Άννα Μαρία Ζίγκλεριν
| Άννα Μαρία Ζίγκλεριν | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1545[1] Κάστρο Πίλνιτς |
| Θάνατος | 7 Φεβρουαρίου 1575[1] Βολφενμπύτελ |
| Αιτία θανάτου | θάνατος στην πυρά |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γερμανία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γερμανικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | αλχημίστρια |
Η Άννα Μαρία Ζίγκλεριν (Anne Marie von Ziegler, 1545 - 7 Φεβρουαρίου 1575) ήταν Γερμανίδα αλχημίστρια. Το 1573 έγραψε ένα σύγγραμμα με τίτλο "Σχετικά με την Ευγενή και Πολύτιμη Τέχνη της Αλχημείας" που είναι ένα από τα ελάχιστα έργα αλχημείας από γυναίκα που γνωρίζουμε σήμερα. Η Ζίγκλεριν στο τέλος κατηγορήθηκε για μαγεία και πέθανε στην πυρά.
Τα πρώτα της χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η ακριβής ημερομηνία γέννησης της Άννα Μαρία Ζίγκλεριν είναι άγνωστη αλλά ξέρουμε ότι γεννήθηκε στην Σαξονία κάποια στιγμή μετά το 1550 και άνηκε σε οικογένεια ευγενών. Η γέννησή της καλύπτεται από μία μεγάλη μυθολογία που ίσως και να φρόντισε αργότερα η ίδια να δημιουργηθεί ώστε να κάνει πιο πιστευτές τις υποτιθέμενες μεταφυσικές ικανότητες που έλεγε πως είχε ως ενήλικη. Επίσης, κάποια από τα πράγματα που ισχυρίσθηκε για τη ζωή της και τον εαυτό της υπάρχουν τις καταθέσεις της προς το τέλος της ζωής της όταν κατηγορήθηκε για μαγεία και κατά πάσα πιθανότητα προέκυψαν μετά από βασανισμό. Για παράδειγμα, ένα από τα πράγματα που ισχυρίσθηκε ήταν πως μπορούσε να γίνει αόρατη[2]. Επομένως δεν μπορούμε να λάβουμε υπόψην ανεπιφύλακτα όλα όσα διαβάζουμε στην ομολογία της.
Σύμφωνα με όσα ισχυρίσθηκε, γεννήθηκε πρόωρα και γι΄ αυτό ο Εκλέκτορας της Σαξονίας, προκειμένου να την σώσει, την άλειψε με ένα ανατολίτικο βάλσαμο και την τύλιξε σε ανθρώπινο δέρμα όπου παρέμεινε για δώδεκα εβδομάδες[2]. Αυτός ήταν υποτίθεται ο λόγος που στην ζωή της υπήρξε ασθενική και αδύνατη. Η ίδια η Ζίγκλεριν θεωρούσε την γέννησή της και την σωματική της αδυναμία ως σημάδια πνευματικής αρετής και αγνότητας και συχνά κατά την διάρκεια της ζωής της παρομοίαζε τον εαυτό της με τη Παρθένο Μαρία, ειδικά από την στιγμή που λόγω της αδυναμίας της, όπως έλεγε η ίδια, δεν είχε έμμηνο ρύση[2].
Η Άννα Μαρία Ζίγκλεριν έζησε προνομιούχα κατά την παιδική της ηλικία και, λόγω της ευγενικής της καταγωγής, μεγάλωσε στην αυλή του Εκλέκτορα της Σαξονίας Αυγούστου όπου είχε "πρίγκιπες και άλλους" για νονούς[2]. Εκεί προφανώς πρωτοήρθε σε επαφή με την αλχημεία καθώς ο Αύγουστος, όπως πολλοί σύγχρονοί του, ήταν λάτρης της τέχνης αυτής ενώ η σύζυγός του, η Άννα της Δανίας, ήταν διάσημη γιατρός και φαρμακοποιός που διατηρούσε μεγάλο αλχημικό και φαρμακευτικό εργαστήριο.
Όμως η τύχη της Ζίγκλεριν άλλαξε ξαφνικά και η ευχάριστη παιδική ηλικία της έληξε απότομα όταν την βίασε κάποιος που είχε αρνηθεί να παντρευτεί ενώ εκείνη ήταν δεκατεσσάρων ετών και, παρά το γεγονός ότι, όπως έλεγε, δεν είχε έμμηνο ρύση, έμεινε έγκυος[2]. Όταν γεννήθηκε το μωρό, το έδωσε σε μία υπηρέτρια που το τύλιξε σε ένα πανί και το έριξε στο ποτάμι[2]. Δεν είναι όμως βέβαιο πως υπήρξε ποτέ μωρό[2]. Τελικά η Ζίγκλεριν παντρεύτηκε έναν ευγενή από το Ρόθενμπεργκ, αλλά και τότε στάθηκε άτυχη.
Μόλις εννέα εβδομάδες μετά τον γάμο ο σύζυγός της σκοτώθηκε πέφτοντας από το άλογο. Τότε εκείνη πήγε να μείνει με τον αδερφό της Χάινριχ που ήταν αυλικός στο παλάτι του Δούκα της Σαξονίας-Γκόθα Γιόχαν Φρίντριχ όπου την ανάγκασαν να παντρευτεί με το ζόρι έναν αλλήθωρο γελωτοποιό ονόματι Χάινριχ Σόμπαχ[2].
Η ενασχόληση με την αλχημεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Άννα Μαρία Ζίγκλεριν προσπάθησε να ξαναφτιάξει τη ζωή της και άρχισε να ασχολείται και πάλι με την αλχημεία καθώς και ο Δούκας Φρίντριχ αγαπούσε την αλχημεία και διατηρούσε αλχημικό εργαστήριο όπως και ο Αύγουστος και η Άννα στην αυλή των οποίων μεγάλωσε η Ζίγκλεριν. Κάπου εκεί γνώρισε τον αλχημιστή Φίλιπ Σόμερινγκ που εργαζόταν στο εργαστήριο του Δούκα και έτσι ξεκίνησε μια γνωριμία που επρόκειτο σε λιγότερο από δέκα χρόνια να την οδηγήσει στον θάνατο.
Όταν η Γκόθα πολιορκήθηκε το 1567 η Άννα εγκατέλειψε την πόλη μαζί με τον Σόμερινγκ και τον σύζυγό της. Το 1571 ο Σόμερινγκ κατάφερε να βρει εργασία στην αυλή του Δούκα του Μπράουνσβαϊγκ-Βόλφενμπυτελ Ιούλιο και κάλεσε τον Σόμπαχ να έρθει κι εκείνος για να εργασθεί ως βοηθός του. Φυσικά ο Σόμπαχ πήρε και την γυναίκα του μαζί και πολύ σύντομα άρχισε κι εκείνη να εργάζεται ως αλχημίστρια. Δεν ξέρουμε αν η Ζίγκλεριν εκπαιδεύτηκε κατά την παιδική της ηλικία στα αλχημικά εργαστήρια του Δούκα της Σαξονίας, ίσως από την σύζυγό του, Άννα της Δανίας, που συνήθιζε να εκπαιδεύει νέους στην φαρμακοποιία και την αλχημεία ή αν ασχολήθηκε με την αλχημεία όσο βρισκόταν στην αυλή του Δούκα Φρίντριχ. Όπως και αν απέκτησε τις αλχημικές τις γνώσεις όμως, το γεγονός πως το 1571 άρχισε κι εκείνη να εργάζεται στα αλχημικά εργαστήρια του Δούκα Ιούλιου δείχνει πως μέχρι τότε είχε πια μάθει τα αλχημικά μυστικά. Τα επόμενα τρία χρόνια η Ζίγκλεριν, ο Σόμερινγκ και ο Σόμπαχ εργάστηκαν μαζί σε διάφορες αλχημικές και μεταλλευτικές εργασίες υπό τις εντολές του Δούκα Ιούλιου. Η Ζίγκλεριν εργάστηκε τόσο μαζί με τον Σόμερινγκ όσο και μόνη της στο δικό της αλχημικό εργαστήριο όπου είχε τουλάχιστον έναν προσωπικό βοηθό, γεγονός που αποκαλύπτει πως θεωρούνταν όχι απλή βοηθός, αλλά κανονική αλχημίστρια[2].
Οι αλχημικές επιδιώξεις της Ζίγκλεριν[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Από την πρώτη στιγμή η Ζίγκλεριν αντιμετώπισε την αμφισβήτηση που επιφύλασσαν οι άνθρωποι για κάθε γυναίκα που επιχειρούσε να δραστηριοποιηθεί σε κάποιον τομέα πέρα από τους αναμενόμενους της συζύγου και της μητέρας. Ήταν πολύ δύσκολο για εκείνη να πείσει τους γύρω της και κυρίως τον χρηματοδότη της, τον Δούκα Ιούλιο, ότι ήταν μια σοβαρή και αξιόλογη αλχημίστρια. Το γεγονός ότι εκείνη την εποχή είχαν εμφανιστεί διάφοροι καιροσκόποι που ενδεδυμένοι τον μανδύα του αλχημιστή προσπαθούσαν να αποσπάσουν χρήματα από πλούσιους ευγενείς με αντάλλαγμα υποτιθέμενα αλχημικά πλούτη, δεν έκανε την κατάσταση ευκολότερη. Από τις επιστολές που έστελνε στον Δούκα Ιούλιο προκύπτει ότι εργαζόταν σοβαρά και εντατικά με την αλχημεία και σκοπός της ήταν η δημιουργία της Φιλοσοφικής Λίθου. Το 1573 μάλιστα έγραψε και έστειλε στον Δούκα ένα φυλλάδιο με τίτλο "Σχετικά με την Ευγενή και Πολύτιμη Τέχνη της Αλχημείας" ("Concerning the Noble and Precious Art of Alcamia"), γεγονός ιδιαίτερο καθώς οι γυναίκες της εποχής της, αν και ασχολούνταν εκτεταμένα με την αλχημεία, σπανίως συνέγραφαν κάτι. Η μοναδική γυναίκα που γνωρίζουμε σήμερα να έχει γράψει αλχημικό κείμενο τον 16ο αι. είναι η Ισαβέλλα Κορτέζε. Αυτή η έλλειψη γραπτών κειμένων είναι και ένας από τους λόγους που σήμερα γνωρίζουμε μόνο ελάχιστες από αυτές τις αλχημίστριες, παρά το γεγονός ότι, όπως προκύπτει από διάφορες δευτερεύουσες πηγές, ο πραγματικός τους αριθμός ήταν πολύ μεγάλος[2]. Το κείμενο αυτό της Ζίγκλεριν αποκαλύπτει πως, αντίθετα από τους φιλοσόφους της αλχημείας που εκείνη την εποχή είχαν μεγάλο κύρος και ενδιαφέρονταν για την πνευματική διάσταση της αλχημείας και την συνεισφορά της στην πνευματική κατανόηση του σύμπαντος, εκείνη ενδιαφερόταν για την πρακτική πλευρά της αλχημείας που μπορούσε να δημιουργήσει υλικά πράγματα και φυσικά για την Φιλοσοφική Λίθο[2].
Το "αίμα του λέοντος" και η δημιουργία ζωής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Ζίγκλεριν μιλούσε για διάφορες αλχημικές ουσίες που είχαν αξιοθαύμαστες ιδιότητες όπως το “βότανο ιχθύος” από το οποίο υποτίθεται πως μπορούσε κάποιος να εξάγει υδράργυρο και με την κατάλληλη επεξεργασία να δημιουργήσει χρυσό, αλλά αυτά δεν τα ανέφερε ποτέ στα κείμενά της και δεν τα θεωρούσε κεντρικά στην δραστηριότητά της[2]. Αντίθετα, στα γράμματά της προς τον Δούκα Ιούλιο ισχυριζόταν πως είχε ανακαλύψει τον τρόπο να δημιουργήσει μέσω της επεξεργασίας μετάλων ένα ιδιαίτερο “κόκκινο έλαιο” που το αποκαλούσε “αίμα του λέοντος” με το οποίο μπορούσε να κατασκευάσει την Φιλοσοφική Λίθο και ανάμεσα σε άλλα να δημιουργήσει αλχημικά πλούτη. Όμως αυτό το “αίμα” είχε πολύ περισσότερες χρήσεις από ένα απλό αλχημικό συστατικό και οι ιδιότητές του συνδεόταν με την ζωτικότητα και την αναπαραγωγή καθώς μπορούσε να ευνοήσει την αναπτυξη φρούτων και καρπών μέσα στον χειμώνα και να δημιουργήσει ιαματικούς λίθους[2]. Η Ζίγκλεριν, αντίθετα με τους περισσότερους άντρες αλχημιστές, δεν υποσχέθηκε στον χρηματοδότη της μόνο χρυσάφι, πολύτιμους λίθους και αμύθητα πλούτη, αλλά και γονιμότητα, ένα πολυπόθητο χαρακτηριστικό ειδικά από τις γυναίκες των ευγενών που ένιωθαν την πίεση να φέρουν στον κόσμο έναν διάδοχο. Αυτό το “αίμα του λέοντος” μπορούσε να βοηθήσει γυναίκες και άντρες να κάνουν παιδί, αλλά αποτελούσε και πρώτης τάξης τροφή για τα μωρά, όπως άλλωστε και για τα ζώα και τα φυτά[2].
Οι αλχημιστές και πριν την Ζίγκλεριν ασχολήθηκαν με την δημιουργία ζωής και ονειρεύονταν το λεγόμενο “homunculus” ήδη από την εποχή του Ζώσιμου του Πανοπολίτη (το ονόμαζε “ανθρωπάριον”). Όμως εκείνοι ονειρεύτηκαν μια γενεσιουργό διαδικασία που δεν περιλάμβανε την γυναίκα[2]. Το “homunculus” υποτίθεται πως θα γεννιόταν από σπέρμα και αίμα και θα αναπτυσσόταν μέσα σε ένα αλχημικό σκεύος που θα έπαιζε τον ρόλο της μήτρας. Η Ζίγκλεριν επανέφερε την γυναίκα στο κέντρο της δημιουργίας και με την αλχημεία της, αντί να βιάσει και να εκβιάσει την φύση, την βοήθησε[2]. Αντί να μεταφέρει την γεννεσιουργό διαδικασία στο αλχημικό σκεύος, μετέφερε την αλχημική διαδικασία στην μήτρα της γυναίκας[3]. Ακόμα και το ίδιο της το σώμα θεώρησε αλχημικό σκεύος και οραματίστηκε πως γεννούσε αμέτρητα αλχημικά παιδιά με έναν φανταστικό αλχημικό σύντροφο που ονόμασε Κόμη Καρλ[2].
Ο Κόμης Καρλ και η νομιμοποίηση της Ζίγκλεριν[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Κόμης Καρλ δεν ήταν απλά μια φαντασίωση της Ζίγκλεριν αλλά ένα μέσο για να μπορέσει να καταξιωθεί στον αντρικό κόσμο της αλχημείας. Γνώριζε πολύ καλά πως, ανεξάρητα από το πόσες γνώσεις είχε και ποια ήταν τα επιτεύγματά της, το γεγονός πως ήταν γυναίκα θα αποτελούσε πάντα λόγο αμφισβήτησης και αιτία για να μη θεωρείται “αρκετά καλή”. Όπως μία γυναίκα στην εποχή της χρειαζόταν να παντρευτεί έναν άντρα για να καταξιωθεί και να γίνει αξιοσέβαστη, έτσι και στην αλχημεία χρειαζόταν κάποιου είδους αντρική νομιμοποίηση προκειμένου να την πάρουν στα σοβαρά. Έτσι η Ζίγκλεριν άρχισε να μιλά για έναν μυστηριώδη άντρα ευγενικής καταγωγής που ονομαζόταν Κόμης Καρλ βον Έτινγκεν από τον οποίον υποτίθεται πως είχε εκπαιδευτεί και με τον οποίον υποτίθεται ότι συνεργαζόταν και λάμβανε όλες τις αλχημικές γνώσεις. Αντίθετα από άλλους αλχημιστές που ισχυρίζονταν ότι είχαν δεχτεί κάποια θεϊκή επιφοίτηση, ή μυστικές γνώσεις ή ιδιαίτερες ικανότητες, εκείνη στα γραπτά της ισχυριζόταν πως απλά κατέγραφε όσα ανακάλυπτε ο Κόμης[2]. Το “αίμα του λέοντος” ως εφεύρεση μίας γυναίκας ακουγόταν τρελό και γελοίο, αλλά ως εφεύρεση ενός άντρα ξαφνικά αποκτούσε το ιδιαίτερο κύρος μιας μυστικιστικής κρυμμένης αλχημικής γνώσης. Για να ενισχύσει την αξιοπιστία αυτού του Κόμη Καρλ, η Ζίγκλεριν είπε πως ήταν γιος του Παράκελσου, ενός αλχημιστή που την εποχή της είχε αποκτήσει σχεδόν μυθικές διαστάσεις[2][3]. Ακόμα και η σχέση της μαζί του υποτίθεται ότι ήταν μοιραία και προδιαγεγραμμένη καθώς σύμφωνα με κάποια προφητεία αυτός ο άντρας, που επρόκειτο να γίνει μεγαλύτερος αλχημιστής από τον πατέρα του, θα γνώριζε μια αγνή γυναίκα που δεν θα είχε έμμηνο ρύση με την οποία θα έκανε πολλά παιδιά που θα ζούσαν μέχρι το τέλος του κόσμου[2]. Αυτή η εικόνα της αγνής και ενάρετης γυναίκας που υπογραμίζεται από την απουσία εμμήνου ρύσης, χρησιμοποιήθηκε εκτεταμένα από την Ζίγκλεριν καθώς προσπάθησε να παρουσιάσει τον εαυτό της ως μία δεύτερη Παρθένο Μαρία που θα έφερνε στον κόσμο την σωτηρία με τα παιδιά της με τον Κόμη Καρλ[2]. Για να πείσει για την ύπαρξη αυτού του άντρα η Ζίγκλεριν έφτασε στο σημείο ακόμα και να κατασκευάσει επιστολές που υποτίθεται ότι της είχε στείλει εκείνος[2].
Η Ζίγκλεριν δεν ήταν η πρώτη που εφηύρε φανταστικούς αλχημικούς διδασκάλους και μέντορες. Πολλοί αλχημιστές συνήθιζαν να ισχυρίζονται πως έλαβαν μυστικές γνώσεις από ανώνυμους σοφούς προκειμένου να ξεχωρίσουν ανάμεσα στους υπόλοιπους αλχημιστές καθώς ο ανταγωνισμός για την κατάκτηση μίας θέσης με μισθό στο αλχημικό εργαστήριο κάποιου πλούσιου ευγενή ήταν μεγάλος[2]. Ειδικά για την περίπτωση της Άννας η αμφισβήτηση για τις ικανότητές της δεν προερχόταν μόνο από τους γύρω της αλλά ίσως ακόμα και από τον ίδιο της τον εαυτό. Αν και στην εποχή της υπήρχαν πολλές γυναίκες που ασχολούνταν με την αλχημεία, οι ίδιες δίσταζαν να αποκαλέσουν τον εαυτό τους αλχημιστή[4]. Αντίθετα η ιατρική και η φαρμακοποιία θεωρούνταν “γυναικείες” επιστήμες και γι΄αυτό πολλές γυναίκες, αν και εργάζονταν στα αλχημικά εργαστήρια στο πλάι των αντρών,προτιμούσαν να εμφανίζονται δημοσίως ως φαρμακοποιοί και ιατροί και όχι σαν αλχημίστριες[5]. Αυτό ακριβώς είχαν κάνει και δύο γυναίκες που γνώριζε προσωπικά η Ζίγκλεριν. Η μία ήταν η Άννα της Σαξονίας στο παλάτι της οποίας μεγάλωσε η Ζίγκλεριν και η οποία προτιμούσε να παρουσιάζεται ως φρμακοποιός. Η άλλη ήταν η καλή φίλη της Άννας, η Δούκισα Δωροθέα του Μάνσφελντ που είχε γίνει διάσημη ως γιατρός. Ίσως λοιπόν να ήταν δύσκολο ακόμα και για την ίδια την Ζίγκλεριν να εμφανιστεί ως ισάξια των αντρών αλχημιστών καθώς η εικόνα μίας γυναίκας που κατείχε αλχημικές γνώσεις μπορεί να ήταν ξένη ακόμα και για εκείνη[2]. Κάνοντας έναν (φανταστικό) άντρα πηγή των ικανοτήτων της δεν επιχείρησε να αμφισβητήσει τις προκαταλήψεις σε βάρος των γυναικών στον κόσμο της αλχημείας, αλλά μόνο να βρει έναν τρόπο να διεισδύσει η ίδια σε εκείνον. Πάντως η εφεύρεση του Κόμη Καρλ αποδείχθηκε αποτελεσματική καθώς όχι μόνο ο δούκας Ιούλιος την πίστεψε και την εμπιστεύθηκε αλλά ακόμα και ο Σόμερινγκ πίστεψε πως εκείνη μπορούσε όντως να κατασκευάσει την Φιλοσοφική Λίθο[2][3].
Η δίωξη και ο θάνατός της[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Για δύο χρόνια περίπου η Ζίγκλεριν εργάστηκε ως αλχημίστρια στην αυλή του Δούκα Ιούλιου μαζί με τους υπόλοιπους άντρες αλχημιστές και φαινόταν πως θα κατακτούσε την αλχημική καριέρα που επιθυμούσε. Όμως ένα τυχαίο γεγονός που αφορούσε ένα τρίτο πρόσωπο ξεκίνησε μία διαδικασία που θα οδηγούσε σαν ντόμινο στην σύλληψή της και στην εκτέλεσή της μέσα σε ελάχιστους μήνες.
Το φθινόπωρο του 1573 εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης για τον σύμβουλο του Δούκα Ιούλιου, έναν άντρα ονόματι Τζομπς Κέτβιγκ που στο παρελθόν είχε κάνει διάφορες απάτες και κλοπές. Ο Κέτβιγκ, όπως άλλωστε και η Ζίγκλεριν, είχε βρει εργασία στην αυλή του Δούκα Ιούλιου μετα από την σύσταση του Σόμερινγκ και όταν ο Κέτβιγκ επιχείρησε να κρυφτεί για να διαφύγει την σύλληψη ο Σόμερινγκ βρέθηκε εκτεθειμένος. Προκειμένου, λοιπόν, να αποφύγει την δική του δίωξη, ο Σόμερινγκ υπέδειξε το μέρος που βρισκόταν ο Κέτβινγκ ο οποίος συνελλήφθηκε και φυλακίστηκε. Μέσα από την φυλακή εκείνος προσπάθησε να εκδικηθεί καταγγέλοντας τον Σόμερινγκ και τους βοηθούς του, δηλαδή την Ζίγκλεριν και τον Σόμπαχ, ως απατεώνες και τσαρλατάνους. Ο Σόμερινγκ τότε, υπό το καθεστός του πανικού, έκανε ένα μοιραίο λάθος. Προκειμένου να κάνει τον Κέτβιγκ να σωπάσει, τον βοήθησε να δραπετεύσει απο την φυλακή. Όμως οι κατηγορίες είχαν ήδη φτάσει στο παλάτι και στις αρχές του 1574 ο Σόμερινγκ, η Ζίγκλεριν και πολλοί από τους βοηθούς τους βρέθηκαν εκείνοι φυλακισμένοι. Κατά την διάρκεια του έτους οι ανακρίσεις έφεραν στην επιφάνεια διάφορες κατηγορίες για όλους τους εμπλεκόμενους.
Τον Ιούλιο του 1574 η Ζίγκλεριν, ο Σομερινγκ και ο Σόμπαχ βρέθηκαν να κατηγορούνται για μοιχεία, για απόπειρα δολοφονίας της συζύγου του Δούκα Ιούλιου, της Δούκισσας Χέτβιγκ, για μαγεία (λόγω κατασκευής διάφορων φυλαχτών και ελιξιρίων για την ενίσχυση της γονιμότητας καθώς και ένα ελιξίριο αορατότητας), για δολοφονία ενός αγγελιοφόρου, παράνομη αντιγραφή κλειδιών για τα προσωπικά διαμερίσματα του Δούκα Ιούλιου, κλοπή κρατικών εγγράφων και ψευδείς δηλώσεις περί ύπαρξης του κόμη Καρλ βον Έτινγκεν[2]. Τότε ήταν που άρχισε και η χρήση βασανιστηρίων ως μέθοδος απόσπασης ομολογιών και οι κατηγορούμενοι άρχισαν να ομολογούν τα πάντα. Ο Σόμερινγκ και ο Σόμπαχ υπέδειξαν ως υπεύθυνη των πάντων αλλά και ως πηγή όλων των αλχημικών τους εργασιών την Ζίγκλεριν.[6] Δεν ξέρουμε όμως αν αυτό ήταν απόδειξη των αλχημικών της ικανοτήτων ή αν απλά προσπάθησαν να γλιτώσουν ρίχνοντας τις ευθύνες σε εκείνη.[6] Μέχρι το τέλος του έτους πάντως καταδικάστηκαν και οι τρεις σε θάνατο.
Τον Φεβρουάριο του 1575 η Ζίγκλεριν, ο Σόμερινγκ και ο Σόμπαχ εκτελέστηκαν σύμφωνα με τις κατηγορίες που τους αποδόθηκαν. Ο Σόμερινγκ και ο Σόμπαχ διαμελίστηκαν δημοσίως με την κατηγορία της απάτης και του τσαρλατανισμού ενώ η Ζίγκλεριν κάηκε ζωντανή με την κατηγορία της μαγείας και της μοιχείας[3] σε ηλικία μόλις 25 ετών[2]. Ο εξαιρετικά ειδεχθής τρόπος εκτέλεσης των τριών ήταν μια υπενθύμιση πως μια καριέρα στην αλχημεία υποσχόταν μεγάλα και εύκολα κέρδη, αλλά συνοδευόταν και από υψηλό ρίσκο[2]. Αξίζει να υπογραμμισθεί επίσης πως οι δύο άντρες καταδικάστηκαν για απάτη, αλλά η Ζίγκλεριν, που όντας γυναίκα αδυνατούσε ακόμα και τις τελευταίες ημέρες να πείσει για τις ικανότητές της στην αλχημεία, κατηγορήθηκε για μαγεία[3]. Τόσο ο θάνατός της όσο και η ζωή της αποκαλύπτουν πόσο δύσκολο ήταν για τις γυναίκες να ασχοληθούν ανοιχτά με την αλχημεία και να αναγνωρισθούν σε αυτή[7]. Παρά τους κινδύνους και τις αμφισβητήσεις που αντιμετώπιζαν όμως υπήρξαν πολλές γυναίκες, μέσα στις βασιλικές αυλές, τα αλχημικά εργαστήρια ή ακόμα και στις ταπεινές κουζίνες των σπιτιών τους, που ασχολήθηκαν με την αλχημεία ή υποστήριξαν ενεργά τους αλχημιστές και το έργο τους[4][2]. Οι περισσότερες από αυτές όμως, αντίθετα από την Ζίγκλεριν που επεδίωξε την δημοσιότητα, παρέμειναν άγνωστες, συχνά ακόμα και με δική τους θέληση, προκειμένου να προστατευτούν από τις πιθανές διώξεις ή να αποφύγουν την κριτική[3], όπως η Σαλομένα Σεϊνπφλούγκοβα (Salomena Scheinpflugova[2] ή Salome Scheinpflugerin[3]) η οποία, ενώ εργάστηκε επί χρόνια στα αλχημικά εργαστήρια του Βίλχελμ Ρόζενμποργκ στη Βοημία κατέχοντας σημαντική θέση[3], δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για εκείνη[2]. Κατά τον 17ο αι. όμως κάποιες μορφωμένες γυναίκες ασχολήθηκαν ανοιχτά με την αλχημεία, όπως η βασίλισσα της Σουηδίας Κριστίνα Βάσα, η Μαρί λε Ζαρ νε Γκουρνέ, η Μαρί Μερντράκ[3] και η επιστήμονας Σοφία Μπράχε, η αδερφή του αστρονόμου Τύχο Μπράχε[8][9].
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Nummedal, Tara E. (2001-07). «Alchemical Reproduction and the Career of Anna Maria Zieglerin»(στα αγγλικά). Ambix 48 (2): 56–68. doi:10.1179/amb.2001.48.2.56. ISSN 0002-6980.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 1035130831. Ανακτήθηκε στις 14 Αυγούστου 2015.
- ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 2,12 2,13 2,14 2,15 2,16 2,17 2,18 2,19 2,20 2,21 2,22 2,23 2,24 2,25 2,26 2,27 2,28 2,29 2,30 Nummedal, Tara E. (2001-07). «Alchemical Reproduction and the Career of Anna Maria Zieglerin» (στα αγγλικά). Ambix 48 (2): 56–68. doi:. ISSN 0002-6980. https://www.tandfonline.com/doi/full/10.1179/amb.2001.48.2.56.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 3,7 3,8 Maury., Robin, Diana· R., Larsen, Anne (2007). Encyclopedia of women in the Renaissance : Italy, France, and England. Santa Barbara, Calif.: ABC-CLIO. ISBN 9781851097777. 659807037.
- ↑ 4,0 4,1 Nummedal, Tara Elaine (2001). Adepts and artisans: Alchemical practice in the Holy Roman Empire, 1550–1620. Stanford University: ProQuest Dissertations Publishing. 3026873.
- ↑ Hilary, Marland· Margaret, Pelling (1996). «Compromised by Gender: The Role of the Male Medical Practitioner in Early Modern England». The task of healing : medicine, religion, and gender in England and the Netherlands, 1450-1800. Rotterdam: Erasmus Pub. ISBN 9052350965. 35197268.
- ↑ 6,0 6,1 E., Nummedal, Tara (2007). Alchemy and authority in the Holy Roman Empire. Chicago: University of Chicago Press. ISBN 9780226608570. 309906369.
- ↑ Margaret., Alic, (1986). Hypatia's heritage : a history of women in science from antiquity through the nineteenth century
. Boston: Beacon Press. ISBN 0807067318. 13947403.
- ↑ Gabriella,, Bernardi,. The unforgotten sisters : female astronomers and scientists before Caroline Herschel. Cham. ISBN 9783319261270. 944920062.
- ↑ Margaret., Wertheim, (1998). Το Παντελόνι του Πυθαγόρα. Αθήνα: Π. Τραυλός - Ε. Κωσταράκη. ISBN 9607122879. 880489574.
|