Παναγιώτης Γιαννάκης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Παναγιώτης Γιαννάκης
Προσωπικά στοιχεία
Πλ. ΌνομαΠαναγιώτης Γιαννάκης
ΠροσωνύμιοΔράκος
ΕθνικότηταΕλληνική
Γέννηση1 Ιανουαρίου 1959 (1959-01-01) (65 ετών)
Νίκαια Αττικής, Ελλάδα
Ύψος1,92 μ.
Στοιχεία καριέρας
Ντραφτ1982 / Γύρος: 9 / Επιλογή: 205η από τους Μπόστον Σέλτικς
Αθλ. καριέρα1972 - 1996
ΘέσηΠόιντ γκαρντ
Καριέρα σε συλλόγους
Ως παίκτης:0
1972 - 1984 0 Ιωνικός Νίκαιας
1984 - 1993 0 Άρης Θεσσαλονίκης
1993 - 1994 0 Πανιώνιος
1994 - 1996 0 Παναθηναϊκός
Ως προπονητής:0
1997 - 1998 0 Εθνική Ελλάδας
2001 - 2002 0 Πανιώνιος
2002 - 2006 0 Μαρούσι
2004 - 2008 0 Εθνική Ελλάδος
2008 - 2010 0 Ολυμπιακός
2012 - 2013 0 Λιμόζ
2013 - 2014 0 Εθνική Κίνας
2017 - 2018 0 Άρης Θεσσαλονίκης
Εθνικές ομάδες
Ως παίκτης:0
- 1975 0 Εθνική Ελλάδας U16
1975 - 1978 0 Εθνική Ελλάδας U18
1976 - 1996 0 Εθνική Ελλάδας

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης (γεννήθηκε στη Νίκαια Αττικής, 1 Ιανουαρίου 1959) είναι Έλληνας πρώην διεθνής καλαθοσφαιριστής και νυν προπονητής. Είναι μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες που έχει αναδείξει η ελληνική καλαθοσφαίριση. Υπήρξε κορυφαίος πλέι μέικερ της εποχής του σε ευρωπαϊκό επίπεδο και μαζί με τον Νίκο Γκάλη, αποτελούν τους σπουδαιότερους Έλληνες παίκτες.[1][2] Ως αθλητής έχει κατακτήσει τίτλους και ατομικές διακρίσεις σε επίπεδο συλλόγων αλλά και εθνικών ομάδων, ενώ είναι ο μόνος στο ευρωπαϊκό μπάσκετ που έχει κατακτήσει Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και ως παίκτης και ως προπονητής.[3] Το 2021 εισήχθη στο Hall of Fame της Διεθνoύς Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης.[4][5]

Γεννημένος την πρωτοχρονιά του 1959 από φτωχή οικογένεια Μικρασιατών, έγραψε μία από τις μεγαλύτερες ιστορίες στον κόσμο του αθλητισμού στην Ελλάδα. Κατέκτησε διαδοχικά πρωταθλήματα και κύπελλα με τον Άρη Θεσσαλονίκης, έγινε πρωταθλητής Ευρώπης στην τελευταία χρονιά της καριέρας του σε συλλογικό επίπεδο με τον Παναθηναϊκό, ενώ ήταν ο αρχηγός της Εθνικής Ελλάδας που εκτοξεύτηκε στην κορυφή της Ευρώπης με την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1987 και του αργυρού μεταλλίου στην επόμενη διοργάνωση. Η καριέρα του ως προπονητή είναι ανάλογα επιτυχημένη οδηγώντας την εθνική ομάδα στην κατάκτηση ενός ακόμα ευρωπαϊκού τίτλου το 2005 και της δεύτερης θέσης ένα χρόνο αργότερα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.[6] Σκόρερ πέρα από κάθε φαντασία - μία πτυχή του που «υποχώρησε» αναγκαστικά μετά τη μεταγραφή του στον Άρη -, ήταν ταυτόχρονα και ένας από τους ελάχιστους που χαμήλωναν τα γόνατα και θυσιάζονταν στα μετόπισθεν, σε μία εποχή που η άμυνα ήταν όρος άγνωστος στην ευρεία μάζα των καλαθοσφαιριστών, που προτιμούσαν να αμύνονται με τα μάτια όταν καλούνταν να μαρκάρουν. Ηγέτης, αρχηγός, ψυχή, όλα στον ανώτατο βαθμό, ένας παίκτης που ζούσε για το άθλημα και έδινε σε κάθε αγώνα το μέγιστο των δυνάμεών του και αποτελούσε κινητή έμπνευση για τους συμπαίκτες του.[1]

Τα πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο πατέρας του, Δημήτρης Γιαννάκης, ήταν Μικρασιάτης και εργαζόταν ως ποδηλατάς.[7] Η μητέρα του, Καλλιόπη, δούλευε υφάντρια σε βιοτεχνίες της Κοκκινιάς και του Μπαρουτάδικου και ταυτόχρονα φρόντιζε να φάνε και να ντυθούν τα πέντε αγόρια της με τελευταίο τον Παναγιώτη. Στο σχολείο τού άρεσαν τα μαθηματικά και ήθελε να περάσει στο Πολυτεχνείο και να γίνει πολιτικός μηχανικός, αλλά το πεπρωμένο του διέφερε. Μέχρι τα δώδεκα χρόνια του στεκόταν αμήχανος μπροστά στην ασπρόμαυρη και την πορτοκαλί μπάλα, που ακόμα απείχε ως δέλεαρ. Η αγάπη του όμως για τα ομαδικά αθλήματα δεδομένη.[8]

Στο πρόσωπο του τότε προπονητή του Ιωνικού, Βύρωνα Κρίθαρη και πρώην μπασκετμπολίστα της ΧΑΝ Νίκαιας ο Γιαννάκης βρήκε τον προπονητή, το δάσκαλο, τον καθοδηγητή, έχοντας μπει στην ομάδα χωρίς τη συναίνεση των γονιών του. Όταν τον αντίκρισε για πρώτη φορά ο Κρίθαρης και συνειδητοποίησε περί τίνος πρόκειται, προέβλεψε ότι «κάποτε αυτός θα είναι η ιστορία του ελληνικού μπάσκετ από το άλφα έως το ταυ».[9]

Καριέρα σε συλλόγους[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

1972–1984: Ηγέτης του Ιωνικού Νικαίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρώτη ομάδα της καριέρας του Παναγιώτη Γιαννάκη υπήρξε ο Ιωνικός Νικαίας από το 1972. Σε ηλικία 13 χρονών εντάχθηκε στην πρώτη ομάδα και συμπεριλαμβανόταν στη δεκάδα του Ιωνικού για τους αγώνες του πρωταθλήματος της Β' Εθνικής. Σύμπτωση, η οποία έμελλε να αποκαλυφθεί σε όλο το μεγαλείο αργότερα: προπονητής του Ιωνικού εκείνη την εποχή ήταν ο Γιώργος Βασιλακόπουλος. Ελλείψει χρημάτων, τον πρώτο καιρό ο Γιαννάκης έπαιζε με παπούτσια που τα πήγαινε στον τσαγκάρη για να του τα μπαλώσει. Η φήμη του ξεπέρασε πολύ γρήγορα τα στενά όρια της Νίκαιας και απλώθηκε σε ολόκληρη την Αττική αυξάνοντας τους φιλάθλους της ομάδας.[9][10] Με ηγέτη τον Γιαννάκη το 1976 ο Ιωνικός Νικαίας κατέκτησε το πρωτάθλημα Ελλάδας εφήβων στη Λάρισα με αντίπαλο τον Ηρακλή.[11] Έκανε το ντεμπούτο του στο Πρωτάθλημα της Α' Εθνικής στις 30 Νοεμβρίου του 1975 και σε ηλικία 16 ετών και 10 μηνών σημείωσε 21 πόντους και οδήγησε τον Ιωνικό στη νίκη επί της ΑΕΚ με 73—64.[12] Στις 12 Σεπτεμβρίου 1976, στο Τουρνουά της ΔΕΘ, ο Γιαννάκης αγωνίστηκε για πρώτη φορά με την Εθνική ανδρών.[13] Παράλληλα με το μπάσκετ, κατάφερε να σπουδάσει στην τότε ΕΑΣΑ και να πάρει το πτυχίο του καθηγητή σωματικής αγωγής.

Με τη βοήθειά του ο Ιωνικός προβιβάστηκε στην πρώτη κατηγορία και αποτέλεσε μία αξιόλογη ομάδα καθώς τερμάτισε στην πέμπτη θέση το 1978 και την έκτη θέση το 1979 κερδίζοντας τη συμμετοχή στο Κύπελλο Κόρατς. Στον πρώτο γύρο αντιμετώπισε την ελβετική Σιόν με νίκη 113—104 στην Αθήνα με 32 πόντους του Γιαννάκη, χάνοντας την πρόκριση στην επανάληψη μετά το 95—83 των Ελβετών με τους 42 πόντους του μεγάλου ταλέντου της Νίκαιας να μην αποδεικνύονται αρκετοί.[14] Αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του ελληνικού πρωταθλήματος για την περίοδο 1979—80 με 766 πόντους και μέσο όρο 36,5 ανά αγώνα.[15][16] Η μέχρι τότε πορεία του ήταν αρκετή για να κληθεί για πρώτη φορά στη Μικτή Ευρώπης σε αγώνα με τη Μακάμπι στο Τελ Αβίβ στις 4 Σεπτεμβρίου 1980.[17] Το 1981 σε αγώνα Ιωνικού - ΑΕΚ έπαιξε 40 λεπτά με κάταγμα του σκαφοειδούς και μετά διαπιστώθηκε ότι δεν έχει πρόσθιους χιαστούς στο αριστερό του γόνατο. Όταν το έμαθε συνέχισε να αγωνίζεται για άλλα 15 χρόνια. Μάλιστα σε εκείνο τον αγώνα σκαούτερ της Βίρτους Μπολόνια ήταν στο γήπεδο για να τον παρακολουθήσει.[12][18] Ο δημοσιογράφος Βασίλης Σκουντής έμενε κοντά στο πατρικό του και του έδωσε το προσωνύμιο «δράκος» από τον τρόπο που έπαιζε κυνηγώντας όλες τις φάσεις, με τους οι συμπαίκτες του να του λένε «σταμάτα να κυνηγάς όλες τις μπάλες πάνω-κάτω» και επιθετικά αγωνιζόμενος χωρίς φόβο.[19]

Την περίοδο 1980—81 στις 24 Ιανουαρίου 1981 με αντίπαλο τον Άρη Θεσσαλονίκης σημείωσε 73 πόντους σε έναν αγώνα που έληξε με σκορ 113—114 στην παράταση (κανονική διάρκεια 101—101) υπέρ του Άρη με το Γκάλη να σημειώνει 62 πόντους. Ο Γιαννάκης μέτρησε 29 στα 40 δίποντα (72,5 %) και 15 στις 16 βολές.[11][20][21][22] Ο Γκάλης σκόραρε 37 πόντους στο πρώτο ημίχρονο, 23 στο δεύτερο και δυο στην παράταση με 23/35 σουτ, 16/18 βολές και επτά ριμπάουντ, ενώ ο Γιαννάκης αντιπαρέβαλε 35, 29 και 9 με εννέα ριμπάουντ. Το φύλο αγώνα είναι γεμάτο από ενστάσεις (δύο), τεχνικές ποινές και διάφορες παρατηρήσεις ενδεικτικά της έντασης της συνάντησης.[23] Οι αγώνες Άρη – Ιωνικού, ήταν η χαρά των φιλάθλων, με το πλούσιο θέαμα και τα μεγάλα σκορ που πρόσφεραν οι δύο κορυφαίοι παίκτες, οι οποίοι βρέθηκαν αντιμέτωποι συνολικά πέντε φορές.

• 24/1/81: Ιωνικός - Άρης 113–114 (Γιαννάκης 73, Γκάλης 62).

• 13/6/81: Άρης - Ιωνικός 116–85 (Γκάλης 51, Γιαννάκης 46)

• 23/2/83 (Λάρισα): Άρης - Ιωνικός 116–85 (Γκάλης 52, Γιαννάκης 51)

• 10/12/83: Άρης - Ιωνικός 107–72 (Γκάλης 39, Γιαννάκης 32)

• 17/3/84 (Κόρινθος): Ιωνικός - Άρης 99–112 (Γιαννάκης 34, Γκάλης 45).[24]

Το 1982 ο Γιαννάκης επιλέχθηκε στο νούμερο 205 του NBA Ντραφτ από τους Μπόστον Σέλτικς. Υπήρξε ο πρώτος Έλληνας καλαθοσφαιριστής που επιλέχθηκε από ομάδα του ΝΒΑ δίχως να έχει παράλληλα την αμερικανική υπηκοότητα, αλλά και ο πρώτος το κατάφερε έχοντας διδαχθεί το μπάσκετ στην Ελλάδα. Έκανε ικανοποιητικές εμφανίσεις στα δοκιμαστικά, επιλέχθηκε στους επτά τελικούς υποψήφιους και κόπηκε από τον Μπιλ Φιτς μία εβδομάδα πριν την έναρξη του πρωταθλήματος, θύμα μιας συνύπαρξης ατυχών συμπτώσεων: ο Ντάνι Έιντζ, ο οποίος είχε εγγυημένο συμβόλαιο από το 1980, εγκατέλειψε το μπέιζμπολ και αποφάσισε να παίξει μπάσκετ. Την επόμενη μέρα, επέστρεψε στην ενεργό δράση ο σέντερ Ντέιβ Κάουενς, ο οποίος είχε σταματήσει για ένα χρόνο να αγωνίζεται. Τότε οι Σέλτικς προχώρησαν σε μία ανταλλαγή, στέλνοντας τον Κάουενς στους Μιλγουόκι Μπακς απ' όπου πήραν έναν από τους καλύτερους αμυντικούς γκαρντ, τον Κουίν Μπάκνερ. Έτσι επέστρεψε στην Ελλάδα, αλλά οι Σέλτικς, που δεν ήθελαν να τον χάσουν, του πρότειναν να παίξει στο CBA και να παραμείνει υπό την παρακολούθησή τους, αλλά ο Γιαννάκης φοβήθηκε ότι θα χαρακτηριζόταν επαγγελματίας και δεν θα είχε δικαίωμα συμμετοχής στην Εθνική ομάδα.[9][10][25] Επιπλέον, τον Οκτώβριο του 1981 έχοντας παραμείνει στις Ηνωμένες Πολιτείες υπέστη σοβαρό τραυματισμό στο γόνατο για τον οποίο χειρουργήθηκε με αφαίρεση χιαστών συνδέσμων, κάτι που δεν έγινε ευρέως γνωστό. Επανήλθε στις προπονήσεις τον Φεβρουάριο του επόμενου έτους και πρόλαβε να αγωνιστεί στο τέλος της σεζόν βοηθώντας τον Ιωνικό που κινδύνευε με υποβιβασμό να σωθεί.[26][27][28]

1984–1987: Κυρίαρχος στην Ελλάδα με τον Άρη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το καλοκαίρι του 1984 αποκτήθηκε από τον Άρη, ο οποίος δεν είχε καταφέρει να επικυρώσει με τίτλους την ανωτερότητά του καθώς στα τέσσερα χρόνια που βρισκόταν ο Νίκος Γκάλης στη σύνθεσή του είχε κατακτήσει μόνο το πρωτάθλημα το 1983. Η συμφωνία επιβεβαιώθηκε στις 3 Αυγούστου.[29][30] Οι μεγάλες αθηναϊκές ομάδες, ΑΕΚ και Παναθηναϊκός είχαν κινηθεί έντονα να τον αποκτήσουν όταν έγινε αντιληπτό ότι ο παίκτης ήθελε να αγωνιστεί σε μεγαλύτερο σύλλογο, τελικά όμως δεν κατάφεραν να αποτρέψουν την άνοδο του Γιαννάκη στη Θεσσαλονίκη.[25][31] Το 1984 ο Άρης έχασε το πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό σε αγώνα μπαράζ και το Κύπελλο από τον συμπολίτη ΠΑΟΚ και ο προπονητής Γιάννης Ιωαννίδης ήταν αυτός που επέμενε περισσότερο από όλους στην απόκτησή του. Η συνεργασία του με το Γκάλη έκανε τον Άρη κυρίαρχη δύναμη στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ο Γιαννάκης συχνά θυσίασε το «εγώ» του για να φτιάξει μαζί με τον Γκάλη το κορυφαίο ντουέτο στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Συνεννοούνταν με κλειστά μάτια στο παρκέ - κι ας μην είχαν πάντα τις καλύτερες σχέσεις εκτός αυτού - κι ήταν το πρώτο ζευγάρι κοντών που πετύχαινε μπακ ντορ (back door) συνεργασίες, στην πλάτη της άμυνας.[32][33][34] Ο Γιαννάκης ήταν πόιντ γκαρντ, και υποτίθεται ότι ήταν ένας παίκτης που κατά κύριο λόγο βοηθούσε τους άλλους. Όμως οι μεγάλες του ικανότητες τον διατήρησαν και σε μεγάλο σκόρερ, δεδομένου ότι ο Γκάλης μπορούσε επίσης να παίξει ως πόιντ γκαρντ χωρίς προβλήματα. Δεν ήταν σπάνιες οι φορές που άλλαζαν θέσεις κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, προκαλώντας σύγχυση στον αντίπαλο. Ο Γιαννάκης ως πιο ψηλός ήταν επίσης σταθερός ριμπάουντερ.[16] Με την πρώτη χρονιά της συνύπαρξης των δύο κορυφαίων παικτών ήρθε και το πρώτο νταμπλ με τη νίκη επί του Παναθηναϊκού στον τελικό του Κυπέλλου με 86—70 με 37 πόντους του Γιαννάκη (με 8 στα 12 τρίποντα) και 33 του Γκάλη. Η επίδοση της ομάδας ήταν 25 νίκες και μία ήττα από τον Πανιώνιο στη δεύτερη παράταση με 84—82.[35][36][37]

Στις 3 Νοεμβρίου 1986 οι κιτρινόμαυροι της Θεσσαλονίκης αντιμετωπίζουν τον ΠΑΟΚ στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο (κοινή έδρα τότε των δύο ομάδων) για την 3η αγωνιστική του πρωταθλήματος και νικούν με 76—66 με 23 πόντους του Γιαννάκη και 25 του Γκάλη. Μάλιστα ο ΠΑΟΚ θα έπρεπε να περιμένει τέσσερα χρόνια για να ξανακερδίσει τον Άρη σε επίσημο αγώνα (το Νοέμβριο του 1988).[38] Ο Άρης πέτυχε επίσης ένα ακραίο ρεκόρ με αήττητη σειρά 80 αγώνων, με το Γιαννάκη να κάνει αποχή, διεκδικώντας καλύτερο συμβόλαιο και αποδοχές που να πλησιάζουν αυτές του Γκάλη.[39] Κατά την πρώτη χρονιά ο 1984—85, Άρης συμμετείχε στην τετράδα του Κυπέλλου Κόρατς σημειώνοντας την πιο επιτυχημένη χρονιά της έως τότε ιστορίας του. Στον ημιτελικό νίκησε στον πρώτο αγώνα τη Παλακανέστρο Βαρέζε με 80—77 με τρίποντο του Γιαννάκη στην εκπνοή αλλά στην επανάληψη έχασε 95—71.[40][41][42]

Ακολούθησε ένα ακόμη πρωτάθλημα το 1986 με την ομάδα να μένει αήττητη σε 26 αγώνες, ενώ στο Κύπελλο ο Άρης γνώρισε ήττα στον ημιτελικό από τον μετέπειτα τροπαιούχο Παναθηναϊκό με 87–84 στην Αθήνα. Τον Αύγουστο κατέκτησε και το μοναδικό Σούπερ Κύπελλο στην ιστορία του με νίκες επί του κυπελλούχου της χρονιάς Παναθηναϊκού με 117–85 στη Θεσσαλονίκη και 88–104 στην Αθήνα.[43][44] Τη σεζόν 1986—87 ο σύλλογος της Θεσσαλονίκης συμμετείχε με αξιώσεις στο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης έχοντας πλέον ισχυρή ομάδα που οι δυνατότητες διεθνούς διάκρισης να είναι αντικειμενικά υπαρκτές. Στον πρώτο γύρο αντιμετώπισε τη βελγική Σουνέρ και την απέκλεισε με συνοπτικές διαδικασίες και δύο πολύ εντυπωσιακές εμφανίσεις: στις 2 Οκτωβρίου του 1986, χοροστατούντος του Γκάλη που πέτυχε 52 πόντους, συνέτριψε τους Βέλγους με 115—77 στη Θεσσαλονίκη, ενώ μία εβδομάδα αργότερα πέρασε και από την Οστάνδη με το εντυπωσιακό 125—77.[45] Στις 30 Οκτωβρίου 1986 το Παλέ ντε Σπορ της Θεσσαλονίκης έζησε στιγμές δόξας καθώς ο Άρης ταπείνωσε την αποκαλούμενη τότε «24η ομάδα του NBA» Τρέισερ Μιλάνο του Μπομπ Μάκαντου και του Ντίνο Μενεγκίν υποχρεώνοντας την σε ήττα με 31 πόντους. Το ημίχρονο έληξε με το σκορ στο 60—34 υπέρ του Άρη με το εξωπραγματικό ποσοστό ευστοχίας 19 στις 23 προσπάθειες δύο πόντων. Η ιταλική ομάδα είχε προϋπολογισμό πολλαπλάσιο από αυτό των «κίτρινων», συνετρίβη στο φλεγόμενο Αλεξάνδρειο με 98—67 από έναν Άρη που έκανε μία από τις καλύτερες εμφανίσεις στην ιστορία του μπροστά σε τουλάχιστον 5.000 οπαδούς του, ενώ ο Γκάλης φόρτωσε το καλάθι των Ιταλών με 42 πόντους. Το αποτέλεσμα προκαλεί αίσθηση στην Ευρώπη και οι ειδικοί του αθλήματος το θεωρούν μη αναστρέψιμο. [46][47][48] Πέντε μέρες νωρίτερα η άνετη επικράτηση επί της ΑΕΚ με 128—84 με 43 πόντους του Γκάλη και 23 του Γιαννάκη ήταν αρκετή ως ενδεικτική της κατάστασης της ομάδας.[49] Η ρεβάνς για την ιταλική ομάδα είχε μεγάλη σημασία καθώς είχαν επενδύσει πολλά για να κατακτήσουν την κορυφή της γηραιάς ηπείρου και το βράδυ της 6ης Νοεμβρίου το Pala Trussardi γέμισε από κόσμο πολλή ώρα πριν από την έναρξη: 9.000 φίλαθλοι ζούσαν για ένα παιχνίδι, που θεωρητικά ήταν χαμένο στο τελικό συνδυαστικό αποτέλεσμα. Η Τρέισερ επικράτησε με 83—49, σε μία αναμέτρηση επανάληψη του πρώτου αγώνα με αντίστροφο κυρίαρχο. Η ομάδα του Μιλάνου προχώρησε και τελικά κατέκτησε το τρόπαιο εκείνη τη χρονιά. Ένα χρόνο μετά στη Θεσσαλονίκη, ο Άρης θριάμβευε επί της Τρέισερ με 120—95.[50][51][52] Την περίοδο 1986—87 ο Γιαννάκης αναδείχθηκε πρωταθλητής και κυπελλούχος Ελλάδας. Η επιθετική επίδοση της ομάδας στο πρωτάθλημα εκείνη τη χρονιά (102,2 πόντοι ανά αγώνα) παραμένει ακατάρριπτο ρεκόρ.[53][54]

1987–1993: Η ευρωπαϊκή καταξίωση με τον Άρη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι επόμενες τρεις σεζόν αποτέλεσαν μία περίοδο που ο Άρης ήταν κυρίαρχος του αθλήματος στην Ελλάδα αλλά και μία από τις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης. Το 1988, 1989 και 1990 ο Άρης κατέκτησε το νταμπλ στην Ελλάδα. Το 1988 έφτασε αήττητος στον τελικό του πρωταθλήματος αντιμετωπίζοντας τον ΠΑΟΚ τον οποίο νίκησε σε δύο αγώνες κατακτώντας το τρίτο συνεχόμενο αήττητο πρωτάθλημα. Στο Κύπελλο απέκλεισε στον προημιτελικό τον μεγάλο αντίπαλο και συμπολίτη με 102–93 (με 36 πόντους του Γκάλη και 27 του Γιαννάκη) και στον τελικό της Αθήνας νίκησε την ΑΕΚ με 84–71, σε μία συνάντηση εκτεταμένων εξωαγωνιστικών επεισοδίων και με πρωταγωνιστή το Γιαννάκη που πέτυχε 35 πόντους.[55][56][57] Το 1989 ο Άρης είχε και πάλι την καλύτερη επίδοση στο πρωτάθλημα με 17 νίκες - 1 ήττα, με την καινοτομία της συμμετοχής για πρώτη φορά ξένων παικτών. Ο «Δικέφαλος» της Βόρειας Ελλάδας σταμάτησε το αήττητο σερί νικώντας με σκορ 81–78 στον αγώνα του πρώτου γύρου. Η τελευταία φορά που είχε χάσει ο Αρης πριν από αυτό το παιχνίδι, ήταν στις 2 Μαρτίου του 1985 όταν ηττήθηκε από τον Πανιώνιο. Με δύο νίκες στους τελικούς επί του ΠΑΟΚ πήρε ένα ακόμα τίτλο. Στον τελικό του Κυπέλλου επικράτησε του συμπολίτη με 91–86.[58][59] Το 1990 ο Άρης επικράτησε του ομίλου των πλέι οφ του πρωταθλήματος στην τότε διοργάνωση, ενώ στον τελικό του Κυπέλλου νίκησε για μία ακόμη φορά τον ΠΑΟΚ στο ΣΕΦ με 75–62 με 35 πόντους του Γκάλη.[60][61]

Ο Άρης συμμετείχε σε τρία διαδοχικά φάιναλ φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης με το Γιαννάκη και το Γκάλη να ηγούνται της ομάδας, χωρίς όμως να καταφέρει να φτάσει σε κανένα τελικό. Το 1988 στον ημιτελικό της 5ης Απριλίου ο Άρης αντιμετώπισε την πρωταθλήτρια Ευρώπης Ολίμπια Μιλάνο, όπου οι 39 πόντοι του ασταμάτητου Μπομπ Μάκαντου οδήγησαν στο τελικό 87—82.[62][63][64] Το 1989 στο φάιναλ φορ του Μονάχου ο σύλλογος της Θεσσαλονίκης κατέκτησε την τρίτη θέση χάνοντας στον ημιτελικό από τη Μακάμπι Τελ Αβίβ με 99—86 έχοντας ως πρώτο σκόρερ το Γιαννάκη με 25 πόντους.[65] Ήταν ίσως η πιο μεγάλη ευκαιρία για την κατάκτηση του τροπαίου, μιας και στον ημιτελικό ο Άρης προηγούνταν μέχρι το 30ό λεπτό, αλλά ο Παναγιώτης Γιαννάκης παρασύρθηκε από το παροιμιώδες πάθος του κι έπεσε στην παγίδα του Κέβιν Μαγκί λόγω του καβγά του Αμερικανού με τον Νίκο Φιλίππου, στον οποίο ο «δράκος» μπήκε στη μέση για να ζητήσει το λόγο και ο Άρης έχασε το ρυθμό του με τη Μακάμπι να ανακάμπτει και να επικρατεί.[62][66][67] Η νίκη στο μικρό τελικό επί της Μπαρτσελόνα με 88—71 έδωσε στον Άρη την τρίτη θέση, η καλύτερη επίδοση στην ιστορία του συλλόγου στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση.[68]

Το 1990 μετά από το τρίτο του φάιναλ φορ με τον Άρη στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, αναδείχθηκε νταμπλούχος Ελλάδας. Το τρίτο φάιναλ φορ της ιστορίας του συλλόγου (η πρώτη ομάδα που κατάφερε κάτι τέτοιο) ήταν αυτό με τις λιγότερες προσδοκίες καθώς στη διοργάνωση της Σαραγόσα της Ισπανίας αντιμέτωπισε το φαβορί της διοργάνωσης Μπαρτσελόνα και έχασε με 104–83 με 26 πόντους του Γκάλη. Στο μικρό τελικό απόντος του Γιαννάκη έχασε φυσιολογικά από τη γαλλική Λιμόζ με 103—91 με 43 πόντους του Γκάλη.[62][69][70] Το 1991 ο Άρης αποκλείστηκε προς μεγάλη έκπληξη από το Κύπελλο Ελλάδας, με τον Πανιώνιο να υποτάσσει τον ΠΑΟΚ με 73–70 στον τελικό στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.[71] Το πρωτάθλημα όμως έμεινε στα χέρια και και ήταν το τελευταίο με την ομάδα της Βόρειας Ελλάδας. Μετά από αήττητη πορεία στην κανονική περίοδο στον τελικό των πλέι οφ αντιμετώπισε για τέταρτη συνεχή χρονιά τον ΠΑΟΚ που κέρδισε τους δύο πρώτους αγώνες με 74–65 και 84–79 και φαίνεται ικανός για τον τίτλο. Οι εμφανίσεις του Γιαννάκη σε αυτούς τους αγώνες δεν ήταν καλές.[72] Η συνέχεια ανήκε στον Άρη με τρεις συνεχόμενες νίκες (η τελευταία με πέντε πόντους του Γιαννάκη στα τελευταία εννέα δευτερόλεπτα - ένα τρίποντο στην εκπνοή με σκορ 86–85). Στις 8 Μαΐου 1991 διεξήχθη ο επόμενος αγώνας με το Γιαννάκη μεταμορφωμένο και σε επιθετικό οίστρο με 32 πόντους να κάνει ένα από τα μεγαλύτερα παιχνίδια της ζωής του. Με δύο λεπτά και 14 δευτερόλεπτα για το τέλος, ο ΠΑΟΚ προηγείται με 78–71. Στο ένα λεπτό και 41 δευτερόλεπτα ο Πιτ Παπαχρόνης χάνει τη βολή μία από τις δύο βολές που είχε κερδίσει και ο «δράκος» απαντά με τρίποντο. Μία ασίστ του στο 80–78 υπέρ του ΠΑΟΚ στον Μπραντ Σέλερς, ήταν αρκετή για το τελικό 81–80 και την κατάκτηση του τελευταίου πρωταθλήματος της εποχής στη μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία του θεσμού.[73][74][75]

Το 1992 ο Γιαννάκης αναδείχθηκε Κυπελλούχος Ελλάδας. Κατά τη διάρκεια της χρονιάς τα οικονομικά προβλήματα είχαν αρχίσει να παρουσιάζονται στο σύλλογο με τον αρχηγό της εθνικής ομάδας (και όχι μόνο αυτόν) να απέχει σε μερικούς αγώνες. Στον τελικό της 13ης Μαρτίου υπό αντίξοες συνθήκες και προβλήματα που υπήρχαν και στις δύο ομάδες, Άρης και ΑΕΚ μπόρεσαν να διασταυρώσουν τα ξίφη τους στον μεγάλο τελικό του κυπέλλου, αν και η αθηναϊκή ομάδα είχε φροντίσει να χαλάσει την ανυπομονησία των φίλων του αθλήματος, αφού στον ημιτελικό της 9ης Μαΐου είχε επικρατήσει απρόσμενα του ΠΑΟΚ (77—74). Με 14 πόντους του Γιαννάκη ο Άρης ήταν ο μεγάλος νικητής με 74—62 κατακτώντας τότε το έκτο κύπελλο της ιστορίας του, ενώ ακολούθησαν άλλα δύο, το 1998 και το 2004.[42][76][77] Η περίοδος 1992—93 υπήρξε η τελευταία του με τον Άρη, ενώ ήδη είχε αποχωρήσει από το σύλλογο ο Νίκος Γκάλης. Αρχηγός πλέον και του Άρη ο Παναγιώτης Γιαννάκης, οδήγησε την ομάδα στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων το οποίο ήταν και το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο στην ιστορία του Άρη. Ήταν η πέμπτη φορά που με τον Άρη βρέθηκε στα ημιτελικά ευρωπαϊκής διοργάνωσης όμως εκείνη τη χρονιά ο Γιαννάκης ευτύχησε να φτάσει στον τελικό με τη νίκη επί της Εφές Πίλσεν να κατακτήσει τον πρώτο του ευρωπαϊκό συλλογικό τίτλο. Ο Άρης ήταν εντυπωσιακός στη πορεία του και έφτασε αέρας στον τελικό - με 15 νίκες και μόλις μία ανώδυνη ήττα στο Ισραήλ. Ο σπουδαίος Αμερικανός Ρόι Τάρπλεϊ ήταν πρωταγωνιστής στη θέση του Γκάλη και σημείωσε 19 πόντους και μάζεψε 18 ριμπάουντ στον τελικό της 16ης Μαρτίου στο Τορίνο, μπροστά σε 7.000 θεατές, κατά το πλείστον Έλληνες και Τούρκους οπαδούς. Το τελικό 50—48 (το χαμηλότερο σύνολο στην ιστορία των τελικών των ευρωπαϊκών Κυπέλλων[42]) αντικατοπτρίζει όχι μόνο την ποιότητα της συνάντησης αλλά και την αρνητική συμβολή του τελικού, με τα επεισόδια εντός αγωνιστικού χώρου, ως βήματος προς τη προώθηση του αθλήματος στην Ευρώπη με παίκτες στο νοσοκομείο καθώς και ένα διοικητικό στέλεχος της FIBA.[78][79][80]

1993–1994: Ηγέτης του Πανιωνίου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1993 μεταγράφηκε στον Πανιώνιο, ακολουθώντας το παράδειγμα του Γκάλη που είχε πάει σε αθηναϊκό σύλλογο και μαζί με τη μετακίνηση του Φασούλα την ίδια χρονιά μετέφεραν την μπασκετική πρωτεύουσα στην αθηναϊκή μεγαλούπολη.[81] Εκεί έχοντας ως συμπαίκτες το Φάνη Χριστοδούλου και τον Χένρι Τέρνερ δημιούργησαν μια αξιόλογη ομάδα που έφτασε έως τα ημιτελικά του Κυπέλλου Κόρατς όπου αποκλείστηκε από τον ΠΑΟΚ, ο οποίος στη συνέχεια κατέκτησε και το τρόπαιο.[10][82][83]

1994–1996: Στην κορυφή της Ευρώπης με τον Παναθηναϊκό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 15 Ιουνίου του 1994 ο Γιαννάκης, σε ηλικία 35 ετών, αφήνει στην άκρη τα κυανέρυθρα του Πανιώνιου για τα πράσινα του Παναθηναϊκού. Βρήκε ξανά ως συμπαίκτη το Νίκο Γκάλη και πρόλαβαν να αγωνιστούν μαζί έως την αποχώρηση του Γκάλη λίγο μετά το ξεκίνημα της περιόδου, ενώ στη συνέχεια ανέλαβε το ρόλο του αρχηγού της ομάδας.[84][85] Το 1995 αγωνίστηκε με τον Παναθηναϊκό για 7η φορά στην καριέρα του σε ημιτελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης με αντίπαλο τον Ολυμπιακό στο φάιναλ φορ του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στη Σαραγόσα. Ο τραυματισμός του λίγο πριν το ημίχρονο αποδείχθηκε καθοριστικός για την εξέλιξη του αγώνα καθώς ο Παναθηναϊκός που προηγούνταν σε όλη τη διάρκεια που ο Γιαννάκης αγωνιζόταν δεν κατάφερε να αναδειχθεί νικητής (νίκη του Ολυμπιακού με 58–52). Κατέκτησε ωστόσο την τρίτη θέση, διάκριση που σημείωσε ο Γιαννάκης για δεύτερη φορά στην καριέρα του στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση.[86][87][88]

Την επόμενη σεζόν ο Γιαννάκης έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο την αθλητική του καριέρα. Αρχικά κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας με τον Παναθηναϊκό με συμπαίκτη το Ντομινίκ Ουΐλκινς. Στον τελικό που έγινε στην Πάτρα στις 24 Μαρτίου νίκησε τον Ηρακλή με 85–67.[59] Ο Γιαννάκης συμπλήρωσε 155 πόντους σε τελικούς κατατασσόμενος δεύτερος όλων των εποχών, θέση που εξακολουθεί να κατέχει.[89][90] Στη συνέχεια ως αρχηγός του Παναθηναϊκού κατέκτησε και σήκωσε το τρόπαιο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Συλλόγων και πλέον εκτός από πρωταθλητής Ευρώπης σε εθνικό επίπεδο, αναδείχθηκε πρωταθλητής και σε συλλογικό,[91] μετά από πέντε φάιναλ φορ στο θεσμό και πολύ μεγάλη προσπάθεια και επιμονή από τον ίδιο. Η πρώτη κατάκτηση της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης από ελληνικό σύλλογο ξεκίνησε στη Λιθουανία. Απέναντι στη Ζαλγκίρις Κάουνας, ο Παναθηναϊκός πήρε τη νίκη (56–59) και κατέγραψε θετικό αποτέλεσμα και στην Αθήνα στο δεύτερο παιχνίδι (86–66). Στο δεύτερο όμιλο αντιμετώπισαν την Μπαρτσελόνα (57–63, 74–95), τη Ρεάλ Μαδρίτης (54–52, 73–80), τη Μπενφίκα (67–51, 87–96), τη Βίρτους Μπολόνια (72–69, 72–69), την Τσιμπόνα Ζάγκρεμπ (79–61, 83–82), τη Μακάμπι Τελ Αβίβ (67–62, 86–79) και την Πο Ορτέζ (87–79, 67–69). Ο Παναθηναϊκός βρέθηκε τρίτος στη βαθμολογία του ομίλου, κάτι που τον οδήγησε στην Ιταλία, απέναντι στην Παλλακανέστρο Τρεβίζο, όπου με 2–1 νίκες πήρε την πρόκριση σε ένα ακόμα φάιναλ φορ στο Παρίσι. Οι «πράσινοι» δεν είχαν πρόβλημα στον ημιτελικό απέναντι στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, έχοντας και τη συμπαράσταση της εξέδρας. Ο αθηναϊκός σύλλογος πήρε τη νίκη με 81–71 και έφτασε στον τελικό που θα αντιμετώπιζε τη Μπαρτσελόνα, η οποία είχε αποκλείσει στον ημιτελικό τη Ρεάλ Μαδρίτης. Σχεδόν 10.000 φίλαθλοι του «τριφυλλιού» βρίσκονταν στις 11 Απριλίου 1996 (ημέρα Μεγάλη Πέμπτη) στο «Παλέ ντε Μπερσί», βλέποντας τον Παναθηναϊκό να διατηρεί τον έλεγχο του αγώνα. Στα τελευταία λεπτά οι Καταλανοί πίεσαν, μείωσαν τη διαφορά με εύστοχα μακρινά σουτ και έφτασαν σε απόσταση μισού καλαθιού. Ένα κλέψιμο στο κέντρο του γηπέδου βοήθησε τον Μοντέρο να φύγει στον αιφνιδιασμό και το τρέξιμο του Στόγιαν Βράνκοβιτς, να περνά πάνω από τον πεσμένο Γιαννάκη και να κόβει τον Ισπανό στην τελική του προσπάθεια ήταν αυτό που έδωσε τον πρώτο τίτλο σε ελληνική ομάδα στη διοργάνωση. Ο Κροάτης έπεσε στο παρκέ, βλέποντας όλους να πανηγυρίζουν το τελικό 67–66. Ο Γιαννάκης σημείωσε 9 πόντους στον τελικό και ο προπονητής Μπόζινταρ Μάλκοβιτς συνόψισε τη συνεισφορά του: «Ήταν ακόμη παίκτης, αλλά μέσα στο παρκέ ήταν ο προπονητής».[92][93][94][95] Μία διαδρομή 21 χρόνων στην Α' Εθνική, στην Α1 και στην Basket League μέσα από την οποία σημείωσε 9.291 πόντους, αριθμός που τον έχει τοποθετήσει στην 3η θέση των σκόρερ όλων των εποχών, πίσω από το Γκάλη (12.864 πόντοι) και το Βασίλη Γκούμα (11.030 πόντοι), θέση την οποία εξακολουθεί να κατέχει.[15][41][96]

Εθνική Ελλάδας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα πρώτα χρόνια: 1975—1985[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1975 με την Εθνική ομάδα καλαθοσφαίρισης Παίδων Ελλάδας κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Αθήνας (το πρώτο στην ιστορία της διοργάνωσης) με τον ίδιο να σημειώνει 80 πόντους και να είναι από τους κορυφαίους της ομάδας. Τον Αύγουστο του 1976 συμμετείχε με την Εθνική Εφήβων στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που διεξήχθη στην Ισπανία. Ήταν πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με 153 πόντους, ενώ έπαιξε για 312 από τα 320 λεπτά των αγώνων, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο δείχνοντας την ανθεκτικότητά του από την αρχή της καριέρας του.[6]

Στις 12 Σεπτεμβρίου 1976, στο Τουρνουά της ΔΕΘ στη Θεσσαλονίκη, και με αντίπαλο την Τσεχοσλοβακία, ο Παναγιώτης Γιαννάκης σε ηλικία μόλις 17 ετών και 8 μηνών, φόρεσε για πρώτη φορά τη φανέλα της Εθνικής Ομάδας των ανδρών. Η Ελλάδα νίκησε με 82—71 χωρίς ο Γιαννάκης να σκοράρει στην ολιγόλεπτη συμμετοχή του.[97][98][99] Στις 2 Αυγούστου 1996, έπαιξε για τελευταία φορά με τη γαλανόλευκη φανέλα.[100]

Το 1979 με την Εθνική Ελλάδας ο Γιαννάκης συμμετείχε στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στους Μεσογειακούς Αγώνες από την εθνική Ελλάδας που είναι και το μοναδικό έως σήμερα νικώντας στον τελικό τη Γιουγκοσλαβία με 85—74 με 34 πόντους από το Γιαννάκη. Αν και οι Γιουγκοσλάβοι δεν ήταν πλήρεις με τα μεγαλύτερα αστέρια τους (Τσόσιτς, Νταλιπάγκιτς και Κιτσάνοβιτς να απουσιάζουν) θεωρήθηκε μεγάλη επιτυχία για την ελληνική καλαθοσφαίριση λαμβάνοντας υπόψη ότι οι αγώνες διοργανώθηκαν στο Σπλιτ της Γιουγκοσλαβίας.[16][101][102] Ήταν η δεύτερη συνεχόμενη νίκη της Ελλάδας επί της Γιουγκοσλαβίας, με την προηγούμενη στους Βαλκανικούς Αγώνες, η οποία συνοδεύτηκε επίσης με την κατάκτηση του τίτλου. Στον τότε τελικό (18 Σεπτεμβρίου 1979) η Ελλάδα υπέταξε τη Γιουγκοσλαβία με 66–62 με 11 πόντους του Γιαννάκη. [103][104] Την ίδια χρονιά συμμετείχε στην πρώτη μεγάλη διεθνή διοργάνωση, το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Ιταλίας, όπου η πορεία της εθνικής δεν ήταν ανάλογη των προσδοκιών καταλαμβάνοντας την 9η θέση, με το Γιαννάκη να έχει στη διοργάνωση μέσο όρο 7,4 πόντους.[105][106] Ανάλογη ήταν και η πορεία στην Ευρώπη το 1981 (10,6 πόντοι μέσο όρο),[107] [108] ενώ παρά και την αποτυχημένη παρουσία του Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1983 με την 11η θέση της Ελλάδας, ο Γιαννάκης ήταν ο δεύτερος σκόρερ της με μέσο όρο 15,9 πόντων.[109][110] Στο Προολυμπιακά τουρνουά του 1984 (το δεύτερο της καριέρας του) η Ελλάδα έχασε μεγάλη ευκαιρία πρόκρισης καταττασομενη πέμπτη με τέσσερις να προκρίνονται.[111][112] Η απρόσμενη ήττα από τη Μεγάλη Βρετανία με 106–104 στις 20 Μαΐου στο Λονδίνο έπαιξε καθοριστικό ρόλο.[113] Ο Γιαννάκης έκλεισε τη διοργάνωση με μέσο όρο 13,3 πόντους.[114]

1986—1990[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η περίοδος των επιτυχιών ξεκίνησε το 1986, όπου ως αρχηγός της Εθνικής Ελλάδας συμμετείχε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ισπανίας (το πρώτο στην ιστορία ελληνικής καλαθοσφαίρισης) είχε σημαντική συμβολή στην κατάκτηση της 10ης θέσης με μέσο όρο 17,3 πόντων.[115][116][117] Στην προκριματική φάση έχει μείνει στην ιστορία το παιχνίδι με αντίπαλο τη Γαλλία στις 21 Νοεμβρίου του 1985 στο Εκεντρεβίλ-Ενεβίλ, ένα χωριό της Νορμανδίας, στις όχθες της Μάγχης: η Εθνική προερχόμενη από το ταξίδι προετοιμασίας στις ΗΠΑ πέτυχε μία αξέχαστη (από όσους την είδαν) νίκη, καταβάλλοντας τη γηπεδούχο με 130–126 ύστερα από τρεις παρατάσεις υπό το βλέμμα 3.500 Γάλλων. Ο Γιαννάκης ισοφαρίζει με τρίποντο στη λήξη της κανονικής διάρκειας (92–92), ο Λιβέρης Ανδρίτσος τον μιμείται στην πρώτη παράταση (104–104), ο Ερβέ Ντιμπουϊσόν φέρνει τον αγώνα στα ίσια στη δεύτερη παράταση (117–117), ενώ στην τελευταία πράξη ο Γκάλης και ο Χριστοδούλου αποτελειώνουν τους Γάλλους. Η συνάντηση συν τοις άλλοις εξελίχθηκε και σε διαγωνισμό σκοραρίσματος ανάμεσα στον Γκάλη (43 πόντοι) και στον Ντιμπουϊσόν (51 πόντοι). Ο αρχηγός σημείωσε 21 πόντους.[118][119][120]

Η συνέχεια την επόμενη χρονιά ήταν εντυπωσιακή με την κατάκτηση το χρυσού μεταλλίου στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Αθήνας το 1987, με το Γιαννάκη να αποτελεί έναν από τους κορυφαίους αθλητές της διοργάνωσης.[121] Η Εθνική (όπως και ο Άρης), διέθεταν ταυτόχρονα στην περιφερειακή τους γραμμή δύο από τους κορυφαίους σκόρερς και δύο από τους ικανότερους δημιουργούς που γέννησε ποτέ το πέραν του ΝΒΑ μπάσκετ. Η διεθνής καταξίωση ήταν πια θέμα χρόνου, χημείας, πίστης, αυτοπεποίθησης και συγκυρίας. «Μέχρι τότε, θεωρούσαμε τα δύσκολα ματς χαμένα από χέρι και παίζαμε ο καθένας για την πάρτη του» εξομολογήθηκε κάποια στιγμή ο Παναγιώτης Φασούλας. Ο Νικαιώτης παίκτης έπαιξε το σημαντικότερο ρόλο καθώς παρουσίασε την αξία της κυκλοφορίας της μπάλας και την υποταγή του εαυτού στην υπηρεσία του συνόλου. Στην παγκόσμια διοργάνωση του 1986 οι Γκάλης, Γιαννάκης βρήκαν στο Φάνη Χριστοδούλου τον τρίτο μεγάλο καλαθοσφαιριστή που θα μπορούσε να συνδράμει στην ανάδειξη της ομάδας, ενώ στο τιμόνι της παρέμενε ο Κώστας Πολίτης από το 1982. Το 1987 η επιστροφή του Φασούλα δημιούργησε το κουαρτέτο της μεγάλης επιτυχίας.[122][123][124]

Η Ελλάδα βρέθηκε σε δύσκολο όμιλο στη διοργάνωση της Αθήνας με αντιπάλους στη φάση των ομίλων την πρωταθλήτρια Ευρώπης Σοβιετική Ένωση (από την οποία έχασε με 69—66 με 9 πόντους του Γιαννάκη), τη Γιουγκοσλαβία (νίκη με 84—78 με 11 πόντους), την Ισπανία (από την οποία έχασε σχετικά εύκολα με 106—89 με 17 πόντους), τη Γαλλία (νίκη με 82—69 με 10 πόντους) και τη Ρουμανία (νίκη με 109—77 με 8 πόντους), με τις δύο ήττες να την οδηγούν στην τέταρτη θέση του ομίλου με πρώτη τη σοβιετική ομάδα. Ο πρώτος αγώνας στις 3 Ιουνίου ήταν με τη Ρουμανία που η επικράτηση θεωρούταν αναμενόμενη, ο δεύτερος όμως απέναντι στη Γιουγκοσλαβία θεωρήθηκε μεγάλη έκπληξη και ήταν το προοίμιο της συνέχειας.[125][126][127][128] Το μεγάλο άλμα της ομάδας έγινε στον προημιτελικό με την Ιταλία στις 10 Ιουνίου με το Γιαννάκη να έχει αμυντικό στόχο τον περιορισμό του μεγάλου σκόρερ των αντιπάλων Αντονέλο Ρίβα, γεγονός που έστειλε τη φανέλα ομάδα στην τετράδα με τη νίκη με 90—78. Παράλληλα σημείωσε και 22 πόντους.[129][130][131] Ανάλογα αμυντικά καθήκοντα είχε και στον ημιτελικό της 12ης Ιουνίου με αντίπαλο τη Γιουγκοσλαβία και τον Ντράζεν Πέτροβιτς (σε εναλλαγή με το Φάνη Χριστοδούλου). Παρά την αισιοδοξία, η δεύτερη νίκη επί των γειτόνων θεωρούταν μικρής πιθανότητας με την είσοδο στην τετράδα να αφήνει αίσθηση επιτυχίας και ικανοποίησης από την πορεία στη διοργάνωση. Η Ελλάδα έχανε στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα (ημίχρονο 35–45), όμως η άμυνα στο δεύτερο ημίχρονο έδωσε τη νίκη. [132][133][134] Στο μεγάλο τελικό της 14ης Ιουνίου (παρουσία της πολιτειακής και πολιτικής εξουσίας της χώρας[135]) με την Εθνική Σοβιετικής Ένωσης σημείωσε 10 πόντους με δύο τρίποντα. Ο ιστορικός τελικός έγινε μπροστά σε 16.000 φιλάθλους που ήταν θορυβώδεις και πέρασαν το παιχνίδι όρθιοι τραγουδώντας, φωνάζοντας με πάθος «Ελλάς! Ελλάς!» και χειρονομώντας σαν τρελοί. Ο ελληνικός πάγκος ήταν το ίδιο εκδηλωτικός, όσο και μέρος του κόσμου. Ο Γιαννάκης ήταν σχεδόν τρελαμένος, όταν αποβλήθηκε με πέντε φάουλ (όπως και ο Παναγιώτης Φασούλας δυόμισι λεπτά πριν το τέλος της κανονικής διάρκειας[135]) και πέρασε τα τελευταία λεπτά όρθιος κυριολεκτικά και τυλιγμένος σε μια πετσέτα που μερικές φορές χρησιμοποιούσε για να καλύψει τα μάτια του. Ο αγώνας κύλησε χωρίς κάποια από τις δύο ομάδες να καταφέρνει να ξεφύγει και με τους Σοβιετικούς να προηγούνται με 89–87 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη, ο Λιβέρης Ανδρίτσος θα κερδίσει το φάουλ και θα ισοφαρίσει σε 89–89, στέλνοντάς το στην παράταση. Ο Γκάλης δικαίωσε τις προσδοκίες και σημείωσε 40 πόντους, αλλά η ιστορία ήθελε τις καθοριστικές δύο ελεύθερες βολές να γίνονται από τον Αργύρη Καμπούρη στο ισόπαλο 101–101 της παράτασης, τέσσερα δευτερόλεπτα πριν τη λήξη και με την τελευταία προσπάθεια απελπισίας των αντιπάλων άστοχη.[122][136][137] Έκλεισε τη διοργάνωση με συγκομιδή 101 πόντων (μέσος όρος 12,6 ανά αγώνα, δεύτερος καλύτερος σκόρερ της Ελλάδας, ενώ είχε ακόμα 6,5 ριμπάουντ, 2,1 ασίστ, 2,7 κλεψίματα, 3,5 λάθη μέσο όρο[138]),[139][140] ενώ ήταν πρώτος στις ασίστ στη διοργάνωση με 17.[141][142] Το αποτέλεσμα θεωρήθηκε ως μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην παγκόσμια αθλητική ιστορία καθώς η Ελλάδα δεν είχε καν προκριθεί στην προηγούμενη διοργάνωση του 1985, ενώ η τελευταία διάκριση στη διοργάνωση βρισκόταν στο μακρινό 1949.[128][127] [143] Το τέλος της συνάντησης με το πρωτοφανές αποτέλεσμα οδήγησε τους Έλληνες φιλάθλους στους δρόμους σε όλες τις πόλεις.[144][145][146] Δεν θα ήταν υπερβολή να πει κάποιος πως η μεγάλη επιτυχία έθεσε τις βάσεις για την ανάπτυξη, την εξέλιξη και τη γιγάντωση του αθλήματος στη χώρα.[147][148][149] Πέντε μέρες μετά τον θρίαμβο, η Εθνική Ελλάδας έδωσε αγώνα προς τιμή του Βασίλη Γκούμα με αντίπαλο τη Μικτή Ευρώπης στη Θεσσαλονίκη με το Αλεξάνδρειο ασφυκτικά γεμάτο και σε πανηγυρική ατμόσφαιρα. Ακολούθησε η συμμετοχή του Γιαννάκη με τη Μικτή Ευρώπης σε δύο ακόμα παιχνίδια στο Τελ Αβίβ και τη Σόφια τις δύο επόμενες ημέρες.[17][150]

Στο Προολυμπιακό τουρνούα του 1988 στην Ολλανδία η Ελλάδα έχασε μία ακόμα καλή ευκαιρία για πρόκριση στην κορυφαία αθλητική διοργάνωση. Κατετάγη πέμπτη με τρεις ομάδες να προκρίνονται. Οι νίκες του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος επί των Σοβιετικών και των Γιουγκοσλάβων δεν επαναλήφθηκαν, με την ήττα από την Ισπανία να δίνει την πρόκριση στις τρεις αυτές ομάδες.[111][112] Ο Γιαννάκης έκλεισε τη διοργάνωση με μέσο όρο 18,7 πόντους.[103]

Το καλοκαίρι του 1989 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1989 ο Γιαννάκης κατέκτησε με την εθνική Ελλάδας το ασημένιο μετάλλιο.[151] Η διάκριση θεωρήθηκε ανάλογης αξίας με την κατάκτηση της πρώτης θέση του 1987 καθώς οι αντίπαλοι υπήρξαν ακόμα πιο ισχυροί και το επίπεδο πιο υψηλό. Η ελληνική ομάδα διέθετε αξιοσημείωτη αυτοπεποίθηση και η σύνθεσή της διέφερε ελάχιστα από αυτή της προηγούμενης διοργάνωσης. Η Ελλάδα έχασε χωρίς ουσιαστική αντίσταση στους γηπεδούχους αλλά κέρδισε τους δύο αγώνες που έπρεπε με τη Γαλλία (80—74 με 16 πόντους του Γιαννάκη) και τη Βουλγαρία, στο τέλος, που ήταν αρκετά χαμηλό «εμπόδιο» και απαιτείτο στοιχειώδης σοβαρότητα. Ο Γκάλης διασφάλισε με 43 πόντους, μαζί με τους 29 του Γιαννάκη, ότι δεν υπήρχε περίπτωση να υπάρξει έκπληξη και το 103—73 ήρθε αρκετά άνετα, με αποτέλεσμα να ξαναβρεθεί με το πεπρωμένο στους «4».[152][153][154] Στον ημιτελικό με αντίπαλο τη Σοβιετική Ένωση η αμυντική κυρίως παρουσία του Γιαννάκη υπήρξε καθοριστική καθώς κέρδισε το τελευταίο καθοριστικό φάουλ, εξασφαλίζοντας τη νίκη με 81—80 και το ασημένιο μετάλλιο και αποδεικνύοντας ότι η Εθνική Ελλάδας ανήκε πλέον στις κορυφαίες εθνικές ομάδες της Ευρώπης. Ο Γιαννάκης έκλεισε τη διοργάνωση με 13,4 πόντους μέσο όρο, δεύτερος σκόρερ της ομάδας μαζί με το Φασούλα.[103][155][156] Ο τελικός απέναντι στη γηπεδούχο Γιουγκοσλαβία που ξεκίνησε την τριετία των μεγάλων επιτυχιών της, δεν άφησε πολλά περιθώρια ελπίδων με το τελικό 98—77 να έρχεται φυσιολογικά.[155][153]

Το 1990 συμμετείχε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Αργεντινής και κατέκτησε την έκτη θέση με την Εθνική Ελλάδας, που απόντος του Γκάλη βρήκε στο Γιαννάκη τον εκτελεστή με μέσο όρο 26,0 πόντους και τρίτο σκόρερ της διοργάνωσης.[157] Η εθνική είχε κληρωθεί στον όμιλο της πρώτης φάσης με αντιπάλους τις ΗΠΑ, την Ισπανία και τη Νότια Κορέα. Για μία ακόμη διοργάνωση οι Ισπανοί αποτελούσαν το βασικό εμπόδιο αφού με βάση τα προγνωστικά για να προχωρήσει η Ελλάδα έπρεπε να νικήσει τους Ίβηρες. Στην πρεμιέρα του ομίλου η εθνική παραλίγο να πετύχει ένα θαύμα. Κόντραρε στα ίσια τις ΗΠΑ (που αγωνιζόταν με κολεγιακή ομάδα) και έχασε τελικά στην παράταση με 103—95 με 23 πόντους του Γιαννάκη.[116][158] Η ήττα από τη Σοβιετική Ένωση με 75—57 με 25 πόντους του αρχηγού δεν ήταν έκπληξη. Η νίκη επί της Νότιας Κορέας με 119—76 ήρθε άκοπα. Στον κρίσιμο αγώνα με την Ισπανία η ελληνική ομάδα νίκησε με 102—93 και επιβεβαίωσε την πρόκριση στον επόμενο γύρο με τον Γιαννάκη να σημειώνει 31 πόντους. Στον αγώνα του δεύτερου γύρου με αντίπαλο την εθνική Βραζιλίας (14 Αυγούστου, αποτέλεσμα 103—88[159]) ο αρχηγός έκανε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια του στην εθνική σημειώνοντας 38 πόντους, ενώ και πάλι στον αγώνα κατάταξης με την ίδια αντίπαλο σημείωσε 30 πόντους, οι οποίοι δεν ήταν αρκετοί για τη νίκη (19 Αυγούστου, αποτέλεσμα 94—97[159]) και έτσι η Ελλάδα κατατάχθηκε έκτη. Είχε προηγηθεί νίκη επί των γηπεδούχων με 81—78 με μία ακόμα εξαιρετική εμφάνιση του αρχηγού με 36 πόντους, ενώ η ήττα από τη μετέπειτα πρωταθλήτρια κόσμου Γιουγκοσλαβία με 77—67 ήταν αυτή που περιόρισε τις μεγαλύτερες φιλοδοξίες. Ο Γιαννάκης ήταν επίσης ο δεύτερος καλύτερος πασέρ της διοργάνωσης με μέσο όρο 5,4 ασίστ ανά αγώνα, χάνοντας την πρωτιά για μία μόλις ασίστ από τον Πορτορικάνο Φεντερίκο Λόπεζ.[160][161][162] Η αποθέωση από 10.000 Αργεντινούς φιλάθλους με χειροκρότημα που άρχισε και δεν σταματούσε ήταν η επιβράβευση της όλης παρουσίας του στη διοργάνωση. Η Ελλάδα είχε κάνει ένα ακόμη βήμα για τη διεθνή της καταξίωση. [123] Στις 27 Δεκεμβρίου συμμετείχε για τρίτη φορά σε αγώνα της Μικτής Ευρώπης με την πρωταθλήτρια της ηπείρου Γιουγκοπλάστικα που έγινε στο Σπλιτ (104—102) σημειώνοντας και 13 πόντους.[17]

1991—1996[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 8 Ιουνίου 1991 στο γεμάτο ΣΕΦ, όλα τα μεγάλα ονόματα του ευρωπαϊκού μπάσκετ συγκεντρώθηκαν σε ένα ευρωπαϊκό All Star Game στα πλαίσια του Τουρνουά Ακρόπολις και σε μία ιδιαίτερη χρονιά λόγω των εορτασμών των 100 χρόνων της FIBA. Η κορυφαία συνάντηση ήταν μεταξύ Μικτής Βαλκανίων και Μικτής Ευρώπης με τους Γκάλη και Γιαννάκη στη βασική πεντάδα των Βαλκανίων και τελικό αποτέλεσμα 103–102 υπέρ της Μικτής Βαλκανίων με 10 πόντους από τον Γιαννάκη.[163] Την ίδια χρονιά στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Γερμανίας κατέκτησε την πέμπτη θέση, έχοντας το πιο παραγωγικό Ευρωμπάσκετ της διεθνούς σταδιοδρομίας του με μέσο όρο 19,8 πόντους και ήταν και πάλι δεύτερος σκόρερ της ομάδας. Από τα αξιοσημείωτα της διοργάνωσης ήταν το ότι η Σοβιετική Ένωση - που μετά από λίγο καιρό θα έπαυε να υπάρχει- είχε αποκλειστεί από τη Γαλλία και την Τσεχοσλοβακία - μία ακόμα χώρα που διασπάστηκε- και δεν ταξίδεψε στην Ιταλία. Στο τουρνουά συμμετείχαν μόνο 8 ομάδες και η Ελλάδα γνώρισε δύο ήττες στη φάση των ομίλων από τους γηπεδούχους με 82—72 με 17 πόντους του αρχηγού και από την Τσεχοσλοβακία με 123—113 με 27 πόντους του Γιαννάκη. Η νίκη με 95—79 (18 πόντοι του Γιαννάκη) επί της Τσεχοσλοβακίας στον αγώνα κατάταξης εξισορρόπησε τις εντυπώσεις.[164][165][166] Στο Προολυμπιακό τουρνουά του 1992, η Ελλάδα απόντος του Γκάλη, έμεινε μακριά από τις ελπίδες πρόκρισης και ο Γιαννάκης ήταν ο πρώτος σκόρερ της με 16,6 πόντους ανά παιχνίδι.[111][112][114] Ένα από τα καλύτερα παιχνίδια του με την εθνική ομάδα ήταν στις 9 Ιουνίου 1992 στα πλαίσια του του Τουρνουά Ακρόπολις με αντίπαλο τη Λιθουανία που αγωνιζόμενη πλήρης δύο μήνες πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες όπου κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο γνώρισε την ήττα με 83—81 και 35 πόντους του αρχηγού.[167]

Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1993 η Ελλάδα εμφανίστηκε για πρώτη φορά χωρίς το Γκάλη στη διοργάνωση μετά από 12 χρόνια.[168] Ο Γιαννάκης ήταν εκτός από ηγέτης και ο πρώτος σκόρερ της ομάδας με μέσο όρο 19,8 πόντους. Μετά την πρώτη νίκη απέναντι στη Λετονία με 81—62 (17 πόντους του Γιαννάκη), η ήττα από το Ισραήλ με 79—74 παρά τους 32 πόντους του αρχηγού, δεν περιόρισε τις οποίες φιλοδοξίες. Στο δεύτερο γύρο οι 22 πόντοι του στον αγώνα με την Ισπανία ήταν αρκετοί για να οδηγήσουν την ομάδα στη νίκη με 76—75.[169][170] Η Γαλλία δεν ήταν μεγάλο εμπόδιο στα προημιτελικό αλλά στον ημιτελικό με αντίπαλο τη Γερμανία ήρθε μία απρόσμενη ήττα από τους γηπεδούχους, που τελικά έκαναν τη μεγάλη έκπληξη κατακτώντας το τρόπαιο. Η μικρός τελικός προσέφερε το χάλκινο μετάλλιο στους αργυρούς Ολυμπιονίκες Κροάτες.[168][171][172][173]

Το καλοκαίρι του 1994 ο Γιαννάκης αγωνίστηκε στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος του 1994 στον Καναδά. Η διοργάνωση εκείνη ήταν η πρώτη με τη συμμετοχή των Αμερικανών με επαγγελματίες παίκτες και το θεωρητικό προβάδισμα των προγνωστικών για τον τελικό νικητή δεν ήταν δύσκολο να φτάσει και στην πραγματοποίηση του. Η Εθνική Ελλάδας ταλανίστηκε από εσωτερικά προβλήματα γεγονός που επηρέασε την τελική σύνθεσή της και οι προοπτικές δεν φαίνονταν ιδιαίτερα αισιόδοξες. Παρά το γεγονός αυτό, η ομάδα βασιζόμενη στην αμυντική της ισχύ κατάφερε να κάνει ένα ακόμη παραπάνω βήμα σε σύγκριση με την προηγούμενη διοργάνωση, έστω και αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές με τη διάλυση των ενιαίων εθνικών Σοβιετικής Ένωσης και Γιουγκοσλαβίας.[174][175][176] Με τέσσερις νίκες (επί της Γερμανίας 68—58, της Αιγύπτου 69—53, του Καναδά 74—71 και της Κίνας 77—61) και δύο ήττες (από το Πουέρτο Ρίκο 72—64 και την Κροατία 81—55) και έχοντας την υποστήριξη χιλιάδων ομογενών η Ελλάδα έφτασε στον ημιτελικό της διοργάνωσης στις 13 Αυγούστου, όπου η Εθνική Ηνωμένων Πολιτειών επιβλήθηκε άνετα με 97—58, ενώ και ο μικρός τελικός δεν είχε θετικό αποτέλεσμα (ήττα από την Κροατία με 78—60). Στο μοναδικό αγώνα που οι ΗΠΑ δεν σημείωσαν 100 πόντους ήταν αυτό με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Ελλάδας. Το σκορ στο ημίχρονο ήταν 40—30, ενώ προηγήθηκε στο 17—14 και χαρακτηριστική ήταν η έκφραση του Παναγιώτη Γιαννάκη να ξεσηκώνει την εξέδρα και να φωνάζουν όλοι «σφύρα το».[177][178] Ο αρχηγός έκλεισε τη διοργάνωση με μέσο όρο 11,0 πόντους και ήταν τρίτος σκόρερ της ομάδας μετά τους Φασούλα και Χριστοδούλου.[179] Έχοντας συμμετάσχει σε τρεις διοργανώσεις του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος σημείωσε 468 πόντους, επίδοση που εξακολουθεί να τον διατηρεί στην κορυφή των σκόρερ της εθνικής στη διοργάνωση και είναι 6ος όλων των εποχών.[180][181] Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1995 που διεξήχθη στην Ελλάδα η τέταρτη θέση ήταν και πάλι το τελικό αποτέλεσμα. Ο αντικειμενικός στόχος της ομάδας στη διοργάνωση αυτή ήταν μια θέση στην πρώτη πεντάδα, ώστε να πάρει το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα την επόμενη χρονιά. Θα ήταν ουσιαστικά ένα δώρο για τους βετεράνους που θα έκλειναν την καριέρα τους στην Εθνική με μία συμμετοχή σε Ολυμπιακούς. Στον πρώτο γύρο η Ελλάδα αντιμετώπισε τους δύο μετέπειτα φιναλίστ σε δύο διαδοχικές ημέρες (21 και 22 Ιουνίου) Γιουγκοσλαβία και Λιθουανία, από τους οποίους γνώρισε την ήττα με 80—84 και 73—89 και 14 και 17 πόντους αντίστοιχα του αρχηγού. Ακολούθησαν τέσσερις νίκες με αντιπάλους την Ιταλία, τη Σουηδία, το Ισραήλ και τη Γερμανία. Ο στόχος επετεύχθη με τη νίκη επί της Ισπανίας στον προημιτελικό όπου ξεδιπλώθηκε όλο το ελληνικό ταλέντο με νίκη 66—64.[182][183] Κατόπιν, στον ημιτελικό της 1ης Ιουλίου η Ελλάδα έχασε από τη μελλοντική πρωταθλήτρια Γιουγκοσλαβία με 60—52 μετά από συγκλονιστικό αγώνα έχοντας μεγάλα παράπονα από τη διαιτησία.[184][185][186] Στο μικρό τελικό η Κροατία στέρησε ένα ακόμα μετάλλιο νικώντας με 73—68. Ο Γιαννάκης στα 36 του έκλεισε τη διοργάνωση με μέσο όρο 8,9 πόντους.[182] Με 769 πόντους σε 58 αγώνες τελικής φάσης Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος είναι 10ος σκόρερ όλων των εποχών (ίδιο αριθμό με το Στανισλάβ Κρόπιλακ).[187][188]

Με την Εθνική Ομάδα αγωνίστηκε συνολικά 351 φορές, περισσότερες από οποιονδήποτε άλλο Ευρωπαίο παίκτη,[εκκρεμεί παραπομπή] σημειώνοντας συνολικά 5.301 πόντους (μ.ο: 15,1). [98] Συμμετείχε συνολικά σε 8 Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα (δεύτερος στην ιστορία πίσω από τον Κρέζιμιρ Τσόσιτς που έχει 9), 3 Παγκόσμια πρωταθλήματα και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996 στην Ατλάντα, έπειτα από τους οποίους αποσύρθηκε από την ενεργό δράση. Για πρώτη φορά στην καριέρα του, καθώς η Εθνική Ελλάδας μετά το 1952 συμμετείχε για δεύτερη φορά στην ιστορία της σε Ολυμπιακούς Αγώνες, αγωνίστηκε στη διοργάνωση της Ατλάντα το 1996 και κατέκτησε την 5η θέση με την οποία ο Γιαννάκης ολοκλήρωσε την άκρως επιτυχημένη καριέρα του ως παίκτης. Στις 2 Αυγούστου, έχοντας απέναντί του τη Βραζιλία στον αγώνα κατάταξης, έπαιξε για τελευταία φορά με τη γαλανόλευκη φανέλα, στη νίκη με 91—72 που έδωσε την πέμπτη θέση του τουρνουά. Ήταν η 351η εμφάνισή του με το εθνικό αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.[189][190][191] Στην αποχώρησή του προκάλεσε συγκίνηση λέγοντας: «Θέλω να σας πω ότι ήρθε η ώρα να σταματήσω από την Εθνική. Είναι δύσκολο και το καταλαβαίνετε. Θα μου επιτρέψετε όμως να πω δύο λόγια. Φυλάξτε αυτή την ομάδα σαν κόρη οφθαλμού. Η Εθνική είχε, έχει και θα συνεχίσει να έχει επιτυχίες. Πρέπει να αισθάνεστε ότι αυτή η ομάδα είναι η υπερηφάνεια σας, η τιμή σας, ο ίδιος ο εαυτός σας. Πλέον η σκυτάλη περνάει σε εσάς. Να την προσέχετε σαν την ψυχή σας».[192][193][194]

Προπονητική σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

1997–1998: Ημιτελικά Ευρωπαϊκού και Παγκοσμίου Πρωταθλήματος με την Εθνική Ελλάδας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1997 ο Γιαννάκης ανέλαβε το ρίσκο να γίνει προπονητής της Εθνικής Ανδρών μη έχοντας προηγούμενη εμπειρία από τη θέση του πάγκου. Οδήγησε την Εθνική Ελλάδας στην τέταρτη θέση στο Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας του 1997 με την ομάδα να έχει πλέον μόνο δύο παίκτες από την πρωταθλήτρια του 1987 (Παναγιώτη Φασούλα και Φάνη Χριστοδούλου)[195] και επίσης στην τέταρτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Αθήνας το 1998 με την τελευταία εμφάνιση του Φασούλα σε μεγάλη διοργάνωση.[196][197] Στον ημιτελικό του Παγκοσμίου πρωταθλήματος της Αθήνας η πρόκριση για τον τελικό χάθηκε στην παράταση, ενώ και στις δυο περιπτώσεις η Ελλάδα αποκλείστηκε από την Εθνική Γιουγκοσλαβίας η οποία κατέκτησε και το Ευρωμπάσκετ και το Μουντομπάσκετ και υπήρξε σαφώς πιο ισχυρή. Η εθνική μπορεί να μην έπειθε με τις εμφανίσεις της στο παγκόσμιο, αλλά κατάφερε να φτάσει στον ημιτελικό γύρο και βρέθηκε απέναντι στους πλάβι σε ένα κατάμεστο ΟΑΚΑ. Έκανε ένα υπέροχο πρώτο ημίχρονο και προηγήθηκε 48—36 με 20.000 φιλάθλους στην εξέδρα. Οι Σέρβοι άρχισαν να πιέζουν σε όλο το γήπεδο και τελικά έστειλαν το παιχνίδι στην παράταση όπου επικράτησαν με 78—73. Η απογοήτευση του κόσμου αλλά και μεγάλης μερίδας του τύπου είχε ως αποδέκτη την ομοσπονδιακό προπονητή Παναγιώτη Γιαννάκη, ο οποίος κατηγορήθηκε γιατί απέναντι στην πίεση δεν έβαλε δεύτερο πλέι μέικερ να βοηθήσει τον Κορωνιό που είχε φτάσει στα όρια της εξάντλησης. Οι σημαντικές επικρίσεις τον οδήγησαν στην παραίτηση το Μάρτιο του 1999.[198][199][200]

2001–2004: Τελικός FIBA Europe League με το Μαρούσι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2001 ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του Πανιωνίου και την επόμενη σεζόν ανέλαβε το Μαρούσι, όπου έμεινε για 3,5 χρόνια.[201][202][203] Το 2004 οδήγησε τον αθηναϊκό σύλλογο στην κατάκτηση της δεύτερης θέσης στο πρωτάθλημα Ελλάδας που είναι και η πιο καλή επίδοση που είχε ποτέ η ομάδα, ενώ την επόμενη σεζόν στην τέταρτη θέση.[197] Στην Ευρώπη οδήγησε την ομάδα στον τελικό του FIBA Europe League όπου ηττήθηκε από την Ούνικς Καζάν.[204] Ανέδειξε επίσης μεταξύ άλλων και το ταλέντου του Βασίλη Σπανούλη.[39] Τον Μάιο του 2004, παράλληλα με τη θέση του στο Μαρούσι, ανέλαβε ξανά προπονητής της Εθνικής Ανδρών λίγο πριν από την Ολυμπιάδα του 2004 και οδήγησε την ομάδα στην 5η θέση της διοργάνωσης.[197]

2005–2008: Πρώτος στην Ευρώπη και δεύτερος στον κόσμο με την Εθνική Ελλάδας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κρατώντας σταθερά το Μαρούσι στις πρώτες θέσεις του ελληνικού πρωταθλήματος συμμετείχε με την Εθνική Ελλάδας στο Ευρωμπάσκετ του Βελιγραδίου και 18 χρόνια μετά το Ευρωμπάσκετ του 1987 που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο ως αρχηγός και παίκτης της εθνικής το κατέκτησε το 2005 και ως προπονητής, ο μόνος που έχει καταφέρει κάτι τέτοιο.[192][205][206] Διαδέχθηκε τον Γιάννη Ιωαννίδη και έβαλε στην ομάδα του 2004 τους Νίκο Ζήση, Κώστα Τσαρτσαρή, Βασίλη Σπανούλη. Δε δίστασε να πάρει σκληρές αποφάσεις, όπως όταν ανακοίνωσε το κόψιμο του Ευθύμη Ρεντζιά από τη δωδεκάδα των Ολυμπιακών Αγώνων, στους οποίους οδήγησε την ομάδα στην πέμπτη θέση.[207][208] Έναν χρόνο αργότερα, στο Βελιγράδι, ήταν ακόμη πιο δυναμικός καθώς δεν κάλεσε τους Φραγκίσκο Αλβέρτη και Δημήτρη Παπανικολάου. Η εθνική είχε μπει στη νέα εποχή, με τον προπονητή να κινεί να εκφράζει τις επιθυμίες του. Το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα επιβεβαίωσε με απόλυτο τρόπο ότι οι επιλογές Γιαννάκη ήταν οι σωστότερες.[209][210] Στον τελικό του Βελιγραδίου κέρδισε εύκολα τη Γερμανία με 78—62.[211][212][213] Το 2006 οδήγησε την Εθνική στη δεύτερη θέση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στη Σαϊτάμα, αποκλείοντας στον ημιτελικό της διοργάνωσης τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μία ιστορική νίκη με 101—95. Είναι από τις σπουδαιότερες νίκες στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού και φέρει την υπογραφή του «Δράκου».[28][192][214] Οι Αμερικανοί ήταν αήττητοι μέχρι εκείνη τη στιγμή και ετοιμάζονταν για το χρυσό μετάλλιο που έχασαν στις δύο προηγούμενες διοργανώσεις, του 1998 και του 2002, ενώ είχαν αποτύχει και στην Ολυμπιάδα της Αθήνας.[215][216][217] Η γαλλική L'Équipe έγραψε: «Η Ελλάδα δίνει το μάθημα. Οι Λεμπρόν Τζέιμς, Καρμέλο Άντονι και Ντουέιν Γουέιντ υπέκυψαν στην τακτική και τον έλεγχο των Ελλήνων». Στην Ελλάδα χρειάστηκαν μόνο λίγα λεπτά για να ξεσπάσει πανηγύρι στους δρόμους και τα χέρια των οδηγών να πέσουν πάνω στις κόρνες. Οι Αμερικάνοι μετά από εκείνο το παιχνίδι παρέμειναν αήττητοι, όπου κι αν έπαιξαν για 13 χρόνια.[218] Το 2007 οδήγησε την Εθνική στην τέταρτη θέση του Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Ισπανίας.[28][219]

2008–2010: Ημιτελικός και τελικός Ευρωλίγκα με τον Ολυμπιακό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Φεβρουάριο του 2008 παράλληλα με την εθνική Ελλάδος ανέλαβε και την ομάδα του Ολυμπιακού. Το καλοκαίρι της ίδιας σεζόν συμμετείχε με την εθνική Ελλάδας στην Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου και κατέκτησε την πέμπτη θέση, ενώ το Δεκέμβριο του 2008 απομακρύνθηκε από την εθνική. Το 2009 οδήγησε τον Ολυμπιακό μετά από 10 χρόνια σε φάιναλ φορ της Ευρωλίγκα όπου αποκλείστηκε στις λεπτομέρειες από τον Παναθηναϊκό. Την επόμενη χρονιά οδήγησε τον Ολυμπιακό στον τελικό της Ευρωλίγκα και κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας. Αποτέλεσε έτσι το μοναδικό Έλληνα που συμμετείχε σε τελικό Ευρωλίγκα ως παίκτης και προπονητής.[28][220][221]

Από το 2012 ως σήμερα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Ιούνιο 2012 ανέλαβε προπονητής της γαλλικής Λιμόζ έχοντας υπογράψει διετές συμβόλαιο, όπου παρέμεινε για μία σεζόν, μη έχοντας επιτυχίες με το σύλλογο.[222][223] Τον Απρίλιο του 2013 ανέλαβε την Εθνική μπάσκετ ανδρών της Κίνας, με συμβόλαιο τριετούς διαρκείας, αλλά αποχώρησε το 2014 από τον πάγκο της.[224] Στις 7 Ιουλίου 2017 υπέγραψε συμβόλαιο με τον Άρη.[225][226] Έτσι επανήλθε στην ομάδα που έδρασε και σημείωσε μεγάλη επιτυχία ως παίκτης. Ο Άρης είναι η πρώτη ομάδα που προπόνησε ο Γιαννάκης μετά από το 2014. Ο ίδιος δήλωσε ότι «γύρισε πίσω στο σπίτι του». Απομακρύνθηκε από τον Άρη, μετά από τα ανεπιτυχή αποτελέσματα της ομάδας, στις 21 Μαρτίου 2018.[227][228]

Η κληρονομιά του[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αν ο Νίκος Γκάλης θεωρείται ως ο κορυφαίος Έλληνας καλαθοσφαιριστής, τότε ο Παναγιώτης Γιαννάκης μπορεί να θεωρηθεί ως ο κορυφαίος γηγενής.[1][97] Η κοινή τους πορεία στον Άρη και στην Εθνική ομάδα τους συνέδεσε με τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού αθλητισμού στο τελευταίο τέταρτο του 20ού αιώνα. Ο «δράκος» έχει όνομα και υστεροφημία τόσο σημαντικά, όσο και η μεγάλη επιτυχία του 1987, όταν όλη η Ελλάδα έμαθε να βλέπει και να παίζει μπάσκετ, με ίσως μεγαλύτερο ενδιαφέρον, πάθος και ελπίδα σε σύγκριση με το λαοφιλέστερο των αθλημάτων, το ποδόσφαιρο. Με πρωτεργάτες τον Γιαννάκη και τον Γκάλη, η Εθνική πετύχαινε τη σημαντικότερη επιτυχία της στα χρονικά αφήνοντας απόλυτα έκπληκτη την Ευρώπη, σηματοδοτώντας μία κοσμογονική αλλαγή για την κατάσταση του αθλήματος στη χώρα. Εκεί ακριβώς εντοπίζεται και η κληρονομιά που άφησε κατά κύριο λόγο ο Νικαιώτης. Ήταν μέλος εκείνης της «χρυσής» γενιάς που έστρεψε το ενδιαφέρον του κόσμου μαζικά στο μπάσκετ και αποτέλεσε τον προπομπό για όλες τις μετέπειτα εθνικές και συλλογικές επιτυχίες. Και ο τρόπος που το έκανε με την μαχητικότητα και το αγωνιστικό του πνεύμα αποτέλεσαν υπόδειγμα του «ευ αγωνίζεσθε».[130][229][230] Ήταν αρχηγός και ψυχή της ομάδας, φτάνοντας να κάνει το όνομά του ταυτόσημο με την Εθνική, που από το 1987 έγινε δίκαια, η «επίσημη αγαπημένη» όλων των Ελλήνων. Έβαλε κάτω το «εγώ» του για να φτιάξει μαζί με τον Γκάλη το κορυφαίο δίδυμο στην ιστορία της Εθνικής. Και κυριαρχούνταν από συναίσθημα κάθε στιγμή σε κάθε αγώνα, για να γίνει σύνθημα ακόμα κι από τους αντιπάλους του που τον πικάριζαν με το περίφημο «κλάψε-κλάψε».[231][232] «Σήμερα κλαίμε όχι γιατί αποχωρεί ο Παναγιώτης Γιαννάκης, αλλά διότι αποσύρεται το ίδιο το μπάσκετ...», είχε πει με μία δόση μελαγχολίας αλλά συνάμα και περηφάνιας ο Γιώργος Σιγάλας, ο οποίος τον διαδέχθηκε ως αρχηγός της Εθνικής.[100] Όταν μάλιστα ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της «γαλανόλευκης» και την έφερε στην κορυφή της Ευρώπης το 2005 και στη δεύτερη θέση του κόσμου το 2006, με την ιστορική νίκη επί των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Γιαννάκης απέκτησε «μυθικό» χαρακτήρα για όσα προσέφερε στο άθλημα, τόσο σαν παίκτης όσο και σαν προπονητής. Έγινε ο συνδετικός κρίκος, ως παίκτης και ως προπονητής, στις δύο χρυσές γενιές του ελληνικού μπάσκετ και τα δύο ευρωπαϊκά πρωταθλήματα που κατέκτησε η εθνική ομάδα. Η παρουσία του στον Άρη, στον Παναθηναϊκό, στον Ολυμπιακό και στην Εθνική «σμιλεύουν» ένα προφίλ υπεράνω οπαδικών διαφορών και διαχωρισμών, ενώ το σκεπτόμενο μπάσκετ που εισήγαγε, τόσο ως παίκτης, όσο και ως προπονητής, συνοδεύτηκε από μοναδικές στιγμές εθνικής υπερηφάνειας, άλλαξαν τα δεδομένα του αθλήματος στην Ελλάδα.[142][229][233]

Τίτλοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τίτλοι ως αθλητής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • 7 Πρωταθλήματα Ελλάδας : 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 1991
  • 7 Κύπελλα Ελλάδας : 1985, 1987, 1988, 1989, 1990, 1992, 1996
  • Πρωτάθλημα δεύτερης κατηγορίας : 1975
  • Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα : 1996
  • Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης : 1993
  • Χρυσό Μετάλλιο Ευρωμπάσκετ : 1987
  • Ασημένιο Μετάλλιο Ευρωμπάσκετ : 1989
  • Χρυσό Μετάλλιο Μεσογειακών Αγώνων : 1979
  • Ασημένιο Μετάλλιο Ευρωμπάσκετ Παίδων : 1975
  • Χρυσό Μετάλλιο Βαλκανικών Αγώνων (2) : 1979, 1986
  • Ασημένιο Μετάλλιο Βαλκανικών Αγώνων : 1983
  • Χάλκινο Μετάλλιο Βαλκανικών Αγώνων (4) : 1976, 1977, 1980, 1981

Τίτλοι ως προπονητής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Άλλες διακρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ως αθλητής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Ευρωλίγκα 3η θέση (2) : 1989, 1995
  • Ευρωλίγκα 4η θέση (2) : 1988, 1990
  • Ημιτελικά Κυπέλλου Κόρατς (2) : 1985, 1994
  • Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 4η θέση (2) : 1993, 1995
  • Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 5η θέση : 1991
  • Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 4η θέση : 1994
  • Ολυμπιάδα 5η θέση : 1996

Ως προπονητής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Ευρωλίγκα Φιναλίστ : 2010
  • Ευρωλίγκα 4η θέση : 2009
  • FIBA Europe League Φιναλίστ : 2004
  • Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 4η θέση (2) : 1997, 2007
  • Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 4η θέση : 1998
  • Ολυμπιάδα 5η θέση (2) : 2004, 2008
  • Πρωτάθλημα Ασίας 5η θέση : 2013

Ατομικές διακρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παίκτης

  • Συμμετοχές στο πρωτάθλημα της Α1: 493
  • Συμμετοχές στους αγώνες των κυπέλλων Ευρώπης: 163
  • Τρίτος σκόρερ όλων των εποχών στο Ελληνικό πρωτάθλημα με 9.291 πόντους
  • Το προσωπικό του ρεκόρ σκοραρίσματος είναι 73 πόντοι στο παιχνίδι Ιωνικός Νίκαιας-Άρης το 1984 και είναι το δεύτερο καλύτερο όλων των εποχών στο ελληνικό πρωτάθλημα πρώτης κατηγορίας
  • Πρώτος σε συμμετοχές στην Εθνική ομάδα με 351 αγώνες. Η επίδοση είναι και ρεκόρ Ευρώπης[εκκρεμεί παραπομπή]
  • Πρώτος σκόρερ Εθνικής ομάδας με 5.301 πόντους. Η επίδοση είναι και ρεκόρ Ευρώπης[εκκρεμεί παραπομπή]
  • Πρώτος σε συμμετοχές όλων των εθνικών ομάδων με 403 αγώνες
  • Πρώτος σκόρερ όλων των εθνικών ομάδων με 6.291 πόντους
  • Μικτή Ευρώπης (4): 1980, 1987, 1990, 1991
  • Πρώτος σκόρερ στο Ελληνικό Πρωτάθλημα: 1980
  • Πρώτος στις ασίστ το Ελληνικό Πρωτάθλημα: 1989
  • Δύο φορές πρώτος σκόρερ του τελικού στο Κύπελλο Ελλάδας: 1985, 1988
  • Ελληνικό All-Star Game: 1991, 1994 (I), 1994 (II), 1996 (I)
  • 50 Σπουδαιότεροι Συνεισφέροντες της Ευρωλίγκα (2008)[234]
  • 101 Μεγάλοι του Ευρωπαϊκού Μπάσκετ (101 Greats of European Basketball): 2018
  • FIBA Hall of Fame: 2021
  • Ελλάδα Μπάσκετ Λιγκ Χολ οφ Φέιμ: 2022

Ως προπονητής

  • Προπονητής της χρονιάς στην Ελλάδα (2) : 2004, 2006
  • Ευρωπαϊκό Αστέρι FIBA (2007)

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 1,2 «Οι 10 Άγιοι του ελληνικού μπάσκετ». Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2021. 
  2. «Γιάννης: «Ο Γκάλης με τον Γιαννάκη είναι οι κορυφαίοι στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ»». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2021. 
  3. «Μόνο εσύ Παναγιώτη Γιαννάκη! (photo)». Eurohoops. 17 Σεπτεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 4 Απριλίου 2021. 
  4. «Επίσημο: Ο Παναγιώτης Γιαννάκης στο Hall Of Fame της FIBA! (pic) | Gazzetta». www.gazzetta.gr. Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2021. 
  5. «Daly, Giannakis and Messina headline FIBA Hall of Fame Class of 2021» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2021. 
  6. 6,0 6,1 «Το τουρνουά που ανέδειξε μια για πάντα τον Παναγιώτη Γιαννάκη και η πρώτη συνέντευξη». Ανακτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2021. 
  7. «Παναγιώτης Γιαννάκης : Το ταξίδι του … Δράκου!».  Text "https://sportcycles.gr/panagiotis-giannakis-to-taxidi-drakoy/ " ignored (βοήθεια); H παράμετρος |url= είναι κενή ή απουσιάζει (βοήθεια); Η παράμετρος |access-date= χρειάζεται |url= (βοήθεια)
  8. «Γιαννάκης: Όταν η μητέρα του τον βρήκε στον πάγκο του Ιωνικού!». Ανακτήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 2021. 
  9. 9,0 9,1 9,2 «Παναγιώτης Γιαννάκης: Σε γνωρίζω από την όψη». Ανακτήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 2021. 
  10. 10,0 10,1 10,2 «Παναγιώτης Γιαννάκης: Ο «Δράκος» Της Ελλάδας». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 2021. 
  11. 11,0 11,1 «Α.Ο. Ιωνικός Νικαίας: Προσφορά στο Ελληνικό Μπάσκετ». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Νοεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 2013. 
  12. 12,0 12,1 «Ιωνικός - ΑΕΚ: Ο σπασμένος καρπός του Παναγιώτη Γιαννάκη πριν από 40 χρόνια». Ανακτήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 2021. 
  13. «Πριν από 40 χρόνια το ντεμπούτο του Γιαννάκη στην Εθνική». Ανακτήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 2016. 
  14. «Ο έρωτας του Ιωνικού Νίκαιας με την Ευρώπη ήταν πλατωνικός». Ανακτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2021. 
  15. 15,0 15,1 «Τα «κανόνια» του ελληνικού Πρωταθλήματος: Παναγιώτης Γιαννάκης». Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2021. 
  16. 16,0 16,1 16,2 «101 Greats: Panagiotis Giannakis» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 2022. 
  17. 17,0 17,1 17,2 «FIBA All-Star Games» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2021. 
  18. «Αυτοί είναι οι ήρωες του αθλητισμού!». Ανακτήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 2021. 
  19. «Παναγιώτης Γιαννάκης: «Δεν έχω πρόβλημα να χάσω»». Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2021. 
  20. «24/1/1981: Η ιστορική κόντρα Γιαννάκη – Γκάλη !». Ανακτήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 2021. 
  21. «Η ιστορική μάχη Γιαννάκη-Γκάλη και το... 73-62!». Ανακτήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 2021. 
  22. «Yannakis-Gallis, un duelo de dioses (1981)» (στα Ισπανικά). Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2021. 
  23. «Γιαννάκης-Γκάλης, ένα κοντσέρτο για πολυβόλα». Ανακτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2022. 
  24. «Το ρεκόρ του Γιαννάκη και το «κακό μάτι»». Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2021. 
  25. 25,0 25,1 «Γιαννάκης στον ΣΠΟΡ FM: «Γι' αυτό δεν έπαιξα στο ΝΒΑ»». Ανακτήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2022. 
  26. «Όταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης γκρέμισε τα 'δέντρα' της Σοβιετικής Ένωσης». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2021. 
  27. «Παναγιώτης Γιαννάκης: Το μπάσκετ, ο τραυματισμός, ο Γκάλης και τα 38 χρόνια γάμου». Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2021. 
  28. 28,0 28,1 28,2 28,3 «Παναγιώτης Γιαννάκης: Ο «Δράκος» που «σκέπασε» το μπάσκετ με αγάπη». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2021. 
  29. «Βασίλης Σκουντής Ένα Πάσχα στην Κέρκυρα». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Μαρτίου 2012. 
  30. «"Σεισμός στην Θεσσαλονίκη, ο Γιαννάκης στον Άρη"». Ανακτήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 2021. 
  31. «Ο Μητρούδης και το απίστευτο παρασκήνιο της μεταγραφής Γιαννάκη». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2022. 
  32. «Νίκος Γκάλης – Ο θεός του ελληνικού μπάσκετ (Α΄ μέρος)». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 2021. 
  33. «Η ιστορία μιας αυτοκρατορίας». Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2021. 
  34. «Η μεγάλη των Ελλήνων πασέρ σχολή». Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2021. 
  35. «Όλοι οι τελικοί Κυπέλλου Ελλάδας». Ανακτήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2021. 
  36. «1985: Κύπελλο και το πρώτο ΝΤΑΜΠΛ στον Πύργο τον Λευκό». Ανακτήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2021. 
  37. «Το πρώτο Κύπελλο στην ιστορία του Άρη (1985)». Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2021. 
  38. «🏀1984 : Νίκη επί του ΠΑΟΚ και ➡️αρχή εποχής!». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Μαρτίου 2021. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2021. 
  39. 39,0 39,1 «Παναγιώτης Γιαννάκης – Ένα παραμύθι με δράκο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Μαρτίου 2019. Ανακτήθηκε στις 10 Μαρτίου 2019. 
  40. «1984: Η μεταγραφή του Παναγιώτη Γιαννάκη στον Άρη». Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2021. 
  41. 41,0 41,1 «Τα "κανόνια" του ελληνικού Πρωταθλήματος: Παναγιώτης Γιαννάκης». Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2021. 
  42. 42,0 42,1 42,2 «Η Ιστορία του «Αυτοκράτορα»». Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2021. 
  43. «Κύπελλο Ανδρών 1985-1986». Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2021. 
  44. «1986: Ο 22ος κρυμμένος τίτλος του Άρη». Ανακτήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2021. 
  45. «Η κόλαση του Δάντη!». Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2021. 
  46. «ΑΡΗΣ-ΤΡΕΙΣΕΡ: Η ΠΙΟ ΜΑΓΙΚΗ ΝΥΧΤΑ». Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2021. 
  47. «1986: Ένας Ναός, ένας Θεός, μια θρησκεία και η Τρέισερ στα γόνατα». Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2021. 
  48. «Tracer Milano - Aris Salonico 1986/87». Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2021. 
  49. «1986: Πρόβα τζενεράλε πριν την Τρέϊσερ». Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2021. 
  50. «Η κόλαση του Δάντη!». Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2021. 
  51. «Ο πικρός καφές του Άρη». Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2021. 
  52. «Μάκαντου: «Κόντρα στον Άρη η νίκη που με ικανοποίησε περισσότερο στην καριέρα μου»!». Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2021. 
  53. «Η «χρυσή» Βίβλος του ελληνικού πρωταθλήματος». Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2021. 
  54. «Απειλεί το μεγάλο ρεκόρ του Άρη ο Παναθηναϊκός». Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2021. 
  55. «1988: Τι την έκανε την μπάλα ο Θεός;». Ανακτήθηκε στις 29 Οκτωβρίου 2021. 
  56. «Αξέχαστες νίκες των δύο "αιωνίων"...». Ανακτήθηκε στις 29 Οκτωβρίου 2021. 
  57. «1988: Κυπελλούχος δια πυρός και σιδήρου». Ανακτήθηκε στις 29 Οκτωβρίου 2021. 
  58. «Ντέρμπι Κυπέλλου στο «Παλέ» μετά από 28 χρόνια!». Ανακτήθηκε στις 29 Οκτωβρίου 2021. 
  59. 59,0 59,1 «Η ιστορία των τελικών Κυπέλλου Ελλάδας». Ανακτήθηκε στις 29 Οκτωβρίου 2021. 
  60. «Άρης vs ΠΑΟΚ στα playoffs του πρωταθλήματος μπάσκετ (Α1)». Ανακτήθηκε στις 29 Οκτωβρίου 2021. 
  61. «1990: Κυπελλούχος στο ΣΕΦ και νταμπλούχος για 4η σερί χρονιά». Ανακτήθηκε στις 29 Οκτωβρίου 2021. 
  62. 62,0 62,1 62,2 «Από τη Γάνδη ως τη Βαρκελώνη». Ανακτήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 2021. 
  63. «1988: Άγγιξε το όνειρο στη Γάνδη». Ανακτήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 2021. 
  64. «FINAL 4 1988: Το repeat της Τρέισερ Μιλάνο στη Γάνδη». Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2021. 
  65. «Champions Cup 1988-89» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 2021. 
  66. «FINAL 4 1989: Τα σκυλιά της… Δαλματίας και η δεύτερη απόπειρα του Άρη». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Φεβρουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 2021. 
  67. «Μόναχο 1989: Ο Άρης... βεβαίως-βεβαίως». Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2021. 
  68. «FIBA : 1989 Final Standings» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2021. 
  69. «FINAL 4 1990: Ο κίτρινος πάνθηρας και η τρίτη προσπάθεια του Άρη». Ανακτήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 2021. 
  70. «FINAL FOUR ZARAGOZA 1990». Ανακτήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 2021. 
  71. «Το Κύπελλο του Πανιώνιου το 1991». Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2021. 
  72. «Η ψυχή του «Αυτοκράτορα»». Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2023. 
  73. «Το μυθικό Πρωτάθλημα του Άρη το 1991». Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2021. 
  74. «ΡΕΤΡΟ: Το τελευταίο πρωτάθλημα του Άρη, η αυτοκτονία του ΠΑΟΚ και η κλωτσοπατινάδα Γκάλη – Μπάνε!». Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2021. 
  75. «1990-1991 : ΠΑΟΚ – Άρης 80-81 … Τελευταία κούπα revisited!». Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2021. 
  76. «Το «τέλος» του Γκάλη και ο τελικός των προβλημάτων». Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2021. 
  77. «Κύπελλο Ανδρών 1991-1992». Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2021. 
  78. «Άρης: 28 χρόνια από το πρώτο ευρωπαϊκό με Γιαννάκη, Τάρπλεϊ και… το ξύλο με την Έφες Πίλσεν». Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2021. 
  79. «Το έπος του Τορίνο». Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2021. 
  80. «Και στο Τορίνο ξανά μαζί σου…». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Απριλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2022. 
  81. «Από «μητρόπολη»… φτωχομάνα». Ανακτήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 2021. 
  82. «Το Κύπελλο Korać του ΠΑΟΚ». Ανακτήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 2021. 
  83. «Η μέρα που ο Παναγιώτης Γιαννάκης «φόρεσε» τη φανέλα του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 2021. 
  84. «Παναγιώτης Γιαννάκης: Ένας «δράκος» με τριφύλλι στο στήθος». Ανακτήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 2021. 
  85. «Όταν τα αηδόνια… έσμιξαν για λίγο στα «πράσινα»». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Δεκεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2021. 
  86. «FINAL 4 1995: Στα σαγόνια του Σαμπόνις». Ανακτήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2021. 
  87. «Σαραγόσα 1995: Το θαύμα της φύσης». Ανακτήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2021. 
  88. «Ολυμπιακός: Οι στιγμές των Final 4 που θέλει να ξεχάσει!». Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2021. 
  89. «Κύπελλο Ελλάδας: Ο πολυνίκης Διαμαντίδης, ο σκόρερ Γκάλης, ο MVP Τσαρτσαρής και τα ρεκόρ των τελικών». Ανακτήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 2022. 
  90. «Κύπελλο: Το… απλησίαστο ρεκόρ του Γκάλη, η ευκαιρία του Πρίντεζη να ανέβει στους σκόρερ (πίνακας)». Ανακτήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου 2022. 
  91. «Παναθηναϊκός: «Το πρώτο ευρωπαϊκό…» (videos+photos)». Ανακτήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 2016. 
  92. «25 χρόνια από το πρώτο αστέρι του Παναθηναϊκού στο Παρίσι». Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2021. 
  93. «Παρίσι 11/4/1996: Πράσινη ανάσταση». Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2021. 
  94. «Η ιστορία του μπασκετικού Παναθηναϊκού». Ανακτήθηκε στις 7 Νοεμβρίου 2021. 
  95. «Στις 11 Απριλίου του 1996 ο Παναθηναϊκός κερδίζει τo πρώτο ελληνικό Κύπελλο Πρωταθλητριών». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Νοεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2021. 
  96. «Líderes estadísticos de la carrera del Campeonato Griego de Baloncesto» (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2021. 
  97. 97,0 97,1 «Το ντεμπούτο του Παναγιώτη Γιαννάκη στην Εθνική Ανδρών». Ανακτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2021. 
  98. 98,0 98,1 «Παναγιώτης Γιαννάκης: Το πρώτο βήμα του «δράκου» στον δρόμο των... 5.301 γαλανόλευκων πόντων!». Ανακτήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 2021. 
  99. «Σαν σήμερα 12 Σεπτεμβρίου: Το ντεμπούτο του Γιάννακη στην «επίσημη αγαπημένη»». Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2021. 
  100. 100,0 100,1 ««Παναγιώτης Γιαννάκης» είναι το «άλλο» όνομα του μπάσκετ στην Ελλάδα». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 29 Οκτωβρίου 2021. 
  101. «Μεσογειακοι αγωνες Σπλιτ 1979». Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2021. 
  102. «Εθνική μπάσκετ Σεπτέμβριος 1979 – (Παρασκευή 11 Μαίου 2018)». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2021. 
  103. 103,0 103,1 103,2 «FIBA : Panagiotis GIANNAKIS (Greece)» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2021. 
  104. «Βαλκανικό 1979: Τον Γκάλη η Ελλάδα τον υποδέχθηκε με χρυσό μετάλλιο». Ανακτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2021. 
  105. «1979 EUROPEAN CHAMPIONSHIP FOR MEN : Event Standings» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2021. 
  106. «1979 EUROPEAN CHAMPIONSHIP FOR MEN : Panagiotis Giannakis» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 2021. 
  107. «1981 EUROPEAN CHAMPIONSHIP FOR MEN : Event Standings» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2021. 
  108. «1981 EUROPEAN CHAMPIONSHIP FOR MEN : Panagiotis Giannakis» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 2021. 
  109. «1983 EUROPEAN CHAMPIONSHIP FOR MEN : Event Standings» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2021. 
  110. «1983 EUROPEAN CHAMPIONSHIP FOR MEN : Panagiotis Giannakis» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 2021. 
  111. 111,0 111,1 111,2 «Προολυμπιακό τουρνούα: Μια πονεμένη ιστορία για την Ελλάδα». Ανακτήθηκε στις 6 Νοεμβρίου 2021. 
  112. 112,0 112,1 112,2 «Τα προολυμπιακά τουρνουά «πονάνε» την Ελλάδα». Ανακτήθηκε στις 6 Νοεμβρίου 2021. 
  113. «Η προϊστορία της Εθνικής Ελλάδας στα Προολυμπιακά τουρνουά». Ανακτήθηκε στις 6 Νοεμβρίου 2021. 
  114. 114,0 114,1 «FIBA Archive: Panagiotis GIANNAKIS (GRE)» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 6 Νοεμβρίου 2021. 
  115. «1986 WORLD CHAMPIONSHIP FOR MEN : Panagiotis Giannakis» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 2021. 
  116. 116,0 116,1 «Η Εθνική των Παγκοσμίων: 33 χρόνια στο κυνήγι του χρυσού». Ανακτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2021. 
  117. «ESPANA 86': Το Μουντομπάσκετ με πρώτο σκόρερ τον Γκάλη που «εκτόξευσε» την Ελλάδα προς το χρυσό του 1987!». Ανακτήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 2021. 
  118. «Vive la... Grèce (2)». Ανακτήθηκε στις 6 Νοεμβρίου 2021. 
  119. «Τρεις παρατάσεις και... 126-130!». Ανακτήθηκε στις 6 Νοεμβρίου 2021. 
  120. «Κι όμως, το Εκεντρεβίλ δεν υπάρχει πιά!!!». Ανακτήθηκε στις 6 Νοεμβρίου 2021. 
  121. «Ποιοι ήταν οι δικοί μας 12 θεοί!». Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2021. 
  122. 122,0 122,1 «Greatest FIBA Games: 1987 Eurobasket Final, Greece- U.S.S.R.» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Νοεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2021. 
  123. 123,0 123,1 «Από δω και πέρα έχει δράκους...». Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2021. 
  124. «MOMENTOS ÉPICOS: CUANDO ESPAÑA SILENCIO A TODO UN PAÍS» (στα Ισπανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2021. 
  125. «Ευρωμπάσκετ 1987: Η νύχτα που γεννήθηκε το μπάσκετ!». Ανακτήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 2021. 
  126. «Ευρωμπάσκετ 1987: 25 χρόνια από το έπος...». Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2021. 
  127. 127,0 127,1 «Thirty years ago today...The triumph at Eurobasket 1987» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2021. 
  128. 128,0 128,1 «Ευρωμπάσκετ 1987: 35 χρόνια από το έπος της Εθνικής ομάδας μπάσκετ». Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2022. 
  129. «Εθνική Ομάδα: Η μεγαλύτερη νίκη του 1987 μέχρι τις… επόμενες!». Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2021. 
  130. 130,0 130,1 «Eurobasket 1987: 34 χρόνια από το έπος της παρέας του Γκάλη και του Γιαννάκη». Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2021. 
  131. «Ευρωμπάσκετ 1987: Η Ελλάδα στην κορυφή του Ολύμπου!». Ανακτήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 2022. 
  132. «Όταν η Εθνική πήρε την πρόκριση στον τελικό». Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2021. 
  133. «Παναγιώτης Γιαννάκης: Το πιο ιστορικό μακροβούτι του ελληνικού μπάσκετ!». Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2021. 
  134. «Σαν Σήμερα: Η Ελλάδα περνάει στον τελικό του Eurobasket '87, 81-77 τη Γιουγκοσλαβία». Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2021. 
  135. 135,0 135,1 «Ευρωμπάσκετ 1987: 35 λεπτομέρειες από το έπος». Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2022. 
  136. «Ευρωμπάσκετ 1987: 32 χρόνια από το έπος – Ο αξέχαστος τελικός της Εθνικής». Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2021. 
  137. «EuroBasket Final 1987: Gallis unleashes madness in Athens» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2021. 
  138. «Οι "ήρωες" του Ευρωμπάσκετ, 30 χρόνια μετά». Ανακτήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 2021. 
  139. «1987 EUROPEAN CHAMPIONSHIP FOR MEN : Panagiotis Giannakis» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 2021. 
  140. «Ελλάδα - Σοβιετική Ένωση 103-101: Η μαγική νύχτα της εκτόξευσης!». Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2021. 
  141. «ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ 1987 : 33 χρόνια από το μεγάλο άθλο». Ανακτήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 2021. 
  142. 142,0 142,1 «Ευρωμπάσκετ 1987: Ο θρίαμβος της Εθνικής Ελλάδος και η ημέρα που άλλαξε τον ελληνικό αθλητισμό». Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2022. 
  143. «Υπόκλιση-αφιέρωμα FIBA σε Γιαννάκη: «Η περηφάνια τη Ελλάδας»». Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2021. 
  144. «Le Monde : La Grèce dévorée par la passion» (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2021. 
  145. «Ευρωμπάσκετ '87: Είμαστε πια πρωταθλητές, έρχονται άλλες εποχές». Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2021. 
  146. «Το παρελθόν χαράζει το μέλλον». Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2022. 
  147. «Το ιστορικό Eurobasket του 1987 και η μεγάλη πρωτιά της Ελλάδας». Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2021. 
  148. «14 Ιουνίου 1987: Η ημέρα που το «τιρινίνι» έγινε το επίσημο τραγούδι της Ελλάδας!». Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2021. 
  149. «Eurobasket 1987: Η Ελλάδα από την αφάνεια στην καταξίωση». Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2021. 
  150. «Γκάλης και Γιαννάκης εναντίον Πέτροβιτς». Ανακτήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 2021. 
  151. «Το ασημένιο μετάλλιο του 1989 στο Ζάγκρεμπ». Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2021. 
  152. «Η μέρα όπου επιβεβαιώσαμε ποιοι είμαστε». Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2021. 
  153. 153,0 153,1 «Eurobasket 1989: Απέδειξε πως δεν ήταν... φούσκα». Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2021. 
  154. «Eurobasket '89: Η «Μαυριτανία» του Φασούλα και τα γούρια του Γκάλη». Ανακτήθηκε στις 6 Νοεμβρίου 2021. 
  155. 155,0 155,1 «1989 EUROPEAN CHAMPIONSHIP FOR MEN : Panagiotis Giannakis» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 2021. 
  156. «Η επική νίκη της Ελλάδας επί της Σοβιετικής Ένωσης το 1989». Ανακτήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 2021. 
  157. «1990 WORLD CHAMPIONSHIP FOR MEN : Player Leaders». Ανακτήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 2021. 
  158. «1990 WORLD CHAMPIONSHIP FOR MEN : Full Schedule» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 2021. 
  159. 159,0 159,1 «1990 WORLD CHAMPIONSHIP FOR MEN: Player Game High» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 20 Νοεμβρίου 2021. 
  160. «1990 WORLD CHAMPIONSHIP FOR MEN : Panagiotis Giannakis» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 2021. 
  161. «Ο "Δράκος" στην Αργεντινή». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 2021. 
  162. «Ελλάδα-Βραζιλία: Ιστορία μας, αμαρτία του». Ανακτήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 2021. 
  163. «Η μέρα που ο Γκάλης, ο Κούκοτς, ο Ράτζα, ο Σάβιτς και ο Φάνης έπαιξαν στην ίδια ομάδα». Ανακτήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 2021. 
  164. «1991 EUROPEAN CHAMPIONSHIP FOR MEN : Panagiotis Giannakis» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2021. 
  165. «Eurobasket 1991 : Η τελευταία παράσταση της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας». Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2021. 
  166. «Ήταν κάποτε μια χώρα…». Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2021. 
  167. «VIDEO: Τα «όργια» του Γιαννάκη στην πρώτη μονομαχία της Εθνικής με τη Λιθουανία». Ανακτήθηκε στις 6 Νοεμβρίου 2021. 
  168. 168,0 168,1 «Ευρωμπάσκετ 1993 : Η έκπληξη της οικοδέσποινας και η ζωή χωρίς το Γκάλη». Ανακτήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 2022. 
  169. «1993 EUROPEAN CHAMPIONSHIP FOR MEN : Panagiotis Giannakis» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2021. 
  170. «Οταν η Εθνική «κατάπινε» την Ισπανία». Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2021. 
  171. «1993 EUROPEAN CHAMPIONSHIP FOR MEN : Panagiotis Giannakis» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2021. 
  172. «1993 EUROPEAN CHAMPIONSHIP FOR MEN: Full Schedule» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2021. 
  173. «Eurobasket 1993: Μια... ανάσα από το βάθρο». Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2021. 
  174. «Τορόντο 1994: Διάκριση εν μέσω εμφυλίου». Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2021. 
  175. «"Στείλ'τη στο σίδερο": Η βολή που άλλαξε την ιστορία». Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2021. 
  176. «"Είχαν ετοιμάσει τις κρεμάλες..."». Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2021. 
  177. «Ελλάδα κάντο όπως…το 1994!». Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2021. 
  178. «Στο Τορόντο των παραισθήσεων». Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2021. 
  179. «1994 WORLD CHAMPIONSHIP FOR MEN : Panagiotis Giannakis» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2021. 
  180. «Παγκόσμιο Κύπελλο: Οι κορυφαίοι Έλληνες σκόρερ όλων των εποχών (πίνακες)». Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2021. 
  181. «Παγκόσμιο Κύπελλο Καλαθοσφαίρισης». Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2021. 
  182. 182,0 182,1 «1995 EUROPEAN CHAMPIONSHIP FOR MEN : Panagiotis Giannakis» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2021. 
  183. «Οταν η Εθνική «κατάπινε» την Ισπανία». Ανακτήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 2021. 
  184. «Eurobasket 1995: Η (νέα) μεγάλη χαμένη ευκαιρία». Ανακτήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 2021. 
  185. «Όταν ο Νοσφεράτου πάτησε το ΟΑΚΑ». Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2021. 
  186. «Ελλάς - Σερβία... καμία συμμαχία». Ανακτήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 2021. 
  187. «Οι 25 κορυφαίοι σκόρερ στην ιστορία των Ευρωμπάσκετ». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Φεβρουαρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2023. 
  188. «'EuroPau', el rey del Viejo Continente» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2021. 
  189. «1996 OLYMPIC GAMES : TOURNAMENT FOR MEN : Panagiotis Giannakis» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 2021. 
  190. «Η νύχτα που... έφυγε το ίδιο το μπάσκετ!». Ανακτήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 2016. 
  191. «Εθνική Ελλάδας: Οι πρώτοι των… πρώτων σε συμμετοχές με τα γαλανόλευκα!». Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2021. 
  192. 192,0 192,1 192,2 «Top 5: Γιατί ο Παναγιώτης Γιαννάκης μπήκε στο Hall of Fame». Ανακτήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 2021. 
  193. «Ελλάδα – Βραζιλία: Ο συγκινητικός αποχαιρετισμός του μεγάλου Παναγιώτη Γιαννάκη στην Εθνική!». Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2021. 
  194. «"Πω πω μεγάλε, μας γαμ…ς!"». Ανακτήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2022. 
  195. «Eurobasket 1997: Με... φόρα από την Ολυμπιάδα». Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2021. 
  196. «ΜΟΥΝΤΟΜΠΑΣΚΕΤ 1998: Ο θρίαμβος των "πλάβι"». Ανακτήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 2021. 
  197. 197,0 197,1 197,2 «Παναγιώτης Γιαννάκης». Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2021. 
  198. «Η μεγάλη χαμένη ευκαιρία του 1998». Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2021. 
  199. «Αθήνα 1998: H ελληνική αυτοκαταστροφή». Ανακτήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 2021. 
  200. «Η ΒΙΒΛΟΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΕΥΚΑΙΡΙΩΝ: 1998». Ανακτήθηκε στις 20 Νοεμβρίου 2021. 
  201. «Στον Πανιώνιο ο Γιαννάκης». Ανακτήθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου 2023. 
  202. «Ο Γιαννάκης στο Μαρούσι». Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2021. 
  203. «Παρελθόν από το Μαρούσι ο Γιαννάκης». Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2021. 
  204. «UNICS KAZAN 87 TIM MAROUSSI 63» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2021. 
  205. «Το χρυσό Ευρωμπάσκετ του 2005. Ο Γιαννάκης έγινε ο πρώτος που σήκωσε την κούπα από δύο διαφορετικά πόστα. Και σαν παίκτης και σαν προπονητής». Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2021. 
  206. «The most remarkable Eurobasket records» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 2021. 
  207. «Το τανγκό των Αργεντινών στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας». Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2021. 
  208. «2004 OLYMPIC GAMES: TOURNAMENT FOR MEN : Event Standings» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2021. 
  209. «Μουντομπάσκετ 2006: Η καλύτερη Εθνική ομάδα». Ανακτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 2021. 
  210. «Εθνική Ελλάδας: Σαν σήμερα (25/9) το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ 2005 του Βελιγραδίου». Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2021. 
  211. «Ο Παναγιώτης Γιαννάκης στο FIBA Hall Of Fame!». Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2021. 
  212. «Εθνική Ομάδα: Όταν φόρεσε το δεύτερο ευρωπαϊκό στέμμα στο Βελιγράδι!». Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2021. 
  213. «Όταν η Ελλάδα «σκαρφάλωσε» ξανά στην κορυφή της Ευρώπης!». Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2021. 
  214. «Ελλάδα – ΗΠΑ: 101 – 95! Το μεγαλύτερο μεσημέρι της ζωής μας». Ανακτήθηκε στις 2 Μαΐου 2021. 
  215. «Τα 10 μεγαλύτερα ματς που είδαμε ποτέ». Ανακτήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 2022. 
  216. «La désillusion américaine face à la Grèce en 2006» (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 9 Νοεμβρίου 2021. 
  217. «Σαν σήμερα το 2006 η Ελλάδα κέρδισε τις ΗΠΑ στο Μουντομπάσκετ». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 2022. 
  218. «Όταν ο πίνακας έγραφε Ελλάδα-ΗΠΑ 101-95. Ήταν "το μεγαλύτερο σοκ στο Μουντομπάσκετ" της Ιαπωνίας. Το συρτάκι των παικτών στο γήπεδο και τα γλέντια στους δρόμους». Ανακτήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 2021. 
  219. «Τέταρτη η Εθνική στο Ευρωμπάσκετ, η Ρωσία «έκλεισε» το σπίτι της Ισπανίας». Ανακτήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 2021. 
  220. «Οι 867 ημέρες του Γιαννάκη στον Ολυμπιακό». Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2021. 
  221. «Σαν σήμερα: Ο θρίαμβος του Παναθηναϊκού στο Βερολίνο κόντρα στον Ολυμπιακό». Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2021. 
  222. «Στο τιμόνι της Λιμόζ ο Γιαννάκης». Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2021. 
  223. «Τέλος ο Γιαννάκης από Λιμόζ!». Ανακτήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 2016. 
  224. «Τέλος από την Κίνα ο Γιαννάκης!». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Φεβρουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 2016. 
  225. «Επίσημο: Στον πάγκο του Άρη ο Γιαννάκης!». http://www.sdna.gr/mpasket/basket-league/article/349133/episimo-ston-pagko-toy-ari-o-giannakis. Ανακτήθηκε στις 2017-07-07. 
  226. «Η στιγμή της υπογραφής του Γιαννάκη με τον Άρη». Ανακτήθηκε στις 7 Ιουλίου 2017. 
  227. «Τέλος ο Γιαννάκης, αναλαμβάνει ο Αγγέλου!». Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2018. 
  228. «Νέος προπονητής στον Άρη ο Αγγέλου – Τίτλοι τέλους με Γιαννάκη». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2021. 
  229. 229,0 229,1 «Top-10: Οι μεγαλύτεροι Έλληνες αθλητές». Ανακτήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 2021. 
  230. «Ευρωμπάσκετ 1987: Το έπος του ελληνικού αθλητισμού». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Μαΐου 2023. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2022. 
  231. «Είμαστε πια πρωταθλητές». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Νοεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2021. 
  232. «33 χρόνια από το έπος του '87: Η ανίκητη γενιά του Ευρωμπάσκετ!». Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2022. 
  233. «Η ζωή του θρύλου Γιαννάκη και η ανέκδοτη ιστορία του Παπαλουκά από το '05». Ανακτήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 2021. 
  234. «50 GREATEST CONTRIBUTORS LIST» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Νοεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 7 Νοεμβρίου 2021. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]