Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης
| Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης | |
|---|---|
| Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης | |
 | |
| Είδος | μέγαρο μουσικής, συνεδριακό κέντρο, θέατρο και κτιριακό συγκρότημα |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 40°35′54″N 22°56′54″E |
| Διοικητική υπαγωγή | Δήμος Θεσσαλονίκης |
| Τοποθεσία | Θεσσαλονίκη |
| Χώρα | Ελλάδα |
| Ολοκλήρωση | 2 Ιανουαρίου 2000 |
| Κόστος | 41.379.363 ευρώ |
| Ύψος | 50 μέτρα |
| Χωρητικότητα | 1.400 |
| Αρχιτέκτονας | Αράτα Ισοζάκι |
| Ιστότοπος | |
| Επίσημος ιστότοπος | |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης βρίσκεται στην Θεσσαλονίκη, επί της οδού 25ης Μαρτίου, στην παραλία της πόλης, στην περιοχή Ντεπώ. Καλλιτεχνικός διευθυντής του ιδρύματος ορίστηκε ο διεθνούς φήμης βιολονίστας και καθηγητής στο πανεπιστήμιο Georgia State University των ΗΠΑ, Χρίστος Γαλιλαίας.[1]
Κατασκευή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατασκευάστηκε σε οικόπεδο έκτασης 18 στρεμμάτων στην παραλία της Θεσσαλονίκης, το οποίο παραχωρήθηκε από το Ελληνικό Δημόσιο με σκοπό την κατασκευή ενός σύγχρονου, πολιτιστικού και συνεδριακού κέντρου που θα έχει τη δυνατότητα φιλοξενίας ποικίλων εκδηλώσεων, όπως συναυλίες, παραστάσεις όπερας, θεατρικές παραστάσεις, συνέδρια κλπ. Η χρηματοδότηση για την κατασκευή του έργου καλύφθηκε με πόρους που αλιεύθηκαν από το Υπουργείο Πολιτισμού και από το Β' Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης, ενώ οι αρχιτεκτονικές προμελέτες ήταν δωρεά στο Σύλλογο Φίλων της Μουσικής Θεσσαλονίκης από τον αντίστοιχο σύλλογο της Αθήνας. Το συνολικό κόστος του έργου ανήλθε στο ποσό των 14.100.000.000 δραχμών ενώ τα εγκαίνια πραγματοποιήθηκαν στις 2 Ιανουαρίου 2000 παρουσία του τότε πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου κ.ά. ενώ οι εκδηλώσεις ξεκίνησαν τον Μάιο του ίδιου έτους.[2]
Υποδομές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Μέγαρο αποτελείται από δύο κτίρια: το κτίριο Μ1 και το κτίριο Μ2. Το Μ1 διαθέτει μια μεγάλη αίθουσα συναυλιών χωρητικότητας 1400 ατόμων, ένα χώρο υποδοχής του κοινού, γραφεία των διάφορων υπηρεσιών και άλλες βοηθητικές εγκαταστάσεις (καμαρίνια, αίθουσες δοκιμών, αποθήκες οργάνων κ.α.). Η εξωτερική μορφή του κτιρίου είναι εμπνευσμένη από το βυζαντινό παρελθόν και τον διεθνή χαρακτήρα που είχε μετέπειτα αποκτήσει. Το κτίριο Μ2 είναι σχεδιασμένο από τον Ιάπωνα αρχιτέκτονα Αράτα Ισοζάκι και αποτελεί δείγμα του μοντέρνου αρχιτεκτονικού ρεύματος. Διαθέτει και αυτό χώρο υποδοχής του κοινού, σύγχρονο εξοπλισμό και δύο αίθουσες χωρητικότητας 500 (αίθουσα Αιμίλιος Ριάδης) και 300 ατόμων αντίστοιχα (αίθουσα Μωρίς Σαλτιέλ, η οποία μπορεί να χωριστεί σε τρεις αίθουσες των 100 ή δύο των 100 και των 200 ατόμων). Στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης στεγάζονται επίσης η Μουσική Βιβλιοθήκη και το Μουσείου Μουσικών Οργάνων.[2]
Εκδηλώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στο χώρο του Μεγάρου λαμβάνουν χώρα διάφορες εκδηλώσεις όπως συναυλίες[3], εκθέσεις[4], θερινό σινεμά[5], συνέδρια[6] κ.ά.
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του ΟΜΜΘ ο Χρίστος Γαλιλαίας
- ↑ 2,0 2,1 «Οργανισμός Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης». Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιουνίου 2015. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουλίου 2015.
- ↑ «Τι θα δούμε στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης». ΤΟ ΒΗΜΑ. 19 Ιανουαρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουλίου 2015.
- ↑ «Βελγικά κόμικς στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης». Star.gr. 22 Μαΐου 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Μαΐου 2015. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουλίου 2015.
- ↑ «Θερινό σινεμά με θέα... θάλασσα στην Θεσσαλονίκη». Πρώτο Θέμα. 16 Ιουνίου 2015. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουλίου 2015.
- ↑ «Προσεχή συνέδρια». Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Απριλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουλίου 2015.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Νομός Θεσσαλονίκης, ΕΛΛΑΔΑ (Χάρτες- Λαογραφία- Οικονομία- Πολιτισμός), Εκδόσεις ΔΟΜΗ, 2006 ISBN 960-6669-41-6
- Βελένη, Θέμις, Το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονικέων Πόλις, τχ. 18 (Σεπ. 2005), σ. 120-141.
- Λεφάκης, Κ., Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, Κτίριο, τχ. 131 (Ιαν.-Φεβ. 2001), σ. 107-114.