Έμιλ Τέοντορ Κόχερ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Έμιλ Τέοντορ Κόχερ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Theodor Kocher (Γερμανικά)
Γέννηση25  Αυγούστου 1841[1][2][3]
Βέρνη[4]
Θάνατος27  Ιουλίου 1917[1][2][3]
Βέρνη[4]
Τόπος ταφήςBremgarten cemetery (46°57′ s. š., 7°25′4″ v. d.)[5]
Χώρα πολιτογράφησηςΕλβετία[4]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓερμανικά[6]
Εκπαίδευσηδιδακτορικό δίπλωμα
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο της Βέρνης
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταχειρουργός[4]
ιατρός
διδάσκων πανεπιστημίου
φυσιολόγος[7]
ΕργοδότηςΠανεπιστήμιο της Βέρνης
Αξιώματα και βραβεύσεις
Βραβεύσειςβραβείο Νόμπελ Ιατρικής και Φυσιολογίας (1909)[8][9]
honorary Fellow of the Royal College of Surgeons (25  Ιουλίου 1900)[10]
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Έμιλ Τέοντορ Κόχερ (Emil Theodor Kocher, 25 Αυγούστου 1841 – 27 Ιουλίου 1917) ήταν Ελβετός ερευνητής ιατρός και χειρουργός, που βραβεύθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής το 1909 για το έργο του στη φυσιολογία, την παθολογία και τη χειρουργική του θυρεοειδούς.[11][12] Από τα σημαντικότερα επιτεύγματά του ωστόσο θεωρείται η εισαγωγή και η προαγωγή της ασηπτικής χειρουργικής και επιστημονικών μεθόδων στη χειρουργική, που είχε ως ειδικότερο αποτέλεσμα τη μείωση της θνησιμότητας σε εγχειρήσεις θυρεοειδεκτομής κάτω από το 1%.

Ο Κόχερ υπήρξε ο πρώτος Ελβετός πολίτης, αλλά και ο πρώτος χειρουργός στην ιστορία που πήρε Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής. Στην εποχή του τον θεωρούσαν πρωτοπόρο και κορυφαίο στον χώρο της χειρουργικής.[13]

Οικογένεια και σπουδές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Έμιλ Κόχερ γεννήθηκε στη Βέρνη. Πατέρας του ήταν ο Γιάκομπ Αλεξάντερ Κόχερ (1814-1893), που με τη σειρά του ήταν το έκτο από τα επτά τέκνα του ξυλουργού Σάμουελ Κόχερ (1771-1842).[14][15] Ο Γιάκομπ Αλεξάντερ ήταν μηχανικός των σιδηροδρόμων και το 1845 μετακόμισε στο Μπούργκντορφ (κοντά στη Βέρνη).[15] Τρία έτη αργότερα ορίσθηκε αρχιμηχανικός οδοποιίας και υδρεύσεως στο Καντόνι της Βέρνης, οπότε μετακόμισε με την οικογένειά του στην πρωτεύουσα Βέρνη.[15] Το 1858 παραιτήθηκε από την κρατική υπηρεσία και διεύθυνε αρκετά έργα στην περιοχή της Βέρνης.[15]

Η μητέρα του Έμιλ Τέοντορ ήταν η Μαρία Κόχερ, το γένος Βέρμουτ (Wermuth), και έζησε από το 1820 έως το 1900.[12][15] Ήταν πολύ θρήσκα και μέλος της Μοραβιανής Εκκλησίας. Μαζί με τον Γιάκομπ Αλεξάντερ απέκτησαν και ανάθρεψαν πέντε γιους και μία κόρη (ο Έμιλ Τέοντορ ήταν ο δεύτερος γιος).

Ο Έμιλ Τέοντορ πήγε δημοτικό σχολείο στο Μπούργκντορφ και γυμνάσιο στη Βέρνη, όπου ήταν πρώτος μαθητής στην τάξη του.[15] Κατά τη διάρκεια των γυμνασιακών του χρόνων ενδιαφερόταν για πολλά, ελκυόμενος ιδίως από την τέχνη και την κλασική φιλολογία, αλλά τελικώς απεφάσισε να γίνει γιατρός.[16]

Το 1858 άρχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Βέρνης, όπου δίδασκαν ο Άντον Μπήρμερ και ο Χέρμαν Άσκαν Ντέμε, δύο καθηγητές που του έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση.[15] Υπήρξε μελετηρός και αφοσιωμένος φοιτητής, παίρνοντας το διδακτορικό του τον Μάρτιο του 1865 ή το 1866, με θέμα της διατριβής του Behandlung der croupösen Pneumonie mit Veratrum-Präparaten και επιβλέποντα καθηγητή τον Μπήρμερ.[15]

Την άνοιξη του 1865 ο Κόχερ ακολούθησε τον Μπήρμερ στη Ζυρίχη, όπου διευθυντής του νοσοκομείου ήταν ο σπουδαίος Τέοντορ Μπίλροτ, που επηρέασε σημαντικά τον Κόχερ.[17] Κατόπιν ο νεαρός γιατρός άρχισε ένα ταξίδι σε χώρες της Ευρώπης προκειμένου να συναντήσει αρκετούς από τους πλέον διάσημους χειρουργούς της εποχής του.[15] Τον Οκτώβριο του 1865 έφθασε στο Βερολίνο, όπου μελέτησε υπό τον Μπέρναρντ φον Λάνγκενμπεκ. Τον Απρίλιο του 1867 ο Κόχερ έφθασε στο Λονδίνο, όπου πρώτα συνάντησε τον Τζόναθαν Χάτσινσον και στη συνέχεια εργάσθηκε υπό τους σερ Χένρυ Τόμσον και Τζων Έρικ Έριχσεν. Τον Ιούλιο του 1867 ταξίδεψε στο Παρίσι για να συναντήσει τους Λουί Παστέρ, Ωγκύστ Νελατόν και Αριστίντ Ωγκύστ Βερνέιλ (Aristide Auguste Stanislas Verneuil, 1823-1895). Σε αυτή την περίοδο των ταξιδιών, δεν έμαθε απλώς νέες τεχνικές, αλλά μπόρεσε να γνωρίσει προσωπικώς κορυφαίους χειρουργούς και έμαθε καλά την αγγλική γλώσσα, γεγονός που του επέτρεψε αργότερα να παρακολουθήσει με ευκολία την επιστημονική πρόοδο στις αγγλόφωνες χώρες.[15]

Επιστρέφοντας στη Βέρνη, ο Κόχερ άρχισε να γράφει τη διατριβή του για υφηγεσία και στις 12 Οκτωβρίου 1867 υπέβαλε αίτηση στο Υπουργείο Παιδείας να του απονεμηθεί η venia docendi, δηλαδή το δικαίωμα να διδάσκει σε πανεπιστήμιο, όπως και έγινε.[15] Διορίσθηκε βοηθός του Γκέοργκ Λύκε, ο οποίος παραιτήθηκε από την έδρα του στη Βέρνη το 1872 προκειμένου να γίνει καθηγητής στο Στρασβούργο. Ο Κόχερ ήθελε να τον διαδεχθεί στη Βέρνη, όμως την εποχή εκείνη ήταν συνήθεια να διορίζονται Γερμανοί καθηγητές στα ελβετικά πανεπιστήμια. Το σώμα των καθηγητών πρότεινε έτσι τον Φραντς Καίνιχ για την έδρα του Λύκε. Ωστόσο οι φοιτητές και οι επιμελητές, όπως και πολλοί γιατροί προτιμούσαν τον Κόχερ και ενήργησαν προς την κυβέρνηση του καντονίου της Βέρνης υπέρ της επιλογής του. Αλλά και αρκετοί διάσημοι χειρουργοί, όπως ο Λάνγκενμπεκ από το Βερολίνο και ο Μπίλροτ από τη Βιέννη, έγραψαν επιστολές προς υποστήριξη του Κόχερ. Υπό αυτή την πίεση το τοπικό συμβούλιο της Βέρνης (Regierungsrat) επέλεξε τον Κόχερ ως τον διάδοχο του Λύκε στην έδρα της Χειρουργικής και ως διευθυντή της πανεπιστημιακής Χειρουργικής Κλινικής του Πανεπιστημίου της Βέρνης (νοσοκομείο Inselspital) στις 16 Μαρτίου 1872, παρά την αντίθετη πρόταση του καθηγητικού σώματος.[15]

Προσωπική ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1869 ο Κόχερ νυμφεύθηκε τη Μαρί Βίτσι-Κουράν (Marie Witschi-Courant[18], 1841-1921[17][19] ή 1850[15]-1925), κόρη του εμπόρου Γιοχάνες Βίτσι[12]. Μαζί απέκτησαν τρεις γιους. Το 1875 μετακόμισαν σε μεγαλύτερο σπίτι στο προάστιο Βιλέτ της Βέρνης, το οποίο έγινε τόπος συγκεντρώσεων φίλων, συναδέλφων και επισκεπτών, αλλά και ασθενών από την κλινική του Κόχερ, στους οποίους προσέφερε γεύμα κατά την αποθεραπεία τους.[15]

Παίρνοντας από τη μητέρα του, ο Κόχερ ήταν βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος και μέλος της Μοραβιανής Εκκλησίας. Μέχρι τον θάνατό του ο Κόχερ απέδιδε όλες τις επιτυχίες και τις αποτυχίες του στον Θεό. Πίστευε ότι η άνοδος του υλισμού (ιδίως στην επιστήμη) ήταν μέγιστο κακό και απέδιδε σε αυτή την έναρξη του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου.[15]

Ο Κόχερ έπαιζε τένις και έκανε ιππασία με τους γιους του.[15] Ο πρωτότοκος από αυτούς, ο Άλμπερτ[19] (1872-1941) ακολούθησε την ειδικότητα του πατέρα του και έγινε επίκουρος καθηγητής της χειρουργικής.[20]

Ο Έμιλ Τέοντορ Κόχερ πέθανε στη Βέρνη σε ηλικία 75 ετών.[15]

Η συνεισφορά του[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στα 45 χρόνια της εργασίας του ως καθηγητής στο πανεπιστήμιο, ο Κόχερ δημοσίευσε 249 επιστημονικές εργασίες και βιβλία, εκπαίδευσε χιλιάδες νέους ιατρούς και θεράπευσε χιλιάδες ασθενείς. Συνεισέφερε σημαντικά στα πεδία της νευροχειρουργικής και (ιδίως) της χειρουργικής του θυρεοειδούς αδένα και της ενδοκρινολογίας. Κατά τον Asher, ο χώρος της χειρουργικής μεταμορφώθηκε ριζικά την εποχή του Κόχερ και οι μετέπειτα γενεές χειρουργών θα έκτιζαν πάνω στα θεμέλια που εκείνος έθεσε – εάν ένας μελλοντικός ιστορικός ήθελε να περιγράψει την κατάσταση της χειρουργικής στις αρχές του 20ού αιώνα, θα χρειαζόταν να αναφέρει μόνο το έργο του Κόχερ Σύγγραμμα επεμβατικής χειρουργικής.[15]

Τρεις βασικοί παράγοντες συνεισέφεραν στην επιτυχία του Κόχερ ως χειρουργού, σύμφωνα με τον Bonjour (1981). Ο πρώτος ήταν η εφαρμογή της αντισηπτικής φροντίδας του τραύματος, που απέτρεπε τη μόλυνση και τον επακόλουθο θάνατο πολλών ασθενών. Ο δεύτερος παράγοντας, κατά τον Erich Hintzsche ήταν η μεγάλη σημασία που απέδιδε στην αναισθησία και κυρίως η παρακολούθησή της από τον ίδιο. Χρησιμοποιούσε ειδική αναισθητική μάσκα και αργότερα εφάρμοσε την τοπική αναισθησία για την επέμβαση βρογχοκήλης, αποφεύγοντας έτσι τους κινδύνους της γενικής αναισθησίας. Ως τρίτο παράγοντα επιτυχίας ο Hintzsche αναφέρει την ελαχιστοποίηση της απώλειας αίματος που επετύγχανε ο Κόχερ. Ακόμα και η μικρότερη πηγή αιμορραγίας κατά την επέμβαση ελεγχόταν με ακρίβεια και αναστελλόταν από τον Κόχερ, επειδή αρχικώς πίστευε ότι το αποσυντιθέμενο αίμα αποτελούσε παράγοντα μολύνσεως για τον ασθενή.[15]

Ο Κόχερ αναγνωρίσθηκε παγκοσμίως για πρώτη φορά εξαιτίας της τεχνικής που ανέπτυξε για την ανάταξη της εξαρθρώσεως του ώμου, που δημοσίευσε[12][21] το 1870. Η νέα μέθοδος ήταν πολύ λιγότερο οδυνηρή και ασφαλέστερη από την παραδοσιακή, και μπορούσε να εκτελεσθεί από έναν μόνο ιατρό.[15] Την ίδια εποχή ο Κόχερ μελέτησε τις πληγές και την πρόκληση καταγμάτων από σφαίρες. Από αυτές τις μελέτες προήλθε η δημόσια διάλεξη του Κόχερ Die Verbesserung der Geschosse vom Standpunkt der Humanitaet (= «Η βελτίωση των σφαιρών των όπλων από ανθρωπιστικής απόψεως», 1874) και το χειρόγραφο Ueber die Sprengwirkung der modernen Kriegsgewehrgeschosse (= «Επί του εκρηκτικού αποτελέσματος των σφαιρών των σύγχρονων πολεμικών τυφεκίων»). Συνέστησε τη χρήση σφαιρών που είχαν μικρότερη ταχύτητα.[15]

Μεταστέγαση του Inselspital και κλήση στην Πράγα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μόλις ο Κόχερ έγινε καθηγητής, θέλησε να εκσυγχρονίσει τις πρακτικές του πανεπιστημιακού νοσοκομείου Inselspital της Βέρνης. Συνειδητοποίησε ότι το παλαιό κτήριο δεν μπορούσε να προσφέρει υπηρεσίες σύμφωνες με τα σύγχρονα πρότυπα και ότι ήταν πολύ μικρό (κατά μέσο όρο οι μισοί από τους ασθενείς που προσέρχονταν σε αυτό δεν γίνονταν δεκτοί εξαιτίας πληρότητας).[15] Την άνοιξη του 1878 ο Κόχερ επισκέφθηκε αρκετά ιδρύματα ανά την Ευρώπη για να αποτιμήσει καινοτομίες και να τις εφαρμόσει, όσο αυτό ήταν δυνατό, στη Βέρνη. Κατέγραψε τις παρατηρήσεις του σε μία μακροσκελή αναφορά προς την τοπική κυβέρνηση του καντονίου, δίνοντας οδηγίες ακόμα και για αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες. Σε έναν λόγο που εκφώνησε στις 15 Νοεμβρίου 1878 ενημέρωσε το γενικό κοινό σχετικώς με την επείγουσα ανάγκη για ένα νέο κτήριο νοσοκομείου.

Εκείνη την εποχή η Πράγα είχε το τρίτο μεγαλύτερο πανεπιστημιακό νοσοκομείο σε όλο τον γερμανόφωνο κόσμο, οπότε ήταν μεγάλη τιμή για τον Κόχερ όταν έλαβε μια πρόσκληση για μετάκλησή του ως καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Πράγας, την άνοιξη του 1880. Πολλοί συνάδελφοί του, ιδίως από άλλες χώρες, προέτρεψαν τον Κόχερ να δεχθεί, ενώ οι γιατροί της Βέρνης τον ικέτευσαν να μείνει.[15] Ο Κόχερ χρησιμοποίησε την πρόσκληση στην Πράγα για να πιέσει τις αρχές: Θα έμενε στη Βέρνη μόνο αν ανέγειραν νέο νοσοκομείο με τουλάχιστον 75 πανεπιστημιακές κλίνες ή εάν έδιναν χρήματα για την επέκταση του παλαιού. Στο τέλος, τον χειμώνα 1884-1885 ολλοκληρώθηκε ένα νέο κτήριο νοσοκομείου, στο οποίο μεταστεγάσθηκε το Inselspital.[15] Εκτός αυτού, το κράτος αύξησε την πίστωση για χειρουργικό εξοπλισμό και βιβλία του τμήματος χειρουργικής σε χίλια φράγκα, αλλά και τις κλίνες της χειρουργικής κλινικής του νέου νοσοκομείου σε σχέση με το παλαιό. Κι έτσι ο Κόχερ παρέμεινε, δεχόμενος επιπλέον τις ευχαριστίες πολλών Ελβετών φοιτητών και ιατρών για την απόφασή του. Ο ίδιος ανέφερε την εκτίμηση των φοιτητών προς το πρόσωπό του ως έναν από τους κύριους λόγους για την παραμονή του. Οι φοιτητές της ιατρικής σχολής διοργάνωσαν μια πορεία με πυρσούς στις 8 Ιουνίου 1880 για να τον τιμήσουν.[15]

Το ασηπτικό χειρουργείο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δεν είναι σαφές το εάν ο Κόχερ γνώριζε για το ότι ο Τζόζεφ Λίστερ πρωτοπόρησε στην αντισηψία με χημικά μέσα στις χειρουργικές επεμβάσεις, ωστόσο αλληλογραφούσε μαζί του.[15] Ο Κόχερ είχε συνειδητοποιήσει τη σημασία των ασηπτικών τεχνικών από ενωρίς και τις συνέστησε στους συναδέλφους του σε μια εποχή που θεωρούνταν επαναστατικές. Σε νοσοκομειακή αναφορά του 1868, απέδωσε τη μικρότερη θνησιμότητα απευθείας στη «μέθοδο της αντισηπτικής επιδέσεως πληγών του Λίστερ» και αργότερα, ως διευθυντής της χειρουργικής κλινικής, διέταξε την αυστηρή προσκόλληση στην αντισηπτική μέθοδο.[15] Οι βοηθοί του ανησυχούσαν ιδιαιτέρως για τις μολύνσεις, καθώς έπρεπε να αιτιολογήσουν την αποτυχία τους στον ίδιο τον Κόχερ[15], ο οποίος το έθεσε ως «θέμα αρχής» να διερευνά το αίτιο για κάθε μόλυνση χειρουργικής τομής και να αφαιρεί κάθε δυνητική πηγή μολύνσεως, ενώ απαγόρευσε τους επισκέπτες στις επεμβάσεις του για τον ίδιο λόγο.[15] Δημοσίευσε πολλές εργασίες με θέμα την ασηπτική περιποίηση και χειρουργική.[17]

Συνεισφορές στη νευροχειρουργική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Κόχερ συνεισέφερε σημαντικά στη νευροχειρουργική, αλλά και στη νευρολογία γενικότερα. Σε αυτό το πεδίο οι έρευνές του ήταν πρωτοποριακές και κάλυψαν θέματα όπως η εγκεφαλική διάσειση και η ενδοκρανιακή πίεση (ICP).[15] Επιπλέον, διερεύνησε τη χειρουργική αντιμετώπιση της επιληψίας, καθώς και του τραύματος σπονδυλικής στήλης και κρανίου. Ανεκάλυψε ότι σε μερικές περιπτώσεις οι επιληπτικοί είχαν όγκο στον εγκέφαλο που μπορούσε να αφαιρεθεί χειρουργικώς. Υπέθεσε ότι η επιληψία προκαλείτο από αύξηση στην ICP και πίστευα ότι η αφαίρεση εγκεφαλονωτιαίου υγρού μπορούσε να τη θεραπεύσει.[18]

Η νευροχειρουργική του Κόχερ προσέλκυε ερευνητές από όλο τον κόσμο: Ο Ιάπωνας χειρουργός Χαγιάζο Ίτο ήρθε στη Βέρνη το 1896 προκειμένου να ερευνήσει με κλινικά πειράματα ειδικώς την επιληψία, πραγματοποιώντας μετά την επιστροφή του στην Ιαπωνία περισσότερες από εκατό εγχειρήσεις σε ασθενείς με επιληψία.[18] Ο Αμερικανός Χάρβεϋ Κάσινγκ πέρασε αρκετούς μήνες στο εργαστήριο του Κόχερ το έτος 1900, εκτελώντας εγχειρήσεις εγκεφάλου και στη Βέρνη ταυτοποίησε για πρώτη φορά το ομώνυμο ανακλαστικό Cushing, που περιγράφει τη σχέση ανάμεσα στην πίεση του αίματος και την ενδοκρανιακή πίεση. Ο Κόχερ ανεκάλυψε επίσης αργότερα ότι η αποσυμφορητική κρανιεκτομή ήταν αποτελεσματική μέθοδος για τη μείωση της ICP.[17]

Στο σύγγραμμά του Chirurgische Operationslehre, ο Κόχερ αφιερώνει 141 από τις 1060 σελίδες στη χειρουργική του νευρικού συστήματος, περιλαμβάνοντας μεθόδους χειρουργικής διερευνήσεως και αποσυμπιέσεως του εγκεφάλου.[18]

Συνεισφορές στη χειρουργική του θυρεοειδούς[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η χειρουργική του θυρεοειδούς αδένα, που συνήθως γινόταν για τη θεραπεία της βρογχοκήλης με πλήρη θυρεοειδεκτομή όταν αυτό ήταν δυνατό, θεωρείτο πριν τον Κόχερ επικίνδυνη επέμβαση. Κάποιες εκτιμήσεις ανέβαζαν τη θνησιμότητα της θυρεοειδεκτομής το έτος 1872 μέχρι και το 75%.[22] Πράγματι, η εγχείρηση θεωρείτο τότε μία από τις πλέον επικίνδυνες και απαγορευόταν στη Γαλλία από την εκεί Ακαδημία Ιατρικής.[22] Με την εφαρμογή σύγχρονων χειρουργικών μεθόδων, όπως την αντισηψία και την ελαχιστοποίηση της απώλειας αίματος, καθώς και με την αργή και λεπτή τεχνική του, ο Κόχερ κατόρθωσε να μειώσει το ποσοστό των θανάτων από αυτή την επέμβαση από το 18% σε λιγότερο από 0,5% μέχρι το 1912.[17] Ο Κόχερ είχε πραγματοποιήσει έως τότε περισσότερες από 5 χιλιάδες αφαιρέσεις θυρεοειδούς.[17] Η επιτυχία του ήταν εκπληκτική, ιδίως συγκρινόμενη με εκείνη των επεμβάσεων του ονομαστού χειρουργού Τέοντορ Μπίλροτ, που επίσης εκτελούσε θυρεοειδεκτομές εκείνη την περίοδο.

Αργότερα ο Κόχερ και άλλοι ανεκάλυψαν ότι η πλήρης αφαίρεση του θυρεοειδούς μπορούσε να προκαλέσει κρετινισμό (ονομασμένο από τον Κόχερ cachexia strumipriva), εξαιτίας της ελλείψεως των ορμονών του αδένα. Το φαινόμενο είχε πρωτοαναφερθεί στον Κόχερ το 1874 από τον παθολόγο Άουγκουστ Φετσέριν[23] και μεταγενέστερα, το 1882, από τον Ζακ-Λουί Ρεβερντέν.[12] Ο Ρεβερντέν συνάντησε τον Κόχερ στη Γενεύη κατά τη διάρκεια του διεθνούς συνεδρίου υγιεινής και τού εξέφρασε τις ανησυχίες του σχετικώς με την πλήρη αφαίρεση του θυρεοειδούς.[24] Τότε ο Κόχερ κατόρθωσε να επικοινωνήσει με τους 77 από τους 102 πρώην ασθενείς του έως τότε και διεπίστωσε συμπτώματα σωματικής και διανοητικής «παρακμής» στις περιπτώσεις πλήρους αφαιρέσεως του αδένα.[25] Συμπέρανε ότι η πλήρης αφαίρεση (όπως ήταν τότε ο κανόνας, καθώς η λειτουργία του θυρεοειδούς δεν ήταν ακόμα επαρκώς γνωστή) δεν έπρεπε να ενδείκνυται, κάτι που γνωστοποίησε στις 4 Απριλίου 1883, σε μια διάλεξή του στη Γερμανική Εταιρεία Χειρουργικής και δημοσίευσε το ίδιο έτος με τον τίτλο «Ueber Kropfexstirpation und ihre Folgen» (= «Περί των θυρεοειδεκτομών και των συνεπειών αυτών»).[26] Ο Ρεβερντέν είχε ήδη δημοσιοποιήσει τα ευρήματά του από τον Σεπτέμβριο του 1882 και δημοσίευσε επιπλέον εργασίες του επί του θέματος το 1883. Ωστόσο ο Κόχερ δεν αναγνώρισε ποτέ την πρωτιά του Ρεβερντέν σε αυτή την ανακάλυψη.[12][21] Οι τότε αντιδράσεις στις ανακοινώσεις του Κόχερ ήταν ανάμικτες, με κάποιους να ισχυρίζονται ότι η βρογχοκήλη και ο κρετινισμός ήταν διαφορετικά στάδια της ίδιας ασθένειας, και ότι ο κρετινισμός θα είχε εμφανισθεί ανεξαρτήτως της αφαιρέσεως ή μη του αδένα στις περιπτώσεις που είχε περιγράψει ο Κόχερ.[24] Μακροπρόθεσμα ωστόσο αυτές οι παρατηρήσεις συνεισέφεραν σε μια πληρέστερη κατανόηση του ρόλου του θυρεοειδούς και υπήρξαν μία από τις πρώτες υπόνοιες για σύνδεσμο μεταξύ του αδένα και του συγγενούς κρετινισμού. Αυτά τα ευρήματα κατέστησαν τελικώς δυνατές θεραπείες αναπληρώσεως των ορμονών του θυρεοειδούς για μια ποικιλία σχετικών παθήσεων.[27]

Περαιτέρω συνεισφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Κόχερ δημοσίευσε έργα πάνω σε αρκετά άλλα διαφορετικά θέματα, όπως για την αιμόσταση, τις αντισηπτικές θεραπείες, τις χειρουργικώς μεταδιδόμενες μολυσματικές νόσους, τα τραύματα από σφαίρες πυροβόλου όπλου, την οξεία οστεομυελίτιδα, τη θεωρία της περιεσφιγμένης κήλης και τη χειρουργική της κοιλίας. Τα χρήματα εκ του Βραβείου Νόμπελ τα έδωσε όλα για την ίδρυση του Ινστιτούτου Κόχερ στη Βέρνη.

Μερικά εργαλεία (π.χ. το κρανιόμετρο[28]) και χειρουργικές τεχνικές (π.χ. ο «χειρισμός Kocher» και η τομή kocher) είναι γνωστά με το επώνυμό του, όπως και το σύνδρομο Kocher-Debre-Semelaigne. Ο χειρισμός Kocher παραμένει συνήθης πρακτική στην ορθοπεδική.[13] Ο Κόχερ εφεύρε και την ομώνυμη χειρουργική λαβίδα, το 1882.[21]

Το ένα από τα κυριότερα βιβλία του, το Chirurgische Operationslehre, γνώρισε 6 εκδόσεις και μεταφράσθηκε σε πολλές γλώσσες.[17]

Συνολικώς ο Κόχερ δημοσίευσε 249 επιστημονικές εργασίες και βιβλία, ενώ επέβλεψε περισσότερους από 130 υποψήφιους διδάκτορες.[13] Δύο φορές, το 1878 και το 1903, έγινε πρύτανης του πανεπιστημίου.[15] Διετέλεσε επίσης πρόεδρος των Ιατρικών Συλλόγων της Βέρνης και της Ελβετίας, ενώ υπήρξε ένας από τους ιδρυτές της Ελβετικής Εταιρείας Χειρουργικής το 1913 και ο πρώτος της πρόεδρος.[15]

Το 1904 ή το 1905 ο Κόχερ ανήγειρε και μία μικρή ιδιωτική κλινική, την «Ulmenhof», με 25 κλίνες, για την περίθαλψη των πιο εύπορων ασθενών, οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις ήταν αλλοδαποί.[15] Φρόντισε και τη σύζυγο του Λένιν, τη Ναντέζντα Κρούπσκαγια, την οποία χειρούργησε στη Βέρνη το 1913.[29][21]

Τι άφησε πίσω του[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Προτομή του Τέοντορ Κόχερ στη Βέρνη, έργο (1927) του Καρλ Χόνυ

Ο Κόχερ ήταν ονομαστός και αγαπητός πανεπιστημιακός δάσκαλος. Στα σχεδόν εκατό εξάμηνα που δίδαξε, μετέδωσε τις γνώσεις του σε περίπου 10 χιλιάδες φοιτητές του Πανεπιστημίου της Βέρνης, τους οποίους είχε την ικανότητα να εμπνέει και να διδάσκει να σκέπτονται καθαρά και λογικά. Ανάμεσα στους πολλούς Ελβετούς και ξένους φοιτητές του συγκαταλέγονται και οι Όσκαρ Μπέρναρντ (από το Σαιντ Μόριτς) Καρλ Γκαρέ, Ότο Λαντς (μετέπειτα καθηγητής στο Άμστερνταμ), Φριτς ντε Κερβαίν, Σεζάρ Ρου και ο Αμερικανός νευροχειρουργός Χάρβεϋ Κάσινγκ.[15] Οι Χαγιάζο Ίτο (1865-1929) και Σ. Μπερεζόφσκι διέδωσαν τις τεχνικές τους στις πατρίδες τους Ιαπωνία και Ρωσία αντιστοίχως.[18][30]

Ονομάσθηκαν προς τιμή του[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Ο κρατήρας Κόχερ κοντά στον νότιο πόλο της Σελήνης.[31]
  • Ο αστεροειδής 2087 Κόχερα[32], που ανακαλύφθηκε το 1975
  • Το ηφαίστειο Κόχερ στην περιοχή Ουτζούν-Τσολντόνγκι[15] της Μαντζουρίας[21]
  • Το Ινστιτούτο Τέοντορ Κόχερ στη Βέρνη
  • Η οδός Κόχερ (Kochergasse) και το Πάρκο Κόχερ, επίσης στη Βέρνη.[17]

Ιατρικοί όροι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τιμητικές διακρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής (1909)
  • Εκλογή ως επίτιμου εταίρου των Βασιλικών Κολεγίων Χειρουργών της Μ. Βρετανίας (25 Ιουλίου 1900)[38]
  • Πρόεδρος της Ελβετικής Εταιρείας Χειρουργικής[15]
  • Επίτιμο μέλος και Πρόεδρος της Γερμανικής Εταιρείας Χειρουργικής (1902)[15]
  • Πρόεδρος του 1ου Διεθνούς Συνεδρίου Χειρουργικής (Βρυξέλλες 1905)[15]
  • Ανακήρυξή του ως επίτιμου διδάκτορα από αρκετά πανεπιστήμια[15]


Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Emil-Theodor-Kocher. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 (Αγγλικά) SNAC. w62z1s00. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 (Αγγλικά) Who Named It?. 1006. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 118564110. Ανακτήθηκε στις 12  Δεκεμβρίου 2022.
  5. ↑ 5,0 5,1 «OpenStreetMap». (πολλαπλές γλώσσες) OpenStreetMap. 9  Αυγούστου 2004. Ανακτήθηκε στις 21  Οκτωβρίου 2019.
  6. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb124261306. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  7. ↑ Ανακτήθηκε στις 20  Ιουνίου 2019.
  8. ↑ «The Nobel Prize in Physiology or Medicine 1909». (Αγγλικά) nobelprize.org. Ίδρυμα Νόμπελ. Ανακτήθηκε στις 5  Φεβρουαρίου 2021.
  9. ↑ «Table showing prize amounts». (Αγγλικά) Ίδρυμα Νόμπελ. Απριλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 5  Φεβρουαρίου 2021.
  10. ↑ (Αγγλικά) Plarr's Lives of the Fellows. E002461b. Ανακτήθηκε στις 8  Ιανουαρίου 2024.
  11. ↑ «Kocher, Emil Theodor (1841-1917) in the Burgerbib». Ανακτήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2012. 
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 12,4 12,5 Koelbing, Huldrych M.F. «Kocher, Theodor im Historischen Lexikon der Schweis». Historisches Lexikon der Schweiz. Ανακτήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2012. 
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 Gautschi, O.P.; Hildebrandt, G.; Kocher, E.T. (Ιούνιος 2009). «Emil Theodor Kocher (25/8/1841-27/7/1917)--A Swiss (neuro-)surgeon and Nobel Prize winner.». Br. J. Neurosurg. 23 (3): 234-236. doi:10.1080/02688690902777658. PMID 19533456. 
  14. ↑ «Kocher, Jakob Alexander (1814-1893) in the Burgerbib». Ανακτήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2012. 
  15. ↑ 15,00 15,01 15,02 15,03 15,04 15,05 15,06 15,07 15,08 15,09 15,10 15,11 15,12 15,13 15,14 15,15 15,16 15,17 15,18 15,19 15,20 15,21 15,22 15,23 15,24 15,25 15,26 15,27 15,28 15,29 15,30 15,31 15,32 15,33 15,34 15,35 15,36 15,37 15,38 Bonjour, Edgar (1981). Theodor Kocher. Berner Heimatbücher (στα Γερμανικά). 40/41 (2η έκδοση). Βέρνη: Verlag Paul Haupt. ISBN 978-3258030296. 
  16. ↑ Bonjour, Edgar (1950-1951). «Theodor Kocher» (στα γερμανικά). Schweizer Monatshefte : Zeitschrift für Politik, Wirtschaft, Kultur 30. doi:10.5169/seals-159844. 
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 17,4 17,5 17,6 17,7 Choong, C.; Kaye, A.H. (Δεκέμβριος 2009). «Emil theodor kocher (1841–1917)». J. Clin. Neurosc. 16 (12): 1552-1554. doi:10.1016/j.jocn.2009.08.002. PMID 19815415. 
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 18,3 18,4 Hildebrandt, G.; Surbeck, W.; Stienen, M.N. (Ιούνιος 2012). «Emil Theodor Kocher: the first Swiss neurosurgeon.». Acta Neurochir (Wien) 154 (6): 1105–1115; discussion 1115. doi:10.1007/s00701-012-1341-1. PMID 22492296. 
  19. ↑ 19,0 19,1 «Kocher Biography on nobelprize.org». Ανακτήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2012. 
  20. ↑ Tan, SY.; Shigaki, D. (Sep 2008). «Emil Theodor Kocher (1841–1917): thyroid surgeon and Nobel laureate.». Singapore Med J 49 (9): 662–663. PMID 18830536. http://smj.sma.org.sg/4909/4909ms1.pdf. 
  21. ↑ 21,0 21,1 21,2 21,3 21,4 Gemsenjäger, Ernst (2011). «Milestones in European Thyroidology (MET) Theodor Kocher ( 1841–1917)». European Thyroid Association. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Ιανουαρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2012. 
  22. ↑ 22,0 22,1 Chiesa, F.; Kocher, E.T. (Δεκέμβριος 2009). «The 100 years Anniversary of the Nobel Prize Award winner Emil Theodor Kocher, a brilliant far-sighted surgeon». Acta Otorhinolaryngol. Ital. 29 (6): 289. PMID 20463831. 
  23. ↑ Hintzsche, E. (1970). «August Fetscherin (1849–1882), unjustly forgotten general practitioner». Schweizerische Medizinische Wochenschrift 100 (17): 721–727. PMID 4924042. 
  24. ↑ 24,0 24,1 Schlich, Thomas (1998). Die Erfindung der Organtransplantation: Erfolg und Scheitern des chirurgischen Organersatzes (1880-1930). Φρανκφούρτη: Campus Verlag. σελίδες 35–91. ISBN 9783593359403. Ανακτήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2012. 
  25. ↑ Ulrich, Tröhler. «Towards endocrinology: Theodor Kocher's 1883 account of the unexpected effects of total ablation of the thyroid». JLL Bulletin: Commentaries on the history of treatment evaluation www.jameslindlibrary.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιουλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2012. 
  26. ↑ Kocher, Theodor. «Ueber Kropfexstirpation und ihre Folgen». Archiv für Klinische Chirurgie 29: 254-337. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-05-19. https://web.archive.org/web/20110519064508/http://www.jameslindlibrary.org/illustrating/records/ueber-kropfexstirpation-und-ihre-folgen/title_pages. Ανακτήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2012. 
  27. ↑ Morris, J.B.; Schirmer, W.J. (1990). «The "right stuff": Five Nobel Prize-winning surgeons». Surgery 108 (1): 71-80. PMID 2193425. https://archive.org/details/sim_surgery_1990-07_108_1/page/71. 
  28. ↑ Schültke, Elisabeth (May 2009). «Theodor Kocher's craniometer». Neurosurgery (United States) 64 (5): 1001-1004; discussion 1004–5. doi:10.1227/01.NEU.0000344003.72056.7F. PMID 19404160. 
  29. ↑ «Berühmte Berner und Bernerinnen - Emil Theodor Kocher». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Νοεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2012. 
  30. ↑ «Whonamedit – Hayazo Ito». Ανακτήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2012. 
  31. ↑ Gazetteer of Planetary Nomenclature, «Kocher»
  32. ↑ «(2087) Kocher». 
  33. ↑ «Medical Definition of KOCHER'S FORCEPS». www.Merriam-Webster.com. Ανακτήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 2018. 
  34. ↑ «Kocher's Point». Operative Neurosurgery. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Ιουνίου 2022. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2020. 
  35. ↑ Niederle, B. (6 Δεκεμβρίου 2012). Surgery of the Biliary Tract: Old Problems New Methods, Current Practice. Springer Science & Business Media. σελ. 36. ISBN 978-94-009-8213-0. 
  36. ↑ «APA Dictionary of Psychology». American Psychological Association. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2020. 
  37. ↑ 37,0 37,1 37,2 Cadogan, Mike (1 Μαρτίου 2020). «Emil Theodor Kocher • Medical Eponym Library». Life in the Fast Lane Medical Blog. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2020. 
  38. ↑ «Kocher, Theodor – Biographical entry – Plarr's Lives of the Fellows Online». Ανακτήθηκε στις 29 Δεκεμβρίου 2012. 

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


π • σ • ε Βραβευμένοι με Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής (1901–1925)
Υπόλοιπες περίοδοι: (1926-1950) ▪ (1951–1975) ▪ (1976–2000) ▪ (2001–2025)
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Έμιλ_Τέοντορ_Κόχερ&oldid=10335550"