Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος (Ελληνικά) και Ιωάννης Μιχαήλ Παναγιωτόπουλος (Ελληνικά)
Όνομα γεννήσεωςΙωάννης Μιχαήλ Παναγιωτόπουλος
Γέννηση23  Οκτωβρίου 1901[1]
Αιτωλικό Αιτωλοακαρνανίας
Θάνατος17  Απριλίου 1982[2]
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςνέα ελληνική γλώσσα[3]
ΣπουδέςΕθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
συγγραφέας
ποιητής
κριτικός λογοτεχνίας
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΥπουργός Πολιτισμού και Επιστημών της Ελλάδας

Ο Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος (Ιωάννης Μιχαήλ Παναγιωτόπουλος, 23 Οκτωβρίου 190117 Απριλίου 1982) ήταν Έλληνας συγγραφέας, δοκιμιογράφος, ποιητής, κριτικός και εκπαιδευτικός του 20ού αιώνα.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ιωάννης Παναγιωτόπουλος, του Μιχαήλ και της Ειρήνης, γεννήθηκε στο Αιτωλικό της Αιτωλοακαρνανίας. Το 1910 η οικογένειά του μετακόμισε λόγω οικονομικών δυσχερειών στην Αθήνα, όπου και εγκαταστάθηκε. Φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή και στη φιλολογική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1919-1923) και παράλληλα ασχολήθηκε με περιοδικά όπως Η Διάπλασις των Παίδων και η Μούσα, είτε δημοσιεύοντας κείμενα είτε συμμετέχοντας στη διεύθυνσή τους. Έκανε την εμφάνισή του στα γράμματα το 1924, με «Το βιβλίο της Μιράντας».[4] Έγραψε λυρικούς στοχασμούς, μυθιστορήματα, σύντομα αφηγήματα, πέντε τόμους κριτικών μελετών και δοκιμίων, ταξιδιωτικές εντυπώσεις, ιστοριογραφήματα. Συνεργάστηκε σε εφημερίδες και περιοδικά. Ήταν μέλος της δεύτερης Επιτροπής απονομής Κρατικών Λογοτεχνικών Βραβείων (1940).

Εργάστηκε ως εκπαιδευτικός στο «Ελληνικόν Εκπαιδευτήριον Δ. Ν. Μακρή», το οποίο αργότερα μετονομάστηκε σε «Ελληνικόν Εκπαιδευτήριον Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου – Δ. Β. Ελευθεριάδη» και έπειτα σε «Ελληνικόν Εκπαιδευτήριον – Σχολή Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου» (όνομα που διατηρεί έως και σήμερα) αναλαμβάνοντας την θέση του γενικού διευθυντή της δικής του σχολής. Ανάπτυξε επίσης πλούσια διδακτική και πολιτισμική δράση. Δίδαξε επίσης νεοελληνική λογοτεχνία στο διδασκαλείο μέσης εκπαίδευσης και στο «Αθήναιον».

Διετέλεσε υπηρεσιακός Υπουργός Πολιτισμού και Επιστημών στην Κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ενόψει των βουλευτικών εκλογών του 1974, καθώς και πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης.

Ο Παναγιωτόπουλος πέθανε το Μεγάλο Σάββατο, στις 17 Απριλίου 1982 και κηδεύτηκε στο Νεκροταφείο Αμαρουσίου.[4]

Αποτίμηση έργου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Παναγιωτόπουλος ασχολήθηκε με όλα τα είδη του γραπτού λόγου εκτός από το θέατρο. Εκείνο που κυρίως διέκρινε τα έργα του ήταν το ανθρωπιστικό τους υπόβαθρο, η άψογη μορφή τους και η πνευματική καλλιέργεια του συγγραφέα. Υπήρξε ένας εξαίρετος στυλίστας για τον οποίο η θητεία στην τέχνη ήταν αποστολή αλλά και υπεύθυνο λειτούργημα.

Διακρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Επιλεγμένα έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πεζογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ποίηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ταξιδιωτικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δοκίμια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κριτική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]