Εμμανυέλ Ζοζέφ Σιεγές
| Εμμανυέλ Ζοζέφ Σιεγές | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 3 Μαΐου 1748[1][2][3] Φρεζύς[4][5][6] |
| Θάνατος | 20 Ιουνίου 1836[1][2][3] Παρίσι[7] |
| Τόπος ταφής | Κοιμητήριο του Περ-Λασαίζ (48°51′31″ s. š., 2°23′44″ v. d.)[8] και Grave of Sieyès |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Θρησκεία | Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία[9] |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[1][10] |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο του Παρισιού Saint-Sulpice Seminary[9] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός διπλωμάτης κοινωνιολόγος συγγραφέας[11] θεωρητικός της πολιτικής[9] μη μυθοπλαστικός συγγραφέας[9] Λατίνος καθολικός ιερέας (από 1772)[9] |
| Επηρεάστηκε από | Τζων Λοκ[9] Ντέιβιντ Χιουμ[9] Έντουαρντ Γκίμπον[9] Βολταίρος[9] Ζαν Ζακ Ρουσσώ[9] Ετιέν Μπονό ντε Κοντιγιάκ[9] Φρανσουά Κενέ[9] Ονορέ-Γκαμπριέλ Ρικετί, κόμης ντε Μιραμπώ[9] Αν Ρομπέρ Ζακ Τυργκό[9] εγκυκλοπαιδιστής[9] |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | The Plain |
| Οικογένεια | |
| Αδέλφια | Joseph-Honoré-Léonce Sieyès Joseph-Barthélemy Sieyès |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | d:Q3029398 (1798–1799) |
| Υπογραφή | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Εμμανυέλ Ζοζέφ Σιεγές (Emmanuel Joseph Sieyes) (1748 - 1835) ήταν Γάλλος ρωμαιοκαθολικός κληρικός, περισσότερο γνωστός ως Αββάς (=Ηγούμενος) Σιεγές (Abbe Sieyes Αμπέ Σιεγές), συνταγματολόγος και πρώιμος κοινωνιολόγος. Ήταν και καθοδηγητής της Γαλλικής Επανάστασης (1789), ενώ στη συνέχεια πρωτοστάτησε στην οργάνωση του πραξικοπήματος με το οποίο ο Ναπολέων Α΄ Βοναπάρτης ανέλαβε την εξουσία (1799). Μετά το τέλος του Ναπολέοντα, όταν έγινε η παλινόρθωση της Βασιλείας στη Γαλλία δήλωσε θρασύτατα "έχω επιζήσει !".
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Θρησκευτική σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ζοζέφ Σιεγές, γιος πολύτεκνου συμβολαιογράφου του Φρεζύς, αντελήφθη από μικρή ηλικία τη γρήγορη εξέλιξη που είχαν οι στρατιωτικοί αλλά και οι κληρικοί στην εποχή του, την καταξίωσή τους στην κοινωνία καθώς και τα πολλά και μεγάλα προνόμια που τελικά απολάμβαναν. Έτσι ενώ αρχικά ήθελε να γίνει στρατιωτικός αποφάσισε τελικά να ακολουθήσει την ιεροσύνη που δεν υποβαλλόταν σε ιδιαίτερους κινδύνους. Σπουδάζοντας θεολογία στη Σορβόνη κατάφερε το 1770 να λάβει πτυχίο, τελευταίος της τάξης του και το 1772 να χειροτονηθεί ιερέας. Το 1774 έλαβε δίπλωμα καθηγητή θεολογίας. Το 1780 αναδείχθηκε μέγας βικάριος (βοηθός επισκόπου) και το 1788 καγκελάριος της επισκοπής της Σαρτρ. Οι δυνατότητες όμως για περαιτέρω εξέλιξη ήταν ιδιαίτερα περιορισμένες επειδή στερούταν αριστοκρατικής καταγωγής. Το γεγονός αυτό τον έφερε πλέον αντιμαχόμενο της τότε άρχουσας τάξης και αριστοκρατίας.
Πολιτική σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1788, που συγκλήθηκαν στη Γαλλία οι Γενικές Τάξεις, ο Ζοζέφ Σιεγές προκάλεσε ανοικτή διαμάχη για τον τρόπο που συγκλήθηκαν αυτές, όσον αφορά στην κατανομή του αριθμού των συμμετασχόντων από κάθε κοινωνική τάξη βουλευτών, που μέχρι τότε ίσχυε ίσος αριθμός. Έτσι τον Ιανουάριο του επόμενου έτους κυκλοφόρησε ένα φυλλάδιο με τον ερωτηματικό τίτλο "Τι είναι η Τρίτη Τάξη ;" υπονοώντας τη λαϊκή τάξη της Γαλλίας, υποστηρίζοντας ότι ως πολυπληθέστερη τάξη αυτή έχει και το αποκλειστικό δικαίωμα, ως εκπροσωπούμενη από περισσότερους βουλευτές, της σύνταξης νέου Συντάγματος της Γαλλίας, προβάλλοντας την ψήφο "κατά κεφαλή" και όχι "κατά τάξη".
Πράγματι το φυλλάδιο αυτό, ιδιαίτερα ριζοσπαστικό για την εποχή του, προκάλεσε τεράστια δημοτικότητα στον ίδιο τον Σιεγές με συνέπεια να του εξασφαλίσει την εκλογή του ως αντιπρόσωπος[12] της Τρίτης Τάξης στη συνέλευση που ακολούθησε στις 5 Μαΐου του 1789. Συνέχεια αυτού με δική του πρόταση και πρωτοβουλία οι αντιπρόσωποι της Τρίτης Τάξης, στη συνέλευση αυτή, αυτο-ανακηρύχθηκαν σε Εθνοσυνέλευση με το ισχυρό δικαίωμα να νομοθετεί στο όνομα του γαλλικού λαού κατά παράβαση της υφιστάμενης νομοθεσίας. Φυσική συνέπεια της πολιτικής εκτροπής αυτής ήταν ο Βασιλεύς της Γαλλίας στις 23 Ιουνίου ν' αρνηθεί ν' αναγνωρίσει την νομιμότητα αυτής της Εθνοσυνέλευσης. Τότε ο Σιεγές έπεισε τους συνεργάτες του να εναντιωθούν με όλες τους τις δυνάμεις, όχι κατά των άλλων δύο τάξεων που καιροφυλακτούσαν για δράση[13], αλλά κατά του Βασιλέως, θεωρώντας την βασιλική άρνηση ως πρόκληση κατά του λαού. Υπό αυτές τις συνθήκες η Γαλλική Επανάσταση είχε πλέον εκραγεί.
Επανάσταση - χάος - τρομοκρατία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Συνέχεια των παραπάνω στις 20 Ιουνίου οι εκπρόσωποι της Τρίτης Τάξης δίνουν τον λεγόμενο "όρκο του σφαιριστηρίου" ενώ οι εξελίξεις αρχίζουν να τρέχουν σχεδόν ανεξέλεγκτα. Στις 9 Ιουλίου συγκροτούν την Συντακτική Εθνοσυνέλευση. Ο Βασιλεύς προκειμένου να επιβάλει την τάξη συγκέντρωσε στρατό στις Βερσαλίες και παράλληλα απέλυσε τον υπουργό οικονομικών Ζακ Νεκέρ. Αυτά οι χωρικοί και οι βιοτέχνες, οι λεγόμενοι "ξεβράκωτοι" (λόγια "αβράκωτοι") τα εξέλαβαν, από κατευθυνόμενη προπαγάνδα, ως συνωμοσία του Βασιλέως μετά των ευγενών για να εμποδίσουν οποιαδήποτε μεταρρύθμιση. Στις 14 Ιουλίου οι λαϊκές μάζες του Παρισιού καταλαμβάνουν τη Βαστίλη, θεωρούμενη τότε σύμβολο της εξουσίας. Δύο ημέρες μετά ο Βασιλεύς ανακαλεί τον Ζακ Νεκέρ και την επομένη εγκαθίσταται στο Παρίσι όπου και αναγνωρίζει τη λαϊκή κυριαρχία των "ξεβράκωτων" και την τρίχρωμη κονκάρδα των επαναστατών.
Η αναταραχή όμως στην ύπαιθρο άρχισε να παίρνει μεγάλες διαστάσεις με προπηλακισμούς κατά ευγενών, επισκόπων, εμπρησμούς πύργων, αποθηκών και δημοσίων κτιρίων γεγονός που θορύβησε και αυτή την Εθνοσυνέλευση όπου τη νύκτα της 4ης Αυγούστου και προκειμένου να καθησυχάσει τα πνεύματα, άρχισε να ψηφίζει διατάγματα που καταργούσαν τον φεουδαρχισμό και περιόριζαν τα προνόμια της άρχουσας τάξης και της εκκλησίας καθώς και του Βασιλέως. Οι αποφάσεις όμως αυτές φούντωσαν ακόμα περισσότερο τις εξεγέρσεις και τους εμπρησμούς με συνέπεια η Εθνοσυνέλευση σιγά σιγά ν΄ ακυρώνει ένα μέρος των διαταγμάτων που είχε εκδώσει.
Στις έντονες καταστάσεις εκείνες ο Ζοζέφ Σιεγές παρά τη θεωρητική του φήμη, ένεκα της περιορισμένης ρητορικής του αλλά και των κάποιων δισταγμών του σε θέματα κατάργησης προνομίων ιδιαίτερα της εκκλησίας, γρήγορα παραμερίστηκε. Στις 26 Αυγούστου η Συντακτική θέτει τις βάσεις του νέου καθεστώτος της συνταγματικής βασιλείας ψηφίζοντας τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη την οποία και συμπεριέλαβε στο νέο σύνταγμα του 1791[14]. Στο διάστημα αυτό ο Σιεγές εξελέγη μία μόνο φορά στη δεκαπενθήμερη θέση του προέδρου της Συντακτικής Συνέλευσης.
Παρατηρήσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb12041767q. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 2,0 2,1 2,2 (Γαλλικά) Sycomore. www
.assemblee-nationale .fr /sycomore /index .asp. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017. - ↑ 3,0 3,1 3,2 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Emmanuel-Joseph-Sieyes. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 12041767q.
- ↑ 11879714X.
- ↑ sieyes-emmanuel-joseph.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ 8,0 8,1 7811.
- ↑ 9,00 9,01 9,02 9,03 9,04 9,05 9,06 9,07 9,08 9,09 9,10 9,11 9,12 9,13 9,14 Ανακτήθηκε στις 25 Μαρτίου 2024.
- ↑ CONOR.SI. 20045923.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 23 Μαΐου 2019.
- ↑ έστω και του τελευταίο των είκοσι εκλεγμένων
- ↑ Από τα τέλη του 1787 μέχρι το καλοκαίρι του 1788 είχε ξεσπάσει η λεγόμενη "αριστοκρατική επανάσταση" στις απαιτήσεις της οποίας αναγκάσθηκε ο Βασιλεύς να υποχωρήσει και να εξαγγείλει τη συνέλευση των Τάξεων για την 1η Μαΐου του 1789
- ↑ Σημειώνεται ότι τόσο αυτό το σύνταγμα όσο και μια σειρά νόμων που ψηφίστηκαν την περίοδο 1789 - 1791, που προέβλεπαν την αναδιοργάνωση της τοπικής αυτοδιοίκησης, της δικαιοσύνης καθώς και των οικονομικών επικυρώθηκαν όλα από τον Βασιλέα, ανεξάρτητα των όσων έχουν γραφεί κατά καιρούς. Εκείνος που αντέδρασε ιδιαίτερα αυτών των μεταρρυθμίσεων ήταν ουσιαστικά ο Πάπας ο οποίος μέσω της εκκλησιαστικής διάρθρωσης επιζητούσε από τους πιστούς τη συστράτευση για ανατροπή.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος λαρους Μπριτάννικα τ.54ος, σελ.30
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Baczko, Bronislaw. "Το κοινωνικό συμβόλαιο της Γαλλίας:. Sieyes και Rousseau" Εφημερίδα της Σύγχρονης Ιστορίας (1988): S98-S125. στο JSTOR
- Fauré, Christine. "Sieyes Εκπρόσωπος κυβέρνηση ή Δημοκρατία;" στο The Ashgate Research Companion για την πολιτική του εκδημοκρατισμού στην Ευρώπη: Έννοιες και Ιστορίες (2008) σελ: 75 +
- Furet, Francois, και Mona Ozouf: "Το Βασικό Λεξικό της Γαλλικής Επανάστασης" εκδ 1989, σελ 313-23
- Χίμπερτ, Christopher: "Οι μέρες της Γαλλικής Επανάστασης" . Νέα Υόρκη: William Morrow.
- Sewell, νεώτερος, William Η (1994). "Μια ρητορική της αστικής επανάστασης: Ο Abbé Sieyes και Τι είναι η Τρίτη Τάξη;" . Durham και το Λονδίνο: Duke University Press.
- Van Deusen, Glyndon G (1933, ανατύπωση 1968). "Sieyes: η ζωή του και ο εθνικισμός του" . Νέα Υόρκη: AMS Press.
