Νιμ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Συντεταγμένες: 43°50′18″N 4°21′35″E / 43.83833°N 4.35972°E / 43.83833; 4.35972

Νιμ

Σημαία
Έμβλημα
Διοίκηση
ΧώραΓαλλία
Διοικητική υπαγωγήδιαμέρισμα της Νιμ, Καντόνιο του Λα Βιστράνκ, καντόνιο της Νιμ-5, καντόνιο της Νιμ-6, Αστική Κοινότητα Νιμ Μετροπόλ και Γκαρ
 • Δήμαρχος της ΝιμΖαν-Πωλ Φουρνιέ (από 2001)
Ταχυδρομικός κώδικας30000[1] και 30900[1]
Κωδικός Κοινότητας30189[2]
Πληθυσμός148.104 (1  Ιανουαρίου 2021)[3]
Έκταση161,85 km²[4]
Υψόμετρο215 μέτρα
Ζώνη ώραςUTC+01:00 (επίσημη ώρα)
UTC+02:00 (θερινή ώρα)
Τοποθεσία στο χάρτη
Τοποθεσία στο χάρτη
Νιμ
43°50′18″N 4°21′35″E
Ιστότοποςhttp://www.nimes.fr[5]
Commons page Σχετικά πολυμέσα
Σελίδα στο Facebook Σελίδα στο Twitter Σελίδα στο Instagram Λογαριασμός στο YouTube Σελίδα στο Linkedin
δεδομένα

Η Νιμ (γαλλ. Nîmes, οξιτανικά Nimes) είναι πόλη της νότιας Γαλλίας στον νομό (département) Γκαρ (Gard) στην περιοχή (région) Οξιτανία, έως το 2016 αποτελούσε τμήμα του Λανγκντόκ - Ρουσιγιόν (Languedoc-Roussillon). Είναι πόλη με σημαντική ιστορία και πολλά ρωμαϊκά μνημεία, πολύ καλά διατηρημένα, αποτελώντας πόλο έλξης τουριστών. Έχει 150.610 κατοίκους (απογραφή 2017)[6], οι οποίοι αποκαλούνται Νιμουά(ζ). (Nîmois, (άρρενες) Nîmoises (θήλεις))[7]

Επιφανείς Γάλλοι που γεννήθηκαν στη Νιμ υπήρξαν, μεταξύ άλλων, ο λογοτέχνης Αλφόνς Ντωντέ (Alphonse Daudet), ο γιατρός και επιχειρηματίας Λουί Περιέ (Louis Perrier), δημιουργός του ομώνυμου εμφιαλωμένου νερού, ο Μαρκήσιος στρατηγός Μονκάλμ (Louis-Joseph de Montcalm), που διαδραμάτισε σοβαρό ρόλο στις αμερικανικές κτήσεις της Γαλλίας και ο Ζαν Νικό (Jean Nicot), που εισήγαγε τον καπνό στη Γαλλία και έδωσε το όνομά του στη νικοτίνη.

Γεωγραφική θέση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Νιμ είναι κτισμένη κοντά στις ακτές της Μεσογείου, στη στενή πεδιάδα που εκτείνεται από τον ποταμό Ροδανό ως τον ποταμό Ωντ (Aude). Η πλεονεκτική της θέση στο μεσογειακό τόξο την τοποθετεί κοντά σε μεγάλες πόλεις, όπως η Αρλ (27 χλμ), το Αιξ-αν-Προβάνς (95 χλμ), η Μασσαλία (110 χλμ), η Αβινιόν (45 χλμ), το Μονπελιέ (50 χλμ) και η Βαρκελώνη (350 χλμ). Η πόλη είναι κτισμένη σε λοφώδη, βραχώδη περιοχή, καλυπτόμενη από θάμνους που ονομάζεται "Les monts Garrigues" και το μέσο υψόμετρό της είναι 118 μ. Από τη θέση αυτή δεσπόζει της κοιλάδας του Βιστρ (Vistres), η οποία είναι κατάφυτη με αμπελώνες.[8]

Κλίμα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το αρχαίο ρωμαϊκό αμφιθέατρο της Νιμ.

Το κλίμα της πόλης και της ευρύτερης περιοχής είναι ιδιαίτερα ήπιο. Ωστόσο, δέχεται την επίδραση των βορειοδυτικών ανέμων ("Mistral", ελλ. "μαΐστρος"), που πνέουν στην κοιλάδα του Ροδανού επί 10 περίπου ημέρες ανά έτος και ορισμένες φορές οι ριπές τους φθάνουν σε ταχύτητα τα 100 km/h, με συνέπεια οι χειμώνες να είναι λιγότερο ήπιοι απ' όσο θα έπρεπε λόγω γεωγραφικού πλάτους. Από την άλλη, δέχεται τις επιδράσεις του μεσογειακού κλίματος, με συνέπεια οι βροχοπτώσεις να είναι λίγες, τα καλοκαίρια ξηρά και ιδιαίτερα θερμά[9], ενώ οι περισσότερες βροχοπτώσεις συμβαίνουν κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου και είναι έντονες, με συνέπεια το ύψος βροχής να ανέρχεται θεαματικά μέσα σε λίγες ώρες και να σημειώνονται πλημμύρες. Το πλέον έντονο φαινόμενο σημειώθηκε στις 3 Οκτωβρίου 1988, οπότε μέσα σε έξι ώρες το ύψος βροχής ανήλθε στα 620 χιλιοστά. Ως συνέπεια, σημειώθηκε ισχυρή πλημμύρα, η οποία, εκτός των υλικών καταστροφών, προκάλεσε τον θάνατο 10 ατόμων.[10]

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Προρωμαϊκή και ρωμαϊκή περίοδος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Νιμ δημιουργήθηκε ως οικισμός πέριξ μιας ιερής πηγής, αφιερωμένης στη θεότητα "Nemausus" πριν από 2.000 περίπου χρόνια.[11], ενώ το όνομα ετυμολογείται από την κελτική λέξη "nem", που σημαίνει "καθαγιασμένος τόπος"[12] Αποτέλεσε την πρωτεύουσα μιας φυλής Γαλατών, ενώ ο Στράβων και ο Πλίνιος αναφέρουν ότι στην περιοχή είχε εγκατασταθεί μια ομάδα Κελτών.[13] Η γαλατική φυλή των Volcae Arecomici που είχε εγκατασταθεί στην περιοχή παραδόθηκε χωρίς αντίσταση στους Ρωμαίους το 121 π.Χ.[14] Ο αυτοκράτορας Αύγουστος ίδρυσε εκεί μια νέα πόλη και της έδωσε προνόμια τέτοια, ώστε σύντομα η πόλη αναπτύχθηκε και γνώρισε την ευημερία.[8] Η πόλη κτίστηκε σύμφωνα με τα ρωμαϊκά πρότυπα και εφοδιαζόταν με πόσιμο νερό μέσω ενός καναλιού μήκους 50 χιλιομέτρων,[15] τμήμα του οποίου αποτελεί η γέφυρα του Γκαρ (Pont du Gard), μήκους περίπου 800 μ., ύψους 48 μ. και μέγιστου πλάτους 2,5 μ. Το υδραγωγείο φέρνει νερό από τις καρστικές πηγές του Ερ και, σύμφωνα με σύγχρονες έρευνες, είχε δυνατότητα παροχής 200 - 400 λίτρων ανά δευτερόλεπτο.[16] Επιπλέον, η πόλη βρισκόταν επάνω στη Δομιτία οδό (Via Domitia), τη ρωμαϊκή οδό που συνέδεε τη Ρώμη με την Ισπανία[17] αποτελώντας έτσι διαμετακομιστικό και εμπορικό σταθμό. Οι Ρωμαίοι κατασκεύασαν εκεί πλήθος μνημείων, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται η περίφημη Αρένα της Νιμ, ρωμαϊκό στάδιο χωρητικότητας περίπου 24.000 θεατών και ο «τετράγωνος ναός» (Μαιζόν καρέ) και ο Μέγας Πύργος (Tour Magne), ο οποίος χρησίμευε για να ελέγχει την κυκλοφορία στη Δομιτία οδό αλλά και ως οχυρωματικό έργο, αποτελώντας τμήμα των τειχών που κατασκεύασε ο Αύγουστος για να οχυρώσει την πόλη.[18]

Προέλευση του εμβλήματος της πόλης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το ανασχεδιασμένο έμβλημα της πόλης

Ύστερα από την εκστρατεία στην Αίγυπτο, ορισμένοι από τους στρατιώτες του Αυγούστου επέλεξαν να εγκατασταθούν στη Νιμ. Η νίκη τους στην Αίγυπτο συμβολίστηκε με έναν κροκόδειλο αλυσοδεμένο σε έναν φοίνικα. Η αναπαράσταση αυτή εμφανίστηκε επίσης πολύ αργότερα, επί εποχής Φραγκίσκου του Α', όταν στην πόλη κόπηκαν νομίσματα που την έφεραν στη μία τους όψη. Αρχικά έγινε το πολεμικό έμβλημα της πόλης και τελικά το επίσημο έμβλημά της. Κατά τη δεκαετία του 1980 η παράσταση αυτή ανασχεδιάστηκε από τον Φίλιπ Σταρκ και σήμερα είναι παρούσα σε κάθε σημείο της Νιμ, προκαλώντας την περιέργεια των επισκεπτών της.[11]

Μεσαίωνας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον 5ο μ.Χ. αιώνα (407) η πόλη καταλήφθηκε αρχικά από τους Βανδάλους και στη συνέχεια (472) από τους Βησιγότθους. Η κυριαρχία των γερμανικών φύλων τερματίζεται με την εισβολή και κατάληψή τους από τους Σαρακηνούς, οι οποίοι εκδιώκονται με τη σειρά τους το 737 μ.Χ. από τα στρατεύματα του Καρόλου Μαρτέλου, τα οποία πυρπολούν και καταστρέφουν μεγάλο μέρος της.[8] Πιθανότατα εκείνη η εποχή σηματοδοτεί την έναρξη χρήσης της "Αρένας" ως φρουρίου.

Το 752 η πόλη αποκτά ανεξαρτησία. Ως ηγεμόνας της επιλέγεται ένας Γότθος ονομαζόμενος Ansemond, ο οποίος τίθεται υπό την επικυριαρχία του Πεπίνου του Βραχέος, ο οποίος το 758 εγκαθιστά ως φεουδάρχη της πόλης τον κόμητα Ραντούλφο (Radulfe). Το 892 η κομητεία της Νιμ περνά στη δικαιοδοσία των κομήτων της Τουλούζης και στη συνέχεια των υποκομήτων Τρανκαβέλ της Καρκασσόν και του Αλμπί. Το 925 η πόλη δέχεται νέες επιδρομές από τους Νορμανδούς και τους Ούγγρους, παραμένει όμως υπό την επικυριαρχία των υποκομήτων Τρανκαβέλ, οι οποίοι τελικά τη μεταβιβάζουν εκ νέου στους κόμητες της Τουλούζης. Η Νιμ βγαίνει από την απομόνωσή της γύρω στο 1000 μ.Χ.: Το εμπόριο αρχίζει να ανθίζει και πάλι, χάρη στην αμπελοκαλλιέργεια, τις ελιές και την εκτροφή προβάτων, ενώ κατασκευάζονται νέα τείχη.[19]. Όταν το 1226 ο Λουδοβίκος ο Η' ξεκινά τη Σταυροφορία των Αλβιγηνών κατά των Καθαρών, η πόλη συντάσσεται μαζί του, γεγονός από το οποίο ο βασιλέας επωφελείται για να την εντάξει στο Γαλλικό Στέμμα. Η συνθήκη ένταξης ολοκληρώνεται στις 12 Απριλίου του 1229.[8]

Κατά τα τέλη της περιόδου του Μεσαίωνα η πόλη ευημερεί. Αυτό συμβαίνει κύρια χάρη στην παραγωγή υφασμάτων, και συγκεκριμένα χάρη στην τεχνογνωσία κατασκευής ενός τύπου πολύ ανθεκτικού υφάσματος, το οποίο αποκτά το προσωνύμιο "serge de Nîmes" (ύφασμα σερζ από τη Νιμ) ή συγκεκομμένα "de Nîmes", ονομασία που θα εξελιχθεί σε "denim",[11][15] ύφασμα κατασκευής των σύγχρονων τζιν.

Αναγέννηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι "κήποι της Πηγής"

Κατά τον δέκατο έκτο αιώνα, η κατάσταση της πόλης βελτιώθηκε ακόμη περισσότερο. Ύστερα από μια θαυμάσια υποδοχή που επιφύλαξε στον βασιλέα Φραγκίσκο τον Α', η πόλη πέτυχε τη δημιουργία του Πανεπιστημίου της. Σύντομα η πόλη έγινε σημαντική κοιτίδα του Προτεσταντισμού στην περιοχή, με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν θρησκευτικές ταραχές. Στις 29 Σεπτεμβρίου 1569 οι Προτεστάντες δολοφόνησαν περισσότερους από 90 καθολικούς ιερείς. Τα πράγματα ηρέμησαν κάπως με το Έδικτο της Νάντης αλλά τον Οκτώβριο του 1685, όταν το Έδικτο ανακλήθηκε με το Έδικτο του Φονταινεμπλώ, ακολούθησαν νέες διώξεις κατά των Προτεσταντών, ενώ τους επιβλήθηκαν πρόσθετες απαγορεύσεις: Απαγορεύτηκε στους μεταρρυθμιστές να δίνουν στα παιδιά τους προτεσταντική μόρφωση και να ενταφιάζονται σε κανονικά νεκροταφεία. Το 1702 δολοφονήθηκε ο αβάς του Chayla, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει στην πόλη ο αποκαλούμενος "πόλεμος των Camisards", όταν οι προτεστάντες αγρότες και τεχνίτες, απαυδισμένοι από τις απαγορεύσεις και τις διώξεις των ίδιων και των ομοθρήσκων τους αντιστάθηκαν ακόμη και στους βασιλικούς δραγόνους. Η οριστική ειρήνευση επήλθε μόλις το 1715.[20]

Κατά την εποχή του Διαφωτισμού η πόλη απέκτησε τους περίφημους "κήπους της Πηγής" (Jardins de la Fontaine), που δημιουργήθηκαν γύρω από την αρχαία πηγή που υπήρξε η απαρχή της πόλης. Δημιουργός τους ήταν ο Μαρεσάλ (Mareschal). Σήμερα κατατάσσονται ανάμεσα στους "Jardins remarquables" (αξιοσημείωτους κήπους) και αποτελούν ένα από τα αξιοθέατα της πόλης.[11]

19ος αιώνας - σήμερα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η πόλη, έχοντας σημαντική βιομηχανία υφασμάτων, αρχικά ευημερεί. Κατασκευάζονται εκεί, εκτός από το γνωστό πλέον "denim" και μεταξωτά υφάσματα, τα οποία όμως γνωρίζουν έντονο ανταγωνισμό από τις αντίστοιχες βιομηχανίες της Λυών. Η συγκοινωνία της πόλης βελτιώνεται με τη διέλευση από αυτήν του Καναλιού του Midi ενώ το 1839 η Νιμ αποκτά σιδηροδρομική σύνδεση με την υπόλοιπη χώρα, γύρω από τον νέο σιδηροδρομικό σταθμό κτίζονται νέες πολυτελείς κατοικίες, ενώ τα κέρδη από τη βιομηχανία υφασμάτων επανεπενδύονται σε άλλους τομείς, κύρια στον αμπελουργικό, με αποτέλεσμα η πόλη να αποκτήσει ξανά την παλιά της ευημερία.[21] Μελανό σημείο στην αμπελουργική της ιστορία αποτελεί η επιδημία φυλλοξήρας που πλήττει τα αμπέλια της περιοχής το 1879.

Οικονομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παρά το γεγονός ότι ένας από τους τομείς δραστηριότητας της πόλης είναι η οινοποιΐα, μόλις το 0,5% του ενεργού της πληθυσμού ασχολείται με τη γεωργία. Το παραγωγικό δυναμικό της Νιμ αποτελείται κατά 36,5% από υπαλλήλους, 22,4% από τα λεγόμενα "ενδιάμεσα επαγγέλματα", το 21,6% είναι εργάτες, 12,5% είναι στελέχη ή ασχολούμενοι με "πνευματικά επαγγέλματα" και 6,6% είναι τεχνίτες, έμποροι και επιχειρηματίες. Ο μέσος όρος εισοδήματος ανά οικογένεια ανέρχεται σε 16.500 ευρώ/έτος (με τον εθνικό μέσο όρο στα 21.000 ευρώ/έτος), ενώ το 14,5% του πληθυσμού υπολογίζεται ότι βρίσκεται ακριβώς στο όριο του ελάχιστου εισοδήματος, υψηλό ποσοστό συγκρινόμενο με τον εθνικό μ.ό. ο οποίος ανέρχεται στο 2% και τον μέσο όρο στην περιοχή στο 4%.[22]

Για να διατηρηθεί ο ρυθμός της οικονομικής ανάπτυξης, η πόλη δέχεται τη βοήθεια της κοινοπραξίας εικοσιεπτά κοινοτήτων της περιοχής, που έχουν συστήσει τη "Nîmes Métropole". Στη Νιμ έχει την έδρα του το Επιμελητήριο Εμπορίου και Βιομηχανίας της Nîmes-Uzès, Bagnols-Le Vigan. Και οι δύο οργανισμοί επιδιώκουν να αξιοποιήσουν τα ισχυρά της, από οικονομικής απόψεως, σημεία.

Συγκοινωνίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο υδάτινος δρόμος της πόλης είναι το Κανάλι του Midi. Υπάρχει σιδηροδρομική σύνδεση με την υπόλοιπη χώρα, ενώ από τον σταθμό της Νιμ προβλέπεται, το 2020, η διέλευση της γραμμής LGV (Ligne à grande vitesse, γραμμή υψηλής ταχύτητας) η οποία θα συνδέσει την πόλη με τη Βαρκελώνη στην Ισπανία. Υπάρχει όμως ήδη σιδηροδρομική σύνδεση με τη Λυών, τη Μασσαλία, το Παρίσι και τη Γενεύη μέσω γραμμής TGV (train à grande vitesse, τρένο υψηλής ταχύτητας).

Η οδική σύνδεση της πόλης με την υπόλοιπη χώρα πραγματοποιείται μέσω των αυτοκινητοδρόμων Α9 (που αποκαλείται «la Languedocienne» και Α54.

Η αεροπορική σύνδεση της πόλης και των πέριξ κοινοτήτων εξασφαλίζεται από το αεροδρόμιο «Nîmes Alès Camargue Cévennes», το οποίο, έχοντας αεροδιάδρομο μήκους 2.240 μ., τη συνδέει με το Λούτον στο Λονδίνο, το Λίβερπουλ και τις Βρυξέλλες. Πτήσεις εσωτερικού δεν πραγματοποιούνται από αυτό αλλά από το επίσης πολύ κοντινό (απόσταση περίπου 50 χλμ.) αεροδρόμιο του Μονπελιέ.

Αξιοθέατα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ρωμαϊκή εποχή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το ρωμαϊκό αμφιθέατρο
  • Το ρωμαϊκό αμφιθέατρο της Νιμ («Les Arènes»): Κατασκευασμένο τον 1ο αιώνα μ.Χ. είναι ένα από τα πλέον καλοδιατηρημένα ρωμαϊκά αμφιθέατρα στον κόσμο. Έχει 133 μ. μήκος και 101 μ. πλάτος, ενώ η πρόσοψή του έχει ύψος 21 μ. και αναπτύσσεται σε δύο ορόφους με 60 καμάρες η καθεμία. Στο εσωτερικό χωρούσαν περίπου 25.000 θεατές, οι οποίοι παρακολουθούσαν μονομαχίες και αγώνες ζώων, όπως γινόταν στη Ρώμη. Κατά τον 6ο αιώνα, πιθανόν οι Βησιγότθοι μετέτρεψαν το αμφιθέατρο σε φρούριο, ενώ απαγορεύτηκαν ολοσχερώς οι μονομαχίες. Μετατράπηκε σε πραγματικό κάστρο, περιβαλλόμενο από τάφρο. Τον 12ο αιώνα έγινε η έδρα των υποκομήτων της Νιμ και των υποτελών τους, οι οποίοι λάμβαναν τον τίτλο "Chevaliers des Arènes" και στο εσωτερικό του αμφιθεάτρου κατασκευάστηκε ανάκτορο, γύρω από το οποίο αναπτύχθηκε ένα πραγματικό χωριό, το οποίο ακόμη και τον 18ο αιώνα είχε 700 κατοίκους. Την ίδια περίπου εποχή έπαυσε να διαδραματίζει στρατιωτικό ρόλο, καθώς η Οξιτανία περιήλθε στην κατοχή του γαλλικού Στέμματος. Το ανάκτορο παρέμεινε σε χρήση ως τον 14ο αιώνα, οπότε κατασκευάστηκε νέο κοντά στην πύλη του Αυγούστου. Περιήλθε στην κατοχή ιδιωτών, ενώ το εσωτερικό του παρέμεινε κατοικημένο ως τον 18ο αιώνα. Το 1786, όμως, άρχισε η αναστήλωση του ρωμαϊκού μνημείου, τα εσωτερικά κτίσματα κατεδαφίστηκαν (περιλαμβανομένου και του ανακτόρου) και άρχισε να γίνεται και συντήρηση της πρόσοψης. Η αναστήλωσή του ολοκληρώθηκε τον 19ο αιώνα. Σήμερα χρησιμοποιείται ως συναυλιακός και εκθεσιακός χώρος, ενώ εκεί διεξάγονται και οι ταυρομαχίες της Νιμ, οι οποίες ξεκίνησαν το 1853.[18] Το ανάκτορο σήμερα έχει 34 σειρές κερκίδων και χωρά περίπου 24.000 θεατές.[15]
Νιμ: Μαιζόν καρέ
  • Ο ναός Μαιζόν καρέ: Είναι αρχαίος ρωμαϊκός ναός με διαστάσεις 26 μ. μήκος, 15 μ. πλάτος [23] και 17 μ. ύψος. Ήταν αφιερωμένο στους Γάιο και Λεύκιο Καίσαρα, θετούς γιους του Αυγούστου.[8] Βρίσκεται κτισμένος πάνω σε ένα βάθρο, χάρη στο οποίο δέσποζε στην αρχαία ρωμαϊκή Αγορά, το οικονομικό και διοικητικό κέντρο της ρωμαϊκής πόλης. Είναι ο μόνος πλήρως διατηρημένος αρχαίος ναός σε ολόκληρο τον κόσμο. Βασισμένος σε ναούς της Ρώμης, βασίζει τη χάρη του στην αρμονία των διαστάσεών του. Διατηρήθηκε τόσο καλά επειδή βρισκόταν σε συνεχή χρήση από τον 11ο αιώνα: Χρησιμοποιήθηκε ως Δημαρχείο, στάβλος, κατοικία και εκκλησία. Μετά τη Γαλλική Επανάσταση χρησιμοποιήθηκε ως έδρα της Νομαρχίας του νομού Γκαρ και στη συνέχεια στέγασε τα τοπικά αρχεία. Η σημερινή του θύρα είναι κατασκευής 1824.[15]
Ο Tour Magne
  • Ο πύργος Tour Magne (ελλ. ο Μέγας Πύργος): Τμήμα των αρχαίων οχυρωματικών έργων και ταυτόχρονα παρατηρητήριο που δέσποζε στη Δομιτία οδό, είναι το μόνο τμήμα που απέμεινε από τις οχυρώσεις που είχε κατασκευάσει ο αυτοκράτορας Αύγουστος. Βρίσκεται στην περιοχή Mont Cavalier, την υψηλότερη της πόλης. Δεσπόζει σε ολόκληρη την πεδιάδα και αποτελεί σημείο εστίασης όλων των γραμμών επικοινωνίας. Αρχικά ήταν ένα απλό οικοδόμημα - οχυρό για να προστατεύει το γειτονικό oppidum, αλλά ο Αύγουστος σχεδόν διπλασίασε το ύψος του (18 μ.) αν και πιστεύεται ότι αρχικά είχε μεγαλύτερο ύψος.[8]
  • Η πύλη του Αυγούστου: Κατασκευασμένη μεταξύ 15 - 16 π.Χ. είναι γνωστή επίσης και ως "πύλη της Αρλ" και ήταν μια από τις κύριες πύλες της ρωμαϊκής πόλης. Αποτελώντας τμήμα των ρωμαϊκών οχυρώσεων οδηγούσε στη Δομιτία οδό και πλαισιωνόταν από δύο ισχυρούς πύργους.
  • Η πύλη της Γαλλίας: Αρχικά έφερε την ονομασία "πύλη της Ισπανίας". Κατασκευάστηκε την ίδια εποχή με την προηγούμενη, έφερε μόνον μια αψίδα διακοσμημένη με παραστάδες τύπου Τοσκάνης. Παλαιότερα ήταν επίσης πλαισιωμένη από δύο ημικυκλικούς πύργους και ήταν ορατή από μακριά.

Χριστιανική εποχή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Καθεδρικός ναός - βασιλική της Νοτρ-Νταμ και Σεν-Καστόρ (Notre-Dame-et-Saint-Castor): Κατασκευάστηκε σε ρωμανικό στυλ τον 12ο αιώνα και πλαισιώνεται από καμπαναριό ύψους 40 μ. Ο ναός υπέστη καταστροφές κατά τη διάρκεια των θρησκευτικών διαμαχών κι έτσι μόνον ο βόρειος πύργος και οι έξι πρώτες γλυπτές σκηνές της εξωτερικής ζωφόρου ανήκουν στο αρχικό οικοδόμημα. Υπέστη δύο ανοικοδομήσεις κατά τον 17ο αιώνα, ενώ το εσωτερικό ανακαινίστηκε πλήρως κατά τον 19ο αιώνα από τον αρχιτέκτονα της επισκοπής Ανρί Αντουάν Ρεβουάλ (Henri Antoine Révoil), ο οποίος ανακαίνισε επίσης το ρωμαϊκό αμφιθέατρο αλλά και τον καθεδρικό του Μονπελιέ. Αξιοσημείωτα είναι το εσωτερικό παρεκκλήσιο του Ροζέρ (Rosaire), εξαίρετο δείγμα θρησκευτικής αρχιτεκτονικής μπαρόκ του 17ου αιώνα, μια παλαιοχριστιανική σαρκοφάγος ενσωματωμένη σε ένα από τα πλευρικά παρεκκλήσια και το μεγάλο εξωτερικό αέτωμα, ένα από τα αριστουργήματα ρωμανικής γλυπτικής. Το ύψος των εξωτερικών τόξων είναι 20 μ. αλλά ο Ρεβουάλ δεν επέτρεψε την ανακαίνιση της πρόσοψης σε ρωμανικό αναγεννησιακό στυλ. Ο ναός απέκτησε τον "τίτλο" της βασιλικής το 1882.
  • Ναός του Αγίου Παύλου (L'église Saint-Paul): Ναός σε νεορομανικό στυλ, ιδιαίτερα σημαντικός για την ποιότητα υλοποίησης του στυλ από τον αρχιτέκτονά του Σαρλ Ωγκύστ Κεστέλ (Charles-Auguste Questel, 1835-1849). Το ύψος των τόξων του ναού είναι 18 μ. Διαθέτει υψηλό καμπαναριό (62 μ.), με δύο σειρές αψίδων, εμπνευσμένο από τον ναό Saint Honorat des Alyscamps της Αρλ. Η ανατολική όψη διαθέτει τρεις εξώστες και η θύρα της αντλεί την έμπνευσή της από τις αντίστοιχες του ναού του Saint-Trophime της Αρλ αλλά και του παλαιού αβαείου του Σεν Ζιλ (Saint-Gilles). Καθώς είχε υποστεί φθορά από τον χρόνο, χρειάστηκε αναπαλαίωση.

Μουσεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Αρχαιολογικό Μουσείο της Νιμ: Εγκαταστάθηκε σε τμήμα του παλαιού Κολλεγίου των Ιησουιτών, στα νότια της παλαιάς πόλης. Τα εγκαίνια έγιναν το 1896. Οι συλλογές του περιλαμβάνουν κυρίως αντικείμενα τοπικής προελεύσεως, εκτός από μια μικρότερη συλλογή από ελληνικά, ετρουσκικά και ρωμαϊκά αντικείμενα, προερχόμενα από κληροδοτήματα ή ιδιωτικές συλλογές. Οι χρονικές περίοδοι που καλύπτουν τα αντικείμενα είναι η εποχή του σιδήρου, η ρωμαϊκή εποχή και ο Μεσαίωνας.[18]
  • Μουσείο Καλών Τεχνών: Αρχικά στεγασμένο στο Maison Carée από το 1821, ήταν το πρώτο μουσείο που δημιουργήθηκε στην πόλη. Στις αρχές του 20ού αιώνα έγινε πλέον εμφανές ότι ο χώρος δεν ήταν αρκετός για τη σωστή στέγαση των εκθεμάτων και αποφασίστηκε η κατασκευή νέου κτηρίου. Ο διαγωνισμός έγινε το 1902, τον κέρδισε ο αρχιτέκτονας Μαξ Ραφέλ (Max Raphel) και άρχισε τις εργασίες το 1903. Το κτήριο ολοκληρώθηκε το 1907 και βρίσκεται στην Πλατεία Μανδραγόρα (Place de la Mandragore). Το 1987 έγινε αναπαλαίωσή του. Στεγάζει περίπου 3.600 έργα τέχνης. Στην τρίχωρη αίθουσα του ισογείου βρίσκονται έργα Ιταλών ζωγράφων (Τζάκοπο Μπασσάνο, Λέλιο Όρσι, Αντρέα ντέλλα Ρόμπια κ. ά. Στον άνω όροφο βρίσκονται επτά αίθουσες με έργα φλαμανδικής και ολλανδικής σχολής του 16ου και 17ου αιώνα, ανάμεσα στα οποία δημιουργίες των Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς, Κάρελ Φαμπρίτιους, Λέονερτ Μπράμερ και έργα Γάλλων δημιουργών, όπως οι Πωλ Ντελαρός, Ζαν-Φρανσουά ντε Τρουά και των γηγενών Σαρλ-Ζοζέφ Νατουάρ και Ξαβιέ Σιγκαλόν.[24]
  • Μουσείο της παλαιάς Νιμ: Εθνογραφικό μουσείο, το οποίο ιδρύθηκε το 1920 από τον Ανρί Μποκιέ (Henri Bauquier) με στόχο να συγκεντρωθεί σε ένα σημείο η πρόσφατη πολιτιστική κληρονομιά της πόλης. Είναι εγκατεστημένο στο παλαιό επισκοπικό μέγαρο, το οποίο χρονολογείται από τα τέλη του 17ου αιώνα και εκθέτει αντικείμενα που καταδεικνύουν τον τρόπο ζωής των κατοίκων από τον Μεσαίωνα. Ανάμεσά τους βρίσκονται αντικείμενα της καθημερινής ζωής αλλά και πολλά ασυνήθιστα, οργανωμένα σε θεματικές εκθέσεις.[18] Η είσοδος είναι δωρεάν (2009).
  • Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης: Δημιουργήθηκε το 1993 σε κτήριο δημιουργημένο από τον Νόρμαν Φόστερ και περιλαμβάνει αντικείμενα τέχνης από το 1960 και εντεύθεν. Τα περισσότερα από 250 εκθέματά του ομαδοποιούνται σε τρεις κύριες κατευθύνσεις:
    • Μεσογειακή ταυτότητα (Νότια Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία)
    • Παρουσίαση των αγγλοσαξωνικών και γερμανικών τάσεων
    • Πανόραμα γαλλικής τέχνης που αντιπροσωπεύει τα σημαντικά κινήματα και τις ομάδες αξιοσημείωτων καλλιτεχνών.
Το Μουσείο αποτελεί επίσης ερευνητικό κέντρο το οποίο ειδικεύεται στη σύγχρονη τέχνη, ενώ περιλαμβάνει σημαντική βιβλιοθήκη.
  • Μουσείο της κουλτούρας των ταυρομαχιών: Εγκαινιάστηκε μόλις το 2002, παραμένει ανοικτό από την ημέρα της εορτής της Αναλήψεως μέχρι την 1η Νοεμβρίου και στεγάζεται σε κτήριο σχεδόν δίπλα στο Αμφιθέατρο. Είναι το πρώτο παρόμοιο μουσείο στη Γαλλία και παρουσιάζει εικονογραφικά το θέμα των ταυρομαχιών. Οι εικονογραφήσεις εμπλουτίζονται από συλλογή εγγράφων που το καθιστούν ερευνητικό κέντρο για τις ταυρομαχίες στη χώρα. Η συλλογή του, από 8.000 αντικείμενα, είναι μοναδική στη Γαλλία.[18]

Στην πόλη υπάρχουν, επίσης, το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και το Πλανητάριο της Νιμ.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 «Base officielle des codes postaux» La Poste. 1  Οκτωβρίου 2018.
  2. ↑ (Γαλλικά) Code INSEE.
  3. ↑ «Populations légales 2021» Εθνικό Ινστιτούτο Στατιστικής και Οικονομικών Μελετών. 28  Δεκεμβρίου 2023.
  4. ↑ 4,0 4,1 répertoire géographique des communes. Institut national de l'information géographique et forestière. Ανακτήθηκε στις 26  Οκτωβρίου 2015.
  5. ↑ Annuaire de service-public.fr. Ανακτήθηκε στις 24  Σεπτεμβρίου 2023.
  6. ↑ INSEE, Populations légales 2017 de la commune
  7. ↑ Habitants.fr: Gentilé
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 "Nîmes." Encyclopædia Britannica. Encyclopædia Britannica Online. Encyclopædia Britannica Inc., 2011. Web. 10 Dec. 2011.
  9. ↑ «L' Encyclopedie des villes de France, Nimes - Gard». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Ιουνίου 2012. Ανακτήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 2011. 
  10. ↑ languedoc-roussillon - ecologie: L' Apocalypse Αρχειοθετημένη σελίδα
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 Επίσημη ιστοσελίδα της πόλης: Histoire et Patrimoine
  12. ↑ Albert Dauzat et Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des noms de lieux en France, εκδ. Larousse, 1968
  13. ↑ Dominique Garcia, La Celtique méditerranéenne. Habitats et sociétés en Languedoc et en Provence. VIIIe-IIe siècles av. J.-C., εκδ. Errance, Paris, 2004
  14. ↑ «Office de Tourisme et des Congrès de Nîmes, The Beginnings». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Ιουνίου 2011. Ανακτήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 2011. 
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 «Languedoc guide». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Αυγούστου 2020. Ανακτήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 2011. 
  16. ↑ «Archaeology about.com: K. Kris Hirst, Pont du Gard and Aqueduct of Nimes (France)». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2011. 
  17. ↑ Janette Griffiths, Nîmes, France: A cultural guide στην εφημ. "The Telegraph"
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 18,3 18,4 Avignon et Provence.com: Nimes, Roman City in Languedoc
  19. ↑ «Office de Tourisme et des Congrès de Nîmes, The Middle Ages». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Ιανουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2011. 
  20. ↑ «La Guerre des Camisards». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Δεκεμβρίου 2003. Ανακτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2011. 
  21. ↑ «Office de Tourisme et des Congrès de Nîmes, The Nineteenth Century». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Ιανουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2011. 
  22. ↑ INSEE, Economie
  23. ↑ Η Encyclopaedia Brittanica αναφέρει διαστάσεις 25 x 12 μ.
  24. ↑ Ιστοσελίδα της πόλης, Musée des Beaux Arts

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Νιμ&oldid=10092201"