Κονταρομαχία

Ο διαδορατισμός, γνωστότερος ως κονταρομαχία ή κονταροχτύπημα, ή και ως τζόστρα (γαλλικά: joute équestre), ήταν αρχικά στρατιωτικό έφιππο άθλημα μάχης, το οποίο περιελάμβανε αγώνες με κοντάρια ή άλλα παρόμοια όργανα κατ΄ ενάντια επερχόμενων ιππέων, που συνηθέστερα έφεραν πανοπλία. Κατά τον Μεσαίωνα, το άθλημα αυτό εξελίχθηκε σε κυρίαρχο άθλημα των Ιπποτών και των Ευγενών. Οι αγώνες γινόταν επάνω σε εκπαιδευμένα άλογα κατά άτομα ή κατά ομάδες.

Η κονταρομαχία ήταν γνωστή ήδη από τον 9ο αιώνα, αλλά πήρε μεγαλύτερη έκταση τον 11ο αιώνα, όπου στη μεν Γαλλία απεκαλείτο «ζουτ εκέστρ», στη δε Ιταλία «γιόστρα», εξ ου και η ελληνική δημώδης ονομασία του, «γιόστρα». Στόχος του αθλήματος αυτού ήταν η κατάρριψη του αντίπαλου από το άλογό του. Γενικά ήταν ριψοκίνδυνο άθλημα, που συχνά έπαιρνε και άσχημες διαστάσεις, με κατάληξη βαρείς τραυματισμούς, μέχρι και τον θάνατο. Γι' αυτό και λάμβαναν μέρος συνηθέστερα μόνο οι ευγενείς.

Το 1559, στη διάρκεια μιας κονταρομαχίας σκοτώθηκε ο βασιλιάς Ερρίκος Β΄ της Γαλλίας και από τότε άρχισε να εγκαταλείπεται σιγά - σιγά το ριψοκίνδυνο αυτό άθλημα, για χάρη του ιππόδρομου. Και στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν γνωστό το ιπποτικό αγώνισμα της κονταρομαχίας. Στον Ερωτόκριτο, αλλά και σε άλλα επικά και ερωτικά μυθιστορήματα, που γράφτηκαν κατά τα όψιμα βυζαντινά χρόνια και αργότερα, αναφέρονται αγώνες κονταρομαχίας.

Τελευταία φορά που οργανώθηκε επίσημος αγώνας κονταρομαχίας ήταν το 1839 στο Τορίνο (Ιταλία), με αφορμή την επίσημη διέλευση από την πόλη του τότε διαδόχου της Ρωσίας, Αλέξανδρου Β΄.