Κουλιγιέ
Ο όρος Κουλιγιέ (Τουρκικά: Külliye) είναι ορολογία της αρχιτεκτονικής και αναφέρεται στα οθωμανικά συγκροτήματα κτηρίων (κοινωφελούς χαρακτήρα) που περιτριγυρίζουν ένα ισλαμικό τέμενος και αποτελούν μια ενιαία σύνθεση.[1]
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η ανάπτυξη συγκροτημάτων ήταν μια νέα αρχιτεκτονική φόρμα, στην οποία μαζί με το συνηθισμένο τέμενος χτίζονταν μαυσωλεία, μεντρεσέδες και τεκέδες (κτήρια φιλοξενίας δερβίσηδων). Η αρχιτεκτονική αυτή ξεκίνησε από τους σελτζούκους το 14ο και 15ο αιώνα σε διάφορες περιοχές της Μικράς Ασίας όπως στη Μανίσα, στη Ιζνίκ, στη Προύσα και στη Σελτσούκ.[1]
Η οθωμανική αρχιτεκτονική έχει να επιδείξει συγκροτήματα κουλιγιέ στην Κωνσταντινούπολη όπως το Τέμενος Φατίχ (1463-70), το Τέμενος Βαγιαζίτ (μετά το 1491), το Τέμενος Σελιμ (1522), το Τέμενος Σεχζάδε (1548), το Τέμενος Σουλεϊμανιέ (μετά το 1550). Στην Αδριανούπολη χαρακτηριστικό παράδειγμα κουλιγιέ είναι το Τέμενος Σελιμιγιέ (1569-75) [2]. Η ιδέα του κυλιγιέ είναι ότι το κάθε κτήριο συσχετίζεται με το γειτονικό του και το σύνολο των κτηρίων σχηματίζει μια ενιαία σύνθεση.[1]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Kiuiper (2009). Islamic Art, Literature, and Culture. Rosen Education Service. σελίδες 200-205. ISBN 978-1615300198. Unknown parameter
|First=ignored (|first=suggested) (βοήθεια) - ↑ «Selimiye Mosque and its Social Complex». Ιστοσελίδα UNESCO. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2011.