Αγία Θεοδότη Ίου
Συντεταγμένες: 36°45′12″N 25°19′23″E / 36.75333°N 25.32306°E
| Αγία Θεοδότη | |
|---|---|
 | |
| Διοίκηση | |
| Χώρα | Ελλάδα |
| Περιφέρεια | Νοτίου Αιγαίου |
| Περιφερειακή Ενότητα | Θήρας |
| Δήμος | Ιητών |
| Γεωγραφία | |
| Γεωγραφικό διαμέρισμα | νησιά Αιγαίου Πελάγους |
| Νομός | Κυκλάδων |
| Υψόμετρο | 35 |
| Έκταση | 1,3 km² |
| Πληροφορίες | |
| Τηλ. κωδικός | +22860 |
Η Αγία Θεοδότη είναι οικισμός της Ίου. Υπάγεται στον δήμο Ιητών, της περιφερειακής ενότητας Θήρας, στην περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. [1][2] Πρίν το πρόγραμμα Καλλικράτης και το σχέδιο Καποδίστριας, ανήκε στην επαρχία Θήρας του νομού Κυκλάδων, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Νήσων Αιγαίου Πελάγους. [3]
Γεωγραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Αγία Θεοδότη είναι παραθαλάσσιος οικισμός στο Α. ΒΑ. τμήμα της Ίου. Βρίσκεται στο μέσον του φερώνυμου όρμου, σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 35. Απέχει περίπου 10 χλμ. ΒΑ. της Χώρας. [4][5][6][3][7]
Πληθυσμός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| Έτος | Πληθυσμός |
|---|---|
| 1991 | 44 |
| 2001 | 8 |
| 2011 | 12 |
| Έτος | Πληθυσμός |
|---|---|
| 1971 | — |
| 1981 | 5 |
| 1991 | 78 |
| 2001 | 8 |
| 2011 | 12 |
Διοικητικές μεταβολές μέχρι τον «Καλλικράτη»[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1971 και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Ίου. [2]
Γενικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο οικισμός πήρε την ονομασία του από την εκκλησία της Αγίας Θεοδότης. [11] Στην ευρύτερη περιοχή λειτουργούσαν, άλλοτε, μεταλλεία σιδήρου. [6] Ο οικισμός απέκτησε για πρώτη φορά τηλεφωνείο το 1967, [12] ενώ η οδική σύνδεσή του με τη χώρα έγινε το 1978, κατόπιν ιδιωτικής πρωτοβουλίας, και η ασφαλτόστρωση του οδοστρώματος πραγματοποιήθηκε μόλις το 1998. [13] Με αφετηρία τη δεκαετία του 1980, η Αγία Θεοδότη γνώρισε σημαντική τουριστική ανάπτυξη. [14]
Αξιοθέατα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Ερείπια ρωμαϊκού υδραγωγείου (ελληνιστικής εποχής)
- Η εκκλησία της Αγίας Θεοδότης, που κτίστηκε πάνω στα ερείπια αρχαίου ναού. πριν 500 περίπου χρόνια και, αρχικά, ήταν προορισμένη για τις λατρευτικές ανάγκες των ρωμαιοκαθολικών του νησιού. Η συγκεκριμένη εκκλησία είναι γνωστή και με την ονομασία Παναγιά το Γενέσιο
- Η εκτεταμένη παραλία του οικισμού
Πεζοπορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Από τον οικισμό «φεύγει» μονοπάτι που οδηγεί στη θέση «Γεφύρι», μέσα από έκταση με πικροδάφνες, κουμαριές και μυρτιές. [6]
Εκδηλώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η γιορτή και το πανηγύρι της φερώνυμης εκκλησίας στις 8 Σεπτεμβρίου. [16]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 https://www.statistics.gr/2011-census-pop-hous
- ↑ 2,0 2,1 https://www.eetaa.gr/metaboles/oikmet_details.php?id=25731
- ↑ 3,0 3,1 3,2 ΠΛΜ 1:385
- ↑ Εκδόσεις «Ελλάδα»
- ↑ Δομή 1:143
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 «Διακοπές», σ. 145
- ↑ Google Earth
- ↑ https://www.eetaa.gr/metaboles/apografes/apografi_2011_monimos.pdf
- ↑ https://www.eetaa.gr/metaboles/apografes/apografi_2001_monimos.pdf
- ↑ https://www.eetaa.gr/metaboles/apografes/apografi_1991_monimos.pdf
- ↑ Φραγκούλη, σ. 76
- ↑ Φραγκούλη, σ. 54
- ↑ Φραγκούλη, σ. 121
- ↑ Φραγκούλη, σ. 103
- ↑ Συλλογικό, Εκκλησίες και ξωκκλήσια της Ίου, Ίος, Ιανουάριος 2004, σ. 82
- ↑ Φραγκούλη, σ. 80
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Δήμητρα Φραγκούλη: Νιώτικη κοινωνία - Εικόνες του χτες και του σήμερα. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2002
- Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, εκδ. 2006
- Εγκυκλοπαίδεια Δομή, εκδ. 2002-4
- Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (Βαρελάς)
- Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010
- Google Earth
- eetaa.gr
| ||||||||