Γαλλική συνταγματική μοναρχία

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Βασίλειο της Γαλλίας (1791-1792))
Royaume de France
Monarchie constitutionnelle
Βασίλειο της Γαλλίας
Συνταγματική Μοναρχία

1791 – 1792


Εθνόσημο

"La Nation, la Loi, le Roi"
"Το έθνος, ο νόμος, ο βασιλιάς"

Το Βασίλειο της Γαλλίας το 1792

Διάρκεια 1791 – 1792
Γλώσσα Γαλλικά
Πρωτεύουσα Παρίσι
Πολίτευμα Συνταγματική Μοναρχία
Ηγέτης Βασιλιάς
Θρησκεία Καθολικισμός

Διάδοχα κράτη (σήμερα) Γαλλία

To Βασίλειο της Γαλλίας με καθεστώς συνταγματικής μοναρχίας ήταν η ονομασία του γαλλικού κράτους από τις 4 Σεπτεμβρίου 1791 μέχρι τις 21 Σεπτεμβρίου 1792, κατά την περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης. Ήταν ένα καθεστώς που περιείχε στοιχεία της απόλυτης μοναρχίας και της αβασίλευτης δημοκρατίας.

Στις 4 Σεπτεμβρίου 1791, αποδεχόμενος το Σύνταγμα που συντάχθηκε από τα μέλη της Συντακτικής Συνέλευσης (Σύνταγμα του 1791), ο Λουδοβίκος ΙΣΤ' πέρασε τη Γαλλία από το πολίτευμα της Απόλυτης Μοναρχίας σε αυτό της Συνταγματικής Μοναρχίας.

Το Σύνταγμα αυτό κατάργησε την έννοια του "ελέω Θεού" που έδινε στον βασιλιά την απόλυτη εξουσία στη Γαλλία. Ο βασιλιάς όφειλε, πλέον, να ορκίζεται ενώπιον του Έθνους, ορκιζόμενος να σεβαστεί το Σύνταγμα και να το εφαρμόζει, ενώ έφερε τον τίτλο του Βασιλιά των Γάλλων. Το αξίωμά του παρέμεινε κληρονομικό και έγινε αρχηγός κυβέρνησης έξι υπουργών τους οποίους όριζε ή απομάκρυνε, που ήταν, όμως, υπόλογοι εμπρός στη Νομοθετική Εθνοσυνέλευση. Καθήκον του ήταν η διοίκηση του Κράτους, ο διορισμός ορισμένων ανώτερων δημοσίων υπαλλήλων και η εκπροσώπηση του Έθνους εμπρός στα άλλα Κράτη. Τέλος, μοιραζόταν με την Εθνοσυνέλευση την εξουσία του να κηρύσσει ή να παύει έναν πόλεμο. Αν και το πρόσωπο του βασιλιά είχε καθοριστεί ως « απαραβίαστο και ιερό », το Σύνταγμα προέβλεπε περιπτώσεις όπου μπορούσε να αποπεμφθεί των καθηκόντων του από την Εθνοσυνέλευση.

Σε ισχύ από τον Οκτώβριο του 1791, η συνταγματική μοναρχία ήρθε αντιμέτωπη με τις επαναλαμβανόμενες διαφωνίες μεταξύ της Εθνοσυνέλευσης και του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄, του οποίου το δικαίωμα στο veto καθιστούσε αδύνατη την έγκριση ορισμένων μεταρρυθμίσεων. Το αδιέξοδο στο οποίο βρισκόταν τότε η Γαλλία, ενδεχομένως, να ώθησε τον Λουδοβίκο τον ΙΣΤ΄ να ζητήσει από τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά βασίλεια μια στρατιωτική επέμβαση ώστε να επανέλθει η γαλλική μοναρχία. Αυτά, επίσης ενδεχομένως, ανταποκρίθηκαν σε αυτό το κάλεσμα ώστε να προστατεύσουν τη δική τους εξουσία η οποία ετίθετο υπό αμφισβήτηση από το επαναστατικό κύμα που σάρωνε τότε όλη την Ευρώπη (παράδειγμα η Επανάσταση της Βραβάντης του 1790). Η απόπειρα φυγής του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ και της οικογένειάς του (κατά τη νύχτα της 20ής Ιουνίου 1791), και η μετέπειτα σύλληψή τους στη Βαρέν, προκάλεσε την είσοδο στον πόλεμο του Αυτοκράτορα της Αυστρίας (αδερφού της Μαρίας Αντουανέτας) και του Βασιλιά της Πρωσίας, που εισέβαλαν στη Γαλλία το 1792.

Αυτός ήταν και ο πρώτος πόλεμος στον οποίον συμμετείχαν τα γαλλικά επαναστατικά στρατεύματα. Με αυτή την ευκαιρία, είναι που το τραγούδι των Μασσαλών εθελοντών στρατιωτών, σε σύνθεση του Ρουζέ ντε Λιλ, το οποίο τραγουδούσαν, πήρε την ονομασία Marseillaise. Η Μάχη του Βαλμί, στις 20 Σεπτεμβρίου 1792, που είδε τη νίκη των επαναστατικών στρατευμάτων, έδωσε τη δυνατότητα στην Επανάσταση να συνεχίσει την ύπαρξή της, με το τέλος της συνταγματικής μοναρχίας και την εγκαθίδρυση της Πρώτης Δημοκρατίας.

Μεταξύ 1814 και 1848, η Γαλλία γνώρισε μια δεύτερη, περιορισμένη αυτή τη φορά, περίοδο μοναρχικού πολιτεύματος, με τις Χάρτες του 1814 και του 1830. Καθώς αυτές οι χάρτες είχαν χορηγηθεί από τους βασιλείς, ήταν αδύνατο το πολίτευμα αυτό της μοναρχίας να χαρακτηριστεί ως συνταγματικό. Ωστόσο, βοήθησε στην εγκαθίδρυση του κοινοβουλευτισμού. Εκείνη η περίοδος, γνωστή ως Παλινόρθωση, ξετυλίχτηκε με τη βασιλεία των αδερφών του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄, Λουδοβίκου ΙΗ΄ και Καρόλου Ι΄, κι έπειτα, μετά την Επανάσταση του 1830, με τη βασιλεία του παρακλαδιού των Βουρβόνων, των Ορλεάν, με τον βασιλιά Λουδοβίκο-Φίλιππο Α΄. Αν και αυτή η περίοδος παρείχε τη δυνατότητα επικύρωσης των κεκτημένων της Γαλλικής Επανάστασης και πολιτικού πειραματισμού με τα ξεκινήματα του κοινοβουλευτισμού, η αποτυχία της θεσμοθέτησης της καθολικής ψηφοφορίας στη θέση της τιμοκρατικής ψηφοφορίας, θα έχει ως αποτέλεσμα την Επανάσταση του 1848.

Σήμερα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σήμερα, στη Γαλλία, το πολίτευμα της συνταγματικής μοναρχίας προτείνεται από :

  • τη Βασιλική Συμμαχία, που επιθυμεί να επαναφέρει « μια γαλλική δημοκρατική συνταγματική μοναρχία για τον γαλλικό λαό ».
  • τη Νέα Φιλοβασιλική Δράση που υποστηρίζει μια κοινοβουλευτική μοναρχία εμπνευσμένη από την αρχική ιδέα του Συντάγματος της Ε΄ Γαλλικής Δημοκρατίας
CC-BY-SA
Μετάφραση
Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Monarchie constitutionnelle française της Γαλλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες).