Έντουιν της Νορθουμβρίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Έντουιν της Νορθουμβρίας
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Saint Edwin (Αγγλικά)
Γέννηση586 (περίπου)[1]
Ντέιρα
Θάνατος12  Οκτωβρίου 633[1]
Hatfield Chase
Τόπος ταφήςWhitby Abbey
Χώρα πολιτογράφησηςΝτέιρα
βασίλειο της Βερνικίας
ΘρησκείαΓερμανικός παγανισμός
Χαλκηδόνιος Χριστιανισμός (από 627)
Eορτασμός αγίου12 Οκτωβρίου
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΑγγλικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταμονάρχης
Οικογένεια
ΣύζυγοςÆthelburh of Kent (από 625)[2]
Cwenburh[2]
ΤέκναEanflæd
Osfrith (?)[3]
Eadfrith (?)[3]
Æthelhun (?)[3]
Æthelthryth (?)[3]
Wuscfrea (?)[3]
ΓονείςΑέλα της Ντέιρα
ΑδέλφιαΆχα της Ντέιρα
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαβασιλιάς της Νορθουμβρίας (616–633)
βασιλιάς της Ντέιρα (616–633)
βασιλιάς της Βερνικίας (616–633)
βασιλιάς της Βερνικίας (616–632)[4]
βασιλιάς της Ντέιρα (616–632)[4]
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Έντουιν της Νορθουμβρίας (Eadwine, περί το 586 - 12 Οκτωβρίου 632/633), βασιλιάς της Ντέιρα και της Βερνικίας (616 - 633), δύο βασιλείων τα οποία έμειναν αργότερα γνωστά ως Νορθουμβρία, ήταν γιος του Αέλα της Ντέιρα. Προσηλυτίστηκε στον χριστιανισμό και βαπτίστηκε χριστιανός (527), ενώ μετά την πτώση του στην μάχη του Χάτφιλντ Τσέιζ και τον μαρτυρικό του θάνατο τιμήθηκε ως άγιος. Ο Έντουιν είχε τουλάχιστον άλλα δυο αδέλφια. Η αδελφή του Άχα παντρεύτηκε τον Έθελφριθ της Βερνικίας και ένας άλλος ανιψιός του, ο Ερετίκ, ήταν πατέρας της Αγίας Χίλντα του Γουίτμπι και της Έρεσγουιθ. Η τελευταία υπήρξε σύζυγος του Έθελρικ, αδελφού του Άννα της Ανατολικής Αγγλίας.[5]

Άνοδος στον θρόνο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Αγγλοσαξωνικό χρονικό αναφέρει ότι μετά τον θάνατο του Αέλα ένας άντρας ο Έθελρικ της Ντέιρα απέκτησε σημαντική δύναμη. Η ταυτότητα του άντρα είναι άγνωστη, ίσως ήταν αδελφός του Αέλα ή μεγαλύτερος αδελφός του Έντουιν ή κάποιος άλλος ευγενής της Ντέιρα ή ο πατέρας του Έθελφριθ. Ο Έθελφριθ της Βερνικίας εμφανίζεται σαν βασιλιάς της Βερνικίας και της Ντέιρα δύο βασιλείων τα οποία πριν το 604 ονομάστηκαν ενωμένα Νορθουμβρία.[6] Την περίοδο της βασιλείας του Έθελφριθ ο Έντουιν βρισκόταν στην εξορία, δεν είναι γνωστή η τοποθεσία που εξορίστηκε στην παιδική του ηλικία σύμφωνα με τον Ρέτζιναλντ του Νταρχάμ και τον Γοδεφρείδο του Μονμάουθ εξορίστηκε στην αυλή του Καντφάν-απ-Ίαγκο βασιλιά της Γκουινέντ. Την δεκαετία του 610 ο Έντουιν βρισκόταν στην αυλή της Μερκίας υπό την προστασία του Κερλ της Μερκίας, παντρεύτηκε στον πρώτο του γάμο την κόρη του Κουένμπουρ.[7] To 616 ο Έντουιν κατέφυγε στην αυλή του Ράεντβαλντ της Ανατολικής Αγγλίας, ο Βέδας αναφέρει ότι ο Έθελφριθ ζητούσε επίμμονα από τον Ράεντβαλντ να σκοτώσει τον Έντουιν για να απαλλαγεί οριστικά από τις διεκδικήσεις του στον θρόνο. Την ώρα που αποφάσισε τελικά ο Ράεντβαλντ να τον σκοτώσει άλλαξε γνώμη με την έντονη επίδραση της θεοσεβούμενης συζύγου του με αποτέλεσμα ο Έθελφριθ να του κηρύξει τον πόλεμο.[8] Στην μάχη του ποταμού Ίντλ που ακολούθησε (616) ο Έθελφριθ ηττήθηκε και έπεσε από τον στρατό του Ράεντβαλντ, στην ίδια μάχη έπεσε και ο γιος του Ράεντβαλντ, ο Ράεντβαλντ τοποθέτησε στην συνέχεια τον Έντουιν βασιλιά της Νορθουμβρίας. Η ημερομηνία που πέθανε ο Ράεντβαλντ είναι άγνωστη οι πηγές την τοποθετούν το διάστημα 616 - 627, το βέβαιο είναι ότι ο Έντουιν στήριξε την εξουσία του στις σχέσεις εμπιστοσύνης με τον Ράεντβαλντ.[9] Οι γιοι του Έθελφριθ εξορίστηκαν στα Ιρλανδικά βασίλεια του Νταλ Ριάτα και του Πίκτλαντ, ο Έντουιν ήταν ο πρώτος βασιλιάς της Ντέιρα που κυβέρνησε και στην Βερνικία δηλαδή σε ολόκληρη την Νορθουμβρία κάτι που δεν είχε ξαναγίνει χάρη στην βοήθεια του Ράεντβαλντ.[10]

Μετά τον θάνατο του Έθελφριθ και του ισχυρότατου Έθελμπερχτ του Κεντ την ίδια χρονιά ο Ράεντβαλντ και ο συνεργάτης του Έντουιν απέκτησαν την εξουσία σε ολόκληρη την Αγγλία, η κυριαρχία ολοκληρώθηκε με τον θάνατο του Ράεντβαλντ περίπου μια δεκαετία αργότερα. Ο Έντουιν εξόρυξε τον Κερετίκ από το Βρετανικό βασίλειο του Ελμέτ την περίοδο 616 - 626, το Ελμέτ υποτάχθηκε αρχικά στην Μερκία και στην συνέχεια στον Έντουιν.[11] Το μεγαλύτερο βασίλειο του Λίντσεϊ υποτάχθηκε στον Έντουιν περί το 625, μετά τον θάνατο του Ράεντβαλντ.

Ισχυρός βασιλιάς της Βρετανίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα Αγγλοσαξωνικά βασίλεια την εποχή του Έντουιν της Νορθουμβρίας

Ο Έντουιν, σύμμαχος με τον Έαντβαλντ του Κεντ, ζήτησε σε γάμο την Έθελμπουργκ, αδελφή του Έαντβαλντ. Ο Βέδας τονίζει ότι ο Έαντβαλντ συμφωνησε να του δώσει σύζυγο την αδελφή του με τον όρο να μεταστραφεί στον χριστιανισμό. Με τον γάμο του πατέρα του Έθελμπουργκ με τη Μεροβίγγεια μητέρα του Μπέρθα, το βασίλειο του Κεντ είχε μεταστραφεί στον χριστιανισμό, τακτική που ο Έαντβαλντ ακολούθησε με τον γάμο της αδελφής του για τη Νορθουμβρία.[12] Η επεκτατική πολιτική του Έντουιν φαίνεται ότι είχε ξεκινήσει από τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του, ενώ υπάρχουν πολλές αποδείξεις ότι ξέσπασε πόλεμος στις αρχές της δεκαετίας του 620 ανάμεσα στον Έντουιν και στον Φιακνάε-μακ-Μπαταίν, βασιλιά του Ουλάιντ της Ιρλανδίας. Ένα επικό ποίημα που παρουσιάζει τις εκστρατείες του Φιακνάε εναντίον των Σαξόνων καθώς και τα Ιρλανδικά Χρονικά αναφέρουν την πολιορκία του Μπάμπουργκ, στη Βερνικία, την περίοδο 623 - 624. Αιτία στάθηκε η φιλοδοξία του Έντουιν να κατακτήσει τη Νήσο του Μαν στην οποία στόχευε ο Ουλάιντ. O θάνατος του Φιανκάε στα χέρια του ομώνυμού του, Φιανκάε-μακ-Ντεμμάν (626), αλλά και ο θάνατος του δεύτερου Φιανκάε έναν χρόνο αργότερα, διευκόλυνε τον Έντουιν να κατακτήσει τις θαλάσσιες Ιρλανδικές επαρχίες.[13] Οι ασταμάτητοι πόλεμοι που πραγματοποιούσε ετησίως ο Έντουιν βοήθησαν να επεκταθεί σημαντικά το βασίλειο της Νορθουμβρίας, ώστε αυτό να εκτείνεται κατά την εποχή του θανάτου του από τον Χάμπερ και τον Μέρσει, στα βόρεια, μέχρι τα νότια Άπλαντς και τα όρη του Σέβιοτ.[14]

H βασιλική κατοικία μετακινήθηκε τακτικά από τη μια πόλη στην άλλη, καταναλώνοντας τα προϊόντα παραγωγής των βασιλικών κτημάτων και εξασφαλίζοντας την κυριαρχία της βασιλικής εξουσίας σε όλα τα εδάφη. Η κυριότερη θέση της βασιλικής κατοικίας ήταν το Γιάβερικ, στη Βερνικία, στο οποίο βρέθηκαν ίχνη ενός ξύλινου αμφιθεάτρου. Σε αυτό το Ρωμαϊκό χαρακτηριστικό βασίζεται ο ισχυρισμός του Βέδα ότι ο Έντουιν ήταν ένας άντρας που έφερε ένα σύμβολο μιας σφαιρωτής σφαίρες, αν και τέτοιας μορφής συμβολισμοί ήταν άγνωστοι τόσο στους Ρωμαίους όσο και στους Φράγκους. Διάφορες άλλες γνωστές βασιλικές τοποθεσίες ήταν το Μπάργουικ στο Ελμέτ, το Σάνκτον στη Ντέιρα και το Γκούντμανχαμ, στο οποίο σύμφωνα με τον Βέδα ο ιερέας Κόιφι κατέστρεψε τα παγανιστικά είδωλα.[15] Το βασίλειο του Έντουιν περιείχε τις πρώην Ρωμαϊκές πόλεις Γιορκ και Καρλάιλ, οι οποίες είχαν αποκτήσει μεγάλη δημοφιλία κατά την διάρκεια του 7ου αιώνα, αν και δεν είναι γνωστή η θέση στην οποία ξεκίνησε η αστική ζωή εκείνη την περίοδο.[16]

Χριστιανική βάπτιση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η μεταστροφή του Έντουιν στον χριστιανισμό οφείλεται σε δυο πιθανά γεγονότα. Ως πρώτο γεγονός θεωρείται ότι ο ιερέας Παυλίνους της Γιορκ του έσωσε την ζωή την εποχή που ήταν εξόριστος, ενώ το δεύτερο απετέλεσε η απόπειρα δολοφονίας του στην Γιορκ, αμέσως μετά τον γάμο του με την Έθελμπουργκ, από έναν πράκτορα του Κουίκχελμ του Ουέσσεξ. Ο Έντουιν αποφάσισε να βαπτίσει την κόρη του Έανφλεντ χριστιανή και να ασπαστεί και ο ίδιος τον χριστιανισμό, αν η εκστρατεία του εναντίον του Κουίκχελμ απέβαινε νικηφόρα. Πέραν αυτών, ο Έντουιν περιγράφεται από τον Βέδα σαν ανίκανος, άτολμος βασιλιάς και πολύ δύσκολος στις αποφάσεις του.[17] Τις αποφάσεις του Έντουιν επηρέασαν έντονα και οι επιθυμίες της πρώτης συζύγου του, η οποία ήταν κατά το ήμισυ Μεροβίγγεια, όπως και τα γράμματα προτροπής του Πάπα Βονιφάτιου Ε΄. Επιπλεόν, ο Έντουιν βρισκόταν υπό Φραγκική επιρροή, οι Φράγκοι είχαν ασπαστεί τον χριστιανισμό και ήθελαν έντονα να διαδώσουν τον χριστιανισμό στους ομόφυλους Σάξονες, ώστε να μπορούν να ασκήσουν εύκολα επάνω τους εξουσία και επιρροή.[18] Ο Βέδας αναφέρει ότι η βάπτιση του Έντουιν πραγματοποιήθηκε στις 12 Απριλίου 627, ενώ ο ζήλος που επέδειξε ήταν τόσο ισχυρός που οδήγησε τον Έορπβαλντ, γιο του Ράεντβαλντ, να βαπτιστεί και εκείνος χριστιανός.[19][20]

Αναλυτικότερα και σύμφωνα με τον Βέδα, ο Παυλίνους εξήγησε στον βασιλιά τους λόγους για τους οποίους έπρεπε να ασπαστεί τον χριστιανισμό και εν συνεχεία ο Έντουιν ρώτησε τους συμβούλους του τη γνώμη τους επί του ζητήματος. Ο ιερέας του Έντουιν Κόιφι έλαβε πρώτος τον λόγο, εξηγώντας στον βασιλιά ότι θα γίνει διάσημος, θα αποκτήσει τον σεβασμό όλων και θα έχει την βοήθεια του θεού. Στη συνέχεια, ένας ενώνυμος σύμβουλος που έλαβε τον λόγο εξήγησε στον βασιλιά ότι θα πρέπει να γίνει χριστιανός για τους ίδιους λόγους. Ο Κόιφι πήρε για δεύτερη φορά τον λόγο, εξηγώντας στον βασιλιά ότι θα έπρεπε να καταστρέψει όλους τους αρχαίους ναούς και τα αρχαία είδωλα. Ο βασιλιάς συμφώνησε και ο ίδιος ο Κόιφι ανέλαβε προσωπικά να κάψει όλα τα παγανιστικά είδωλα.[21] Ο Κόιφι δήλωσε "θα κάνω αυτό που νομίζω καλύτερο επειδή έχω την φώτιση του πραγματικού θεού και θα καταστρέψω όλα τα αρχαία είδωλα τα οποία ο λαός λατρεύει εν άγνοια του". Ο Βέδας περιγράφει την σκηνή στην οποία το πλήθος είχε συγκεντρωθεί για να παρακολουθήσει τη βάπτιση του Έντουιν, με τον Κόιφι έφιππο και οπλισμένο με δόρυ να πραγματοποιεί την διαδρομή στο ναό, στον οποίο φτάνοντας "ρίχνει το δόρυ και τον βεβηλώνει".

Αναφορές για την βάπτιση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Απεικόνιση του Έντουιν της Νορθουμβρίας στο βιβλίο του Τζών Σπίντ "Σαξονική Επταρχία" (1611)

Σε άρθρο με τίτλο "Πώς ο Κόφι διαπέρασε τα πλευρά του Χριστού", η συγγραφέας Τζούλια Μπάρροου (γεν. 1956) αναλύει προσεκτικά την επίθεση του Κόιφι στον παγανιστικό ναό. Η συγγραφέας ισχυρίζεται ότι η λόγχη συμβολίζει, κατά τον Βέδα, το μαρτύριο της σταύρωσης του Ιησού και "το τρύπημα στο πλευρό του σώματος του". Η συγκεκριμένη λεπτομέρεια αποδεικνύει τον "τεράστιο θαυμασμό και θέρμη" που χρησιμοποιούσε ο Βέδας στις περιγραφές του για τον βασιλιά Έντουιν.[22] Η σύντομη ομιλία του ανώνυμου συμβούλου υποδηλώνει τη "σοφία και την ελπίδα ενός χριστιανικού μηνύματος", ενώ έχει εμπνεύσει σύγχρονους ποιητές όπως ο Γουίλιαμ Γουόρντσγουορθ να δηλώσουν ότι πρόκειται για "την πιο διάσημη ποιητική ομολογία του Βέδα".[23][24][25] Στο ποίημα του χαρακτηριστικά αναφέρει :

"Ο άνθρωπος αυτός, ο βασιλιάς, εκείνη την εποχή που είναι άγνωστη σε μας συμβολίζεται με ένα σπουργίτι μέσα σε ένα βραδινό χειμωνιάτικο δωμάτιο που πετάει ανάμεσα στους συμβούλους και τους αξιωματούχους του με μια θερμή φωτιά στην μέσο, ενώ έξω από το δωμάτιο θερίζουν οι καταιγίδες και η χιονοθύελλα. Το σπουργίτι σε λίγο βγαίνει έξω από το παράθυρο και εξαφανίζεται στον σκοτεινό χειμώνα, δεν το ξαναβλέπει κανένας η τύχη του είναι άγνωστη. Η ζωή του ανθρώπου με παρόμοιο τρόπο είναι πολύ σύντομη, όπως το πέταγμα του σπουργιτιού, και στη συνέχεια η τύχη του παραμένει άγνωστη. Γι΄αυτό αξίζει να γνωρίσουμε μια νέα διδασκαλία η οποία θα μας δώσει ελπίδες ότι θα εξακολουθήσουμε να υπάρχουμε στην συνέχεια".[26]

Ο Βέδας συνοψίζοντας την κατάσταση την οποία επικρατούσε την εποχή του Έντουιν, αναφέρει :

"Ακούγεται ότι την εποχή του Έντουιν επικρατούσε απόλυτη ειρήνη σε ολόκληρη την Βρετανία σε τόσο μεγάλο βαθμό που μια γυναίκα με νεογέννητο παιδί θα μπορούσε να κάνει τον γύρο των ακτών σε ολόκληρο το νησί". Ο Κέρσοου ωστόσο αναφέρει "οι προσπάθειες του Βέδα να αγιοποιήσει την περίοδο της βασιλείας του Έντουιν τον οδηγεί σε μια πολύ ψυχρή αντιμετώπιση των παρανομιών εκείνης της εποχής όπως οι ληστείες και οι βιασμοί, που ήταν πάντοτε σε έξαρση".

Ο προσηλυτισμός στον χριστιανισμό τόσο του Έντουιν όσο και του Έορπβαλντ διεκόπη από τους διαδόχους τους. Ειδικά στη Νορθουμβρία, ο Παυλίνους είχε ελάχιστη δημοφιλία και φαίνεται περισσότερο να εξασθένησε την χριστιανική θρησκεία παρά να την ενίσχυσε. Ελάχιστοι Ρωμαίοι κληρικοί ήταν παρόντες στη Νορθουμβρία την εποχή του Παυλίνου και ο μοναδικός γνωστός ήταν ο Ιωάννης ο Διάκονος. Ο χριστιανισμός είχε διεισδύσει μονάχα στον στενό κύκλο του βασιλιά και της αυλής του. Ο Παυλίνους αποφάσισε να εγκαταλείψει τη Νορθουμβρία μετά τον θάνατο του Έντουιν, ενώ ο Ιωάννης ο Διάκονος έμεινε μέχρι τον θάνατο του. Η απόφαση του Παυλίνου αποδεικνύει ότι ο προσηλυτισμός στον χριστιανισμό είχε αποτύχει και ότι ο Ρωμαϊκός κλήρος ήταν ανεπιθύμητος.[27]

Θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η πρώτη πρόκληση για τον Έντουιν προήλθε μετά από τον γάμο με την πριγκίπισσα του Κεντ, πραγματοποιήθηκε στο Καντέρμπερι το καλοκαίρι του 625, με την προστασία που πρόσφερε σε μικρότερους βασιλείς ο Κουίκχελμ του Ουέσσεξ είδε τις εξουσίες του εξασθενημένες στη Βρετανία. Ο Κουίκχελμ έστειλε έναν πληρωμένο δολοφόνο που τελικά απέτυχε να σκοτώσει τον Έντουιν, ύστερα από την αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας ο Έντουιν υποσχέθηκε να βαπτιστεί χριστιανός μόνο μετά από νίκη του σε μάχη εναντίον του Κουίκχελμ. Από το 627 ο Έντουιν έγινε ο ισχυρότερος βασιλιάς των Αγγλοσαξόνων, είχε υπό τη εξουσία του την Βερνικία, την Ντέιρα, την ανατολική Μερκία, την Νήσο του Μαν και την Άνγκλεσι. Η συμμαχία του με το Κεντ, η υποταγή του Ουέσσεξ και οι μεγάλες στρατιωτικές επιτυχίες του έδωσαν δύναμη και εξουσία, ο Βέδας τον κατατάσσει στους αυτοκρατορικούς βασιλείς οι οποίοι θα καταγραφούν τον 9ο αιώνα με τον όρο "Βρετβάλντα".[28] Ο υποτιθέμενος αδελφός του Έντουιν Καντβαλλόν-απ-Καντφάν εξεγέρθηκε εναντίον του (629) αλλά ο Έντουιν τον νίκησε και τον οδήγησε στην εξορία, από τότε η εξουσία του Έντουιν ήταν αναμφισβήτητη, ήταν κυρίαρχος μέχρι την εποχή που ο Καντβαλλόν με την βοήθεια του Πέντα της Μερκίας εξεγέρθηκε ξανά εναντίον του (632/633).[29] Ο Έντουιν αντιμετώπισε τον Πέντα και τον Καντβαλλόν στην μάχη του Χάτφιλντ το φθινόπωρο του 632 ή του 633, εκεί ηττήθηκε και σκοτώθηκε. Το σώμα του το έκρυψαν για κάποιο χρονικό διάστημα στα δάση του Σέργουντ σε ένα χωριό που έγινε αργότερα γνωστό ως Έντουινστοου, το κεφάλι του τάφηκε στην Γιορκ και το υπόλοιπο σώμα του στο Γουίτμπι. Από τους δυο γιους του με την Κουένμπουρ της Μερκίας ο Όσφριθ έπεσε μαζί του στο Χάτφιλντ, ο άλλος του γιος Έαντφριθ συνελήφθη από τον Πέντα και δολοφονήθηκε λίγο καιρό αργότερα.[30]

Διαδοχή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά τον θάνατο του η βασίλισσα Έθελμπουργκ επέστρεψε στο Κεντ μαζί με τον ιερέα Παυλίνους, τον γιο της Ούσκφρεα, την κόρη της Έανφλεντ και τον γιο του Όσφριθ Ίφφι. Ο Ούσκφρεα και ο Ίφφι στάλθηκαν στην αυλή του βασιλιά των Φράγκων Δαγοβέρτου Α΄ αλλά πέθαναν πολύ γρήγορα, η Έανφλεντ επέζησε και παντρεύτηκε τον πρώτο της ξάδελφο Οσουί της Νορθουμβρίας γιο του Έθελφριθ της Βερνικίας και της Άχα της Ντέιρα. Το βασίλειο της Νορθουμβρίας διασπάστηκε ξανά μετά τον θάνατο του Έντουιν στα βασίλεια της Βερνικίας και της Ντέιρα, ο ξάδελφος του Όσρικ τον διαδέχθηκε στην Ντέιρα και ο γιος του Έθελφριθ της Βερνικίας και της αδελφής του Άχα Έανφριθ της Βερνικίας στην Βερνικία. Οι διάδοχοι του επέστρεψαν στον παγανισμό αλλά σκοτώθηκαν και οι δυο από τον Καντβαλλόν, ο μικρότερος αδελφός του Έανφριθ Άγιος Όσβαλντ νίκησε, σκότωσε το Καντβαλλόν ενώνοντας οριστικά την Νορθουμβρία σε ένα ενιαίο βασίλειο. Μετά το γεγονός αυτό οι απόγονοι του Ίδα της Βερνικίας βασίλευσαν στην Νορθουμβρία μέχρι τα τέλη του 8ου αιώνα με μοναδική εξαίρεση την βασιλεία του Οσουί γιου του Οσρίκ.

Αποτυχία αγιοποίησης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά τον θάνατο του Έντουιν έγιναν προτάσεις για την αγιοποίησή του, αλλά η λατρεία του επισκιάστηκε από την λατρεία του Αγίου Όσβαλντ, που έπεσε και εκείνος λίγα χρόνια αργότερα σε μάχη εναντίον των παγανιστών (642). Ο Βέδας αναφέρει ότι ανακηρύχτηκαν και οι δυο χριστιανοί μάρτυρες επειδή πέθαναν με τον ίδιο τρόπο, αλλά ο τίτλος του Αγίου δόθηκε τελικά μονάχα στον Όσβαλντ.[31] Η δημοφιλία του Έντουιν προέρχεται περισσότερο από τα θερμά λόγια τα οποία είχε αναφέρει ο Βέδας για το πρόσωπο του σχετικά με τον τρόπο που ασπάστηκε τον χριστιανισμό, αλλά δεν κατόρθωσε τελικά να τον διαδώσει στον λαό του και οι διάδοχοι του επέστρεψαν στον παγανισμό. Η αποτυχία αυτή, η άνοδος στην εξουσία του Πέντα και η επιστροφή των εξόριστων στην Ιρλανδία γιων του Έθελφριθ υποτίμησαν σημαντικά τη φήμη του Έντουιν στη Βρετανία τον 7ου αιώνα.[32]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 1,2 «Oxford Dictionary of National Biography». (Αγγλικά) Oxford Dictionary of National Biography. Oxford University Press. Οξφόρδη. 2004.
  2. 2,0 2,1 p15029.htm#i150288. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  4. 4,0 4,1 Ανακτήθηκε στις 22  Μαρτίου 2020.
  5. Higham, Kingdom of Northumbria, p. 80; Kirby, p. 72. Yorke, Kings and Kingdoms, p. 76, makes Hereric a brother of Edwin.
  6. Higham, "Edwin", p. 44.
  7. Cadfan: Marsden, Northamhymbre Saga, pp. 82–83; Geoffrey of Monmouth, pp. 268–269. Mercia: Bede, HE, II, xiv; Higham, Kingdom of Northumbria, pp. 112–113; Holdsworth, "Edwin".
  8. Bede, HE, II, xii.
  9. Rowley, Sharon M. The Old English Version of Bede’s Historia Ecclesiastica. Boydell and Brewer: Suffolk, 2011.
  10. D. P. Kirby, The Earliest English Kings (1991, 2000), pp. 61–62.
  11. Death of Ceretic in Annales Cambriae, s.a. 616; Bede, HE, IV, xxiii; Higham, Kingdom of Northumbria, pp. 84–87 & 116.
  12. Bede, HE, II, ix–xi; Holdsworth, "Edwin"; Higham, Kingdom of Northumbria, pp. 113–115.
  13. For Fiachnae see Ó Cróinín, Early Medieval Ireland, pp. 51–52; Byrne, Irish Kings and High Kings, p. 111. Siege or capture of Bamburgh see Annals of Ulster, s.a. 623; Annals of Tigernach, s.a. 624.
  14. Higham, Kingdom of Northumbria, p. 123
  15. Tufa: Bede, HE, II, xvi. Royal villas: Gittos, "Yeavering"; Holdsworth, "Edwin"; Higham, Kingdom of Northumbria, p.81; Bede, HE, II, xiii.
  16. Blair, "Carlisle"; Hall, "York".
  17. Bede, HE, II, ix–xiv.
  18. James, The Franks, p. 103; Bede, HE, II, ix–xi; Stenton, Anglo-Saxon England, pp. 60–61.
  19. Bede, HE, II, xiv.
  20. Bede, HE, II, xv.
  21. Fletcher, Richard A. (1999). The barbarian conversion: from paganism to Christianity. U of California P. p. 5.
  22. Kershaw, Paul J.E. Peaceful Kings: Peace, Power, and the Early Medieval Political 66.1(1991): 1–26
  23. Damon, John Edward (2003). Soldier saints and holy warriors: warfare and sanctity in the literature of early England
  24. "Man's life is like a sparrow," or Sonnet XVI of his Ecclesiastical Sonnets. Wordsworth, William (1876). The Prose Works of William Wordsworth: Critical and ethical. E. Moxon. pp. 131–32.
  25. Godman, Peter (1982). The bishops, kings, and saints of York. Oxford: Clarendon. pp. 149ff
  26. Robinson, J.H. (1905). Readings in European History. Boston: Ginn. pp. 97–105.
  27. Higham, Kingdom of Northumbria, pp. 119–124; Lapidge, "James the Deacon"; Lapidge, "Paulinus".
  28. Stenton, Anglo-Saxon England, pp. 80–82; Keynes, "Bretwalda"; Holdsworth, "Edwin"; Bede, HE, II, v; Higham, Kingdom of Northumbria, p. 115.
  29. AC, s.a. 629; Higham, Kingdom of Northumbria, p. 116; Stenton, Anglo-Saxon England, pp. 80–82.
  30. Higham, Kingdom of Northumbria, p. 124; Bede, HE, II, xx; III, xxiv.
  31. See Stancliffe, "Oswald", p. 41, for Bede's higher regard for Oswald; Thacker, "Membra Disjecta", p. 107, for the greater success of Oswald's cult.
  32. Edwin's legacy: Stenton, Anglo-Saxon England, pp. 81–82; Higham, Kingdom of Northumbria, p. 125ff.;Campbell, "St Cuthbert", pp. 86–87.

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Blair, John, "Carlisle" in M. Lapidge et al. (eds), The Blackwell Encyclopedia of Anglo-Saxon England. Blackwell, London, 1999.
  • Campbell, James, "Elements in the Background to the Life of St Cuthbert and his Early Cult" in The Anglo-Saxon State. Hambledon & London, London, 2000.
  • Geoffrey of Monmouth, The History of the Kings of Britain, translated by Lewis Thorpe. Penguin, London, 1966.
  • Gittos, Helen, "Yeavering" in M. Lapidge et al. (1999).
  • Hall, J.A., "York" in M. Lapidge et al. (1999).
  • Higham, N.J., An English empire: Bede and the early Anglo-Saxon kings. Manchester U.P., Manchester, 1995.
  • Higham, N.J., "King Edwin of the Deiri: rhetoric and the reality of power in early England," in Helen Geake and Jonathan Kenny (eds), Early Deira: Archaeological studies of the East Riding in the fourth to ninth centuries AD. Oxbow, Oxford, 2000.
  • Higham, N.J., The Kingdom of Northumbria AD 350–1100. Sutton, Stroud, 1993.
  • Holdsworth, Philip, "Edwin, King of Northumbria" in Lapidge et al. (eds) (1999)
  • James, Edward, The Franks. Blackwell, Oxford, 1988.
  • Keyes, Simon, "Bretwalda" in M. Lapidge et al. (1999).
  • Kirby, D.P., The Earliest English Kings. Unwin, London, 1991.
  • Lapidge, Michael, "James the Deacon" in M. Lapidge et al. (1999).
  • Lapidge, Michael, "Paulinus" in M. Lapidge et al. (1999).
  • Marsden, J., Northanhymbre Saga: The History of the Anglo-Saxon Kings of Northumbria. London: Cathie, 1992.
  • Ó Cróinín, Dáibhí, Early Medieval Ireland: 400–1200. Longman, London, 1995.
  • Stancliffe, Clare, "Oswald: Most Holy and Most Victorious King of the Northumbrians" in Clare Stancliffe & Eric Cambridge (eds) Oswald: Northumbrian King to European Saint. Paul Watkins, Stamford, 1995.
  • Stenton, Sir Frank, Anglo-Saxon England. Oxford University Press, Oxford, 1971 (3rd edn)
  • Thacker, Alan, "Membra Disjecta: the Division of the Body and the Diffusion of the Cult" in Stancliffe & Cambridge (1995).
  • Wood, Ian, "Conversion" in M. Lapidge et al. (1999).
  • Yorke, Barbara, Kings and Kingdoms of Early Anglo-Saxon England. Seaby, London, 1990.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έντουιν της Νορθουμβρίας
Γέννηση: 586 Θάνατος: 12 Οκτωβρίου 633
Βασιλικοί τίτλοι
Προκάτοχος
Έθελφριθ της Βερνικίας
Βασιλιάς της Βερνικίας
616 - 633
Διάδοχος
Έανφριθ της Βερνικίας
Βασιλιάς της Ντέιρα
616 - 633
Διάδοχος
Όσρικ της Ντέιρα
CC-BY-SA
Μετάφραση
Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Edwin of Northumbria της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες).