Ταφή

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ανακατασκευή ενός μεσολιθικού τάφου δύο γυναικών από το Τέβιεκ της Βρετάνης.

Η ταφή, γνωστή και ως ενταφιασμός, είναι μέθοδος τελικής απόθεσης ενός νεκρού σώματος, το οποίο τοποθετείται στο έδαφος, μερικές φορές μαζί με αντικείμενα. Αυτό συνήθως επιτυγχάνεται με την ανασκαφή ενός λάκκου ή μιας τάφρου, την τοποθέτηση του νεκρού και των αντικειμένων μέσα σε αυτό και την κάλυψη του από πάνω. Η κηδεία είναι μια τελετή, που συνοδεύει την ταφή. Η ταφή θεωρείται συχνά ως ένδειξη σεβασμού προς τους νεκρούς και έχει αρχίσει να γίνεται από τις απαρχές της δημιουργίας του ανθρώπινου είδους. Έχει χρησιμοποιηθεί, για να αποτρέψει τη μυρωδιά της αποσύνθεσης του πτώματος, να τοποθετηθούν τα μέλη της οικογένειας σε κοινό τάφο και να τα αποτρέψει τους ανθρώπους από το να δουν την αποσύνθεση των σωμάτων των αγαπημένων τους προσώπων. Σε πολλούς πολιτισμούς έχει θεωρηθεί ως απαραίτητο βήμα για τον αποθανόντα να εισέλθει στη μετά θάνατον ζωή ή να επιστρέψει πίσω στον κύκλο της ζωής.

Οι μέθοδοι ταφής μπορεί να είναι σε μεγάλο βαθμό τελετουργικές και μπορεί να περιλαμβάνουν «φυσική ταφή» (μερικές φορές ονομάζεται «πράσινη ταφή»), ταρίχευση ή μουμιοποίηση. Χρησιμοποιούνται αντικείμενα για τους νεκρούς, όπως σάβανα, φέρετρα, ταφικές επενδύσεις και θολωτοί τάφοι, τα οποία όλα μπορούν να καθυστερήσουν την αποσύνθεση του σώματος. Μερικές φορές μαζί με το σώμα θάβονται κτερίσματα ή ταφικά αντικείμενα, τα οποία μπορεί να είναι ντυμένα με φανταχτερά ή τελετουργικά ρούχα. Ανάλογα με τον πολιτισμό, ο τρόπος που τοποθετείται το σώμα μπορεί να έχει μεγάλη σημασία.

Η τοποθεσία της ταφής μπορεί να καθοριστεί λαμβάνοντας υπόψη τις ανησυχίες γύρω από την υγεία και την υγιεινή, τις θρησκευτικές ανησυχίες και τις πολιτιστικές πρακτικές. Ορισμένοι πολιτισμοί κρατούν τους νεκρούς κοντά, για να παρέχουν καθοδήγηση στους ζωντανούς, ενώ άλλοι τους απομακρύνουν δημιουργώντας μέρη ταφής σε απόσταση από κατοικημένες περιοχές. Ορισμένες θρησκείες αφιερώνουν ειδικό έδαφος για την ταφή των νεκρών και ορισμένες οικογένειες χτίζουν ιδιωτικούς οικογενειακούς τάφους. Οι περισσότεροι σύγχρονοι πολιτισμοί τοποθετούν στη θέση των τάφων επιτύμβιες στήλες, στις οποίες μπορεί να είναι εγγεγραμμένες πληροφορίες και αφιερώματα στους νεκρούς. Ωστόσο, κάποιοι άνθρωποι θάβονται σε ανώνυμους ή μυστικούς τάφους για διάφορους λόγους. Μερικές φορές πολλά πτώματα θάβονται σε έναν μόνο τάφο είτε από επιλογή (όπως στην περίπτωση των παντρεμένων ζευγαριών), λόγω έλλειψης αρκετού χώρου, είτε στην περίπτωση των ομαδικών τάφων ως τρόπος αντιμετώπισης πολλών σορών ταυτόχρονα.

Οι εναλλακτικές λύσεις για την ταφή περιλαμβάνουν την καύση (και τον επακόλουθο ενταφιασμό), την ταφή στη θάλασσα και την κρυογονική. Ορισμένοι ανθρώπινοι πολιτισμοί μπορεί να θάβουν τα λείψανα των αγαπημένων ζώων. Οι άνθρωποι δεν είναι το μόνο είδος, που θάβει τους νεκρούς τους. Η πρακτική αυτή έχει παρατηρηθεί σε χιμπατζήδες, ελέφαντες και πιθανώς σκύλους.

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η σκόπιμη ταφή, ιδιαίτερα με ταφικά αντικείμενα, μπορεί να είναι μια από τις πρώτες ανιχνεύσιμες μορφές θρησκευτικής πρακτικής, καθώς, όπως προτείνει ο Φίλιπ Λίμπερμαν, μπορεί να υποδηλώνει ένα «ενδιαφέρον για τους νεκρούς, που υπερβαίνει την καθημερινή ζωή».[1] Τα στοιχεία δείχνουν ότι οι Νεάντερταλ ήταν το πρώτο ανθρώπινο είδος, που έθαβε σκόπιμα τους νεκρούς τους σε ρηχούς τάφους μαζί με πέτρινα εργαλεία και οστά ζώων.[2][3]Τέτοια παραδείγματα με τοποθεσίες ταφής περιλαμβάνουν το Σανιντάρ στο Ιράκ, το σπήλαιο Κεμπάρα στο Ισραήλ και την Κράπινα στην Κροατία. Ορισμένοι μελετητές, ωστόσο, υποστηρίζουν ότι αυτά τα σώματα μπορεί να έχουν τοποθετηθεί εκεί για άλλους λόγους.[4]

Αν και υπάρχει συνεχής συζήτηση σχετικά με την αξιοπιστία της μεθόδου χρονολόγησης, ορισμένοι μελετητές πιστεύουν ότι η παλαιότερη ανθρώπινη ταφή χρονολογείται πριν από 100.000 χρόνια. Ανθρώπινα υπολείμματα σκελετού βαμμένα με κόκκινη ώχρα ανακαλύφθηκαν στο σπήλαιο Σκουλ στο Καφζέχ του Ισραήλ. Μια ποικιλία από ταφικά αντικείμενα υπήρχαν στο σημείο, συμπεριλαμβανομένης της κάτω γνάθου ενός αγριογούρουνου στα χέρια ενός από τους σκελετούς.[5]

Στην αρχαία Αίγυπτο, τα έθιμα αναπτύχθηκαν κατά την Προδυναστική περίοδο. Στρογγυλοί τάφοι με ένα δοχείο χρησιμοποιήθηκαν στην περίοδο Μπαντάρι (4400-3800 π.Χ.), συνεχίζοντας την παράδοση των πολιτισμών Ομάρι και Μααντί.[6]

Τα προϊστορικά νεκροταφεία αναφέρονται με τον πιο ουδέτερο όρο ταφικό πεδίο. Αποτελούν μία από τις κύριες πηγές πληροφοριών για τους προϊστορικούς πολιτισμούς και πολλοί αρχαιολογικοί πολιτισμοί ορίζονται από τα ταφικά τους έθιμα, όπως ο πολιτισμός του Ούρνφιλντ της Εποχής του Χαλκού στην Ευρώπη.

Κατά τον Πρώιμο Μεσαίωνα, το άνοιγμα των τάφων και η τοποθέτηση των πτωμάτων ή των αντικειμένων που περιέχονταν σε αυτούς ήταν ένα ευρέως διαδεδομένο φαινόμενο και ένα κοινό μέρος της πορείας ζωής των πρώιμων μεσαιωνικών νεκροταφείων στη Δυτική και Κεντρική Ευρώπη.[7]

Λόγοι ανθρώπινης ταφής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά το θάνατο, ένα σώμα θα αποσυντεθεί. Η ταφή δεν γίνεται απαραίτητα για λόγους δημόσιας υγείας. Σε αντίθεση με ό,τι συνήθως πιστεύουν οι πιο πολλοί άνθρωποι, ο Π.Ο.Υ. συμβουλεύει ότι μόνο τα πτώματα, που φέρουν μολυσματική ασθένεια είναι αυστηρά απαραίτητο να ταφούν.[8][9]

Οι πρακτικές της ανθρώπινης ταφής είναι η εκδήλωση της ανθρώπινης επιθυμίας να επιδείξει «σεβασμό προς τους νεκρούς». Οι πολιτισμοί ποικίλλουν ως προς τον τρόπο εκδήλωσης του σεβασμού τους προς τους νεκρούς.

Ακολουθούν ορισμένοι λόγοι:

  • Ο σεβασμός στο σώμα είναι θεμελιώδης. Εάν αφεθούν οι νεκροί ξαπλωμένοι στην επιφάνεια του εδάφους, τα πτωματοφάγα ζώα μπορεί να φάνε το πτώμα, πράγμα το οποίο θεωρείται ασέβεια προς τον νεκρό σε πολλούς (αλλά όχι σε όλους) πολιτισμούς. Στο Θιβέτ, οι «ουράνιες ταφές» χρησιμοποιούνται σκόπιμα, για να φαγωθούν τα νεκρά ανθρώπινα σώματα από αρπακτικά πουλιά και πτωματοφάγα ζώα, με σκοπό την επιστροφή τους στη φύση,[10] όπως ακριβώς στον Ζωροαστρισμό, όπου η ταφή και η αποτέφρωση συχνά θεωρούνταν ακάθαρτες μέθοδοι (καθώς τα ανθρώπινα λείψανα είναι μολυσμένα, ενώ η γη και η φωτιά είναι ιερά).
  • Η ταφή μπορεί να θεωρηθεί ως μια προσπάθεια να έρθουν κοντά οι άνθρωποι στην οικογένεια και τους φίλους του νεκρού. Ψυχολόγοι σε ορισμένες δυτικές ιουδαιο-χριστιανικές κοινότητες, καθώς και στη βιομηχανία κηδειών των ΗΠΑ, ισχυρίζονται ότι με το να ενταφιάσεις ένα σώμα μακριά από την κοινή θέα, ο πόνος της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου μπορεί να μειωθεί.
  • Πολλοί πολιτισμοί πιστεύουν σε μια μεταθανάτια ζωή. Η ταφή μερικές φορές πιστεύεται ότι είναι ένα απαραίτητο βήμα, για να φτάσει ένα άτομο στη μετά θάνατον ζωή.
  • Πολλές θρησκείες ορίζουν έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής, ο οποίος περιλαμβάνει έθιμα, που σχετίζονται με την ταφή των νεκρών.
  • Ένα σώμα, που αποσυντίθεται απελευθερώνει δυσάρεστες οσμές, που σχετίζονται με την αποσύνθεση. Ως εκ τούτου, η ταφή θεωρείται ως μέσο αποτροπής της επέκτασης των μυρωδιών στον αέρα.

Μέθοδοι ταφής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σε πολλούς πολιτισμούς, τα ανθρώπινα πτώματα συνήθως θάβονταν στο χώμα. Οι απαρχές της ταφής ως πρακτική φτάνουν πίσω στη Μέση Παλαιολιθική Εποχή και συμπίπτουν με την εμφάνιση του Homo neanderthalensis και του Homo sapiens, στην Ευρώπη και την Αφρική αντίστοιχα. Ως αποτέλεσμα, οι ταφικοί χώροι βρίσκονται σε όλο τον κόσμο. Με την πάροδο του χρόνου, τύμβοι, ναοί και σπήλαια χρησιμοποιήθηκαν, για να αποθηκεύσουν τα νεκρά σώματα των προγόνων. Στη σύγχρονη εποχή, το έθιμο της ταφής των νεκρών κάτω από το έδαφος, με μία πέτρινη επιτύμβια στήλη, για να υποδηλώνει τον τόπο ταφής, χρησιμοποιείται στους περισσότερους πολιτισμούς. Παρόλο αυτά άλλα μέσα όπως η καύση των νεκρών γίνονται όλο και πιο δημοφιλή στη Δύση (η καύση είναι ο κανόνας στην Ινδία και υποχρεωτική στις μεγάλες μητροπολιτικές περιοχές της Ιαπωνίας[11]).

Ορισμένες πρακτικές ταφής έχουν τελετουργικό χαρακτήρα σε μεγάλο βαθμό ενώ άλλες είναι απλές πρακτικές.

Βάθος ταφής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Είναι μια κοινή παρανόηση ότι οι τάφοι πρέπει να σκάβονται σε βάθος 1,8 μέτρου.[12] Στην πραγματικότητα, οι τάφοι σπάνια σκάβονται σε αυτό το βάθος, εκτός εάν πρόκειται να θάψουν αργότερα ένα άλλο φέρετρο ή φέρετρα πάνω από το πρώτο. Σε τέτοιες περιπτώσεις, μπορούν να σκάψουν περισσότερα από έξι πόδια, για να παρέχουν το απαιτούμενο βάθος χώματος.[13]

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν υπάρχει εθνικός κανονισμός για το βάθος ταφής. Κάθε τοπική αρχή είναι ελεύθερη να καθορίσει τους δικούς της κανόνες. Οι απαιτήσεις για το βάθος μπορεί να ποικίλλουν ανάλογα με τον τύπο του εδάφους και τη μέθοδο ταφής. Η Καλιφόρνια, για παράδειγμα, απαιτεί μόνο 19 ίντσες χώματος πάνω από την κορυφή του φέρετρου, αλλά πιο συχνά απαιτούνται 30 έως 36 ίντσες σε άλλα μέρη.[13]Σε ορισμένες περιοχές, όπως η κεντρική Απαλαχία, κάποτε σκάφτηκαν τάφοι σε βάθος έξι ποδιών,για να αποφευχθεί η ενόχληση του νεκρού σώματος από ζώα, που έσκαβαν στο έδαφος. Ωστόσο, αυτό δεν ήταν απαραίτητο, όταν άρχισαν να χρησιμοποιούνται μεταλλικά φέρετρα και τσιμεντένιοι τάφοι.[12]

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, το χώμα απαιτείται να βρίσκεται σε βάθος τριών ποδιών πάνω από το υψηλότερο σημείο του φέρετρου, εκτός εάν οι δημόσιες αρχές θεωρούν ότι το έδαφος είναι κατάλληλο για βάθος μόνο δύο ποδιών.[14]

Η παλαιότερη γνωστή αναφορά σε μια απαίτηση για ταφή έξι ποδιών συνέβη το 1665 κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Πανούκλας του Λονδίνου. Ο Τζον Λόρενς, ο Λόρδος Δήμαρχος του Λονδίνου,[15] διέταξε ότι τα σώματα των θυμάτων πανώλης «...θα ταφούν σε βάθος τουλάχιστον έξι ποδιών». Οι αξιωματούχοι της πόλης προφανώς πίστευαν ότι αυτό θα εμπόδιζε την εξάπλωση της νόσου, μη συνειδητοποιώντας ότι ο πραγματικός μεταδοτικός φορέας ήταν οι ψύλλοι, που ζούσαν σε αρουραίους στους δρόμους. Στην εκδήλωση υπήρξαν τόσα πολλά θύματα, που πολύ λίγα θάφτηκαν σε ατομικούς τάφους. Τα περισσότερα τοποθετήθηκαν σε τεράστιους ομαδικούς λάκκους, επομένως είναι απίθανο αυτό το γεγονός μόνο να οδήγησε στην παράδοση των «έξι ποδιών».[13][16]

Φυσική Ταφή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η «φυσική ταφή» —που ονομάζεται επίσης «πράσινη ταφή»[17]—είναι η διαδικασία με την οποία ένα σώμα επιστρέφει στη γη, για να αποσυντεθεί φυσικά στο έδαφος και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και να προστατεύσει την εγχώρια και απειλούμενη άγρια ζωή.[18] Η φυσική ταφή έγινε δημοφιλής στο Ηνωμένο Βασίλειο στις αρχές της δεκαετίας του 1990 από τον Κεν Γουέστ, επαγγελματία αποτεφρωτηρίου στην πόλη Κάρλαϊλ, ανταποκρινόμενος στην έκκληση του Ηνωμένου Βασιλείου για αλλαγές στην κυβέρνηση, που ευθυγραμμίζονται με την Τοπική Ατζέντα 21 του Περιβαλλοντικού Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών. Επιπλέον, υπάρχουν πολλές πράσινες τοποθεσίες ταφής στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι πράσινες ταφές αναπτύσσονται στον Καναδά (Βικτώρια, Κόμπουργκ, Οντάριο), καθώς και στην Αυστραλία και την Ιρλανδία.[19]

Η αύξηση της δημοτικότητας των εναλλακτικών μεθόδων ταφής μπορεί να θεωρηθεί ως μια άμεση επιλογή της επιθυμίας του ατόμου να αποστασιοποιηθεί από θρησκευτικές πρακτικές και πνευματικές τοποθεσίες, καθώς και ως ευκαιρία να ασκήσει την πράξη της επιλογής του.[20] Η επιθυμία να ζήσουμε μέσα στη φύση καθώς και το ενδιαφέρον για το περιβάλλον ήταν η ραχοκοκαλιά του κινήματος της πράσινης ταφής. Στη θέση των επιτύμβιων στηλών χρησιμοποιούνται φέρετρα κατασκευασμένα από εναλλακτικά υλικά όπως λυγαριά και βιοδιασπώμενα υλικά. Και οι δύο πρακτικές παρέχουν βιώσιμες εναλλακτικές στις παραδοσιακές πρακτικές ταφής.[20]

Οι φυσικές ταφές προσελκύουν ανθρώπους για λόγους εκτός περιβαλλοντικών παραγόντων και παραγόντων βιωσιμότητας. Με την επέκταση των αστικών κέντρων, οι οικολογικοί διάδρομοι σταδιακά εξαφανίζονται. Τα νεκροταφεία αποκλείουν εναλλακτικές χρήσεις της γης για μεγάλο χρονικό διάστημα. Συνδυάζοντας αυτές τις δύο πτυχές (ανάγκη για συνδεσιμότητα και κατάληψη γης, που επιβάλλεται από τα νεκροταφεία), μπορούν να επιτευχθούν δύο θετικά αποτελέσματα: η προστασία των αναμνήσεων του παρελθόντος και η σύνδεση των οικοσυστημάτων με διαδρόμους πολλαπλής χρήσης.[21] Οι πράσινες ταφές απευθύνονται στους ανθρώπους για οικονομικούς λόγους. Οι παραδοσιακές πρακτικές ταφής μπορεί να είναι μια οικονομική επιβάρυνση, που οδηγεί μερικούς να στραφούν στις πράσινες ταφές ως φθηνότερη εναλλακτική λύση. Μερικοί άνθρωποι βλέπουν τις πράσινες ταφές ως πιο σημαντικές, ειδικά για εκείνους που έχουν σχέση με ένα κομμάτι γης, όπως η τρέχουσα κατοικία ή άλλα μέρη, που έχουν ιδιαίτερη σημασία για αυτούς.[20]

Τύποι φυσικής ταφής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ταφή διατήρησης της φύσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταφή διατήρησης της φύσης είναι ένας τύπος ταφής όπου τα τέλη ταφής χρηματοδοτούν την απόκτηση και τη διαχείριση νέας γης προς όφελος των γηγενών οικοτόπων, των οικοσυστημάτων και των ειδών.[18] Αυτό συνήθως περιλαμβάνει ένα νομικό έγγραφο. Τέτοιες ταφές υπερβαίνουν άλλες μορφές φυσικής ταφής, οι οποίες στοχεύουν στην πρόληψη της περιβαλλοντικής ζημίας, που προκαλείται από τις συμβατικές τεχνικές ταφής, αυξάνοντας ουσιαστικά τα οφέλη για το περιβάλλον.[22] Η ιδέα είναι η διαδικασία ταφής να είναι καθαρά θετική για τη γη και όχι απλώς ουδέτερη. Οι επιστήμονες έχουν υποστηρίξει ότι τέτοιες ταφές θα μπορούσαν ενδεχομένως να δημιουργήσουν αρκετά κεφάλαια, για να σώσουν κάθε είδος, που απειλείται με εξαφάνιση στον πλανήτη.[18] Το Green Burial Council πιστοποιεί φυσικούς και προστατευόμενους χώρους ταφής στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά.[23]

Αναμνηστικός ύφαλος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο «αναμνηστικός ύφαλος» είναι μια φυσική, εναλλακτική προσέγγιση ταφής. Τα αποτεφρωμένα λείψανα ενός ατόμου αναμιγνύονται με σκυρόδεμα και στη συνέχεια τοποθετούνται σε καλούπι, για να φτιάξουν τον αναμνηστικό ύφαλο ή τον αιώνιο ύφαλο.[24]Μετά επιτρέπεται στα μέλη της οικογένειας να προσαρμόσουν τον ύφαλο με κείμενα, αποτυπώματα χεριών και σχέδια με κιμωλία. Μετά από αυτό, οι φιλικοί προς το περιβάλλον ύφαλοι τοποθετούνται στον ωκεανό μεταξύ άλλων κοραλλιογενών υφάλων, όπου βοηθούν στην αποκατάσταση ζημιών στους υφάλους, ενώ παρέχουν επίσης νέους βιότοπους για ψάρια και άλλες θαλάσσιες κοινότητες.[24] Έχει γίνει ένας νέος τρόπος, για να μνημονεύσουμε τον νεκρό, προστατεύοντας παράλληλα το θαλάσσιο περιβάλλον. Το υψηλό κόστος των αναμνηστικών υφάλων έχει κάνει αυτή την εναλλακτική μορφή ταφής να παραμείνει ασυνήθιστη και ελάχιστα χρησιμοποιείται. Αυτό το είδος φυσικής ταφής εφαρμόζεται σε κάποια σημεία ωκεανών στις Ηνωμένες Πολιτείες, ειδικά σε τοποθεσίες γύρω από τη Φλόριντα, τη Νότια Καρολίνα, τη Βόρεια Καρολίνα, το Μέριλαντ, το Νιου Τζέρσεϊ, το Τέξας και τη Βιρτζίνια.

Αλκαλική υδρόλυση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η αλκαλική υδρόλυση είναι μια άλλη προσέγγιση στη φυσική ταφή. Χρησιμοποιεί νερό υψηλής θερμοκρασίας αναμεμειγμένο με υδροξείδιο του καλίου, για να διαλύσει τα ανθρώπινα υπολείμματα.[25] Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, το σώμα τοποθετείται σε έναν κλειστό θάλαμο από ανοξείδωτο χάλυβα. Ο θάλαμος γεμίζει με το χημικό και το υδατικό διάλυμα και στη συνέχεια κυκλοφορεί ελαφρά. Μετά από μερικές ώρες, το σώμα φθείρεται και τα κόκαλα είναι τα μόνα, που απομένουν. Τα οστά στη συνέχεια συμπιέζονται ώστε να γίνουν σκόνη και επιστρέφονται στους οικείους του νεκρού. Το αποτέλεσμα είναι συγκρίσιμο με την αποτέφρωση, αλλά οδηγεί σε μια φιλική προς το περιβάλλον διαδικασία, που δεν απελευθερώνει χημικές εκπομπές και αέρια θερμοκηπίου στην ατμόσφαιρα, όπως επιβεβαιώθηκε μετά από ανασκόπηση από το Συμβούλιο Υγείας της Ολλανδίας.[26] Μετά από αυτή τη διαδικασία, το νερό, που χρησιμοποιείται πηγαίνει σε μια κανονική εγκατάσταση επεξεργασίας νερού, όπου φιλτράρεται και καθαρίζεται και επιστρέφει στη φύση. Προς το παρόν, επιτρέπεται η αλκαλική υδρόλυση για εμπορική χρήση σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ωστόσο, πολλές άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένου του Ηνωμένου Βασιλείου, εξετάζουν το ενδεχόμενο χρήσης αυτής της τεχνολογίας στις ιατρικές σχολές και τα πανεπιστήμιά τους.[25]

Ταφή μανιταριών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταφή μανιταριών αναπτύχθηκε από την Τζέι Ριμ Λι και τους συνεργάτες της, για να αντιμετωπίσει τον αντίκτυπο, που έχουν οι παραδοσιακές προσεγγίσεις ταφής στο περιβάλλον. Είναι μια φιλική προς το περιβάλλον διαδικασία, που αποτελείται από την κάλυψη του πτώματος με ένα κοστούμι όπου πάνω του έχουν υφανθεί σπόρια μανιταριών, με το παρατσούκλι Infinity Burial Suit.[27] Η Ριμ ανέπτυξε τα δικά της μανιτάρια δίνοντάς τους ως τροφή τα μαλλιά, το δέρμα και τα νύχια της, για να δημιουργήσει μια ποικιλία μανιταριών, που θα αποσυνθέτει καλύτερα τα ανθρώπινα υπολείμματα. Καθώς τα μανιτάρια μεγαλώνουν, καταναλώνουν τα υπολείμματα μέσα στο κοστούμι καθώς και τις τοξίνες που απελευθερώνονται από το σώμα. Η Ριμ και οι συνεργάτες της δημιούργησαν αυτό το κοστούμι ως σύμβολο ενός νέου τρόπου, για να σκεφτούν οι άνθρωποι τη σχέση μεταξύ του σώματός τους μετά το θάνατο και του περιβάλλοντος.[27]

Ταφές σε δέντρα μέσα σε κάψουλα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μια άλλη μέθοδος φυσικής ταφής αναπτύσσεται, για να τοποθετηθεί το ανθρώπινο σώμα σε εμβρυϊκή θέση μέσα σε μία κάψουλα σε σχήμα αυγού.[28] Το κέλυφος, που περιέχει το σώμα, θα σχηματίσει μια βιοδιασπώμενη κάψουλα, που δεν θα βλάψει τον περιβάλλοντα χώρο. Η βιοδιασπώμενη κάψουλα διπλασιάζεται ως σπόρος, που μπορεί να προσαρμοστεί ώστε να μεγαλώσει σε δέντρο σημύδας, σφενδάμου ή ευκάλυπτου. Ο στόχος αυτής της μεθόδου είναι να δημιουργήσει πάρκα γεμάτα δέντρα στα οποία οι αγαπημένοι μπορούν να περπατήσουν και να θρηνήσουν, σε αντίθεση με ένα νεκροταφείο γεμάτο ταφόπλακες. Αυτή η μέθοδος στοχεύει στην επιστροφή του σώματος στη γη με τον πιο φιλικό προς το περιβάλλον τρόπο.[28]

Η μέθοδος ταφής σε κάψουλα δέντρου προέρχεται από το Ηνωμένο Βασίλειο αλλά τώρα γίνεται πιο δημοφιλής μέθοδος ταφής.[29]Ο καθορισμός των φυσικών ταφικών χώρων υποδηλώνει ότι οι άνθρωποι θάβονται χωρίς κανενός είδους υγρό ταρίχευσης με βάση τη φορμαλδεΰδη ή συνθετικά συστατικά, και ότι τα σώματα που επιστρέφουν στη γη θα επιστρέφουν επίσης θρεπτικά συστατικά στο περιβάλλον, με τρόπο που είναι λιγότερο ακριβό από άλλες διαθέσιμες μεθόδους ταφής. Αυτός ο τρόπος ταφής σε δέντρα είναι ένας πιο οικονομικός και φιλικός προς το περιβάλλον τρόπος, για να θυμάται κανείς τα αγαπημένα του πρόσωπα, και προσφέρει επίσης συναισθηματική υποστήριξη. Οι νεκροί θα συνεχίσουν να ζουν και να μεγαλώνουν μέσω των δέντρων και έτσι θα είναι πιο ισχυρή η ανάμνηση των νεκρών.[29]

Προστασία από τη φθορά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταρίχευση είναι η πρακτική της διατήρησης ενός σώματος από τη φθορά και χρησιμοποιείται σε πολλούς πολιτισμούς. Η μουμιοποίηση είναι μια πιο εκτεταμένη μέθοδος ταρίχευσης, καθυστερώντας περαιτέρω τη διαδικασία αποσύνθεσης.

Τα σώματα συχνά θάβονται τυλιγμένα σε ένα σάβανο ή τοποθετούνται σε ένα φέρετρο. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί ένα μεγαλύτερο φέρετρο, όπως ένα πλοίο. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα φέρετρα καλύπτονται συνήθως από μια ταφική επένδυση ή ένα ταφικό θόλο, ο οποίος εμποδίζει το φέρετρο να καταρρεύσει κάτω από το βάρος της γης ή να παρασυρθεί μακριά κατά τη διάρκεια μιας πλημμύρας.

Ενδύματα ταφής και προσωπικά αντικείμενα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το νεκρό σώμα μπορεί να είναι ντυμένο με φανταχτερά ή/και τελετουργικά ρούχα. Προσωπικά αντικείμενα του θανόντος, όπως ένα αγαπημένο κόσμημα ή φωτογραφία, μπορεί να τοποθετούνται στο σώμα. Αυτή η πρακτική εξυπηρετεί διάφορους σκοπούς:

  • Στις κηδείες, το σώμα εκτίθεται συχνά. Πολλοί πολιτισμοί πιστεύουν ότι ο αποθανών πρέπει να παρουσιάζεται με τον καλύτερο τρόπο. Άλλοι ντύνουν τον νεκρό με ταφικά σάβανα, τα οποία ποικίλλουν από πολύ απλά έως περίτεχνα ανάλογα με τον πολιτισμό.
  • Η χρήση τελετουργικών ενδυμάτων και ιερών αντικειμένων θεωρείται μερικές φορές απαραίτητη, για να φτάσει ο νεκρός στη μετά θάνατον ζωή.
  • Η χρήση των προσωπικών αντικειμένων μπορεί να οφείλεται στην πεποίθηση ότι στη μετά θάνατον ζωή οι άνθρωποι επιθυμούν να έχουν μαζί τους ό,τι ήταν σημαντικό για αυτούς στη γη. Εναλλακτικά, σε ορισμένους πολιτισμούς, θεωρείται ότι, όταν ένα άτομο πεθαίνει, τα υπάρχοντά του (και μερικές φορές άτομα που συνδέονται μαζί του, όπως οι σύζυγοι) θα πρέπει να πηγαίνουν μαζί του λόγω πίστης ή ιδιοκτησίας.
  • Αντικείμενα όπως ρούχα και άλλα αντικείμενα παρέχουν μια εικόνα για το πώς έζησε το άτομο. Αυτό παρέχει μια μορφή αθανασίας για τον αποθανόντα. Γενικά, ωστόσο, τα ρούχα που είναι θαμμένα με έναν νεκρό φθείρονται πιο γρήγορα από τα ίδια, που είναι θαμμένα μόνα τους.[30]

Παραδόσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τοποθέτηση του σώματος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι ταφές μπορούν να τοποθετηθούν σε διάφορες θέσεις. Τα σώματα με τα χέρια σταυρωμένα χρονολογούνται από αρχαίους πολιτισμούς όπως η Χαλδαία τον 10ο αιώνα π.Χ., όπου το «Χ» συμβόλιζε τον θεό του ουρανού. Οι μεταγενέστεροι αρχαίοι Αιγύπτιοι θεοί και οι βασιλιάδες, περίπου από το 3500 π.Χ. παρουσιάζονται με σταυρωμένα χέρια, όπως ο θεός Όσιρις, ο Άρχοντας των Νεκρών, ή μουμιοποιημένοι βασιλείς με σταυρωμένα χέρια σε ψηλές και χαμηλές θέσεις σώματος, ανάλογα με τη δυναστεία. Η ταφή των σωμάτων συνήθως γίνεται σε εκτεταμένη θέση, δηλαδή, ξαπλωμένα με τα χέρια και τα πόδια ίσια, ή με τα χέρια διπλωμένα στο στήθος και με τα μάτια και το στόμα κλειστά. Οι ταφές σε εκτεταμένη θέση μπορεί να είναι ύπτια (ξαπλωμένοι στην πλάτη) ή πρηνείς (ξαπλωμένοι μπρούμυτα). Ωστόσο, σε ορισμένους πολιτισμούς, το να ταφούν μπρούμυτα δείχνει έντονη ασέβεια όπως στην περίπτωση των Σιού.[31] Άλλες τελετουργικές πρακτικές τοποθετούν το σώμα σε λυγισμένη θέση με τα πόδια λυγισμένα ή σκυμμένα με τα πόδια διπλωμένα μέχρι το στήθος. Οι πολεμιστές σε ορισμένες αρχαίες κοινωνίες θάβονταν σε όρθια θέση. Στο Ισλάμ, το σώμα τοποθετείται σε ύπτια θέση, τα χέρια κατά μήκος των πλευρών και το κεφάλι είναι στραμμένο προς τα δεξιά με το πρόσωπο προς την Κίμπλα. Πολλοί πολιτισμοί αντιμετωπίζουν την τοποθέτηση των νεκρών σε κατάλληλη θέση ως ένδειξη σεβασμού ακόμη και όταν η ταφή είναι αδύνατη.

Σε μη τυπικές πρακτικές ταφής, όπως η μαζική ταφή, το σώμα μπορεί να τοποθετηθεί αυθαίρετα. Αυτό μπορεί να είναι σημάδι ασέβειας ή αδιαφορίας προς τον αποθανόντα, ή μπορεί να οφείλεται σε έλλειψη χρόνου και χώρου.

Προσανατολισμός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τις περισσότερες φορές, μια ταφή θα προσανατολίζεται σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση για θρησκευτικούς σκοπούς, όπως συμβαίνει με τα άτομα των Αβρααμικών θρησκειών. Οι τυπικές εβραϊκές ταφές γίνονται σε ύπτια θέση ανατολικά προς δυτικά, με το κεφάλι στο δυτικό άκρο του τάφου, προκειμένου να αντικρίσει την Ιερουσαλήμ. Σε άλλες περιπτώσεις, το σώμα μπορεί να ταφεί σε άξονα Βορρά-Νότου ή απλά στραμμένο προς την έξοδο του νεκροταφείου ή του ταφικού χώρου. Αυτό γίνεται για να διευκολυνθεί η επιστροφή στο Ισραήλ, που είχε προειπωθεί όλων εκείνων, που θα αναστηθούν στο τέλος του χρόνου μετά την έλευση του Μεσσία. Ιστορικά, οι χριστιανικές ταφές ακολούθησαν παρόμοιες αρχές, όπου το σώμα τοποθετήθηκε ανατολικά προς δυτικά, για να αντικατοπτρίζει τη διάταξη των χριστιανικών εκκλησιών, οι οποίες ήταν προσανατολισμένες προς την ανατολή για τον ίδιο περίπου λόγο. Σε πολλές χριστιανικές παραδόσεις, οι χειροτονημένοι κληρικοί θάβονται παραδοσιακά με τον αντίθετο προσανατολισμό και τα φέρετρά τους μεταφέρονται ομοίως, έτσι ώστε στην Ανάσταση Νεκρών να μπορούν να σηκωθούν αντιμέτωποι και έτοιμοι να διακονήσουν τον λαό τους.

Σε μια ισλαμική κηδεία, ο τάφος πρέπει να είναι ευθυγραμμισμένος κάθετα προς την Κίμπλα (με κατεύθυνση προς την Κάαμπα στη Μέκκα) με το πρόσωπο στραμμένο προς τα δεξιά κατά μήκος της Κίμπλα.

Ταφή σε ανάποδη θέση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Για τους ανθρώπους, η διατήρηση μιας ανάποδης θέσης του νεκρού σώματος, με το κεφάλι κατακόρυφα κάτω από τα πόδια, είναι εξαιρετικά άβολο για οποιαδήποτε παρατεταμένη χρονική περίοδο, και κατά συνέπεια η ταφή σε αυτή τη στάση (σε αντίθεση με τις στάσεις ανάπαυσης ή επαγρύπνησης, όπως παραπάνω) είναι εξαιρετικά ασυνήθιστη και γενικά συμβολική. Περιστασιακά όσοι τελούσαν αυτοκτονίες και οι δολοφόνοι θάβονταν ανάποδα, ως μεταθανάτια τιμωρία και για να καταστείλουν τις δραστηριότητες των ζωντανών νεκρών.

Ταφικές παραδόσεις σε όλο τον κόσμο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Νότια Κορέα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι συνήθειες για την κηδεία στη Νότια Κορέα έχουν αλλάξει δραστικά μέσα σε δύο μόνο δεκαετίες.[32] Γύρω στη δεκαετία του 1980 οι τελετές κηδείας στο σπίτι ήταν ο γενικός κανόνας, απομακρυνόμενοι από οπουδήποτε δεν ήταν οικογενειακό σπίτι. Ο θάνατος κοντά στο σπίτι, με τους φίλους και την οικογένεια, θεωρούνταν «καλός θάνατος», ενώ ο θάνατος μακριά από το σπίτι θεωρούνταν «κακός θάνατος». Αυτό άλλαξε σταδιακά καθώς η ανώτερη και μεσαία τάξη άρχισε να κάνει κηδείες στα νεκροτομεία των νοσοκομείων. Αυτό έθεσε ένα πρόβλημα για τα νοσοκομεία λόγω της ραγδαίας αύξησης των κηδειών, που πραγματοποιούνται και της μέγιστης πληρότητας. Αυτό επιλύθηκε όταν ψηφίστηκε νόμος, που επέτρεπε στους πολίτες να πραγματοποιούν κηδείες στα νεκροτομεία των νοσοκομείων. Στη συνέχεια, η κατώτερη τάξη ακολούθησε το παράδειγμά τους, αντιγράφοντας τις πρόσφατα καθορισμένες παραδόσεις των ανώτερων τάξεων. Με αυτή την αλλαγή, η πρακτική της καύσης έγινε αντιληπτή περισσότερο ως εναλλακτική λύση στις παραδοσιακές ταφές. Η αποτέφρωση εισήχθη για πρώτη φορά από το Βουδισμό, αλλά απαγορεύτηκε το 1470.[32] Μόνο μετά την περίοδο του αποικισμού της Ιαπωνίας, η αποτέφρωση εισήχθη ξανά το 1945 και αργότερα άρθηκε η απαγόρευση. Χρειάστηκε μέχρι το 1998 για να αυξηθεί γρήγορα σε δημοτικότητα η αποτέφρωση.[32]

Αβορίγινες της Αυστραλίας (Βόρεια Επικράτεια)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Αβορίγινες της Βόρειας Επικράτειας της Αυστραλίας έχουν μοναδικές παραδόσεις, που συνδέονται με τον θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου. Ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου πυροδοτεί μια σειρά γεγονότων όπως η τελετή καπνίσματος του πνεύματος, μία γιορτή και το να αφήνουμε έξω το σώμα να αποσυντεθεί.[33] Αμέσως μετά τον θάνατο γίνεται τελετή καπνίσματος στο σπίτι του νεκρού. Ο σκοπός των τελετών καπνίσματος είναι να διώξουν το πνεύμα του αποθανόντος από το σπίτι τους. Γίνεται μία γιορτή, όπου οι πενθούντες καλύπτονται με ώχρα, μια γήινη χρωστική ουσία, που συνδέεται με τον πηλό, ενώ τρώνε και χορεύουν. Η παραδοσιακή ταφή του πτώματος των Αβορίγινων περιλαμβάνει την κάλυψη του πτώματος σε φύλλα σε μια πλατφόρμα. Στη συνέχεια, το πτώμα αφήνεται να αποσυντεθεί.[33]

Ταφή ανάμεσα σε Αφροαμερικανούς σκλάβους[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην αφροαμερικανική κοινότητα σκλάβων, οι σκλάβοι εξοικειώθηκαν γρήγορα με τις διαδικασίες της κηδείας και την τοποθεσία των ταφών της οικογένειας και των φίλων. Ανατέθηκε σε συγκεκριμένους σκλάβους να προετοιμάσουν πτώματα, να κατασκευάσουν φέρετρα, να σκάψουν τάφους και να κατασκευάσουν ταφόπλακες. Οι κηδείες των σκλάβων γίνονταν συνήθως τη νύχτα, όταν τελείωνε η εργάσιμη ημέρα, με τον κύριο τους να είναι παρών, για να δει όλες τις τελετουργικές διαδικασίες. Οι σκλάβοι από τις κοντινές φυτείες παρευρίσκονταν τακτικά.

Στο θάνατο, το σώμα ενός σκλάβου ήταν τυλιγμένο με ύφασμα. Τα χέρια τοποθετούνταν κατά μήκος του στήθους και μια μεταλλική πλάκα τοποθετούνταν πάνω από τα χέρια τους. Το σκεπτικό για την πλάκα ήταν να εμποδίσει την επιστροφή τους στο σπίτι καταπιέζοντας κάθε πνεύμα στο φέρετρο. Συχνά, η προσωπική περιουσία θάβονταν με σκλάβους, για να κατευνάσουν τα πνεύματα. Τα φέρετρα καρφώνονταν όταν το σώμα βρισκόταν μέσα και μεταφέρονταν με το χέρι ή με βαγόνι, ανάλογα με την περιοχή, που προοριζόταν για τον τόπο ταφής των σκλάβων.

Οι σκλάβοι θάβονταν με προσανατολισμό Ανατολή προς Δύση, με πόδια στο ανατολικό άκρο (το κεφάλι στο δυτικό άκρο, έτσι ώστε όταν αναστηθούν να βλέπουν προς την Ανατολή). Σύμφωνα με το χριστιανικό δόγμα, αυτός ο προσανατολισμός επέτρεπε την ανάσταση, για να δει ο νεκρός την επιστροφή του Χριστού χωρίς να χρειάζεται να γυρίσει πίσω στο κάλεσμα της σάλπιγγας του Γαβριήλ. Η σάλπιγγα του Γαβριήλ θα ηχούσε κοντά στην ανατολή του ηλίου.

Τοποθεσίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Χώρος ταφής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εκτός από υγειονομικές και άλλες πρακτικές εκτιμήσεις, ο τόπος ταφής μπορεί να καθοριστεί από θρησκευτικούς και κοινωνικο-πολιτιστικούς λόγους.

Έτσι, σε ορισμένες παραδόσεις, ειδικά με μια ανιμιστική λογική, τα λείψανα των νεκρών απομακρύνονται από φόβο ότι τα πνεύματά τους θα βλάψουν τους ζωντανούς, εάν είναι πολύ κοντά. Άλλοι κρατούν κοντά τους λείψανα νεκρών, για να βοηθήσουν τις επιζώντες γενιές.

Οι θρησκευτικοί κανόνες μπορεί να ορίζουν μια συγκεκριμένη ζώνη, π.χ. ορισμένες χριστιανικές παραδόσεις υποστηρίζουν ότι οι Χριστιανοί πρέπει να ταφούν σε καθαγιασμένο έδαφος, συνήθως σε νεκροταφείο.[34] Μια παλαιότερη πρακτική, η ταφή μέσα ή πολύ κοντά στην εκκλησία, γενικά εγκαταλείφθηκε με μεμονωμένες εξαιρέσεις ως υψηλή μεταθανάτια τιμή. Επίσης πολλά υπάρχοντα ταφικά μνημεία και κρύπτες παραμένουν σε χρήση.

Η βασιλική οικογένεια και η υψηλή αριστοκρατία έχουν συχνά έναν ή περισσότερους «παραδοσιακούς» χώρους ταφής, γενικά μνημειώδεις, συχνά σε ένα ανακτορικό παρεκκλήσι ή καθεδρικό ναό.

Στη Βόρεια Αμερική, τα ιδιωτικά οικογενειακά νεκροταφεία ήταν κοινά μεταξύ των πλούσιων γαιοκτημόνων κατά τον 18ο και 19ο αιώνα. Πολλοί επιφανείς άνθρωποι θάφτηκαν σε ιδιωτικά νεκροταφεία στις αντίστοιχες περιουσίες τους, μερικές φορές σε φέρετρα με επένδυση από μόλυβδο. Πολλά από αυτά τα οικογενειακά νεκροταφεία δεν καταγράφηκαν και ως εκ τούτου χάθηκαν στον χρόνο και εγκαταλείφθηκαν. Οι επιτύμβιες στήλες τους έχουν από καιρό λεηλατηθεί από βάνδαλους ή έχουν καλυφθεί από δάση. Οι τοποθεσίες τους ανακαλύπτονται περιστασιακά κατά τη διάρκεια κατασκευαστικών έργων.

Σήμανση της τοποθεσίας της ταφής

Οι περισσότεροι σύγχρονοι πολιτισμοί σηματοδοτούν τη θέση του νεκρού σώματος με μια ταφόπλακα. Αυτό εξυπηρετεί δύο σκοπούς. Πρώτον, δεν θα γίνει κατά λάθος εκταφή του νεκρού. Δεύτερον, οι ταφόπετρες περιέχουν συχνά πληροφορίες ή αφιερώματα σε νεκρούς. Αυτή είναι μια μορφή μνήμης για τους αγαπημένους. Μπορεί επίσης να θεωρηθεί ως μια μορφή αθανασίας, ειδικά σε περιπτώσεις τάφων διάσημων ανθρώπων. Τέτοιες μνημειακές επιγραφές μπορεί στη συνέχεια να είναι χρήσιμες σε γενεαλόγους και σε ιστορικούς.

Σε πολλούς πολιτισμούς οι τάφοι θα ομαδοποιούνται, έτσι τα μνημεία αποτελούν μια νεκρόπολη, μια «πόλη των νεκρών» που παραλληλίζεται με την κοινότητα των ζωντανών.

Ένα φυσικά μουμιοποιημένο σώμα στο Βρετανικό Μουσείο.

Τάφος χωρίς επιτύμβια στήλη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σε πολλούς πολιτισμούς, οι τάφοι οριοθετούνται με επιτύμβιες στήλες ή μνημεία, που προορίζονται να θυμίζουν στους ανθρώπους το θαμμένο άτομο. Ένας τάφος χωρίς επιτύμβια στήλη είναι ένας τάφος χωρίς τέτοιο μνημείο.

Ανώνυμη ταφή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ένα άλλο είδος τάφου χωρίς επιτύμβια στήλη είναι ένας τόπος ταφής με μία ανώνυμη επιτύμβια στήλη, όπως ένας απλός σταυρός, μπότες, τουφέκι και κράνος, ένα σπαθί και ασπίδα, μια στήλη από πέτρες. ή ακόμα και ένα μνημείο. Αυτό μπορεί να συμβεί όταν η ταυτοποίηση του θανόντος είναι αδύνατη. Αν και πολλοί μη ταυτοποιημένοι νεκροί θάβονται σε χωράφια, ορισμένοι μνημονεύονται, ειδικά σε μικρότερες κοινότητες ή στην περίπτωση θανάτων, που δημοσιοποιούνται από τα τοπικά μέσα ενημέρωσης. Οι ανώνυμες ταφές γίνονται επίσης σε κοινότητες φτωχότερων ή μειονεκτούντων πληθυσμών σε χώρες όπως η Νότια Αφρική, όπου στο παρελθόν ο πληθυσμός των μη λευκών ήταν απλώς πολύ φτωχός, για να αντέξει οικονομικά την κατασκευή ενός τάφου. Στο νεκροταφείο σε μια μικρή αγροτική πόλη του Χάρντινγκ, στην Κουαζούλου-Νατάλ, πολλοί ταφικοί χώροι δεν έχουν ταυτοποίηση και έχουν απλώς ένα περίγραμμα από πέτρες που επισημαίνουν τις διαστάσεις του ίδιου του τάφου.

Πολλές χώρες έχουν θάψει έναν άγνωστο στρατιώτη (ή άλλο μέλος του στρατού) σε περίοπτη τοποθεσία ως μια μορφή σεβασμού για όλους τους αγνώστους νεκρούς πολέμου. Ο τάφος του Άγνωστου Στρατιώτη του Ηνωμένου Βασιλείου βρίσκεται στο Αββαείο του Γουέστμινστερ, ο τάφος του Άγνωστου Στρατιώτη της Γαλλίας βρίσκεται κάτω από την Αψίδα του Θριάμβου,[35] ο τάφος του Άγνωστου Στρατιώτη της Ιταλίας βρίσκεται στο Εθνικο Μνημείο του Βιτόριο Εμανουέλε Β΄ στη Ρώμη,[36] στον Καναδά βρίσκεται στο Εθνικό Μνημείο Πολέμου στην Οττάβα,[37] ο τάφος του άγνωστου στρατιώτη της Αυστραλίας βρίσκεται στο Αυστραλιανό Πολεμικό Μνημείο στην Καμπέρα,[38] ο Τάφος του Άγνωστου Πολεμιστή της Νέας Ζηλανδίας βρίσκεται στο Ουέλινγκτον,[39] ο Τάφος του Αγνώστου Στρατιώτη στη Ρωσία βρίσκεται στο Κήπο του Αλεξάνδρου στη Μόσχα[40] και ο Τάφος του Άγνωστου Στρατιώτη των Ηνωμένων Πολιτειών βρίσκεται στο Εθνικό Κοιμητήριο του Άρλινγκτον.[41]

Πολλοί πολιτισμοί εφαρμόζουν την ανώνυμη ταφή ως κανόνα και όχι ως εξαίρεση. Για παράδειγμα, το 2002 μια έρευνα για την Ομοσπονδιακή Συντεχνία των Γερμανών Πετροκτόνων διαπίστωσε ότι, ανάλογα με την τοποθεσία εντός της Γερμανίας, από 0% έως 43% των ταφών ήταν ανώνυμες.[42] Σύμφωνα με το περιοδικό Christian Century, η προοπτική της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας είναι ότι οι ανώνυμες ταφές αντικατοπτρίζουν μια φθίνουσα πίστη στον Θεό.[43] Άλλοι ισχυρίζονται ότι αυτή η τάση οφείλεται κυρίως στον κοσμικό χαρακτήρα και στο υψηλό κόστος των παραδοσιακών ταφών.[44]

Μυστική ταφή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σε σπάνιες περιπτώσεις, ένα γνωστό άτομο μπορεί να ταφεί χωρίς ταυτότητα, ίσως για να αποφευχθεί η βεβήλωση του πτώματος, η τυμβωρυχία ή ο βανδαλισμός του τόπου ταφής. Αυτό μπορεί να συμβαίνει ιδιαίτερα με περιβόητους, κακούς ανθρώπους. Σε άλλες περιπτώσεις, μπορεί να είναι για να μην γίνει ο τάφος τουριστικό αξιοθέατο ή προορισμός προσκυνήματος.

Ένα μουσουλμανικό νεκροταφείο στη Σαχάρα, όλοι οι τάφοι δείχνουν σε όλη την έρημο τοποθετημένοι σε ορθή γωνία με τη Μέκκα

Όταν ο Γουώλτ Ντίσνεϋ αποτεφρώθηκε οι στάχτες του θάφτηκαν σε μια μυστική τοποθεσία στο νεκροταφείο Φόρεστ Λόουν Μεμόριαλ Παρκ, στην Καλιφόρνια.[45] Ορισμένες τοποθεσίες ταφής στο Forest Lawn, όπως αυτές των Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, Μαίρη Πίκφορντ και Μάικλ Τζάκσον,[46] είναι απομονωμένοι σε ιδιωτικούς περιφραγμένους κήπους ή μαυσωλεία χωρίς δημόσια πρόσβαση. Ένας αριθμός τάφων επίσης κρατείται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Οι φωτογραφίες, που τραβήχτηκαν στο Φόρεστ Λόουν δεν επιτρέπεται να δημοσιευτούν και το γραφείο πληροφοριών τους συνήθως αρνείται να αποκαλύψει πού ακριβώς είναι θαμμένα τα λείψανα διάσημων ανθρώπων.

Πολλαπλά πτώματα ανά τάφο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ορισμένα ζευγάρια ή ομάδες ανθρώπων (όπως ένα παντρεμένο ζευγάρι ή άλλα μέλη της οικογένειας) μπορεί να επιθυμούν να ταφούν στον ίδιο τάφο. Σε ορισμένες περιπτώσεις, τα φέρετρα (ή οι τεφροδόχοι) μπορεί απλώς να ταφούν δίπλα-δίπλα. Σε άλλα, ένα φέρετρο μπορεί να ενταφιαστεί πάνω από ένα άλλο. Εάν αυτό έχει προγραμματιστεί εκ των προτέρων, το πρώτο φέρετρο μπορεί να θαφτεί πιο βαθιά από ό,τι είναι η συνηθισμένη πρακτική, έτσι ώστε το δεύτερο φέρετρο να μπορεί να τοποθετηθεί πάνω του χωρίς να ενοχλεί το πρώτο. Σε πολλές πολιτείες της Αυστραλίας, όλοι οι τάφοι ορίζονται σε δύο ή τρία βάθη (ανάλογα με τον υδροφόρο ορίζοντα) για πολλαπλές ταφές, κατά την κρίση του κατόχου των δικαιωμάτων ταφής, με κάθε νέο ενταφιασμό πάνω από το προηγούμενο φέρετρο να χωρίζεται από ένα λεπτό στρώμα γης. Ως εκ τούτου, όλοι οι τάφοι σκάβονται σε μεγαλύτερο βάθος για την αρχική ταφή από τα παραδοσιακά έξι πόδια, για να διευκολυνθεί αυτή η πρακτική.

Η μαζική ταφή είναι η πρακτική της ταφής πολλών σορών σε μια τοποθεσία. Οι πολιτισμοί, που επιχειρούν γενοκτονία συχνά χρησιμοποιούν μαζική ταφή για τα θύματα. Ωστόσο, η μαζική ταφή μπορεί σε πολλές περιπτώσεις να είναι το μόνο πρακτικό μέσο αντιμετώπισης ενός συντριπτικού αριθμού ανθρώπινων λειψάνων, όπως αυτά που προέρχονται από φυσική καταστροφή, τρομοκρατική ενέργεια, επιδημία ή ατύχημα. Αυτή η πρακτική έχει γίνει λιγότερο διαδεδομένη στον ανεπτυγμένο κόσμο με την έλευση των γενετικών δοκιμών, αλλά ακόμη και στον 21ο αιώνα λείψανα, που δεν μπορούν να ταυτοποιηθούν με τις τρέχουσες μεθόδους μπορούν να ταφούν σε ομαδικό τάφο.

Άτομα που θάβονται με έξοδα των τοπικών αρχών και θάβονται σε χωράφια μπορούν να ταφούν σε ομαδικούς τάφους. Ο Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ πίστευαν κάποτε ότι θάφτηκε με τέτοιο τρόπο, αλλά σήμερα είναι γνωστό ότι τέτοιες ταφές δεν επιτρέπονταν ποτέ στη Βιέννη του Μότσαρτ, του οποίου ο δικαστής αρνήθηκε να συμφωνήσει με τους κανονισμούς ταφής, που θέσπισε ο Ιωσήφ Β'. Σε ορισμένες περιπτώσεις, τα λείψανα αγνώστων ατόμων μπορεί να ταφούν σε ομαδικούς τάφους σε χωράφια, καθιστώντας την εκταφή και τη μελλοντική ταυτοποίηση προβληματική για τις αρχές επιβολής του νόμου.

Τα πλοία του πολεμικού ναυτικού που βυθίζονται σε μάχη θεωρούνται επίσης ομαδικοί τάφοι από πολλές χώρες. Για παράδειγμα, η πολιτική του Αμερικανικού Ναυτικού κηρύσσει τέτοια ναυάγια ομαδικό τάφο (όπως το USS Arizona Memorial) και απαγορεύει την ανάκτηση λειψάνων. Αντί για ανάκτηση, οι δύτες ή τα υποβρύχια μπορούν να αφήσουν μια πλάκα αφιερωμένη στη μνήμη του πλοίου ή του σκάφους και του πληρώματος του και τα μέλη της οικογένειας καλούνται να παραστούν στην τελετή.

Οι τοποθεσίες μεγάλων πρώην πεδίων μάχης μπορεί επίσης να περιέχουν έναν ή περισσότερους ομαδικούς τάφους. Το οστεοφυλάκιο Ντουωμόν είναι ένας τέτοιος ομαδικός τάφος και περιέχει τα λείψανα 130.000 στρατιωτών και από τις δύο πλευρές της Μάχης του Βερντέν.[47][48]

Οι κατακόμβες αποτελούν επίσης μια μορφή ομαδικού τάφου. Ορισμένες κατακόμβες, για παράδειγμα αυτές στη Ρώμη, ορίστηκαν ως κοινόχρηστος τόπος ταφής. Ορισμένες, όπως οι κατακόμβες του Παρισιού, έγιναν ομαδικός τάφος μόνο, όταν μεμονωμένες ταφές μεταφέρθηκαν από νεκροταφεία, που επρόκειτο να κατεδαφιστούν.

Ο Ιουδαϊσμός γενικά δεν επιτρέπει πολλά σώματα σε έναν τάφο. Εξαίρεση σε αυτό είναι ένας τάφος στο στρατιωτικό νεκροταφείο στην Ιερουσαλήμ, όπου υπάρχει ένα kever achim (εβραϊκά, «τάφος των αδελφών») όπου δύο στρατιώτες σκοτώθηκαν μαζί σε ένα τανκ και θάφτηκαν σε έναν τάφο. Καθώς τα σώματά τους δεν μπορούσαν να αναγνωριστούν χωριστά, θάφτηκαν σε έναν τάφο (μαζί με μέρη του τανκ).

Αποτέφρωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Επιγραφές Κάντζι χαραγμένες σε επιτύμβιες στήλες στο ιαπωνικό νεκροταφείο στο Μπρουμ, Δυτική Αυστραλία

Υπάρχουν πολλές κοινές εναλλακτικές λύσεις για την ταφή. Κατά την καύση το σώμα του νεκρού καίγεται σε ειδικό φούρνο. Το μεγαλύτερο μέρος του σώματος καίγεται κατά τη διαδικασία της αποτέφρωσης, αφήνοντας μόνο μερικά κιλά θραύσματα οστών. Τα σώματα των μικρών παιδιών και των βρεφών συχνά παράγουν πολύ λίγη «στάχτη», καθώς η στάχτη αποτελείται από οστά και οι νέοι έχουν πιο μαλακά οστά, κυρίως χόνδρο. Συχνά αυτά τα θραύσματα επεξεργάζονται (αλέθονται) σε μια λεπτή σκόνη. Γι' αυτό τα αποτεφρωμένα υπολείμματα ονομάζονται γενικά στάχτη. Τον τελευταίο καιρό, η καύση έχει γίνει μια δημοφιλής επιλογή στον δυτικό κόσμο.

Υπάρχει πολύ μεγαλύτερη ευελιξία στην αντιμετώπιση των λειψάνων κατά την αποτέφρωση σε αντίθεση με την παραδοσιακή ταφή. Μερικές από τις επιλογές περιλαμβάνουν τη διασπορά της στάχτης σε ένα μέρος, που αγαπήθηκε από τον αποθανόντα ή τη διατήρηση της στάχτης στο σπίτι. Η στάχτη μπορεί επίσης να θαφτεί υπόγεια ή σε μια θέση σε ένα κολουμβάριο.

Ταφή σε σταυροδρόμι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ιστορικά, η ταφή στα σταυροδρόμια ήταν η μέθοδος ταφής των εκτελεσθέντων εγκληματιών και αυτών, που είχαν διαπράξει αυτοκτονία.[49] Στη Μεγάλη Βρετανία αυτή η παράδοση άλλαξε με τον νόμο περί ταφής αυτοκτονούντων του 1823, ο οποίος κατάργησε τις νομικές απαιτήσεις για την ταφή αυτών, που είχαν διαπράξει αυτοκτονία και άλλων ανθρώπων σε σταυροδρόμια. Οι διασταυρώσεις σχηματίζουν ένα σχήμα σταυρού και αυτό μπορεί να οδήγησε στην πεποίθηση ότι αυτά τα σημεία επιλέχθηκαν ως οι επόμενοι καλύτεροι τόποι ταφής σε καθαγιασμένο έδαφος. Μια άλλη πιθανή εξήγηση είναι ότι οι αρχαίες τευτονικές (γερμανικές) εθνότητες έχτιζαν συχνά τους βωμούς τους στα σταυροδρόμια, και δεδομένου ότι οι ανθρωποθυσίες, ειδικά των εγκληματιών, αποτελούσαν μέρος του τελετουργικού, αυτά τα σημεία θεωρήθηκαν ως τόποι εκτελέσεων. Ως εκ τούτου, μετά την εισαγωγή του Χριστιανισμού, εγκληματίες και αυτόχειρες θάβονταν στα σταυροδρόμια κατά τη διάρκεια της νύχτας, για να αφομοιώσουν όσο το δυνατόν περισσότερο την κηδεία τους με αυτή των παγανιστών. Ένα παράδειγμα ταφής σε σταυροδρόμι ήταν το περίφημο Τίμπουρν στο Λονδίνο, το οποίο βρισκόταν στο σημείο όπου ο ρωμαϊκός δρόμος προς το Έντζουεαρ και πέρα από αυτό συναντούσε τον ρωμαϊκό δρόμο, που κατευθυνόταν δυτικά από το Λονδίνο.[49]

Ταφή ζώων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από ανθρώπους[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Νεκροταφείο σκύλων στρατιωτών στο Κάστρο του Εδιμβούργου

Εκτός από την ταφή ανθρώπινων λειψάνων, πολλοί ανθρώπινοι πολιτισμοί θάβουν επίσης τακτικά τα νεκρά ζώα.

Τα κατοικίδια και άλλα ζώα συναισθηματικής σημασίας συχνά θάβονται τελετουργικά. Οι περισσότερες οικογένειες θάβουν τα νεκρά κατοικίδια ζώα στις δικές τους ιδιοκτησίες, κυρίως σε μια αυλή, με ένα κουτί παπουτσιών ή οποιοδήποτε άλλο είδος δοχείου που χρησιμοποιείται ως φέρετρο. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι είναι γνωστό ότι μουμιοποιούσαν και έθαβαν γάτες, τις οποίες θεωρούσαν θεότητες.

Από άλλα ζώα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι άνθρωποι δεν είναι πάντα το μόνο είδος, που θάβει τους νεκρούς του. Οι χιμπατζήδες και οι ελέφαντες είναι γνωστό ότι ρίχνουν φύλλα και κλαδιά πάνω από πεσμένα μέλη των ομάδων της οικογένειάς τους. Σε μια ιδιαίτερα περίεργη περίπτωση, ένας ελέφαντας που πάτησε μια ανθρώπινη μητέρα και παιδί έθαψε τα θύματά του κάτω από ένα σωρό φύλλα πριν εξαφανιστεί στους θάμνους.[50] Το 2013, ένα viral βίντεο έπιασε έναν σκύλο να θάβει ένα νεκρό κουτάβι σπρώχνοντας άμμο με τη μύτη του.[51] Εικάζεται, ωστόσο, ότι αφού τα σκυλιά διατηρούν το ένστικτο να θάβουν την τροφή, αυτό απεικονίζεται στο βίντεο.[52] Στα κοινωνικά έντομα, τα μυρμήγκια και οι τερμίτες θάβουν επίσης τα νεκρά μέλη της κοινότητάς τους ανάλογα με τις ιδιότητες του πτώματος και το κοινωνικό πλαίσιο.[53]

Εκταφή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η εκταφή είναι η πράξη της εκσκαφής, ειδικά ενός πτώματος. Αυτό γίνεται πιο συχνά, για να μεταφερθεί ένα σώμα σε διαφορετικό σημείο ταφής. Οι οικογένειες μπορούν να λάβουν αυτήν την απόφαση να τοποθετήσουν τον αποθανόντα σε ένα πιο κατάλληλο ή βολικό μέρος. Σε κοινόχρηστους τόπους ταφής της οικογένειας (π.χ. ένα παντρεμένο ζευγάρι), εάν ο προηγουμένως αποθανών έχει ταφεί για ανεπαρκές χρονικό διάστημα, το δεύτερο σώμα μπορεί να ταφεί αλλού έως ότου είναι ασφαλές να μεταφερθεί στον οικογενειακό τάφο. Στις περισσότερες δικαιοδοσίες μια νόμιμη εκταφή απαιτεί συνήθως δικαστική εντολή ή άδεια από τον πλησιέστερο συγγενή του θανόντος. Επίσης, σε πολλές χώρες απαιτούνται άδειες από κάποια κυβερνητική υπηρεσία για τη νόμιμα διεξαγωγή μιας εκταφής.[54]

Η εκταφή ανθρώπινων λειψάνων γίνεται για διάφορους λόγους, που δεν σχετίζονται με τον τόπο ταφής, συμπεριλαμβανομένης της ταυτοποίησης του νεκρού ή ως μέρος μιας ποινικής έρευνας. Εάν ένα άτομο πεθάνει σε ύποπτες συνθήκες, η αστυνομία μπορεί να ζητήσει εκταφή, για να καθορίσει την αιτία του θανάτου. Οι εκταφές μπορεί επίσης να συμβούν ως μέρος τυμβωρυχία ή ως πράξη βεβήλωσης, για να δείξουν ασέβεια. Σε σπάνιες, ιστορικές περιπτώσεις (π.χ. Πάπας Φορμόζος ή Όλιβερ Κρόμγουελ), ένα σώμα μπορεί να εκταφεί για μεταθανάτια εκτέλεση, ανατομή ή απαγχονισμό. Αξιοσημείωτα άτομα μπορούν να εκταφούν, για να απαντηθούν ιστορικά ερωτήματα. Πολλές αρχαίες αιγυπτιακές μούμιες έχουν αφαιρεθεί για μελέτη και δημόσια προβολή. Η εκταφή δίνει τη δυνατότητα στους αρχαιολόγους να αναζητήσουν τα λείψανα, για να κατανοήσουν καλύτερα τον ανθρώπινο πολιτισμό.

Στη λαογραφία και τη μυθολογία, η εκταφή έχει επίσης συσχετιστεί συχνά με την εκτέλεση τελετουργιών για την εκδίωξη εμφανίσεων των ζωντανών-νεκρών. Ένα παράδειγμα είναι το περιστατικό βαμπίρ Μέρσι Μπράουν του Ρόουντ Άιλαντ, το οποίο συνέβη το 1892.

Αλλαγή τοποθεσίας ταφής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα υπολείμματα του νεκρού σώματος μπορούν να εκταφούν για επανενταφιασμό σε πιο κατάλληλη τοποθεσία για διάφορους λόγους.

  • Το πέρασμα του χρόνου μπορεί να σημαίνει ότι οι πολιτικές καταστάσεις αλλάζουν και η ταφή μπορεί να γίνει υπό διαφορετικές συνθήκες. Ο Ρότζερ Κέισμεντ εκτελέστηκε στη φυλακή Pentonville στο Λονδίνο στις 3 Αυγούστου 1916 και θάφτηκε στο χώρο της φυλακής, αλλά το σώμα του εκτάφηκε και έγινε μια κρατική κηδεία στο Δουβλίνο την 1η Μαρτίου 1965.[55]
  • Τα νεκρά άτομα, που είτε δεν ταυτοποιήθηκαν είτε ταυτοποιήθηκαν εσφαλμένα κατά τη στιγμή της ταφής, μπορούν να ταφούν εκ νέου, εάν το επιθυμούν οι επιζώντες.[56] Για παράδειγμα, όταν ανακαλύπτονται τα λείψανα στρατιωτών της MIA, ή η περίπτωση του Νικολάου Β' της Ρωσίας και της οικογένειάς του, οι οποίοι εκτάφηκαν από τάφους κοντά στην Αικατερινούπολη, για να ενταφιαστούν εκ νέου στο Φρούριο Πέτρου και Παύλου στην Αγία Πετρούπολη.
  • Τα νεκροταφεία έχουν μερικές φορές περιορισμένο αριθμό τάφων, για να θάβουν τους νεκρούς. Μόλις γεμίσουν όλα τα τμήματα του νεκροταφείου, τα παλαιότερα λείψανα μπορούν να μεταφερθούν σε ένα οστεοφυλάκιο, για να φιλοξενηθούν περισσότερα πτώματα, σύμφωνα με τα ταφικά συμβόλαια, τους θρησκευτικούς και τοπικούς νόμους ταφής. Στο Χονγκ Κονγκ, όπου η ακίνητη περιουσία είναι πολύτιμη, σε κρατικά νεκροταφεία μετά από έξι χρόνια γίνεται εκταφή. Τα λείψανα είτε συλλέγονται ιδιωτικά για αποτέφρωση είτε ξαναθάβονται σε τεφροδόχο ή κόγχη. Οι ταφές, που δεν έχουν αναζητηθεί από συγγενείς, γίνεται εκταφή των νεκρών και αποτεφρώνονται από την κυβέρνηση.[57] Επιτρέπεται η μόνιμη ταφή σε ιδιωτικά νεκροταφεία. Στη Σιγκαπούρη, η αποτέφρωση προτιμάται από τους περισσότερους κατοίκους, επειδή οι ταφές στη Σιγκαπούρη περιορίζονται στα 15 χρόνια.[58][59] Μετά από 15 χρόνια, οι τάφοι της Σιγκαπούρης θα εκταφούν και τα λείψανα των νεκρών είτε θα αποτεφρωθούν είτε θα ενταφιαστούν ξανά.
  • Τα λείψανα μπορούν να εκταφούν και να ταφούν εκ νέου μαζικά, όταν ένα νεκροταφείο μεταφερθεί, εφόσον πληρούνται οι τοπικοί σχεδιασμοί και οι θρησκευτικές απαιτήσεις.[60] Επιτρέπει επίσης στους κατασκευαστικούς φορείς να δημιουργήσουν νέες κατασκευές. Ένα παράδειγμα αυτού είναι τα νεκροταφεία στο Σικάγο δίπλα στο Διεθνές Αεροδρόμιο O'Hare για την επέκταση των διαδρόμων.
  • Για ηθικούς και πολιτιστικούς λόγους, ο επαναπατρισμός και η εκ νέου ταφή ανθρώπινων λειψάνων μπορεί να πραγματοποιηθεί, όταν μουσεία και ακαδημαϊκά ιδρύματα επιστρέψουν λείψανα στον τόπο καταγωγής τους.

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Philip Lieberman. (1991). Uniquely Human. Cambridge, Mass.: Harvard University Press. σελ. 162. ISBN 978-0-674-92183-2. 
  2. ↑ Wilford, John Noble (16 December 2013). «Neanderthals and the Dead». The New York Times. https://www.nytimes.com/2013/12/17/science/neanderthals-and-the-dead.html. Ανακτήθηκε στις 17 December 2013. 
  3. ↑ Chris Scarre, The Human Past
  4. ↑ «Evolving in their graves: early burials hold clues to human origins – research of burial rituals of Neanderthals». Findarticles.com. 15 Δεκεμβρίου 2001. Ανακτήθηκε στις 25 Μαρτίου 2011. 
  5. ↑ Philip Lieberman (1991). Uniquely Human: The Evolution of Speech, Thought, and Selfless Behavior. Harvard University Press. σελ. 163. ISBN 978-0-674-92183-2. 
  6. ↑ Bleiberg, Edward (2008). To Live Forever: Egyptian Treasure from the Brooklyn Museum. Brooklyn, NY: Brooklyn Museum. σελίδες 71–72. 
  7. ↑ Klevnäs, Alison; Aspöck, Edeltraud; Noterman, Astrid A.; van Haperen, Martine C.; Zintl, Stephanie (August 2021). «Reopening graves in the early Middle Ages: from local practice to European phenomenon». Antiquity: A Review of World Archaeology (Cambridge: Cambridge University Press) 95 (382): 1005–1026. doi:10.15184/aqy.2020.217. ISSN 0003-598X. 
  8. ↑ «04—ARTI—Morgan—307–312» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 9 Φεβρουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 25 Μαρτίου 2011. 
  9. ↑ Claude de Ville de Goyte (2004). «Epidemics Caused by Dead Bodies: A Disaster Myth That Does Not Want to Die» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 2 Μαρτίου 2019. Ανακτήθηκε στις 31 Αυγούστου 2005. 
  10. ↑ Andreas Stavrou (1 Νοεμβρίου 2016). «"Ουράνια ταφή" στο Θιβέτ (ΒΙΝΤΕΟ 18+)». Laimitomos | News. Ανακτήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 2023. 
  11. ↑ Nakata, Hiroko (28 Ιουλίου 2009). «Japan's funerals deep-rooted mix of ritual, form». The Japan Times (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Αυγούστου 2020. 
  12. ↑ 12,0 12,1 James K. Crissman, Death and Dying in Central Appalachia: Changing Attitudes and Practices, University of Illinois Press, 1994, pp. 1, 62. (ISBN 978-0252063558).
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 Mary LaCoste, Death Embraced: New Orleans Tombs and Burial Customs, Lulu, 2015, pp. 56, (ISBN 978-1483432106).
  14. ↑ ICCM, "Policy Relating to Shallow Depth Graves", Institute of Cemetery & Crematorium Management, May 2004, accessed and archived 6 July 2019.
  15. ↑ A. Lloyd Moote, Dorothy C. Moote, The Great Plague: The Story of London's Most Deadly Year, Johns Hopkins University Press, 2006, p. 131, (ISBN 978-0801892301).
  16. ↑ Chris Raymond, "Why Are Graves Dug 6 Feet Deep?", Verywell Health, accessed and archived 21 July 2019.
  17. ↑ «greenburialcouncil.org». greenburialcouncil.org. 26 Αυγούστου 2010. Ανακτήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2012. 
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 Holden, Matthew H.; McDonald-Madden, Eve (2018). «Conservation from the Grave: Human Burials to Fund the Conservation of Threatened Species» (στα αγγλικά). Conservation Letters 11: e12421. doi:10.1111/conl.12421. ISSN 1755-263X. 
  19. ↑ «CINDEA (Canadian Integrative Network for Death Education and Resources) maintains resources on green burial and other topics relevant to the pan-death movement». Cindea.ca. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2012. 
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 Yarwood, Richard; Sidaway; Kelly; Stillwell (2014). «Sustainable deathstyles? The geography of green burials in Britain». The Geographical Journal 181 (2): 172–184. doi:10.1111/geoj.12087. https://pearl.plymouth.ac.uk/bitstream/10026.1/3241/7/sustainable%20deathstyles.pdf. 
  21. ↑ Scalenghe, R., Pantani, O.L. (2020). «Connecting existing cemeteries saving good soils (for livings)». Sustainability 12: 93. doi:10.3390/su12010093. 
  22. ↑ Harker, A (2012). «Landscapes of the Dead: An Argument for Conservation Burial». Berkeley Planning Journal 25: 150–159. doi:10.5070/BP325111923. https://escholarship.org/content/qt7br0d6c3/qt7br0d6c3.pdf?t=poodm5. 
  23. ↑ «Our Standards». Green Burial Council. 
  24. ↑ 24,0 24,1 Frankel, George. «What is an Eternal Reef?». Eternal Reefs. Ανακτήθηκε στις 3 Απριλίου 2017. 
  25. ↑ 25,0 25,1 «Resomation: Like Cremation, but Green». ABC News. 6 Σεπτεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 28 Απριλίου 2017. 
  26. ↑ Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (25 Μαΐου 2020). «Admissibility of new techniques of disposing of the dead - Advisory report - The Health Council of the Netherlands». www.healthcouncil.nl (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 1 Νοεμβρίου 2022. 
  27. ↑ 27,0 27,1 MacDonald, Fiona. «This Mushroom Suit Digests Your Body After You Die» (στα αγγλικά). ScienceAlert. https://www.sciencealert.com/this-mushroom-suit-digests-your-body-after-you-die. Ανακτήθηκε στις 28 April 2017. 
  28. ↑ 28,0 28,1 «Biodegradable burial pods will turn you into a tree when you die» (στα αγγλικά). Global News. http://globalnews.ca/news/2558634/biodegradable-burial-pods-will-turn-you-into-a-tree-when-you-die/. Ανακτήθηκε στις 28 April 2017. 
  29. ↑ 29,0 29,1 «Be a Tree; the Natural Burial Guide for Turning Yourself into a Forest». Be a Tree; the Natural Burial Guide for Turning Yourself into a Forest. Ανακτήθηκε στις 28 Απριλίου 2017. 
  30. ↑ O'Connor, Kim (October 2013). «Corpse Couture». Wired: 50. 
  31. ↑ Thornton Parker, William. Concerning Indian Burial Customs. https://opensiuc.lib.siu.edu/cgi/viewcontent.cgi?referer=https://www.google.com/&httpsredir=1&article=1420&context=ocj. 
  32. ↑ 32,0 32,1 32,2 Park, Chang-Won (2010). «Funerary transformations in contemporary South Korea» (στα αγγλικά). Mortality 15 (1): 18–37. doi:10.1080/13576270903537559. 
  33. ↑ 33,0 33,1 McGrath, Pam; Phillips, Emma (1 October 2008). «Insights on end-of-life ceremonial practices of Australian Aboriginal peoples» (στα αγγλικά). Collegian 15 (4): 125–133. doi:10.1016/j.colegn.2008.03.002. ISSN 1322-7696. PMID 19112922. http://www.collegianjournal.com/article/S1322-7696(08)00024-3/abstract. 
  34. ↑ Crow, Madison; Zori, Colleen; Zori, Davide (17 December 2020). "Doctrinal and Physical Marginality in Christian Death: The Burial of Unbaptized Infants in Medieval Italy". Religions. 11 (12): 2. doi:10.3390/rel11120678.
  35. ↑ «The Unknown Soldier | Arc De Triomphe Paris». Things to do in Paris (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 2023. 
  36. ↑ «The Tomb of the Unknown Soldier | Altar of the Fatherland». vive.cultura.gov.it (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 2023. 
  37. ↑ Canada, Veterans Affairs (20 Φεβρουαρίου 2019). «Tomb of the Unknown Soldier - National Inventory of Canadian Military Memorials (NICMM) - Memorials - Remembrance - Veterans Affairs Canada». www.veterans.gc.ca. Ανακτήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 2023. 
  38. ↑ «Australian Soldiers, Memorials and Military History». vwma.org.au (στα English). Ανακτήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 2023. CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link)
  39. ↑ «Tomb of the Unknown Warrior | Ministry for Culture and Heritage». mch.govt.nz (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Φεβρουαρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 2023. 
  40. ↑ «Tomb of the Unknown Soldier | Moscow, Russia | Attractions». Lonely Planet (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 2023. 
  41. ↑ «Tomb of the Unknown Soldier». www.arlingtoncemetery.mil. Ανακτήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 2023. 
  42. ↑ «Stonereport News for your natural stone business». Stonereport.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 25 Μαρτίου 2011. 
  43. ↑ «"Europeans Seek the Grave's Anonymity" – The Christian Century, Vol. 113, Issue 17, May 15, 1996». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιουνίου 2016. 
  44. ↑ (www.dw.com), Deutsche Welle. «Germans opt for alternative burials for individual touch | Culture | DW.COM | 31 October 2013». DW.COM. Ανακτήθηκε στις 18 Μαΐου 2016. 
  45. ↑ Mosley, Leonard (1990). Disney's World. Lanham, MD: Scarborough House. σελ. 298. ISBN 978-1-58979-656-0. 
  46. ↑ «Michael Jackson finally laid to rest in Los Angeles | Ghostarchive». ghostarchive.org. Ανακτήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 2023. 
  47. ↑ «First World War: Ossuary of Douaumont». Land Of Memory (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 2023. 
  48. ↑ «Douaumont National Cemetery and Ossuary | Chemins de mémoire». www.cheminsdememoire.gouv.fr. Ανακτήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 2023. 
  49. ↑ 49,0 49,1  Μία ή περισσότερες προτάσεις από το προηγούμενο κείμενο ενσωματώνει κείμενο από έκδοση που είναι πλέον κοινό κτήμα: Chisholm, Hugh, επιμ.. (1911) «Cross-roads, Burial at» Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα 7 (11η έκδοση) Cambridge University Press, σελ. 510 
  50. ↑ «Kenya elephant buries its victims». 18 June 2004. http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/africa/3818833.stm. 
  51. ↑ Brown, Emily (25 June 2013). «Dog buries puppy in viral video». USA Today. http://usat.ly/12h9k4m. Ανακτήθηκε στις 26 June 2013. 
  52. ↑ «Why Dogs Dig and What You Can Do». WebMD. Ανακτήθηκε στις 1 Μαΐου 2015. 
  53. ↑ López-Riquelme, Germán & Fanjul-Moles, Maria. (2013). "The funeral ways of social insects. Social strategies for corpse disposal". Trends in Entomology. 9. 71–129.
  54. ↑ Exhumation of the remains of a deceased person. Citizens Information Ireland. Retrieved on 29 June 2014.
  55. ↑ National Archives, London, CAB 128/39
  56. ↑ «Accident victim's body is exhumed». BBC News. 6 July 2006. http://news.bbc.co.uk/1/hi/northern_ireland/5153864.stm. Ανακτήθηκε στις 27 April 2010. 
  57. ↑ «Coffin Burial». Fehd.gov.hk. Ανακτήθηκε στις 25 Μαρτίου 2011. 
  58. ↑ «Singapore Cremation Statistics 2018». The Cremation Society of Great Britain. Ανακτήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου 2020. 
  59. ↑ «Crypt Burial System». www.nea.gov.sg (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 2023. The New Burial Policy, introduced in 1998 to address the issue of land scarcity, limits burial to 15 years. After this period, graves will be exhumed and the remains cremated or re-interred, depending on one's religious requirements. 
  60. ↑ «Cemetery Relocation». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Απριλίου 2007. Ανακτήθηκε στις 11 Μαρτίου 2007. 
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ταφή&oldid=10418662"