Νικολάι Αλεξάντροβιτς Μπερντιάεφ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Νικολάι Αλεξάντροβιτς Μπερντιάεφ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Николай Александрович Бердяев (Ρωσικά) και Микола Олександрович Бердяєв (Ουκρανικά)
Γέννηση6ιουλ. / 18  Μαρτίου 1874γρηγ.[1][2]
Κίεβο[3][4][5]
Θάνατος24  Μαρτίου 1948[3][6][7]
Κλαμάρ[3][8]
Τόπος ταφήςClamart Communal Cemetery
ΚατοικίαΚίεβο
Αγία Πετρούπολη
Βερολίνο (1922–1924)
Μόσχα
Παρίσι
Κλαμάρ
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
Ρωσική Αυτοκρατορία
Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών
Ρωσική Δημοκρατία
Ρωσική Σοβιετική Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Δημοκρατία
Δημοκρατία της Βαϊμάρης
ΘρησκείαΟρθόδοξη Εκκλησία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΡωσικά[9][10][11]
ΕκπαίδευσηΔόκτωρ Θεολογίας
επίτιμος διδάκτορας
ΣπουδέςΕθνικό Πανεπιστήμιο του Κιέβου «Ταράς Σεβτσένκο»
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταφιλόσοφος[12][7]
δημοσιογράφος άποψης
διδάσκων πανεπιστημίου
θεολόγος
ΕργοδότηςΚρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας
Επηρεάστηκε απόΓιάκομπ Μπέμε[13]
Iμμάνουελ Καντ[13]
Φρήντριχ Βίλχελμ Γιόζεφ Σέλινγκ‎[13]
Άρτουρ Σοπενχάουερ[13]
Φρειδερίκος Νίτσε[13]
Φιόντορ Ντοστογιέφσκι[13]
Λέων Τολστόι[13]
Nikolai Fyodorovich Fyodorov[13]
Βλαντίμιρ Σολόβγιοφ[13]
Sergei Bulgakov[13]
Κονσταντίν Λεόντιεφ
Σαίρεν Κίρκεγκωρ
Aleksey Khomyakov
Franz Xaver von Baader
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαUnion of Liberation
Οικογένεια
ΣύζυγοςLydia Yudifovna Berdyaev
ΓονείςAlexandre Michailovitch Berdiaev και Alina Sergeevna Kudasheva
Αδέλφιαd:Q3504759
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Νικολάι Αλεξάντροβιτς Μπερντιάεφ (Никола́й Алекса́ндрович Бердя́ев, 18 Μαρτίου 1874 - 24 Μαρτίου 1948) ήταν Ρώσος θρησκειοφιλόσοφος.

Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Νικολάι Αλεξάντροβιτς Μπερντιάεφ γεννήθηκε στις 18 Μαρτίου του 1874 στο Κίεβο από παλιά οικογένεια αριστοκρατών. Ο πατέρας του ήταν αξιωματικός της τσαρικού στρατού και η μητέρα του κόρη Ρώσου πρίγκηπα και Γαλλίδας κόμισσας. Η παιδεία που έλαβε ήταν αρκετά επιμελής, ενώ το οικογενειακό περιβάλλον του ήταν πλούσιο σε πνευματικά ερεθίσματα: η δυτική και η ανατολική κουλτούρα δεν ήταν άγνωστες στο σπίτι του, μιλούσαν ικανοποιητικά γαλλικά και ρωσικά, ο γαλλικός διαφωτισμός ήταν διάχυτος, ενώ ο πατέρας του ασπαζόταν τις φιλελεύθερες αστικές ιδέες, προσελκυόταν από τις ιδέες των Βολταίρου και Τολστόι, και ως προς τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του κινείτο στο φάσμα του αγνωστικισμού και της αθεΐας.[14]

Νικολάι Αλεξάντροβιτς Μπερντιάεφ

Αρχικά σπουδάζει στην Στρατιωτική Ακαδημία και έπειτα στη Νομική Σχολή της γενέτειράς του. Νωρίς από τα φοιτητικά του χρόνια προσελκύεται από τον μαρξισμό αποστασιοποιούμενος όμως από τον αθεϊσμό και τον υλισμό του. Η ενεργής πολιτική του δράση είχε ως συνέπεια την σύλληψή του το 1898 και την τριετή εξορία του στη βόρρεια Ρωσία μεταξύ 1900 και 1903. Κατά τη διάρκεια της εξορίας του γράφει τα πρώτα του έργα. Με τη λήξη της εξορίας του πραγματοποιεί ολιγόμηνο ταξίδι στην Χαϊδελβέργη όπου παρακολουθεί τις παραδόσεις του Βίλχελμ Βίντελμπαντ[15] Το 1904 επειστρέφει στην Πετρούπολη όπου γνωρίζει και παντρεύεται την Λύδια Τρούτσεφ. Σημαντική γνωριμία για την πνευματική του πορεία υπήρξε ο Σέργιος Μπουλγκάκοφ. Ο Μπουλγκάκοφ θα του γνωρίσει «την ασκητική και μυστική παράδοση» της Ορθόδοξης Εκκλησίας.[16] Οι δυο τους θα εκδόσουν το βραχύβιο περιοδικό φιλοσοφικού προβληματισμού Προβλήματα της ζωής. Από το 1904 μέχρι το 1905 θα οργανώσει έναν όμιλο προβληματισμού, τη Θρησκειοφιλοσοφική Εταιρεία. Τη Θρησκειοφιλοσοφική Εταιρεία θα την μεταφέρει στη Μόσχα και εκεί θα συνεργαστεί με τον Βλαδίμηρο Σολόβιεφ Ανάμεσα στα 1908 και 1911 ταξίδεψε στην Ευρώπη για να μελετήσει τη φιλοσοφία και να έλθει σε επαφή με φιλελεύθερους πολιτικούς εξορίστους της πατρίδας του. Το 1914 επειδή επέκρινε με δημοσίευμά του την πολεμική στάση της Ιεράς Συνόδου της Ρωσικής Εκκλησίας σε βάρος των ρώσων μοναχών του Αγίου Όρους, κατδικάζεται σε εξορία στη Σιβηρία. Η Οκτωβριανή Επανάσταση όμως ματαίωσε την εκτέλεση της ποινής του. Το 1919 συστήνει στη Μόσχα την Ελεύθερη Ακαδημία για την πνευματική καλλιέργεια και το 1920 αρχίζει να διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας φιλοσοφία. Το περιεχόμενο της δράσης του αυτής και ειδικότερα η από μέρους του κριτική του υλισμού και του αθεϊσμου, είχε ως αποτέλεσμα να συλληφθεί από την αστυνομία και να του επιβληθεί ισόβια εξορία. Έτσι μαζί με άλλους διαφωνούντες προς το κομμουνιστικό καθεστώς διανοούμενους απελάθηκε το 1922. Το Βερολίνο θα είναι ο πρώτος σταθμός της εξορίας του, και θα παραμείνει από το 1922 μέχρι το 1924. Εκεί θα ιδρύσει τη Θρησκειοφιλοσοφική Ακαδημία την οποία θα μεταφέρει στο Παρίσι «κέντρο των Ρώσσων εμιγκρέδων»[17]. θα εγκατασταθεί στο Κλαμάρ. Εκδίδει παράλληλα το περιοδικό Η οδός. Η παρισινή περίοδός του θα είναι η πιο γόνιμη μια και θα γράψει τα πιο πολλά βιβλία του τα οποία θα μεταφραστούν στα γαλλικά και άλλες γλώσσες. Ο Μπερντιάεφ πέθανε στις 23 Μαρτίου του 1948.

Συγγραφικό έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πολυάριθμες είναι οι αυτοτελείς δημοσιεύσεις του. Ο Φ. Λάνγκε και η κριτική φιλοσοφία, 1900, Ο υποκειμενισμός και ο ατομικισμός στην κοινωνική φιλοσοφία 1901. Τα γράφει την περίοδο της εξορίας του. Σε αυτά τα πρώτα δημοσιεύματά του αποπειράται να συνδυάσει μαρξισμό και γερμανικό ιδεαλισμό[15] Το 1909 συμμετέχει στην έκδοση ενός συλλογικού τόμου δοκιμίων με τον τίτλο Οδοδείκτες. Μέσα από αυτό προβάλεται η άποψη πως η πολιτική και πολιτιστική αναγέννηση της Ρωσίας περνά μέσα από την Εκκλησία και το λαό.[18] Το 1913 εκδίδει ένα κείμενο επικριτικό της Ιεράς Συνόδου της Ρωσικής Εκκλησίας, με τίτλο Οι φωτοσβέστες του πνεύματος. Θα προκαλέσει την καταδίκη του από την Ρωσική Εκκλησία. Προϊόν της σύντομης ακαδημαϊκής σταδιοδρομίας του στο Μοσχοβίτικο Πανεπιστήμιο αλλά και των διαλέξεών του στην Ελεύθερη Ακαδημία για την πνευματική καλλιέργεια θα είναι δύο εργασίες του, Το νόημα της ιστορίας, Το πνεύμα του Ντοστογιέφσκυ (1920) και Νέος Μεσαίωνας (1922). Η παρισίνή περίοδος είναι για τον Μπερντιάεφ περίοδος συστηματοποίησης της σκέψης του: Η ρωσική σκέψη για την Εκκλησία 1926, Μαρξισμός και θρησκεία 1929, Ο Χριστιανισμός και η πάλη των τάξεων 1931, Η αλήθεια και το ψεύδος του κομμουνισμού 1932, Το Εγώ και ο κόσμος των αντικειμένων 1933, Η μοίρα του ανθρώπου στο σύγχρονο κόσμο 1934, Πνεύμα και πραγματικότητα 1937, Δουλεία και ελευθερία 1944, Υπαρξιακή διαλεκτική του θείου και του ανθρώπινου 1947, Αυτογνωσία1949 ή Όνειρο και πραγματικότητα 1953, Το Βασίλειο του πνεύματος και το βασίλειο του Καίσαρα 1952.

Πηγές έμπνευσης της σκέψης του Μπερντιάεφ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η σκέψη του Μπερντιάεφ έχει πολλές πηγές έμπνευσης. Πολλές εκδηλώσεις της ρωσσικής σκέψης και πολιτιστικής παράδοσης ανιχνεύονται στον στοχασμό του: το κίνημα των ναρότνικών (λαϊκιστών), των Σλαβοφίλων, των Δυτικιζόντων και του χριστιανικού ουνιβερσαλισμού των Σολόβιεφ, Μπουλγκάκοφ, Φλορένσκυ και Χομιάκοφ. Οι ρώσοι λογοτέχνες Λέων Τολστόι και Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι. Η ανατολική ορθόδοξη θεολογία σφραγίζει τη σκέψη του: Γρηγόριος Νύσσης, Μέγας Αθανάσιος, αλλά και Ωριγένης. Ο δυτικοχριστιανικός μυστικισμός επιδρά πάνω του: Μάιστερ Έκχαρτ και Γιάκοµπ Μπαίµε. Δευτερεύουσες επιρροές δέχθηκε από τη δυτικοευρωπαϊκή φιλοσοφία: Καντ, Γιόχαν Φίχτε, Σοπενχάουερ, Νίτσε, Μαξ Σέλερ, Γιάσπερς, Ανρί Μπερξόν και τον μαρξισμό χωρίς τον αθεϊσμό του.[19] Αφετηριακά η σκέψη του ρώσου στοχαστή είναι σφραγισμένη από τον καντιανό μαρξισμό στην γνωσιολογία του, την ηθική και την φιλοσοφία της ιστορίας. Στην πορεία της όμως προσεγγίζει τον θεϊστικό υπαρξισμό, κρατόντας την μαρξιστική κριτική του καπιταλισμόυ.[20]

Η Φιλοσοφική σκέψη του Μπερντιάεφ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η θεματογραφία του Μπερντιάεφ είναι αυτή στην οποία και άλλοι Ρώσοι φιλόσοφοι του ύστερου 19ου αιώνα επικεντρώνονται: Φιλοσοφική ανθρωπολογία, ηθική, κοινωνική και πολιτική φιλοσοφία, φιλοσοφία της ιστορίας και φιλοσοφία της θρησκείας.[21] Επίκεντρο της σκέψης του είναι η ελευθερία απαλλαγμένη από κάθε υπαρκτικό προσδιοριαμό. Γι' αυτό και την προσδιορίζει ως μη οντική-ελευθερία. Ως μη κάτι ταυτιζόμενο με την κατάσταση που βρίσκεται ένα όν, η μη οντική ελευθερία προηγείται του όντος και προηγείται ως δυνατότητα και μόνο εκείνου που πρόκειται να γίνει κάθε φόρα. Η ουσία του κάθε όντος είναι τελικά η πορεία προς μια υπέρβαση της εκάστοτε υφιστάμενης κατάστασής του.[22] Η αιτία της μη-οντικής ελευθερίας που την προσδιορίζει χωρίς να της περιχαρακώνει είναι ο Θεός, η κατεξοχήν ελεύθερη ύπαρξη. Για τον Μπερντιάεφ ο άνθρωπος είναι πρόσωπο, το οποίο ενεργεί ελεύθερα προς την κατεύθυνση του να καταστεί ον. Η κριτική προς την σοσιαλιστική αντίληψη για την κοινωνία και τον άνθρωπο όπου κυριαρχεί η εργαλειοποίηση έχει σαν αφετηρίες της όχι μόνο το χριστιανισμό, αλλά και τον Καντ.[23] Στον αντίποδα του σοσιαλιστικού παραδείγματος βρίσκεται ένας προσωποκεντρικός σοσιαλισμός.[24]

Έργα του Μπερντιάεφ στα νέα ελληνικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

1)Περί του προορισμού του ανθρώπου: δοκίμιον παραδόξου ηθικής. Μτφρ. μητροπολίτου Σάμου Ειρηναίου, εκδ.Αποστολικής Διακονίας, Αθήναι, 1950

2)Πνεύμα και ελευθερία. Δοκίμιον Χριστιανικής Φιλοσοφίας, μτφρ.μητρ. Σάμου Ειρηναίου, Αθήναι 1952

3)Το πνεύμα του Ντοστογιέφσκυ, μτφρ.Χ.Μαρκέτη, εκδ.Ο Κεραμεύς, χ.χ.(όχι μτφρ. Όλου του βιβλίου αλλά μόνο των5 πρώτων κεφαλαίων του)

4)Ο θρησκευτικός μεσσιανισμός του Ρωσικού Κομμουνισμού, περιοδικό Το Σύνορο, τ/χ.40 (χειμώνας 1966-1967), σελ.268-273 [1]

5) Αλήθεια και Αποκάλυψη, εισαγωγή, μτφρ., σχόλια, Χρήστου Μαλεβίτση, εκδ.Δωδώνη, Αθήνα, χ.χ, (1967;)

6)Πνεύμα και πραγματικότητα, μτφρ.Αντιγόνη Χατζηθεοδώρου, εκδ. Οι Εκδόσεις των φίλων, Αθήναι 1968

7) Θείον και ανθρώπινον. Η υπαρξιακή διαλεκτική των σχέσις, μτφρ.Πρόδρομου Αντωνιάδου, εκδ. Π.Πουρναράς, Θεσσαλονίκη, 1971

8) Βασίλειον του πνεύματος και βασίλειο του Καίσαρος, μτφρ.Βασίλειος Γιούλτσης, εκδ.Π. Πουρναράς, Θεσσ/ίκη, 1971

9) Το πνεύμα του Ντοστογιέφσκι, μτφρ.Νικ. Ματσούκας, εκδ. Π.Πουρναράς, Θεσσ/ίκη, 1972

10) Ο χριστιανισμός και το πρόβλημα του κομμουνισμού, μτφρ.Ι.Σιδέρης, Αθήνα, 1977

11) Το πεπρωμένο του ανθρώπου στο σύγχρονο κόσμο, μτφρ.Ευτ. Γιούλτση, εκδ.Π. Πουρναράς, Θεσσ/ίκη, 1980

12) Μαρξισμός και Χριστιανισμός, μτφρ.Ε. Δ. Νιάνιος, εκδ. Μήνυμα, Αθήνα, 1982

13) Χριστιανισμός και κοινωνική πραγματικότητα, μτφρ.Β. Γιούλτσης, εκδ.Π.Πουρναράς, Θεσσ/ίκη, 1983

14) Πέντε στοχασμοί περί υπάρξεως,μτφρ. Β.Τριανταφύλλου- Σωτήρης Γουνελάς, εκδ.Κοινότητα, Αθήνα, 1983

15) Για την κοινωνική ανισότητα, μτφρ.Ε. Δ. Νιάνιος, εκδ.Π.Πουρναράς, Θεσσ/ίκη, 1984

16) Δοκίμιο εσχατολογικής μεταφυσικής, μτφρ.Χρ. Μαλεβίτσης, εκδ.Imago, Αθήνα, 1984

17) Οι πηγές και το νόημα του κομμουνισμού, μτφρ.Ε.Δ. Νιάνιος, εκδ.Π.Πουρναράς, Θεσσ/ίκη, 1985

18) Νέος Μεσαίωνας, μτφρ.Π. Αντωνιάδης,εκδ. Π.Πουρναράς, Θεσσ/ίκη, 1987

19) Η μοίρα της κουλτούρας, εκδ.Ευθύνη, 1992

20) Για την αξία του χριστιανισμού και την απαξία των χριστιανών, μτφρ. Χρήστος Καραγιώργος, εκδ.Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, 2007

21) Ο χριστιανισμός και η πάλη των τάξεων, μτφρ.Τάσος Ραπαντζίκος, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα, 2000

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 «Большая российская энциклопедия». (Ρωσικά) Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1859670. Ανακτήθηκε στις 24  Σεπτεμβρίου 2021.
  2. ↑ 2,0 2,1 parish register. cdiak.archives.gov.ua/images/arxiv_cetera/ac_2016_09_20/0127_1012_4474_0909.jpg.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 «Краткая литературная энциклопедия». (Ρωσικά) Συνοπτική Λογοτεχνική Εγκυκλοπαίδεια. Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1962.
  4. ↑ διάφοροι συγγραφείς: «Энциклопедический словарь» (Ρωσικά) Brockhaus–Efron. Αγία Πετρούπολη. 1907.
  5. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 118509276. Ανακτήθηκε στις 13  Αυγούστου 2015.
  6. ↑ «Бердяев Николай Александрович» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 27  Σεπτεμβρίου 2015.
  7. ↑ 7,0 7,1 The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/114192. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  8. ↑ «Бердяев Николай Александрович» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28  Σεπτεμβρίου 2015.
  9. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb11935745k. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  10. ↑ CONOR.SI. 6367075.
  11. ↑ CONOR.SI. 76639843.
  12. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 25  Ιουνίου 2015.
  13. ↑ 13,00 13,01 13,02 13,03 13,04 13,05 13,06 13,07 13,08 13,09 Diané Collinson: «Biographical Dictionary of Twentieth-Century Philosophers» (Αγγλικά) 1996. ISBN-13 978-0-415-06043-1. ISBN-10 0-415-06043-5.
  14. ↑ Μάριος Μπέγζος, Νεοελληνική Φιλοσοφία της θρησκείας, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 1998, σελ.84
  15. ↑ 15,0 15,1 Ευάγγελος Θεοδώρου, «Μπερντιάγεφ Νικολάι Αλεξάντροβιτς », Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Εκδοτική Αθηνών, τομ.6, (1987), σελ.403
  16. ↑ Μάριος Μπέγζος, Νεοελληνική Φιλοσοφία της θρησκείας, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 1998 σελ. 85
  17. ↑ Leon Brang, «Παρίσι, κέντρο της φιλοσοφικής και θεολογικής σκέψης των Ρώσσων στην Δύση», Νέα Κοινωνιολογία, τ/χ.43, (χειμώνας 2006-2007), σελ.206
  18. ↑ Μάριος Μπέγζος, Νεοελληνική Φιλοσοφία της θρησκείας, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 1998 σελ.86
  19. ↑ Leon Brang, «Παρίσι, κέντρο της φιλοσοφικής και θεολογικής σκέψης των Ρώσσων στην Δύση», Νέα Κοινωνιολογία, τ/χ.43, (χειμώνας 2006-2007), σελ.207, Ευάγγελος Θεοδώρου, «Μπερντιάγεφ Νικολάι Αλεξάντροβιτς », στο Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Εκδοτική Αθηνών, τόμ.6 (1987), σελ.403, Μάριος Μπέγζος, Νεοελληνική φιλοσοφία της θρησκείας, εκδ. «Ελληνικά Γράμματα», Αθήνα 1998,σελ.89
  20. ↑ George L. Kline, «Μπερντιάεφ, Νικόλαος», στο:Robert Audi (επίμ.), Το Φιλοσοφικό Λεξικό του Cambridge, μτφρ.Γεώργιος Σαγκριώτης, εκδ. Κέδρος, Αθήνα, 2011, σελ.741, Θεοδόσης Πελεγρίνης, «Μπερντιάγεφ, Νικολάι», Λεξικό της Φιλοσοφίας, εκδ.Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 2005, σελ.1035
  21. ↑ George L. Kline, «Ρωσική φιλοσοφία», στο:Robert Audi (επίμ.), Το Φιλοσοφικό Λεξικό του Cambridge, μτφρ.Γεώργιος Σαγκριώτης, εκδ. Κέδρος, Αθήνα, 2011, σελ.986
  22. ↑ Θεοδόσης Πελεγρίνης, «Μπερντιάγεφ, Νικολάι», Λεξικό της Φιλοσοφίας, εκδ.Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 2005, σελ.1035-1036
  23. ↑ George L. Kline, «Μπερντιάεφ, Νικόλαος», στο:Robert Audi (επίμ.), Το Φιλοσοφικό Λεξικό του Cambridge, μτφρ.Γεώργιος Σαγκριώτης, εκδ. Κέδρος, Αθήνα, 2011, σελ.741
  24. ↑ Θεοδόσης Πελεγρίνης, «Μπερντιάγεφ, Νικολάι», Λεξικό της Φιλοσοφίας, εκδ.Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 2005, σελ.1036

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Μάριος Μπέγζος, Νεοελληνική φιλοσοφία της θρησκείας, εκδ. «Ελληνικά Γράμματα», Αθήνα 1998
  • Ευάγγελος Θεοδώρου, «Μπερντιάγεφ Νικολάι Αλεξάντροβιτς », στο Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Εκδοτική Αθηνών, τόμ.6 (1987), σσ. 403-404
  • Leon Brang, «Παρίσι, κέντρο της φιλοσοφικής και θεολογικής σκέψης των Ρώσσων στην Δύση», Νέα Κοινωνιολογία, τ/χ.43, (χειμώνας 2006-2007), σελ.204-215
  • Χρήστος Μαλεβίτσης, «Νικόλαος Μπερντιάεφ. Ο νοσταλγός της αιωνιότητας», στο Νικόλαος Μπερντιάεφ, Αλήθεια και Αποκάλυψη, εισαγωγή, μτφρ., σχόλια, Χρήστου Μαλεβίτση, εκδ.Δωδώνη, Αθήνα, χ.χ, σελ.17-46
  • Παναγιώτης Νούτσος, Η ιστοριοσοφία του Ν. Μπερντιάεφ, Γιάννενα, 1971
  • George L. Kline, «Μπερντιάεφ, Νικόλαος», στο:Robert Audi (επίμ.), Το Φιλοσοφικό Λεξικό του Cambridge, μτφρ.Γεώργιος Σαγκριώτης, εκδ. Κέδρος, Αθήνα, 2011, σελ.741-742.
  • Θεοδόσης Πελεγρίνης, «Μπερντιάγεφ, Νικολάι», Λεξικό της Φιλοσοφίας, εκδ.Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 2005, σελ.1035-1036

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Μιχάλης Μακράκης, Ιστορία της φιλοσοφίας της θρησκείας, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 1994, σελ.179-183
  • Κωνσταντίνος Γεωργούλης , ‘’Ν.Μπερντιάεφ, ο απολογητής της Ορθοδοξίας’’, στο: Αισθητικά και φιλοσοφικά μελετήματα, εκδ.Ι.Σιδέρης, Αθήνα, 1964, σελ.158-175
  • Davy Marie-Magdeleine, «Berdiaeff: Η πάλη της δημιουργίας εναντίον της αντικειμενοποίησης», μτφρ.Τασίας Ευθυμιάτου-Αλισανδράτου, περιοδικό Εποχές,τ/χ.31 (Νοέμβριος 1965), σελ.79-87
  • Χρήστος Αλεξάνδρου, «Το κράτος στη σκέψη του Νικολάϊ Μπερντιάεφ», Νέος Ερμής ο Λόγιος, τ/χ.3ο (Σεπτέμβριος-Δεκέμβριος 2011), σελ.191-204

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • ΝΤΑΒΥ ΜΑΡΥ-ΜΑΝΤΛΕΝ, Berdiaeff: Η πάλη της δημιουργίας εναντίον της αντικειμενοποίησης [2]
  • Nicolas Berdiaeff, Βασίλειο του Πνεύματος και Βασίλειο του Καίσαρος [3][νεκρός σύνδεσμος]
  • Χριστιανισμός και πνευματικός πολιτισμός [4]
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Νικολάι_Αλεξάντροβιτς_Μπερντιάεφ&oldid=10098381"