Ινάννα
| Ινάννα | |
|---|---|
 | |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Dumuzid the Shepherd Άνου Zababa |
| Τέκνα | Shara |
| Γονείς | Σιν, Άνου και d:Q28482206 και Νινγκάλ |
| Αδέλφια | Ούτου (δίδυμος) Ερεσκιγκάλ |
| Συγγενείς | Μπελίλι (κουνιάδα) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Η Ινάννα αποτελούσε την κύρια θηλυκή θεότητα των Σουμέριων, την οποία αποκαλούσαν «Αγία Παρθένα» Ήταν η πρώτη γνωστή θεότητα που σχετίστηκε με τον πλανήτη Αφροδίτη.
Η Ινάννα για πρώτη φορά λατρεύτηκε στην Ουρούκ και είχε δυο πλευρές. Η θεά της γονιμότητας και του αισθησιασμού είχε και τη δύναμη να καταστρέφει τα χωράφια και να στερεί τη γονιμότητα από όλα τα γήινα πλάσματα. Λατρευόταν σαν θεά του πολέμου και του κυνηγιού ιδιαίτερα ανάμεσα στους πολεμοχαρείς Ασσύριους. Η Ινάννα ήταν η προστάτιδα των ιερόδουλων, οι οποίες και την υπηρετούσαν στους ναούς της.
Η Ινάννα πρωταγωνιστεί σε αρκετούς μύθους, με σημαντικότερο την σουμεριακή «Κάθοδο στον Κάτω Κόσμο». Στο μύθο αυτό κατεβαίνει στο Βασίλειο των Νεκρών για να διεκδικήσει την εξουσία της. Ωστόσο, η βασίλισσα και αδερφή της, Ερεσκιγκάλ, διατάζει το θάνατό της. Με το θάνατο της όμως πέθανε και η Φύση και τίποτα δεν μπορούσε να φυτρώσει πια. Μετά από παρέμβαση του θεού Ένκι, θα μπορούσε να αναγεννηθεί, αν κάποιο άλλο πρόσωπο έπαιρνε τη θέση της. Η Θεά διάλεξε να καταδικάσει τον σύζυγό της Ντουμούζι (Ταμμούζ), ο οποίος στο εξής θα εξουσίαζε στον Κάτω Κόσμο για μισό χρόνο. Η ιστορία αυτή θυμίζει τον αντίστοιχο μύθο της Δήμητρας και της κόρης της, Περσεφόνης, που συμβολίζει το θάνατο και την αναγέννηση της φύσης.
Η Ινάννα είναι η κόρη του Θεού Άνου, άρχοντα των Ουρανών. Το όνομα Ινάννα σημαίνει «Βασίλισσα του Ουρανού», ενώ παραλλαγές του ονόματός της είναι Νινσιάννα, ως προσωποποίηση του Αυγερινού, και Νουουγιγάνα, η "Ιερόδουλος των Ουρανών". Απεικονίζεται σαν πλούσια ντυμένη θεά ή σαν γυμνή γυναίκα. Σύμβολο της είναι το οκτάκτινο αστέρι. Σημαντικά ιερά της Ινάννα υπήρχαν στην Ουρούκ και στη Βαβυλώνα. Οι Βαβυλώνιοι την ονόμαζαν Ιστάρ. Αποτελούσε, επίσης, το αντίστοιχο της δυτικοσημιτικής θεάς Αστάρτης. Στην μετέπειτα Ελληνική και Ρωμαϊκή μυθολογία οι θεές Αφροδίτη και Βένους αντίστοιχα απορρόφησαν κάποιες από τις σχετικές με αυτή την ανατολική θεότητα παραδόσεις.
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- The Anchor Bible Dictionary, Τόμος 3, 1992, Doubleday, στην αγγλική.
- Ενόραση στις Γραφές, Τόμος 2, 1989, Β. & Φ. Ε. Σκοπιά, στην αγγλική.
| |||||||||||
|