Grumman S-2 Tracker

S-2 Tracker
S-2E Tracker
Περιγραφή
Αποστολή	Αεροσκάφος Ναυτικής Συνεργασίας
Πλήρωμα	4
Κατασκευαστής	Grumman
Διαστάσεις
Μήκος	13,26 m
Εκπέτασμα	22,12 m
Ύψος	5,33 m
Επιφάνεια πτέρυγας	45,06 m²
Βάρος
Άδειο	8.310 kg
Μέγιστο απογείωσης	11.860 kg
Πηγή ισχύος
Κινητήρες	2× Wright R-1820-82WA
Ισχύς	1,525 hp (Έκαστος)
Επιδόσεις
Μέγιστη ταχύτητα	450 km/h 280 mph
Αυτονομία	2.170 km
Μέγιστο ύψος	6.700 m
Οπλικό φορτίο
Εσωτερικό διαμέρισμα οπλισμού	2 τορπίλες εντοπισμού (Mk. 41, Mk. 43 ή Mk. 34) Βόμβες βυθού (Mk. 54) Νάρκες
Υποπτερυγικοί φορείς	6 σημεία ανάρτησης για τορπίλες, νάρκες και βόμβες βυθού

Αεροσκάφος Tracker (*848*) λίγο πριν προσγειωθεί στο αεροπλανοφόρο HMAS *Melbourne*, το 1980

Το Grumman S-2 Tracker (προηγούμενη ονομασία S2F) υπήρξε το πρώτο αεροσκάφος ανθυποβρυχιακού πολέμου που εισήλθε σε υπηρεσία με το Αμερικανικό Πολεμικό Ναυτικό και κατασκευάστηκε για αυτόν ειδικά το σκοπό.

Ο πρόδρομος του, το AF-2 Guardian υπήρξε το πρώτο ειδικά κατασκευασμένο αεροσκάφος ανθυποβρυχιακού πολέμου που χρησιμοποιούσε δύο αεροσκάφη για την αποστολή, ένα που έφερε τον εξοπλισμό ανίχνευσης και ένα που έφερε οπλισμό.

Εξέλιξη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η σχεδίαση της Grumman (μοντέλο G-89) αφορούσε ένα μεγάλο, υψηλοπτέρυγο, μονοπλάνο με δύο κινητήρες Wright Cyclone.

Τόσο τα δύο πρωτότυπα XS2F-1 όσο και 15 αεροσκάφη παραγωγής S2F-1 παραγγέλθηκαν ταυτόχρονα, στις 30 Ιουνίου 1950. Η πρώτη πτήση πραγματοποιήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 1952 ενώ τα αεροσκάφη παραγωγής εισήλθαν σε υπηρεσία τον Φεβρουάριο του 1954, με την VS-26.

Οι εκδόσεις που ακολούθησαν περιλάμβαναν τα WF Tracer και TF Trader, τα μετονομάστηκαν σε E-1 Tracer και C-1 Trader το 1962. Το S-2 έφερε το παρατσούκλι «Stoof» (S-two-F) σε ολόκληρη τη διάρκεια της υπηρεσίας του.

Η Grumman παρήγαγε συνολικά 1.185 αεροσκάφη. Επιπλέον 99 αεροσκάφη κατασκευάστηκαν στον Καναδά, με την ονομασία CS2F, κατόπιν αδείας από την de Havilland Canada. Αριθμός αεροσκαφών που κατασκευάστηκαν στις ΗΠΑ πουλήθηκαν σε διάφορα κράτη, όπως την Αυστραλία, την Ιαπωνία και την Ταϊβάν.

Επιχειρησιακή ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Tracker αντικαταστάθηκε από την Αμερικανική υπηρεσία από το S-3 Viking και η τελευταία μοίρα που το χρησιμοποιούσε, η VS-37 με αεροσκάφη S-2G, διαλύθηκε το 1976, όμως ένας αριθμός αεροσκαφών συνεχίζει να χρησιμοποιείται ως πυροσβεστικά. Τα Tracker όμως συνέχισαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε ναυτικές δυνάμεις άλλων χωρών για πολλά χρόνια μετά την απόσυρσή τους από την Αμερικανική υπηρεσία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το Βασιλικό Αυστραλιανό Ναυτικό, το οποίο συνέχισε να χρησιμοποιεί τα Tracker ως ανθυποβρυχιακά μέσα πρώτης γραμμής μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980.

Το Αυστραλιανό ναυτικό διατηρούσε δύο μοίρες εκδόσεων S-2E και S-2G, από το 1967 έως το 1984. Η μοίρα πρώτης γραμμής VS-816 συχνά επιχειρούσε από το αεροπλανοφόρο HMAS Melbourne, κλάσης Majestic, ενταγμένη στην 21η αεροπορική πτέρυγα αεροπλανοφόρων. Η εκπαιδευτική μοίρα VC-851 είχε ως βάση την αεροπορική βάση Άλμπατρος (HMAS Albatross).

Κατά τη διάρκεια των είκοσι ετών επιχειρήσεων του Tracker σε Αυστραλιανή υπηρεσία, μόνο ένα χάθηκε κατά τη διάρκεια επιχειρήσεων, σε ατύχημα στη θάλασσα. Όμως, στα μέσα της δεκαετίας του 1970, ένας εμπρησμός στο υπόστεγο συντήρησης της βάσης τους κατέστρεψε και προξένησε σοβαρές ζημιές σε μεγάλο αριθμό αεροσκαφών. Αυτά αντικαταστάθηκαν από τα πλεονάσματα του Αμερικανικού Ναυτικού, ενώ τα εναπομείναντα αναβαθμίστηκαν στο επίπεδο των Αμερικανικών.

Το 1954 η de Havilland Canada υπέγραψε συμβόλαιο για την κατασκευή, κατόπιν αδείας, αεροσκαφών Tracker, ώστε να αντικατασταθούν τα TBM-3E Avenger που χρησιμοποιούνταν από το Καναδικό Ναυτικό. Συνολικά κατασκευάστηκαν 99 αεροσκάφη, τα οποία άρχισαν να εισέρχονται σε υπηρεσία το 1956. Από το 1957 και μετά τα αεροσκάφη άρχισαν να επιχειρούν από το αεροπλανοφόρο HMCS Bonaventure αλλά και διάφορες βάσεις στην ξηρά. Το 1960 17 αεροσκάφη CS2F-1 δόθηκαν στο Βασιλικό Ολλανδικό Ναυτικό. Το 1964, δύο CS2F-1 μετατράπηκαν σε μεταφορικά, αφού αφαιρέθηκε ο ανθυποβρυχιακό εξοπλισμός τους, και χρησιμοποιήθηκαν για μεταφορά φορτίου εν πλω (carrier onboard delivery). Τα CS2F-1, -2, και -3 μετονομάστηκαν σε CP-121 Mk.1, Mk.2, και Mk.3 αντίστοιχα το 1968.

Μετά την απόσυρση του Bonaventure από την ενεργό υπηρεσία το 1970, τα εναπομείναντα Tracker μεταφέρθηκαν σε βάσεις στη ξηρά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τον περιορισμό της χρησιμότητάς τους για ανθυποβρυχιακές περιπολίες και, μεταξύ του 1974 και του 1981, όλα εκτός από 20 τέθηκαν σταδιακά σε αποθήκευση. Στα υπόλοιπα αφαιρέθηκε ο ανθυποβρυχιακός εξοπλισμός και υπηρέτησαν μέχρι το 1990 σε ρόλους θαλάσσιας περιπολίας και προστασίας της αλιείας.

Το πολεμικό ναυτικό της Αργεντινής παρέλαβε τα πρώτα S-2A τη δεκαετία του 1960 και αργότερα χρησιμοποίησε τα βελτιωμένα S-2E από το αεροπλανοφόρο του ARA 25 de Mayo. Τη δεκαετία του 1990 αναβαθμίστηκαν με εγχώριο λογισμικό και με τουρμποπρόπ κινητήρες από το Ισραήλ και έλαβαν την ονομασία S-2T Turbo Tracker. Με την απόσυρση του αεροπλανοφόρου, η Αργεντινή τα χρησιμοποιεί, σε συνεργασία με τη Βραζιλία, από το αεροπλανοφόρο NAe São Paulo του Βραζιλιάνικου Ναυτικού.^[1]

Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990 η Conair Aviation, με έδρα το Άμποτσφόρντ (Abbotsford) της Βρετανικής Κολούμπια στον Καναδά, παρέλαβε αριθμό αποσυρμένων Αμερικανικών και Καναδικών Tracker και τα μετέτρεψε σε πυροσβεστικά Firecat, προσθέτοντας μία δεξαμενή επιβραδυντικού υγρού στο διαμέρισμα τορπιλών. Τα Firecat κατασκευάστηκαν σε δύο εκδόσεις, το απλό Firecat με εμβολοφόρους κινητήρες και το Turbo Firecat με κινητήρες τουρμποπρόπ.

Εκδόσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

XS2F-1: Δύο πρωτότυπα. Έφεραν κινητήρες R-1820-76WA, ισχύος 1450 ίππων έκαστος.
YS2F-1: Ονομασία των πρώτων 25 αεροσκαφών παραγωγής που χρησιμοποιήθηκαν για εξέλιξη. Μετονομάστηκε σε YS-2A το 1962.
S2F-1: Αρχική έκδοση παραγωγής που έφερε δύο κινητήρες 1525 hp R-1820-82WA, ισχύος 1525 ίππων έκαστος. Μετονομάστηκε σε S-2A το 1962. Κατασκευάστηκαν 740.
S2F-1T: Εκπαιδευτική έκδοση του S2F-1, μετονομάστηκε σε TS-2A το 1962.
S2F-1U: Έκδοση γενικής χρήσης του S2F-1, μετονομάστηκε σε US-2A το 1962.
S2F-1S: Μετατροπή του S2F-1 με εξοπλισμό ανίχνευσης Julie/Jezebel, μετονομάστηκε σε S-2B το 1962.
S2F-1S1: S2F-1S με αναβαθμισμένο εξοπλισμό ανίχνευσης Julie/Jezebel, μετονομάστηκε σε S-2F το 1962.
S2F-2: Παρόμοιο με το S2F-1 με ασύμμετρη επέκταση του διαμερίσματος οπλισμού και ελαφρά μεγαλύτερες επιφάνεις. Κατασκευάστηκαν 77 built. Μετονομάστηκε σε S-2C το 1962.
S2F-2P: Φωτοαναγνωριστική μετατροπή του S2F-2, μετονομάστηκε σε RS-2C το 1962.
S2F-2U: Μετατροπή γενικής χρήσης του S2F-2/S-2C, μετονομάστηκε σε US-2C το 1962.
S2F-3: Έκδοση με μεγαλύτερη εμπρόσθια άτρακτο, μεγαλύτερες ουραίες επιφάνειες, αυξημένη χωρητικότητα καυσίμου και μεγεθυσμένα ατρακτίδια κινητήρων με ενσωματωμένους φορείς για 32 ηχοβολιστήρες. Μετονομάστηκε σε S-2D το 1962 και κατασκευάστηκαν 100.
S2F-3S: Παρόμοιο με το S2F-3 με εξοπλισμό ανίχνευσης Julie/Jezebel, μετονομάστηκε σε S-2E το 1962, 252 built.

Αυστραλιανό Tracker προετοιμάζεται να απογειωθεί από το αεροπλανοφόρο HMAS *Melbourne*, το 1979

S-2 Tracker του πολεμικού ναυτικού της Αργεντινής

YS-2A: Μετονομασία του YS2F-1 το 1962.
S-2A: Μετονομασία του S2F-1 το 1962.
TS-2A: Μετονομασία του εκπαιδευτικού S2F-1T το 1962 και 207 αεροσκάφη που μετατράπηκαν την έκδοση S-2A.
US-2A: Μετατροπή του S-2A σε ελαφρύ μεταγωγικό και ρυμουλκό στόχων. Συνολικά μετατράπηκαν 51 αεροσκάφη.
S-2B: Μετονομασία του S2F-1S το 1962.
US-2B: Μετατροπή αεροσκαφών S-2A και S-2B ως γενικής χρήσης και ρυμουλκά στόχων. Τα περισσότερα S-2B και 66 S-2A μετατράπηκαν σε αυτή την έκδοση.
S-2C: Μετονομασία του S2F-2 το 1962.
RS-2C: Μετονομασία του φωτοαναγνωριστικού S2F-2P το 1962.
US-2C: Μετονομασία του γενικής χρήσης S2F-2U το 1962.
S-2D: Μετονομασία του S2F-3 το 1962.
YAS-2D/AS-2D: Προτεινόμενη έκδοση νυχτερινής επίθεσης για συμμετοχή, δεν κατεσκευάστηκε.

ES-2D: Μετατροπή ηλεκτρονικής εκπαίδευσης του S-2D.
US-2S: Μετατροπή γενικής χρήσης του S-2D.
S-2E: Μετονομασία του S2F-3S το 1962.
S-2F: Μετονομασία του S2F-1S1 το 1962.
US-2F: Μεταφορικής μετατροπή του S-2F.
S-2G: Μετατροπή του S-2E με αναβαθμισμένα ηλεκτρονικά.
CS2F-1: Αρχική έκδοση παραγωγής των Καναδικών αεροσκαφών, βασισμένα στο S2F-1. Κατασκευάστηκαν 42 από την De Havilland Canada.^[2]
CS2F-2: Βελτιωμένη έκδοση του CS2F-1 με τακτικό εξοπλισμό πλοήγησης από την Litton Industries. Κατασκευάστηκαν 57 από την De Havilland Canada.^[2]
CS2F-3: Μετονομασία 43 αεροσκαφών CS2F-2 αναβαθμισμένων με επιπλέον ημεκτρονικά συστήματα.

CP-121: Ονομασία που δόθηκε σε όλα τα CS2F-1, -2, και -3 το 1968.
S-2T Turbo Tracker: Πολιτική μετατροπή.
S-2AT: Μετατροπή αεροπυρόσβεσης.
S-2ET: Πολιτική μετατροπή.
Marsh S-2F3AT Turbo Tracker: Μετατροπή με κινητήρες τουρμποπρόπ Garrett TPE331[2].^[3] 22 αεροσκάφη χρησιμοποιούνται από την Καναδική Δασική Υπηρεσία (California Department of Forestry and Fire Protection).
Conair Firecat ή Turbo Firecat: Πολιτική μετατροπή ως πυροσβεστικό αεροσκάφος.

Χρήστες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στρατιωτικοί χρήστες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πολιτικοί χρήστες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

US-2A Tracker της Γαλλικής υπηρεσίας πολιτικής προστασίας

Καναδάς

Conair Group Inc..
Η Saskatchewan Environment παρέλαβε TS-2A/Conair Firecat (G-89).

Γαλλία

Η Γαλλική υπηρεσία πολιτικής προστασίας (Sécurité Civile) παρέλαβε US-2A/Conair Turbo Firecat (G-89).

Ολλανδία

Η αεροπορική εταιρεία KLM χρησιμοποιεί αεροσκάφη S-2 Tracker (G-89/G-121/S2F) για την εκπαίδευση μηχανικών.

ΗΠΑ

Η Δασική Υπηρεσία της Καλιφόρνια (California Department of Forestry & Fire Protection) παρέλαβε S-2F3AT Turbo Tracker (G-121)
Η Hemet Valley Flying Service παρέλαβε TS-2A(FF) Tracker (G-89)
Η Marsh Aviation παρέλαβε S-2A(FF) Tracker (G-89)
Η Sis-Q Flying Service παρέλαβε TS-2A Tracker (G-89/S2F-1T)

Παρόμοιες εξελίξεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Συγκρίσιμα αεροσκάφη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μεταφορά φορτίου εν πλω

Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

↑ Pictorial and historical data
↑ ^2,0 ^2,1 Shearwater Aviation Museum. «Grumman Tracker». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Οκτωβρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 27 Μαρτίου 2008.
↑ «FAA registry entry showing manufacturer, model and engine type». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Οκτωβρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2007.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Commons logo

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα
Grumman S-2 Tracker

[1] Pictorial and historical data

[ShearwaterAvMus-2] 2,0 ^2,1 Shearwater Aviation Museum. «Grumman Tracker». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Οκτωβρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 27 Μαρτίου 2008.

[3] «FAA registry entry showing manufacturer, model and engine type». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Οκτωβρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2007.

[1]

[2]

[3]