Φίλιππος Γ΄ της Βουργουνδίας
Ο Φίλιππος Γ' της Βουργουνδίας ο Καλός (Philippe III le Bon, 31 Ιουλίου 1396 - 15 Ιουνίου 1467) από τον Οίκο των Βαλουά ήταν Γ΄ ως δούκας της Βουργουνδίας, Ε΄ ως κόμης της Βουργουνδίας, Γ΄ της Φλάνδρας και Β΄ του Αρτουά (1419 - 1467) και Α΄ ως κόμης του Αινώ (1432 - 1467). Ήταν γιος και διάδοχος του Ιωάννη δούκα της Βουργουνδίας και της Μαργαρίτας των Βίττελσμπαχ, κόρης του Αλβέρτου Α΄ δούκα της Βαυαρίας. [8] Ο πατέρας του είχε διαδεχθεί τον παππού του Φίλιππο Β΄ τον Τολμηρό σαν δούκας της Βουργουνδίας (1404).[9]. Ήταν μέλος του Οίκου των Βαλουά κλάδου της δυναστείας των Καπετιδών. Επί της ηγεμονίας του το δουκάτο της Βουργουνδίας έφτασε στο μέγιστο σημείο ευημερίας, οικονομικής άνθησης, ανάπτυξης των τεχνών και του πολιτισμού. Εναλλασσόταν στην συμμαχία του μεταξύ των Άγγλων και των Γάλλων, στις προσπάθειες του να ισχυροποιήσει την θέση του.
Μετατροπή της Βουργουνδίας σε ισχυρή δύναμη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Φίλιππος διαδέχτηκε τον πατέρα του στην Βουργουνδία, την Φλάνδρα και το Αρτουά μετά την δολοφονία του πατέρα (1419). [10] Ο Φίλιππος κατηγόρησε τον γαμπρό του δελφίνο Κάρολο ότι σχεδίαζε την δολοφονία του πατέρα του στο Μοντερώ. Συμμάχησε με τον Ερρίκο Ε΄ της Αγγλίας με την Συνθήκη του Τρουά (1420) η συμμαχία επικυρώθηκε με τον γάμο της αδελφής του Άννας με τον Ιωάννη του Λάνκαστερ (1423). Τα στρατεύματα του Φίλιππου συνέλαβαν την Ιωάννα της Λωρραίνης και την παρέδωσαν στους Άγγλους (1430), οι Άγγλοι την έκαψαν σαν αιρετική στη Ρουέν. Η συμμαχία του Φιλίππου με τους Άγγλους έσπασε όταν ο Φίλιππος επιτέθηκε στο Καλαί (1435) και αναγνώρισε τον Κάρολο Ζ΄ της Γαλλίας. Οι σχέσεις του με τον Κάρολο χάλασαν (1440) όταν υποστήριξε επανάσταση ευγενών (1440), Ο Φίλιππος υπέγραψε την συνθήκη του Αρράς που ανακαλούσε την συνθήκη του Τρουά.
Ενσωμάτωσε το Ναμύρ στην Βουργουνδική επικράτεια μετά τον θάνατο του τελευταίου μαργράβου Ιωάννη Γ΄ ο οποίος του το είχε κληροδοτήσει (1429). Κληρονόμησε το Αινώ την Ολλανδία (1432), το Δουκάτο της Βραβάντης (1430) και αγόρασε το δουκάτο του Λουξεμβούργου από την Ελισάβετ της Βοημίας, δούκισσα του Λουξεμβούργου (1443). Κατηύθυνε τις προσπάθειες ώστε ο νόθος γιος του Δαυίδ να εκλεχθεί επίσκοπος Ουτρέχτης (1456). Αποκλήθηκε "μέγας δούκας της Δύσης", αλλά τελικά αναγκάστηκε να παραδώσει μερικές από τις περιοχές του στον Λουδοβίκο ΙΑ΄. Δημιούργησε τις πολιτείες της Βουργουνδίας κατά τα πρότυπα του Γαλλικού βασιλείου, και προσπάθησε να εξασφαλίσει δάνειο για πόλεμο κατά της Αγγλίας ώστε να εγγυηθεί η ομαλή διαδοχή υπέρ του γιου του.
Συμπεράσματα, ευημερία, ακμή των γραμμάτων και των τεχνών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παρά την αυξημένη αστικοποίηση της Βουργουνδίας στους εσωτερικούς του κύκλους διατηρήθηκε ένας μεγάλος βαθμός ιπποσύνης. Αρνήθηκε να ενταχθεί στο Τάγμα της Περικνημίδας (1422) κάτι που θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν προδοσία απέναντι στον κυρίαρχο του Άγγλο βασιλιά. Δημιούργησε το Τάγμα του Χρυσόμαλλου Δέρατος που βασίστηκε στους ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης (1430). Δεν είχε σταθερή πρωτεύουσα μετακινώντας την αυλή του σε ανάκτορα διάφορων πόλεων όπως Βρυξέλλες, Μπρυζ και Λιλ. Έκανε πολλά πανηγύρια και διοργανώσεις, ενώ οι ιππότες του ταξίδευαν σε όλη την χώρα. Σχεδίαζε Σταυροφορία ενάντια των Οθωμανών (1454), κάτι που τελικά δεν πραγματοποιήθηκε.
Την περίοδο (1444 - 1446) εκτιμάται ότι ξόδεψε το 2% του εσωτερικού κρατικού φόρου προκειμένου να εφοδιαστεί με Ιταλικά ασημένια προϊόντα και χρυσά ρούχα. Τα πολυτελή προϊόντα που προμηθευόταν υπήρχαν μονάχα στις ανώτερες τάξεις της Ευρωπαϊκής κοινωνίας. Το ενδιαφέρον του για τις τέχνες και τα γράμματα ήταν πολύ μεγάλο: εκτιμάται ότι πρόσθεσε στην ιδιωτική του συλλογή περίπου 600 χειρόγραφα.[11]
Συγκέντρωσε πολλά κοσμήματα, γλυπτά, και έργα τέχνης, η χώρα του έγινε κέντρο καλλιτεχνών, συνθετών, ζωγράφων και τραγουδιστών. Ο Γιαν βαν Άικ ταξίδεψε στην Πορτογαλία προκειμένου να ζωγραφίσει την Ισαβέλλα, κόρη του Ιωάννη Α΄ της Πορτογαλίας με την ευκαιρία των γάμων της με τον Φίλιππο. (1428) [12] Με την βοήθεια έμπειρων Πορτογάλων μηχανικών δημιούργησε στη Μπριζ στόλο πλοίων. Ο Ρόχιερ φαν ντερ Βάιντεν ζωγράφισε δύο φορές το πορτραίτο του που σώζεται μόνο σε αντίγραφα φορώντας το μενταγιόν του Τάγματος του Χρυσόμαλλου Δέρατος.[13]
Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Νυμφεύτηκε σε πρώτο γάμο (1409) την Μιχαέλα του Βαλουά (1395 - 1422), κόρη του Καρόλου ΣΤ΄ της Γαλλίας.[14]
Μετά τον πρόωρο θάνατό της νυμφεύτηκε σε δεύτερο γάμο την Μπόννη του Αρτουά (1393 - 1425), κόρη του Φιλίππου κόμη του Ε, και χήρα του θείου του Φιλίππου Β΄ κόμη του Νεβέρ.[15]
Νυμφεύτηκε σε τρίτο γάμο (1430) την Ισαβέλλα των Αβίς, κόρη του Ιωάννη Α΄ της Πορτογαλίας. [16]. Έκαναν τρεις γιους εκ των οποίων οι δυο μεγαλύτεροι πέθαναν σε βρεφική ηλικία· επέζησε ο διάδοχός του:
Ο Φίλιππος Γ΄, πέρα από τα νόμιμα, απέκτησε και 18 εξώγαμα τέκνα από 24 διαφορετικές ερωμένες, μεταξύ των οποίων ήταν:
- (νόθος) Κορνήλιος (1420 - 1452) διοικητής του Λουξεμβούργου, σκοτώθηκε στην μάχη του Μπαζέλ (1452)[19]
- (νόθος) Αντώνιος (1421 - 1504), κόμης του Λα Ρος (Αρντέν), Γκρανπρέ, Σαιν-Μενεούλ & Γκιν.
- (νόθος) Δαυίδ [20](1427 - 1496), επίσκοπος του Τερουάν, της Ουτρέχτης και διάσημος καλλιτέχνης.[21]
- (νόθη) Άννα (1435 - 1508)
- (νόθος) Ραφαήλ (1437 - 1508), ιερέας
- (νόθος) Βαλδουίνος (1446 - 1508), κυβερνήτης του Φαλλαί.
- (νοθος) Φίλιππος (1464 - 1524), επίσκοπος της Ουτρέχτης.
Πρόγονοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| Πρόγονοι του Φιλίππου Γ΄ δούκα της Βουρουνδίας |
|---|
|
|
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 (Ολλανδικά) RKDartists. rkd
.nl /explore /artists /490559. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2022. - ↑ 2,0 2,1 «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ LIBRIS. 17 Σεπτεμβρίου 2012. libris
.kb .se /katalogisering /42gjkltn1dl9cpz. Ανακτήθηκε στις 24 Αυγούστου 2018. - ↑ 4,00 4,01 4,02 4,03 4,04 4,05 4,06 4,07 4,08 4,09 «Kindred Britain»
- ↑ 5,0 5,1 p10730.htm#i107291. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ 6,0 6,1 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ 7,0 7,1 Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003.
- ↑ Richard Vaughan, John the Fearless: The Growth of Burgundian Power, (The Boydell Press, 2010), 2.
- ↑ Richard Vaughan, John the Fearless: The Growth of Burgundian Power, 4, 6.
- ↑ Richard Vaughan, Philip the Good: The Apogee of Burgundy, 1.
- ↑ National Gallery Catalogues: The Fifteenth Century Netherlandish Paintings by Lorne Campbell, 1998.
- ↑ T Kren & S McKendrick (eds), Illuminating the Renaissance: The Triumph of Flemish Manuscript Painting in Europe, Getty Museum / Royal Academy of Arts, 2003, p. 68
- ↑ T Kren & S McKendrick (eds), Illuminating the Renaissance: The Triumph of Flemish Manuscript Painting in Europe, Getty Museum / Royal Academy of Arts, 2003, p. 68
- ↑ Richard Vaughan, Philip the Good: The Apogee of Burgundy, (The Boydell Press, 2010), 8.
- ↑ Richard Vaughan, Philip the Good: The Apogee of Burgundy, (The Boydell Press, 2010), 8.
- ↑ Willem Pieter Blockmans and Walter Prevenier, The Promised Lands: The Low Countries under Burgundian Rule, 1369–1530, (University of Pennsylvania Press, 1999), 73.
- ↑ Richard Vaughan, Philip the Good: The Apogee of Burgundy, 132.
- ↑ Willem Pieter Blockmans and Walter Prevenier, The Promised Lands: The Low Countries under Burgundian Rule, 1369–1530, 73.
- ↑ Richard Vaughan, Philip the Good: The Apogee of Burgundy, 196.
- ↑ Richard Vaughan, Philip the Good: The Apogee of Burgundy, 227.
- ↑ Ruth Putnam, Charles the Bold, last Duke of Burgundy, 1433–1477, (G.P. Putnam's Sons, 1908), 69–71.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Richard Vaughan, John the Fearless: The Growth of Burgundian Power, (The Boydell Press, 2010)
- Richard Vaughan, Philip the Good: The Apogee of Burgundy, (The Boydell Press, 2010)
- Willem Pieter Blockmans and Walter Prevenier, The Promised Lands: The Low Countries under Burgundian Rule, 1369–1530, (University of Pennsylvania Press, 1999)
- Ruth Putnam, Charles the Bold, last Duke of Burgundy, 1433–1477, (G.P. Putnam's Sons, 1908), 69–71.
- National Gallery Catalogues: The Fifteenth Century Netherlandish Paintings by Lorne Campbell, 1998.
- T Kren & S McKendrick (eds), Illuminating the Renaissance: The Triumph of Flemish Manuscript Painting in Europe, Getty Museum / Royal Academy of Arts, 2003, p. 68
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- http://dijoon.free.fr/bestof/philgood.htm
- http://archive.joan-of-arc.org/joanofarc_letter_july_17_1429.html
- http://www.newadvent.org/cathen/03068a.htm
|
|
Αυτό το λήμμα βασίζεται ή περιλαμβάνει κείμενο από λήμμα της Encyclopædia Britannica του 1911 που αποτελεί κοινό κτήμα. |