Τζάκομο Καζανόβα

Τζάκομο Καζανόβα
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Giacomo Girolamo Casanova (Ιταλικά)
Γέννηση	2  Απριλίου 1725 Βενετία
Θάνατος	4  Ιουνίου 1798 Βιέννη ή Ντούτσκοβ
Τόπος ταφής	Ντούτσκοβ
Χώρα πολιτογράφησης	Βενετική Δημοκρατία
Θρησκεία	Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσα	Νέα βενετική γλώσσα
Ομιλούμενες γλώσσες	Ιταλικά Γαλλικά Νέα βενετική γλώσσα Γερμανικά
Σπουδές	Πανεπιστήμιο της Πάδοβας (έως 1742)
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	μεταφραστής ποιητής βιβλιοθηκονόμος τραπεζίτης μυθιστοριογράφος διπλωμάτης συγγραφέας τυχοδιώκτης αυτοβιογράφος
Αξιοσημείωτο έργο	Histoire de ma vie Story of my flight from the prisons of the Venetian Republic
Οικογένεια
Τέκνα	Leonilda Castelli Cesarino Lanti
Γονείς	Gaetano Casanova και Michele Grimani και Zanetta Farussi
Αδέλφια	Giovanni Battista Casanova Francesco Giuseppe Casanova
Αξιώματα και βραβεύσεις
Βραβεύσεις	Τάγμα του Χρυσού Σπιρουνιού
Σχετικά πολυμέσα

Ο Τζάκομο Τζιρόλαμο Καζανόβα (Giacomo Girolamo Casanova, 2 Απριλίου 1725 – 4 Ιουνίου 1798) ήταν Ιταλός τυχοδιώκτης και συγγραφέας, τα απομνημονεύματα του οποίου περιέχουν μεταξύ άλλων μια μακριά σειρά αποπλανήσεων που έκανε το όνομά του συνώνυμο του ακαταπόνητου στην αναζήτηση της ηδονής, και -κυρίως- του ευτυχούς εραστή.

Βιογραφία

Γόνος ζεύγους ηθοποιών της Βενετίας, σπούδασε νομικά και, κατά τα γραφόμενά του, πήρε δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο της Πάντοβας στα δεκάξι του. Παρά τις σπουδές του -αν αληθεύουν τα περί διπλώματος- ζούσε μέσα στη φτώχια παίζοντας βιολί στους δρόμους και στις ταβέρνες, μέχρι τη στιγμή που έσωσε από βαρύ τραυματισμό τον γερουσιαστή κόμη Μπραγκαντίν. Η πράξη του αυτή του προσπόρισε χρήματα για ένα ταξίδι στη Γερμανία και στη Γαλλία, όπου, στο Παρίσι, μυήθηκε στον Τεκτονισμό.

Το 1753 επέστρεψε στη Βενετία κι αμέσως κίνησε την προσοχή των αρχών της Δημοκρατίας με τις αποκρυφιστικές του διδασκαλίες που, κατά τους ανακριτές, σκοπό είχαν την απομύζηση διαφόρων θυμάτων και ιδίως του Μπραγκαντίν. Επί πλέον έγινε ύποπτος ελευθεροφροσύνης.

Ο Μπραγκαντίν - ανακριτής (inquisitore) κι ο ίδιος κάποτε- τον συμβούλεψε να εγκαταλείψει τη Βενετία αλλά ήταν αργά. Ο Καζανόβα συνελήφθη και κλείστηκε στα Piombi, στις μολυβδοσκέπαστες φυλακές του δουκικού ανακτόρου (Palazzo Ducale). Αποφασίστηκε χωρίς δίκη η πενταετής φυλάκισή του, αλλά ύστερα από μερικούς μήνες, το 1757, δραπέτευσε.

Πήγε στο Παρίσι, πρόσθεσε στ’ όνομά του τον τίτλο «ιππότης de Seingalt» (Σαινγκάλ) και άρχισε να εκμεταλλεύεται τους αφελείς. Παρίστανε των ειδικό επί διαφόρων ελιξηρίων, έκλεβε στα χαρτιά, κάτι για το οποίο στα απομνημονεύματά του έγραφε με ντροπή, ταξίδεψε στις Βρυξέλλες, όπου πέτυχε ένα δάνειο για λογαριασμό της Γαλλίας από τις Ηνωμένες Επαρχίες (Ολλανδία), επισκέφθηκε τον Ρουσσώ στο Μονμορανσύ και σύμφωνα με τα απομνημονεύματά του είχε φιλοσοφικές συζητήσεις με τον Βολταίρο στο Φερνέ. Ταξίδεψε επίσης στην Αγγλία και στη Ρωσία, προσπαθώντας να πουλήσει μιαν ιδέα διοργάνωσης κρατικών λαχείων. Σε κάθε ταξίδι είχε ερωτικές περιπέτειες με γυναίκες του κόσμου και σε κάθε σταθμό αποπλανούσε όποια του τύχαινε.

Όπου κι αν πήγαινε κατόρθωνε να εισχωρήσει σε αριστοκρατικούς κύκλους ελευθεροτεκτόνων, ροδοσταυριτών ή οπαδών του αποκρυφισμού και να επωφελείται από την ευπιστία των αφελών και από τα χαρτοπαικτικά του τεχνάσματα, μονομαχώντας συχνά –νικηφόρα βέβαια πάντοτε. Αργά ή γρήγορα όμως οδηγούνταν στη φυλακή ή στα σύνορα.

Το 1775, μετά από επανειλημμένες αιτήσεις, του επετράπη να επιστρέψει στη Βενετία. Η κυβέρνηση τον χρησιμοποίησε ως κατάσκοπο αλλά οι αναφορές του περιείχαν περισσότερη φιλολογία παρά πληροφορίες. Απολύθηκε, έγραψε μια σάτιρα εναντίον ενός ευγενούς και αναγκάστηκε να φύγει στη Βιέννη και στο Παρίσι.

Τα τελευταία του χρόνια

Στο Παρίσι γνώρισε τον κόμη φον Βαλντστάιν που τον προσέλαβε ως βιβλιοθηκάριο στο Κάστρο του Ντούτσκοβ στη Βοημία. Ο Καζανόβα έζησε εκεί τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια της ζωής του. Αυτός που είχε συναντήσει τόσες προσωπικότητες της εποχής, τον Μεγάλο Φρειδερίκο, τη Μεγάλη Αικατερίνη και τόσους άλλους, βρισκόταν τώρα σε μια θέση λίγο ανώτερη από αυτήν του υπηρέτη. Τότε έγραψε στα γαλλικά τα απομνημονεύματά του, την Ιστορία της ζωής μου, εν μέρει επαληθευόμενη και εν μέρει διαψευδόμενη από τα ιστορικά γεγονότα. Πέθανε αφού έπεσε το παλιό καθεστώς και το καθεστώς της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας.

Εργογραφία

Ο Καζανόβα έγραψε αρκετά έργα, μεταξύ των οποίων και μια έμμετρη μετάφραση της Ιλιάδας. Αλλά η Histoire de ma vie (Ιστορία της ζωής μου, 1794) είναι το έργο που διασώζει τη φήμη του μέχρι της μέρες μας ως υπαρκτού Δον Ζουάν και μεγάλου αποπλανητή. Ανεξάρτητα από το πόση αλήθεια περιέχει, καθώς για τα πάσης φύσεως κατορθώματα του συγγραφέα επιβάλλονται επιφυλάξεις, είναι ένα ανάγνωσμα που διηγείται περιπέτειες που τον έχουν κάνει γνωστό για τις περιπέτειες και τις ερωτοτροπίες του με τις γυναίκες.