Άζολο
Συντεταγμένες: 45°48′0″N 11°55′0″E / 45.80000°N 11.91667°E
| Άζολο | |
|---|---|
 | |
  Άζολο | |
.svg) | |
| Χώρα | Ιταλία |
| Διοικητική υπαγωγή | Επαρχία του Τρεβίζο |
| Προστάτης | Άγιος Προσδόκιμος |
| • Μέλος του/της | Ομορφότερα χωριά της Ιταλίας |
| Έκταση | 25,37 km²[1] |
| Υψόμετρο | 210 μέτρα |
| Πληθυσμός | 8.916 (1 Ιανουαρίου 2023)[2] |
| Ταχ. κωδ. | 31011 |
| Τηλ. κωδ. | 0423 |
| Ζώνη ώρας | UTC+01:00 (επίσημη ώρα) UTC+02:00 (θερινή ώρα) |
| Ιστότοπος | Επίσημος ιστότοπος |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Το Άζολο (ιταλικά: Asolo, βενετικά: Àxol) είναι μία πόλη και κοινότητα που ανήκει στην Ιταλική Περιφέρεια του Βένετο στη βόρεια Ιταλία. Το Άζολο είναι γνωστό σαν το μαργαριτάρι της Επαρχίας του Τρεβίζο και σαν η πόλη των εκατό οριζόντων χάρη στα πολλά ορεινά υψόμετρα.
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Την πόλη ίδρυσαν οι Αρχαίοι Ενετοί, ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος την καταγράφει σαν "Άζελουμ", οι κάτοικοι ανήκαν στην Ρωμαϊκή φυλή Κλαυδία. Σε μία σύνοδο που συνεκλήθη στο Μάρανο (588 ή 591) ονομαζόταν "Άζελουμ", το ίδιο όνομα εμφανίζεται ξανά σε μία Σύνοδο στην Μάντοβα (827 ή 835) με την συμμετοχή του επισκόπου Αρτέμιου. Ο Όθων Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ανέθεσε την περιοχή της επισκοπής του Άζολο στην επισκοπή του Τρεβίζο (969), η πράξη αυτή σχετίζεται με την ήττα του Βερεγγάριου Α΄ της Ιταλίας από Ούγγρους επιδρομείς κοντά στην πόλη (899). Σε Σύνοδο που συγκάλεσε κοντά στην Ρώμη ο Πάπας Λέων Θ΄ (1049) ένας από τους επισκόπους ονομαζόταν Ούγος του Άζολο.[3] Το Άζολο καταγράφεται σήμερα από την Καθολική Εκκλησία σαν έδρα επισκοπής.[4] Τα πρώτα χρόνια του Μεσαίωνα κατείχε την πόλη η οικογένεια Εζζελίνο, η Δημοκρατία της Βενετίας την παραχώρησε δώρο στην έκπτωτη βασίλισσα της Κύπρου Αικατερίνη Κορνάρο (1489). Η "Λίγκα του Καμπραί" κατέκτησε και λεηλάτησε το Άζολο (1509), η Αικατερίνη Κορνάρο δραπέτευσε στην Βενετία και πέθανε την επόμενη χρονιά. Την περίοδο που κυβέρνησε το Άζολο έζησαν στην αυλή της ο ζωγράφος Τζεντίλε Μπελλίνι και ο Ουμανιστής καρδινάλιος Πιέτρο Μπέμπο.[5]
Το θέατρο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ιταλός Αντόνιο Λοκατέλι έκτισε το θέατρο του Άζολο στην αίθουσα ακροάσεων του κάστρου της Αικατερίνης Κορνάρο (1798). Το θέατρο αγοράστηκε από την Φλόριντα για λογαριασμό του Μουσείου Τέχνης στην Σεϊρασότα, κατόπιν τα εκθέματα του αφαιρέθηκαν μεταφέρθηκαν στην Σεϊρασότα και ξεκίνησε η επανασυναρμολογή τους (1952). Το νέο θέατρο στην Σεϊρασότα κατασκευάστηκε στα πρότυπα του παλιού θεάτρου στο Άσολο, ολοκληρώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Στην πόλη του Άσολο διέμεναν ο διάσημος Άγγλος ποιητής Ρόμπερτ Μπράουνινγκ (1812 - 1889), η ηθοποιός Ελεονόρα Ντούζε (1858 - 1924), η εξερευνητής Φρέγια Σταρκ (1893 - 1993), ο βιολίστας Βίλμα Νερούδα (1838 - 1911) και ο συνθέτης (1824 - 1887).[6][7]
Ιουδαίοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η παλιότερη ύπαρξη Ιουδαίων στο Άζολο χρονολογείται στα μέσα του 16ου αιώνα, η κοινότητα είχε 37 κατοίκους και ένα νεκροταφείο. Σε μια εξέγερση (22 Νοεμβρίου 1547) 10 Ιουδαίοι από την κοινότητα του Άζολο δολοφονήθηκαν από έναν άντρα τον Αντόνιο Παρίσοττο, καταστράφηκαν και σπίτια 5 Ιουδαϊκών οικογενειών, η κοινότητα περιείχε τότε 7 οικογένειες και 2 επισκέπτες. Πολλοί από αυτούς που συμμετείχαν στην εξέγερση και στις καταστροφές των Ιουδαίων καταδικάστηκαν σε θάνατο ή σε εξορία.[8]
Ο Μάρκο Κοέν, ένας από τους Ιουδαίους που επέζησαν ίδρυσε την οικογένεια Κανταρίνι, απόγονοι του ήταν διάσημοι άντρες όπως ο Χαγίμ Μωυσής Κανταρίνι.[9][10] Άλλα έγγραφα που χρονολογούνται την ίδια εποχή στο Άζολο καταγράφουν περιορισμούς απέναντι στους Ιουδαίους, τους απαγόρευαν να έχουν όπλα και έπρεπε να φορούν το γνωστό κίτρινο σήμα.[11] Η παρουσία των Ιουδαίων στο Άζολο συνεχίστηκε και μετά την επίθεση και μετά την επίθεση του 1546, στα μέσα του 17ου αιώνα.[12] Η κοινότητα κατοικούσε σε αυστηρά καθορισμένο οικοδομικό τετράγωνο που ήταν γνωστό σαν "Γκέττο" με έξι σπίτια.[13]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 «Superficie di Comuni Province e Regioni italiane al 9 ottobre 2011». Εθνικό Ινστιτούτο Στατιστικής της Ιταλίας. Ανακτήθηκε στις 16 Μαρτίου 2019.
- ↑ demo
.istat .it?l=it. - ↑ Antonio Barzon, Padova cristiana. Dalle origini all'anno 800 (Padova, Tipografia Antoniana, 1955), σ. 214
- ↑ Annuario Pontificio 2013 (Libreria Editrice Vaticana 2013), σ. 840
- ↑ https://en.wikisource.org/wiki/1911_Encyclop%C3%A6dia_Britannica/Asolo
- ↑ http://icarus.umkc.edu/sandbox/perseus/pecs/page.18.a.php
- ↑ Leslie E. Ellis. "The Early History of the Asolo Theatre" Florida State University, Dissertation.
- ↑ http://jewishencyclopedia.com/articles/2022-asolo
- ↑ https://books.google.gr/books?id=Z1W0p5B7UgEC&pg=PA113&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
- ↑ https://www.jewishvirtuallibrary.org/cantarini
- ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2019.
- ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2019.
- ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2019.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Antonio Barzon, Padova cristiana. Dalle origini all'anno 800 (Padova, Tipografia Antoniana, 1955)
- Annuario Pontificio 2013 (Libreria Editrice Vaticana 2013)
- Giorgio Fossaluzza; Museo civico (Asolo, Italy) (2014). Il Museo civico di Asolo : opere dal Quattrocento al Novecento (in Italian). Crocetta del Montello (Tv, Italy)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Κανταρίνι
- Ιουδαϊκή Ιταλία Αρχειοθετήθηκε 2020-10-29 στο Wayback Machine.
|