Κοίλη Γη

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Πίνακας της Γης που αναπαριστά τον «Εσωτερικό Κόσμο» της Atvatabar, από τη νουβέλα επιστημονικής φαντασίας του Ουίλιαμ Ρ. Μπράντσοου με τίτλο «The Goddess of Atvatabar» (1892) βασισμένη εν πολλοίς στη Θεωρία του Συμς

Η κοίλη Γη είναι θεωρία, σύμφωνα με την οποία η Γη είναι κούφια-κοίλη και περιέχει στο κέντρο της ένα κενό, το οποίο είναι διαμπερές και συγκοινωνεί με την επιφάνεια από τους δύο πόλους και φιλοξενεί υπόγεια ατμόσφαιρα και θάλασσες, ενώ διαμορφώνει υπόγεια βουνά και ηπείρους που κατοικούνται από μη ανθρώπινα όντα, ο πυρήνας της Γης δεν υπάρχει και ο μανδύας περιορίζεται αναμεσα στην πάνω και κάτω επιφάνεια.

Η λέξη κοίλη προέρχεται απο την λέξη κοίλωμα.[1]

Αρχαιότητα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πολλοί λαοί στο παρελθόν πίστευαν σε μια κοίλη Γη. Οι αρχαίοι Έλληνες τοποθετούσαν εκεί τον Άδη, το βασίλειο των νεκρών, οι σκανδιναβικοί λαοί τον Σβαρταλφχάιμ, έναν από τους εννέα κόσμους όπου ζούσαν οι Σκοτεινοί Νάνοι, οι αρχαίοι Εβραίοι την Σεχόλ, έμπνευση για τους χριστιανούς και τους μουσουλμάνους για τη μετά θάνατον ζωή, στην οποία οι ψυχές τιμωρούνται ή ανταμείβονται. Οι λεπτομέρειες της «εσωτερικής Γης» αναπτύσσονται κυρίως στη λογοτεχνία της Καμπάλα.[2]

17ος αιώνας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1692 ο Έντμουντ Χάλεϊ έγραψε μια εργασία που δημοσιεύθηκε στο Philosophical Translation of the Royal Society of London. Στην εργασία αυτή ανέπτυσσε την ιδέα της κοίλης Γης, χρησιμοποιώντας επιστημονικές γνώσεις. Υποστήριξε ότι η Γη ήταν μια κούφια σφαίρα που την αποτελούσε ένα κέλυφος πάχους 800 χιλιομέτρων και μέσα της περιείχε άλλα δύο ομόκεντρα κελύφη, καθώς και ένα κεντρικό σφαιρικό πυρήνα. Τα κελύφη αυτά είχαν τις διαμέτρους των πλανητών Αφροδίτη και Άρη ενώ η κεντρική σφαίρα ήταν όση ο Ερμής. Με αυτό τον τρόπο προσπάθησε να δικαιολογήσει τις εσφαλμένες τιμές για τη σχετική πυκνότητα της Γης που είχε υπολογίσει ο Ισαάκ Νεύτωνας στο Principia (1687).[3]

Ο Χάλεϊ υποστήριξε ότι τα κελύφη αυτά χώριζαν ατμόσφαιρες και καθένα από αυτά είχε τους δικούς του μαγνητικούς πόλους. Τα κελύφη αυτά περιστρέφονταν με διαφορετικές γωνιακές ταχύτητες. Με τον τρόπο αυτό προσπαθούσε να εξηγήσει τις ανωμαλίες του γήινου μαγνητικού πεδίου όπως τις κατέγραφαν οι πυξίδες της εποχής. Επιπλέον, υποστήριξε ότι οι εσωτερικές κοίλες σφαίρες τους ήταν κατοικημένες ή κατοικήσιμες και ότι φωτίζονταν από την ίδια ατμόσφαιρά τους, που λόγω της πίεσης ήταν φωτεινή. Επιπρόσθετα, ισχυρίστηκε ότι το βόρειο σέλας προερχόταν από διαρροή μιας τέτοιας φωτεινής ατμόσφαιρας.[3]

19ος αιώνας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η θεωρία της Τρύπας του Συμς (Hollow Earth Theory) ήταν μια προσπάθεια εξήγησης του φαινομένου της πολικότητας της γης που επινόησε ο πρώην λοχαγός του πεζικού των ΗΠΑ Τζον Κλιβς Συμς (John Cleves Symmes, Jr., 1780-1829) στα 1818. Ο ερευνητής αυτός, επί 11 συνεχόμενα έτη προπαγάνδιζε μέσω διαλέξεων και ομιλιών το θεώρημά του, συναντώντας αρκετή απήχηση. Μετά από μελέτη διαφόρων πηγών όπως αναφορές σε ημερολόγια ναυτικών, παρατήρηση του μεταναστευτικού ρεύματος των πουλιών κλπ ο Συμς κατέληξε στο συμπέρασμα πως η γήινη σφαίρα αποτελούνταν από πέντε κατοικήσιμες ομόκεντρες επιμέρους σφαίρες, οι οποίες επικοινωνούσαν μεταξύ τους μέσω εκτεταμένων οπών (4.000 μιλίων η κάθε μία) που βρίσκονταν στις περιοχές των δυο πόλων της Γης. Ο Συμς με τον τρόπο αυτό, έδινε εξήγηση στο φαινόμενο του «Ρεύματος του Κόλπου» ενώ, παράλληλα, ερμήνευε το βόρειο και νότιο σέλας, τα οποία απέδιδε σε αντανάκλαση των οπών στον ουρανό. Η θεωρία του Συμς απέκτησε ιδιαίτερη βαρύτητα μετά από την επίσημη τεκμηρίωσή της στα 1826 μέσω της έκδοσης μιας έκθεσης που τιτλοφορούνταν «Η Θεωρία του Συμς των Ομόκεντρων Σφαιρών». Τη θεωρία ενίσχυσε ο θαλασσόλυκος Jeremiah N. Reynolds (1799-1858), που ζητούσε επίμονα με αιτήσεις και εκθέσεις του προς την «Επιτροπή Ναυτικών Υποθέσεων» του Κογκρέσου των ΗΠΑ τη χρηματοδότηση μιας αποστολής στο Νότιο Πόλο, έτσι ώστε να επιβεβαιωθεί αφενός η -πιθανολογούμενη τότε- ύπαρξη της Ανταρκτικής ηπείρου, αλλά κυρίως να χαρτογραφηθεί η όλη περιοχή. Τελικά, η εξερευνητική επιχείρηση υλοποιήθηκε από τον Charles Wilkes (17981877) ξεκινώντας απ’ το Νόρφολκ της Βιρτζίνια τον Αύγουστο του 1838 και αποτελούμενη από 6 πλοία. Μέσα σε διάστημα τεσσάρων ετών (1842) η αποστολή είχε ολοκληρώσει με απόλυτη επιτυχία το έργο της, καταρρίπτοντας οριστικά τη θεωρία του Συμς.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Αυγούστου 2015. Ανακτήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 2013. 
  2. Βερν 2010, σελ. 5
  3. 3,0 3,1 Βερν 2010, σελ. 6

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]