Αλκοολούχο ποτό

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Αλκοολούχα ποτά)
Αλκοολούχα ποτά και τρόπος σερβιρίσματος

Αλκοολούχο γενικά ονομάζεται οποιοδήποτε υγρό που περιέχει αλκοόλη. Συνηθέστερα όμως με τον προσδιορισμό αυτόν ονομάζεται το ποτό του οποίου συστατικό είναι η αιθυλική αλκοόλη (οινόπνευμα, CH3-CH2-OH). Τα αλκοολούχα ποτά ονομάζονται, επίσης, και οινοπνευματώδη και, λαϊκότερα, σπίρτα (από παραφθορά της λατινικής λέξεως spirit=οινόπνευμα).

Τύποι αλκοολούχων ποτών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αλκοολούχα ποτά σε μπαρ

Τα αλκοολούχα ποτά, ανάλογα με τον τρόπο παρασκευής τους, διακρίνονται σε τρεις μεγάλες κατηγορίες:

Ζυμούμενα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παρασκευάζονται με αλκοολική ζύμωση αμυλούχου ή σακχαρούχου πρώτης ύλης. Τυπικοί εκπρόσωποι αυτού του τύπου ποτών είναι το κρασί και ο ζύθος (μπίρα). Ως συνέπεια του τρόπου παρασκευής τους, δεν έχουν την δυνατότητα να ανέβουν σε περιεκτικότητα άνω των 18 αλκοολικών βαθμών (σε υψηλότερες περιεκτικότητες αναστέλλεται η δράση των μυκήτων που προκαλούν την ζύμωση).

Αποσταζόμενα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σε αυτό τον τύπο ποτών η αλκοολική ζύμωση της πρώτης ύλης ακολουθείται από απόσταξη σε ειδική συσκευή, τον αποστακτήρα (κοινώς αποκαλούμενη "καζάνι"). Χαρακτηριστικοί εκπρόσωποι τέτοιων ποτών είναι το τσίπουρο, το ούζο, η βότκα, το ουίσκι κ.ά.

Ηδύποτα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα ποτά αυτού του τύπου είναι εξ ολοκλήρου τεχνητής παρασκευής: Αναμιγνύονται προϋπολογισμένες ποσότητες αιθυλικής αλκοόλης, νερού, αρωματικών και χρωστικών υλών (τις περισσότερες φορές μη φυσικής προέλευσης) και γλυκαντικών ουσιών. Χαρακτηριστικός εκπρόσωπος αυτού του τύπου ποτών είναι τα διαφόρων τύπων λικέρ.

Θρησκευτικές απαγορεύσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η κατανάλωση αλκοολούχων ποτών απαγορεύεται στο Ισλάμ, ενώ απαγορεύονται και όλες οι άλλες ουσίες που προκαλούν μέθη και θεωρούνται χαμρ όπως ο καπνός, τα ναρκωτικά κλπ. Οι ίδιες απαγορεύσεις ισχύουν επίσης για τον Βουδισμό, τον Σιχισμό και την Μπαχάι Πίστη.

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Γ. Α. Βάρβογλης, Ν. Α. Αλεξάνδρου, Οργανική Χημεία, Αθήνα, 1971