Strange Fruit
| Fine and Mellow / Strange Fruit | |
|---|---|
| 78 στροφές από Μπίλι Χόλιντεϊ | |
| Κυκλοφόρησε | 1939 |
| Ηχογραφήθηκε | 20 Απριλίου 1939[1] |
| Μουσικό είδος | μπλουζ |
| Δισκογραφική | Commodore |
Το Strange Fruit είναι τραγούδι της Μπίλι Χόλιντεϊ. Κυκλοφόρησε ως Β' πλευρά σε δίσκο γραμμοφώνου, αφού λόγω των στίχων του θεωρείτο αδύνατο να αναφέρεται ως Α' πλευρά. Είναι το πρώτο τραγούδι για τα δικαιώματα του πολίτη που κυκλοφόρησε σε δίσκο. Οι στίχοι του καταγγέλλουν το λυντσάρισμα δυο μαύρων Αμερικάνων στον νότο των ΗΠΑ. Η ερμηνεία του από την Χόλιντεϊ συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο Grammy Hall of Fame το 1978.[2] Συμπεριλαμβάνεται επίσης στον κατάλογο Songs of the Century.
Στίχοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι στίχοι του τραγουδιού προέρχονται από το ποίημα Bitter Fruit του Άμπελ Μέροπολ, ενός καθηγητή γυμνασίου του Μπρονξ. Ο Μέροπολ ήταν εβραίος από τη Ρωσία και μέλος του Κομμουνιστικού κόμματος στις Ηνωμένες Πολιτείες. Από φόβο για αντίποινα χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο Λιούις Άλλαν (Lewis Allan).[3]
Το ποίημα εκφράζει την φρίκη του Μέροπολ βλέποντας τη φωτογραφία του Λώρενς Μπέιτλερ (Lawrence Beitler) με τον Τόμας Σιπ (Thomas Shipp) και τον Άμπραμ Σμιθ (Abram Smith), δυο μαύρους που είχαν λιντσαριστεί και κατόπιν κρεμαστεί σε δέντρο στο Μάριον της Ιντιάνα. Κυκλοφόρησε τους στίχους το 1936 στο περιοδικό The New York Teacher, και το μελοποίησε μόνος του, αφού κανένας μουσικός δεν ήταν διατεθειμένος να τον βοηθήσει. Το τραγούδι αρχικά σημείωσε μικρή επιτυχία, και ο Μέροπολ μαζί με την γυναίκα του και μια μαύρη τραγουδίστρια, τη Λώρα Ντάνκαν, το ερμήνευσαν στο Madison Square Garden.[4]
Ο Μπάρνεϊ Τζόζεφσον, ιδρυτής του νυκτερινού κέντρου Cafe Society στη Νέα Υόρκη, γοητευμένος από το τραγούδι, το πρότεινε στην Μπίλι Χόλιντεϊ, η οποία και το ερμήνευσε στο κέντρο του. Παρόλο τον φόβο από αντίποινα που διέτρεχε, η Χόλιντεϊ το τραγουδούσε σε κάθε της παράσταση[5], και πρότεινε μάλιστα στη δισκογραφική της εταιρεία Κολούμπια να το ηχογραφήσει. Η Κολούμπια αρνήθηκε[6] και η Χόλιντεϊ απευθύνθηκε στον φίλο της, τον Μιλτ Γκάμπλερ που είχε τη δισκογραφική εταιρεία Commodore Records και ηχογραφούσε κομμάτια εναλλακτικού ρεπερτορίου της τζαζ. Τελικά η ηχογράφηση έγινε, αφού προηγουμένως η Columbia έδωσε γραπτή άδεια μιας ημέρας στην Χόλιντεϊ για την ηχογράφηση σε ξένο στούντιο. Ο δίσκος έγινε η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία της Χόλιντεϊ.
"Strange Fruit"[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Southern trees bear a strange fruit
- Blood on the leaves and blood at the root
- Black bodies swingin' in the Southern breeze
- Strange fruit hangin' from the poplar trees
- -
- Pastoral scene of the gallant South
- The bulgin' eyes and the twisted mouth
- Scent of magnolias sweet and fresh
- Then the sudden smell of burnin' flesh
- -
- Here is a fruit for the crows to pluck
- For the rain to gather, for the wind to suck
- For the sun to rot, for the tree to drop
- Here is a strange and bitter crop
Επίδραση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το strange fruit έχει ως θέμα του τα δυο ανθρώπινα σώματα που κρέμονται σε δέντρο, μια σκηνή φρίκης εν μέσω της ειδυλλιακής φύσης των νότιων πολιτειών. Καταδικάζει το ποδοπάτημα των ανθρώπινων δικαιωμάτων τόσο έντονα, αλλά συγχρόνως και με τόσο απαλό τρόπο, που σε συνδυασμό με την σχεδόν άυλη καθαρή φωνή της Χόλιντεϊ μοιάζει να ακούγεται από κάποιον άλλο, ουράνιο κόσμο.
Η Χόλιντεϊ δήλωσε χαρακτηριστικά: «Την πρώτη φορά που το τραγούδησα νόμισα ότι κάναμε μεγάλο λάθος. Είχα τελειώσει και επικρατούσε απόλυτη σιωπή. Δεν ακουγόταν τίποτα. Ξαφνικά κάποιος άρχισε να χειροκροτεί, και με μιας όλοι άρχισαν να χειροκροτούν από παντού και να ζητωκραυγάζουν.»
Ο Μπάρνει Τζόζεφσον αντιλήφθηκε τη δύναμη της επιρροής του τραγουδιού και πρότεινε στη Χόλιντεϊ να κλείνει με αυτό κάθε παράστασή της. Όταν έφτανε η ώρα για το strange fruit, οι σερβιτόροι σταματούσαν, τα φώτα έσβηναν, ενώ ένας προβολέας έμενε να φωτίζει την Χόλιντεϊ στη σκηνή. Εκείνη συνήθιζε να το τραγουδά με κλειστά μάτια και τα χέρια σε στάση προσευχής.
Το τραγούδι έγινε ο ύμνος του αντι-λυντσαριστικού κινήματος και επηρέασε το κίνημα των ανθρώπινων δικαιωμάτων της δεκαετίας του 1950 - 1960.
Το Δεκέμβριο του 1999, το περιοδικό Time το επέλεξε ως «τραγούδι του αιώνα».[7] Το 2002 η Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου το περιέλαβε στις 50 κυριότερες ηχογραφήσεις του καταλόγου National Recording Registry.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Billie Holiday recording sessions». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Μαΐου 2010. Ανακτήθηκε στις 20 Απριλίου 2009.
- ↑ «Grammy Hall of Fame». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Απριλίου 2009. Ανακτήθηκε στις 20 Απριλίου 2009.
- ↑ David Margolick, Strange Fruit: Billie Holiday, Café Society, and an Early Cry for Civil Rights (Philadelphia: Running Press, 2000), pp. 25-27.
- ↑ Margolick, Strange Fruit, pp. 36-37.
- ↑ Margolick, Strange Fruit, pp. 40-46.
- ↑ Margolick, Strange Fruit, pp. 61-62.
- ↑ Billy Crystal, "700 Sundays", pp. 47
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Clarke, Donald: Billie Holiday. Wishing on the Moon. München, Piper 1995. ISBN 3-492-03756-9
- Davis, Angela: Blues Legacies and Black Feminism. Diverse Ausgaben, z. B. Vintage Books 1999 ISBN 0-679-77126-3
- Margolick, David and Hilton Als: Strange Fruit. Billie Holiday, Café Society and an Early Cry for Civil Rights. Running Press, 2000. ISBN 0-7624-0677-1
- Margolick, David and Hilton Als: Strange Fruit. The Biography of a Song., Ecco 2001. ISBN 0-06-095956-8
- Holiday, Billie (with William Dufty): Lady Sings the Blues, Autobiography.. Edition Nautilus, 1992. ISBN 3-89401-110-6
- Shulman, Robert: Rosenberg Sons Say Father Was Guilty, Mother Was Framed. Washington Post, September 23, 2008.