. Αν και την εποχή της πρώτης ανάβασης στη βόρεια όψη (Πιέρ Αλαίν και Ρ. Λάινινγκερ στις 1 Αυγούστου 1935), ο Πιέρ Αλαίν θεώρησε ότι η δυτική όψη δεν ήταν δυνατόν να σκαρφαλωθεί, η ομάδα των Α. Νταγκόρι, Γουίντο Μανιόνε, Λουσιέν Μπεραρντίνι και Λαινέ κατόρθωσε αναρριχηθεί με διαδοχικές προσπάθειες στις 5 Ιουλίου και 17–19 Ιουλίου 1952 με τεχνικά βοηθήματα. Από τις 17 ως τις 22 Αυγούστου 1955, ο Ιταλός αναρριχητής Βάλτερ Μπονάττι αναρριχήθηκε σε μια δύσκολη μοναχική διαδρομή του νοτιοδυτικού πιλιέ στην Petit Dru (το Πιλιέ Μπονάτι). Η συγκεκριμένη διαδρομή – όπως και πολλές της δυτικής όψης – δεν υπάρχει πλέον στην αρχική της κατάσταση εξαιτίας λιθοπτώσεων, τα σημάδια των οποίων διακρίνονται από την κοιλάδα του Σαμονί. Επτά χρόνια αργότερα, από 24–26 Ιουλίου 1962, οι Γκάρι Χέμινγκ και Ρόγιαλ Ρόμπινς σκαρφάλωσαν την American Direct, μια ευθεία διαδρομή της δυτικής όψης. Στις 10–13 Αυγούστου 1965, Οι Ρόγιαλ Ρόμπινς και ο Τζον Χάρλιν, αναρριχήθηκαν σε μια ακόμα πιο ευθεία και άμεση διαδρομή προς την κορυφή, την American Direttissima[7][8]. Και αυτή η διαδρομή καταστράφηκε από τις λιθοπτώσεις του 2005[6].

Άγαλμα κορυφής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 4 Σεπτεμβρίου 1913 μια ομάδα αναρριχητών με την καθοδήγηση της Καμίγ Σιμόν και του Ρόμπερτς Σαρλέ-Στράτον προσπάθησαν να μεταφέρουν κοίλο μεταλλικό άγαλμα της Παναγίας της Λούρδης στην κορυφή. Το άγαλμα, ύψους ενός μέτρου ήταν κατασκευασμένο από αλουμίνιο και ζύγιζε 13 κιλά, έμεινε σε κρεβάς στα 3.000 μ. εξαιτίας κακοκαιρίας. Στις 18 Σεπτεμβρίου 1919 το άγαλμα τοποθετήθηκε στην κορυφή από μία ομάδα από το Αρζεντιέρ, μαζί με τον ιερέα του χωριού, αββά Αλεξίς Κουτέν[9]

Αιγκίγ ντι Ντρου (αριστερά) ως επέκταση της δυτικής κορυφογραμμής της Αιγκίγ Βερτ (Κέντρο κορυφή)

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Clinton Thomas Dent, 'The History of an Ascent of the Aiguille du Dru', Alpine Journal, Vol. IX, reprinted as 'The First Ascent of the Dru', in Peaks, Passes and Glaciers, ed. Walt Unsworth, London: Allen Lane, 1981, pp. 59–61.
  2. Alpine Journal, 1888–89, vol. 14, 511–512
  3. Ravanel, Ludovic; Philip Deline (2008). «La face ouest des Drus (massif du Mont-Blanc) : évolution de l’instabilité d’une paroi rocheuse dans la haute montagne alpine depuis la fin du petit âge glaciaire». Géomorphologie: relief, processus, environnement (4): 261–272. http://geomorphologie.revues.org/index7444.html. Ανακτήθηκε στις 4 November 2011. 
  4. 4,0 4,1 Victor Saunders, "Flight from the Hornli", alpinejournal.org.uk. Accessed 12 September 2011.
  5. Lindsay Griffin, "West face of the Dru re-climbed", alpinist.com. Accessed 12 September 2011.
  6. 6,0 6,1 Jack Geldard, "Major Rockfall on Les Dru, Chamonix Valley", ukclimbing.com. Accessed 13 September 2011.
  7. Harlin, John (1966). «Petit Dru, West Face Direttissima». American Alpine Journal (New York City, New York, USA: The American Alpine Club) 1966: 81–89. ISSN 0065-6925. http://www.americanalpineclub.org/documents/pdf/aaj/1966/Harlin_PetitDru1966_81-89.pdf. [νεκρός σύνδεσμος]
  8. "Petit Dru, West Face Direttissima", supertopo.com. Accessed 16 February 2012
  9. http://www.alpinisme.com/FR/histoire-alpinisme/les-drus/index.php?fic=p7 Account of the hoisting of the summit statue (in French)

Εξωτερικοι σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]