Σκευοφύλαξ Ζερβός
| Σκευοφύλαξ Ζερβός | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Σκευοφύλαξ Ζερβός (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 19ιουλ. / 31 Ιανουαρίου 1875γρηγ. Πόθια Καλύμνου |
| Θάνατος | 13 Αυγούστου 1966 Αθήνα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα |
| Σπουδές | Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών Πανεπιστήμιο του Μονάχου Πανεπιστήμιο Χούμπολτ Πανεπιστήμιο της Βιέννης Πανεπιστήμιο της Λειψίας Πανεπιστήμιο του Παρισιού |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ιατρός πολιτικός διδάσκων πανεπιστημίου χειρουργός |
| Εργοδότης | Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | λοχαγός |
| Πόλεμοι/μάχες | Βαλκανικοί Πόλεμοι |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Ταξιάρχης του Σωτήρος (1946) Αργυρός Σταυρός του Σωτήρος Χρυσός Σταυρός του Σωτήρος (1922) Χρυσός Σταυρός του Σωτήρος |
Ο Σκευοφύλαξ ή Σκεύος Ζερβός (Πόθια, 19 Ιανουαρίου 1875 - Αθήνα, 13 Αυγούστου 1966) ήταν Έλληνας χειρουργός, πατέρας της τηλεϊατρικής, πρωτοπόρος στις μεταμοσχεύσεις, εθνικός αγωνιστής και πολιτικός.
Πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε στην Πόθια της Καλύμνου στις 19 Ιανουαρίου 1875 από τον Γεώργιο (Γιώργη) Ζερβό και την Καλοθετίνα (Καλοτίνα) Κουτούζη. Σε μεγαλύτερη ηλικία αναγκάστηκε να εργαστεί ως σφουγγαράς και επλήγη από τη νόσο «των σπογγαλιέων» (σφουγγαράδων). Παρακολούθησε μαθήματα στο τετρατάξιο γυμνάσιο της Καλύμνου και στο Γ΄ Γυμνάσιο της Πλάκας, εισήχθη στην Ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου αποφοίτησε με άριστα, και εργάστηκε στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός.[1] Εκτός από την ελληνική γλώσσα, γνώριζε επίσης γερμανικά, γαλλικά, ιταλικά, αγγλικά και τουρκικά.[2]
Ιατρική και επαγγελματική δράση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1898 δημοσίευσε την πρώτη του επιστημονική μελέτη με τον τίτλο «Δύο περιπτώσεις αιματοθώρακος τραυματικού μετά στατιστικής των εν τω Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897 τραυμάτων», τα οποία ο ίδιος θεράπευσε.
Το 1900-1902 παρακολούθησε μεταπτυχιακά μαθήματα στα πανεπιστήμια Μονάχου, Βερολίνου, Βιέννης, Λειψίας και Παρισιού.
Το 1902 επέστρεψε στην Ελλάδα και εκλέχτηκε υφηγητής της Μαιευτικής, Γυναικολογίας και της Ιστορίας της Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Την ίδια περίοδο πραγματοποίησε πειράματα σε σκύλους για τη μεταμόσχευση γεννητικών οργάνων.[2]
Το 1902, στο Β΄ Πανελλήνιο Συνέδριο Ιατρικής, και το 1903, στην Ακαδημία του Παρισιού, έδωσε διαλέξεις για τη νόσο των γυμνών σπογγαλιέων, δηλαδή τη νεκρωτική δερματίτιδα. Ο Σκεύος Γ. Ζερβός ανακάλυψε την αιτία της νόσου αυτής, η οποία μάστιζε τους γυμνούς σφουγγαράδες καθώς τους πρόσβαλε στα σημεία επαφής του δέρματος με το σφουγγάρι, κυρίως τα χέρια, το στήθος και την κοιλιακή χώρα. Γι’ αυτό και προς τιμήν του, το 1934 η Ιατρική Ακαδημία των Παρισίων την ονόμασε «Νόσο Σκεύου Ζερβού».[2]
Θεωρείται ένας από τους μεγάλους μελετητές του Ιπποκράτη και συνέγραψε διάφορα άρθρα αναδεικνύοντας το έργο του τόσο πανελλαδικώς όσο και διεθνώς. Το 1909 εξέδωσε το βιβλίο του Περί μεταμοσχεύσεως των όρχεων στη γαλλική γλώσσα.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής της Ελλάδας από τις δυνάμεις του Άξονα, ο Ζερβός, για να αποφύγει τη σύλληψη, αναγκάστηκε να καταφύγει στην Αίγυπτο κι αργότερα στην Κεντρική Αφρική, όπου αρρώστησε βαριά. Σκέφτηκε έτσι την επόμενη εφεύρεσή του, την «Τηλεξέταση» όπως την ονόμασε, βάζοντας ένα ακόμα λιθαράκι στο τομέα της ιατρικής.[3] Για τον λόγο αυτό κηρύχθηκε καθηγητής του πανεπιστημίου του Ιλλινόις το 1950 και επίτιμος καθηγητής χειρουργικής στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου.[2]
Ο Ζερβός υπήρξε επίσης θερμός υποστηρικτής τής ίδρυσης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Εθνική δράση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τον Απρίλιο του 1912 δημιούργησε στην Αθήνα τον «Αιγαιοπελαγίτικο Σύλλογο» με στόχο την ένωση των νήσων του Αιγαίου, με την ηπειρωτική Ελλάδα. Πραγματοποίησε αρκετές συναντήσεις με τον πρέσβη της Ιταλίας στην Αθήνα για αυτό το σκοπό, χωρίς όμως να καταφέρει κάτι.[4]
Στους Βαλκανικούς πολέμους κατατάχθηκε εθελοντής στον Ελληνικό Στρατό με τον βαθμό του Ιατρού (Λοχαγός) και υπηρέτησε στο 10ο ορεινό χειρουργείο.[5]
Με το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου καταπιάστηκε με τον «Δωδεκανησιακό Σύλλογο» και το 1920 συνόδευσε τον Ελευθέριο Βενιζέλο στην υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, ενώ παράλληλα είχε εγκαταλείψει τη θέση του καθηγητή από το Πανεπιστήμιο μετά από παρότρυνση του τότε πρύτανη Σπυρίδωνος Λάμπρου, προς αποφυγή διπλωματικών επεισοδίων με την Ιταλία.[2]
Το 1923 ως πληρεξούσιος Αθηνών και Πειραιώς στην Δ΄ Εθνοσυνέλευση και πρόεδρος του Εκπαιδευτικού της Τμήματος ανέλαβε την καταγραφή των Εθνικών Κληροδοτημάτων και Δωρεών αποκαλύπτοντας τη δέσμευση μεγάλου χρηματικού ποσού από τα κληροδοτήματα που έμεναν ανενεργά στα χέρια ιδιωτών και των τραπεζών. Το χρηματικό ποσό εκτιμήθηκε στα 5 δισεκατομμύρια δραχμές και, από αυτό, πραγματοποιήθηκαν διάφορα έργα, όπως η λειτουργία της Ακαδημίας Αθηνών, η κατασκευή του Νοσοκομείου Ερυθρού Σταυρού, της Σιβιτανίδειου Σχολής Τεχνών και Επαγγελμάτων, η Στρατιωτική Λέσχη Αθηνών και η ναυπήγηση του οπλιταγωγού «Άρης».
Στις εκλογές του 1923 εκλέχτηκε βουλευτής Αθηνών, με το κόμμα των Φιλελευθέρων. Ήρθε σε ρήξη με τον Ελευθέριο Βενιζέλο για το Δωδεκανησιακό Ζήτημα, αφού ο Βενιζέλος είχε επιλέξει να εγκαταλείψει το ζήτημα αυτό. Κατά τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο προέτρεπε τους Δωδεκανήσιους να καταταγούν στο Εθνικό Στρατό.[2]
Το 1946 παρασημοφορήθηκε με το παράσημο του «Ταξιάρχη του Τάγματος του Σωτήρος» από τον βασιλιά Γεώργιο Β΄ και το 1948 από την Ακαδημία Αθηνών με το «Αργυρό Παράσημο» ανακηρυσσόμενος «Αρχηγός του απελευθερωτικού αγώνα της Δωδεκανήσου», ενώ παρασημοφορήθηκε από την τοπική αυτοδιοίκηση της Καλύμνου με το χρυσό Παράσημο.[5]
Θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του τυφλός και φτωχός, καθώς είχε ξοδέψει το σύνολο της περιουσίας του στους αγώνες για την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου. Απεβίωσε στις 13 Αυγούστου 1966 στο Νοσοκομείο Ασκληπιείο Βούλας,[6] στην Αθήνα, και τάφηκε στην περιοχή «Θερμά» της Καλύμνου.[2]
Συγγραφικό έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μελέτες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- «Δύο περιπτώσεις αιματοθώρακος τραυματικού μετά στατιστικής των εν τω Ελληνοτουρκικώ πολέμω του 1897 τραυμάτων», 1899
- «Ο Ιπποκράτης και τα επιθέματα Πρίζνιτς», [Priessnitz], 1899
Συγγράμματα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Das unveroffentlichte medizinische werk der Metrodora, 19--
- Ein Beitrag zur Lehre von der Sphygmologie, 1902
- War Cleopatra von Aegypten eine Arztin?, 1902
- Αετίου Αμιδηνού λόγος δέκατος τρίτος, 1905
- Μαρκέλλου Σιδήτου περί σφυγμών, 1907
- Το ανέκδοτον ιατρικόν έργον της Μητροδώρας, 1909
- Η ανέκδοτος γυναικολογία-μαιευτική της Μητροδώρας Κλεοπάτρας, 1912
- Συμβολή εις την προϊπποκρατικήν μαιευτικήν - γυναικολογίαν : των Βαβυλωνίων και Ασσυρίων κατά τους αρχαίους Ελληνας συγγραφείς, 1912.
- Κάλαμος, καλαμίς, καλάμια εν τη αρχαία ελληνική Ιατρική, 1915
- Οι κώδικες των αρχαίων ανέκδοτων ιατρικών χειρογράφων του Παύλου Νικαίου, 1915
- Συμβολή εις την ιατρικήν ιστορίαν της Επτανήσου, 1915
- Η Δωδεκάνησος, 1917.[4]
Πηγή:[7]
Τιμές και διακρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Αργυρού Σταυρού του Σωτήρος,
- Χρυσού Σταυρού του Παναγίου Τάφου, για την εθελοντική του δράση ως λοχαγός, διοικητής του του 10ου ορεινού χειρουργείου, στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων,
- Χρυσού Σταυρού του Σωτήρος το 1922,
- Λεγεώνος της Τιμής, από τη Γαλλική κυβέρνηση,
- Ταξιάρχη του Τάγματος του Σωτήρος το 1946, από τον βασιλιά Γεώργιο Β΄ στο Λονδίνο,
- Αργυρό παράσημο της Ακαδημίας Αθηνών, στις 25 Μαρτίου 1948, και ονομάστηκε Αρχηγός του απελευθερωτικού αγώνα της Δωδεκανήσου,
- Χρυσό βραβείο με μετάλλιο τιμής το 1952, στο διεθνές συνέδριο της χειρουργικής στη Μαδρίτη,
- Χρυσό μετάλλιο της Καλύμνου.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Σκεύος Ζερβός - Καλυμνιακό Αρχείο». www.kalymnos-archives.gr. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2016.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 «Σκεύος Ζερβός». Πειραϊκή Εκκλησία (260): 49. Ιούνιος 2014. http://www.imp.gr/images/PE_teyxh/peiraikh%20ekklhsia260.pdf. Ανακτήθηκε στις 2016-11-03.[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ Κοντάκος, Αναστάσιος· Κουντούρης, Αναστάσιος. «Πανεπιστημιακή και Ενωτική Δράση του Σκεύου Ζερβού». www.eriande.elemedu.upatras.gr. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2016.
- ↑ 4,0 4,1 Καλημερίδης, Κ. (2013-08-02). «Σκεύος Ζερβός (Ιανουάριος 1875-Αύγουστος 1966)». Η Ροδιακή. http://www.rodiaki.gr/article/258727/skeyos-zerbos-ianoyarios-1875-aygoystos-1966. Ανακτήθηκε στις 2016-11-03.
- ↑ 5,0 5,1 Κοντάκος, Αναστάσιος; Κουντούρης, Αναστάσιος (Ιούνιος 2014). «Ο άξιος της καλυμνιακής πατρίδας». Πειραϊκή Εκκλησία (260): 50. http://www.imp.gr/images/PE_teyxh/peiraikh%20ekklhsia260.pdf. Ανακτήθηκε στις 2016-11-03.[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ «Απεβίωσε χθες ο Σκεύος Ζερβός». Ελευθερία: σελ. 12. 1966-08-14. http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin_ftr.asp?c=64&pageid=42093&id=-1&s=0&STEMTYPE=0&STEM_WORD_PHONETIC_IDS=AAiARiASNASZASKASkASaAAgARmASEASTASdASUASVASXASaAAiAAiARiASNASZASKASkASaAAgARmASEASTASdASUASVASXASaAAiAAiARiASNASZASKASkASaAAgARmASEASTASdASUASVASXASaAAiAAiARiASNASZASKASkASaAAgARmASEASTASdASUASVASXASaAAiAAiARiASNASZASKASkASaAAgARmASEASTASdASUASVASXASaAAiAAiARiASNASZASKASkASaAAgARmASEASTASdASUASVASXASaAAi&CropPDF=0. Ανακτήθηκε στις 2016-11-03.
- ↑ «Ζερβός, Σκεύος - Ψηφιοθήκη Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης». digital.lib.auth.gr. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2016.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
|