Σβεν Μαρκέλιους
| Σβεν Μαρκέλιους | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 25 Οκτωβρίου 1889[1][2][3] Maria Magdalena parish[3] |
| Θάνατος | 24 Φεβρουαρίου 1972[1][2][3] Danderyd[3] |
| Τόπος ταφής | Djursholms Begravningsplats[4] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Σουηδία[5][6] |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Σουηδικά[7] |
| Σπουδές | KTH School of Architecture |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | αρχιτέκτονας[2][3][8] πολεοδόμος σχεδιαστής[9] |
| Αξιοσημείωτο έργο | Hötorget buildings Sverigehuset[3] |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Βασιλικό Χρυσό Μετάλλιο του Βασιλικού Ινστιτούτο Βρετανών Αρχιτεκτόνων (1962) Μετάλλιο Πρίγκηπα Ευγκέν (1961) βραβείο Άμπερκρόμπι (1961) Τάγμα του Πολικού Αστέρα (1939) |
| Υπογραφή | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Σβεν Μαρκέλιους (Sven Gottfrid Markelius) (25 Οκτωβρίου 1889 -24 Φεβρουαρίου 1972), ήταν Σουηδός αρχιτέκτονας. Θεωρείται από τους σπουδαιότερους μοντερνιστές αρχιτέκτονες της Σουηδίας, καθώς και πρόδρομος του Σουηδικού φονξιοναλισμού. Ο Μαρκέλιους ασχολήθηκε επίσης τη δεκαετία του '50 και του '60 με τον πολεοδομικό σχεδιασμό.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Μαρκέλιους γεννήθηκε στη Στοκχόλμη στις 25 Οκτωβρίου του 1889, όπου και φοίτησε μεταξύ 1910 και 1920 στο Βασιλικό Ινστιτούτο Τεχνολογίας και στην Ακαδημία Καλών Τεχνών. Στη συνέχεια δούλεψε για τον Ράγκναρ Έστμπεργκ, πριν επηρεαστεί από τον Λε Κορμπυζιέ και τις νέες ιδέες του Μπάουχαους.
Το 1928 έγινε ένα από τα ιδρυτικά μέλη του CIAM (Διεθνή Συνέδρια Μοντέρνας Αρχιτεκτονικής). Το 1930 συμμετείχε στη διεθνή έκθεση της Στοκχόλμης και το 1931 έχτισε φοιτητικές εστίες για το πολυτεχνείο της Στοκχόλμης. Μαζί με τον Γκιούναρ Άσπλουντ και άλλους, ο Μαρκέλιους έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να φέρει την ιδεολογία της μοντέρνας αρχιτεκτονικής στη Σουηδία, καθώς ήταν ένας από τους συντάκτες του φονξιοναλιστικού μανιφέστου “Acceptera” (Αποδοχή), που δημοσιεύθηκε το 1931. Από 1932 έως 1934 εργάστηκε στο μέγαρο μουσικής στο Χέλσινγκμποργκ, μετά από διαγωνισμό που είχε κερδίσει.
Ο Μαρκέλιους επίσης κοινωνικοποιείται με μια ομάδα Σοσιαλδημοκρατών που μοιράστηκαν ένα ενδιαφέρον για τη νέα αρχιτεκτονική και μια νέα κοινωνική τάξη. Από αυτή τη στιγμή, ο Μαρκέλιους, μαζί με τον Άλβα Μίρνταλ, ο οποίος ήταν ηγέτης του κινήματος, υποστηρίζουν κοινόχρηστη στέγαση ως μέσο χειραφέτησης της εργαζόμενης γυναίκας. Ο Μαρκέλιους ανέπτυξε ένα ενδιαφέρον για την ιδέα της συλλογικής στέγασης πράγμα που οδήγησε το 1935 στη δημιουργία του collective house, ενός 57 μονάδων συλλογικού κτίσματος στο κέντρο της Στοκχόλμης.
Το 1939 ο Σβεν Μαρκέλιους ήταν ο αρχιτέκτονας του Σουηδικού περιπτέρου στη Διεθνή Έκθεση της Νέας Υόρκης, έργο το οποίο του προσέδωσε διεθνής αναγνώριση.
Κάποια ακόμα από τα έργα του ήταν η Villa Markelius, (1933) κατοικία του ιδίου στη Στοκχόλμη, η Villa Myrdal (1937), η εσωτερική διαμόρφωση του οικονομικού και κοινωνικού συμβουλίου των Ηνωμένων Εθνών (1952), ένα από τα πέντε γυάλινα κτήρια Hötorget στη Στοκχόλμη (1962) καθώς και ο πολεοδομικός σχεδιασμός για την Αποκατάσταση της Norrmalm στη Στοκχόλμη( 1945).
Ο Μαρκέλιους επίσης σχεδίαζε την εσωτερική διακόσμηση για τα περισσότερα από τα κτήρια του, τα έπιπλα καθώς και τα σχέδια (μοτίβα) των υφασμάτων. Αρκετά από τα γνωστά μοτίβα του, όπως "Πυθαγόρας", "Πρίσμα" (Prisma) και "ξυλεία" (Timmer) έχουν εκτεθεί διεθνώς ως αντιπροσωπευτικά του σουηδικού σχεδιασμού υφασμάτων κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '50.
Πολεοδομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Σβεν Μαρκέλιους ήταν ενεργός ως πολεοδόμος. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στο σχεδιασμό της μεταπολεμικής αστικής Στοκχόλμης, για παράδειγμα, στη δημιουργία του μοντέλου του προαστίου του Βέλινγκμπι (1950).
Από το 1944 έως το 1954 ήταν επικεφαλής της πολεοδομίας της Στοκχόλμης. Εφάρμοσε μια πολιτική κτηρίου πλήρως ενσωματωμένου με την πόλη, συμπεριλαμβανομένου του Βέλινγκμπι (από 1953) με τον κεντρικό πεζόδρομο του.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 έχει σκηνοθετήσει την ανάπτυξη και την εφαρμογή ενός γενικού σχεδίου της Στοκχόλμης, στα θεμέλια του οποίου είναι ημιαυτόνομες περιοχές που χωρίζονται από ζώνες πρασίνου. (κατασκευή των δυτικών συνοικιών του Βέλινγκμπι, 1953-66, ανακατασκευή του κέντρου της πόλης, 1953-1970).
Διακρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1949 ο Μαρκέλιους παρέλαβε το βραβείο Χάουλαντ Μεμόριαλ και το 1962 τιμήθηκε με το Χρυσό Μετάλλιο από το Βασιλικό Ινστιτούτο Βρετανών Αρχιτεκτόνων.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 2 Μαΐου 2014.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Arkitekter verksamma i Sverige. 11 Ιουλίου 2014.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 «Sven G Markelius». (Σουηδικά) Dictionary of Swedish National Biography. 9111.
- ↑ 4,0 4,1 «Sven Gottfrid Markelius». FinnGraven.se. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2017.
- ↑ artist list of the National Museum of Sweden. 12 Φεβρουαρίου 2016. kulturnav
.org /f113bf1b-8e47-4484-94b1-7799c8de296e. Ανακτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2016. - ↑ (Αγγλικά) Museum of Modern Art online collection. 7342. Ανακτήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ «Identifiants et Référentiels». (Γαλλικά) IdRef. Agence bibliographique de l'enseignement supérieur. Ανακτήθηκε στις 5 Μαρτίου 2020.
- ↑ The Fine Art Archive. cs
.isabart .org /person /139931. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2021. - ↑ 136066. Ανακτήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 2019.
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Eva Rudberg, Sven Markelius Architect, Arkitektur Förlag, Stockholm, 1989.
- Andersson-Bedoire, Swedish architecture: drawings 1640- 1970, Swedish museum of architecture, 1986
- Ray, S. Il contribute svedese all’ architettura contemporanea e ll’opera di Sven Markelius. Rome, 1969.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Sven Markelius στο Wikimedia Commons
|