Καταστατική εξίσωση των ιδανικών αερίων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Στη θερμοδυναμική και στη χημεία η καταστατική εξίσωση των ιδανικών αερίων είναι μια εξίσωση που ισχύει σε δύο διαφορετικές καταστάσεις κάποιου ιδανικού αερίου. Προκύπτει από τους νόμους των Μπόιλ-Μαριότ και του Γκαι-Λυσάκ και ισούται, στην πιο συνήθη μορφή της, με:

όπου

  • p: η πίεση του αερίου.
  • V: ο όγκος του αερίου.
  • n: ο αριθμός των γραμμομορίων του αερίου.
  • R: η παγκόσμια σταθερά των αερίων με τιμή καί στο διεθνές σύστημα μονάδων (S.I)
  • T: η απόλυτη θερμοκρασία σε μονάδες Κέλβιν (0 Κ αντιστοιχούν σε -273 °C).

Η καταστατική εξίσωση, όπως και οι νόμοι των αερίων, ισχύει για τα ιδανικά αέρια, όμως μπορεί να εφαρμοστεί σε καλή προσέγγιση και σε πραγματικά αέρια.

Ένας μνημονικός κανόνας είναι η φράση: ΠαΒε Να ΡωΤάς

Εξίσωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από τους νόμους των Μπόιλ-Μαριότ και του Γκαι-Λυσάκ προκύπτει ότι σταθερό. Η σταθερά της αναλογίας που ονομάζεται "Παγκόσμια Σταθερά των Αερίων" μελετήθηκε από τον Ρενιώ και γι' αυτό συμβολίζεται με .

με αναδιάταξη των όρων προκύπτει:

όπου

  • p: η πίεση του αερίου.
  • V: ο όγκος του αερίου.
  • n: ο αριθμός των γραμμομορίων του αερίου.
  • R: η παγκόσμια σταθερά των αερίων με τιμή και στο διεθνές σύστημα μονάδων (S.I)
  • T: η απόλυτη θερμοκρασία σε μονάδες Κέλβιν.

Σχετικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]