Αδικία έργου

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η αδικία έργου ή έλλειψη δικαιοσύνης έργου (στα Αγγλικά: 'occupational injustice') παρουσιάζεται όταν τα δικαιώματα για έργο παραβιάζονται, όπως όταν οι άνθρωποι αποκλείονται από τα ουσιώδη για εκείνους έργα ή όταν έργα πέραν της προτιμήσεώς τους τούς επιβάλλονται [1][2] περιορίζοντας τοιουτοτρόπως την ικανοποίηση από τη ζωή.[2][3] Η δομή των δικαιωμάτων για έργο πηγάζει από τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά εστιάζει στα εγγενή δικαίωματα των ατόμων να συμμετέχουν σε έργα. Μέσω αυτής της συμμετοχής, τα δικαιώματα για έργο συμβάλλουν στην ικανοποίηση και την αυτοπραγμάτωση.[1] Ομάδες ανθρώπων που μπορεί να είναι ευάλωτοι και να βιώνουν τις αδικίες έργου περιλαμβάνουν πολιτιστικές, θρησκευτικές και εθνοτικές μειονοτικές ομάδες, παιδιά-εργάτες, ανέργους, φυλακισμένους, άτομα με διαταραχή χρήσης ουσιών,[4] πρόσφυγες, και/ή γυναίκες.[2]

Υπάρχουν διάφορες κατηγορίες των αδικιών έργου:

  • Απαρτχάιντ έργου παρουσιάζεται όταν ένας συγκεκριμένος πληθυσμός, γενικότερα όσοι περιθωριοποιούνται, στερούνται πρόσβασης σε συμμετοχή σε έργα λόγω περιβαλλοντικών συνθηκών/καταστάσεων. Επιπλέον, δεν τους παρέχεται το δικαίωμα να συμμετέχουν σε ουσιώδη έργα, περιορίζοντας κατ' αυτόν τον τρόπο την υγεία και την ευημερία τους. Αυτό μπορεί να συμβεί σε ατομικό, κοινοτικό ή κοινωνικό επίπεδο. [1]
  • Η Στέρηση έργου εξελίσσεται με την πάροδο του χρόνου και είναι αποτέλεσμα εξωτερικών παραγόντων οι οποίοι παρεμποδίζουν ένα άτομο από το να εμπλακεί σε ουσιώδη έργα. Η στέρηση έργου μπορεί να επηρεάσει αρνητικά το αίσθημα της αυτο-αποτελεσματικότητας και την αίσθηση της ταυτότητας. Οι κρατούμενοι αποτελούν έναν πληθυσμό που αντιμετωπίζει παρατεταμένη στέρηση έργου.[2]
  • Περιθωριοποίηση έργου παρουσιάζεται όταν αφαιρείται από ανθρώπους που προσπαθούν να συμμετέχουν σε έργα η διαδικασία λήψης αποφάσεων. Μια κυρίαρχη δύναμη θέτει προδιαγραφές σχετικά με το πώς, πού και πότε ένα άτομο θα πρέπει να συμμετέχει σε έργα. Συνεπώς, δεν περιορίζεται η ίδια η συμμετοχή, ωστόσο οι επιλογές που σχετίζονται με την συμμετοχή σε έργα είναι περιορισμένες. Μια ανώτερη δύναμη, όπως η κυβέρνηση, ή διαχειριστικές πολιτικές θέτουν περιορισμούς στο χρόνο, τις τοποθεσίες, τις πολιτικές, τους νόμους και τη χρηματοδότηση, που τελικά περιορίζουν την επιλογή του εξυπηρετούμενου.[5]
  • Η Αποξένωση/Απομόνωση έργου αντιπροσωπεύει την παρατεταμένη απομόνωση, αποκοπή, αίσθηση απουσίας νοήματος, και του κενού που προκύπτει από την έλλειψη πόρων και ευκαιριών ενός ατόμου να βιώσει εμπλουτισμό σε έργα. Ένας πληθυσμός υψηλού κινδύνου αντιμετώπισης αποξένωσης/απομόνωσης έργου είναι οι υπό κράτηση πρόσφυγες που υποχρεώνονται να εργαστούν σε µη προτιµώµενα περιβάλλοντα εκτελώντας µη προτιµώµενα καθήκοντα για ελάχιστο ή καθόλου μισθό.[5]
  • Ανισορροπία έργου παρουσιάζεται όταν ένας συγκεκριμένος πληθυσμός δεν είναι σε θέση να καρπωθεί τα οφέλη της οικονομικής παραγωγής. Οι υποαπασχολούμενοι και οι πολυαπασχολούμενοι αποκλείονται από έργα που εμπλουτίζουν την ζωή. Κοινωνικός και οικονομικός διαχωρισμός εμφανίζεται, οδηγώντας σε ανισορροπία σε προνόμια και οφέλη που συνδέονται με ορισμένα έργα μιας υψηλότερης κοινωνικοοικονομικής κατάστασης (status). [5]

Ο ρόλος των εργοθεραπευτών οι οποίοι εργάζονται με πληθυσμό που βιώνει αδικίες έργου περιλαμβάνει το να μάχονται για τη δικαιοσύνη για να εξασφαλίσουν ότι τα δικαιώματα για έργο των εξυπηρετούμενών τους δεν καταπατώνται.[2][5] Πιο συγκεκριμένα, ο ρόλος τους περιλαμβάνει την διασφάλιση ότι τα άτομα θα έχουν ίσες ευκαιρίες να συμμετάσχουν σε ουσιώδη έργα. Οι εργοθεραπευτές συνεργάζονται με τους εξυπηρετούμενούς τους για να καθορίσουν τους στόχους και τις επιδιώξεις που παρέχουν τρόπους κοινωνικής ένταξης, εστιάζοντας στην πελατο-κεντρική θεραπεία προκειμένου να επιτρέψουν στα άτομα να συμμετέχουν σε έργα της δικής τους επιλογής.[5] Η υποστήριξη από πλευράς επαγγελματιών και ερευνητών μπορεί να περιλαμβάνει τη χρηματοδότηση για τους μη έχοντες, έρευνα που περιλαμβάνει αποκλεισμένους πληθυσμούς, την προώθηση των υπηρεσιών Εργοθεραπείας στις αναπτυσσόμενες χώρες, και τη συνειδητή προώθηση σε σχολεία, συστήματα μεταφορών, κυβέρνηση, σωφρονιστικά καταστήματα, ανώτατη εκπαίδευση και παγκόσμια συστήματα.[1] [5]

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Απαρτχάιντ έργου

Εργοθεραπεία

Εργοθεραπευτής

Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 Simó-Algado, S., Mehta, N., Kronenberg, F., Cockburn, L., & Kirsh, B. (2002). Occupational therapy intervention with children survivors of war. Canadian Journal of Occupational Therapy, 69(4), 205-217.
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Whiteford, G. (2000). Occupational deprivation: Global challenge in the new millennium. British Journal of Occupational Therapy, 63(5), 200-204.
  3. Hammell, K. R. W., & Iwama, M. K. (2012). Well-being and occupational rights: An imperative for critical occupational therapy. Scandinavian Journal of Occupational Therapy, 19(5), 385-394.
  4. Alexander, B. K. (2008). The globalisation of addiction: A study in poverty of the spirit. Oxford University Press.
  5. 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 Townsend, E., & Wilcock, A. A. (2004). Occupational justice and client-centred practice: A dialogue in progress. Canadian Journal of Occupational Therapy, 71(2), 75-87.
CC-BY-SA
Μετάφραση
Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Occupational injustice της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες).