Υδροαστάτιο
| Υδροαστάτιο | |||
|---|---|---|---|
| |||
| |||
| |||
| Γενικά | |||
| Όνομα IUPAC | Αστατίδιο του υδρογόνου | ||
| Άλλες ονομασίες | Υδροαστάτιο Αστατάνιο Υδρίδιο του αστατίου Αστατιούχο υδρογόνο | ||
| Χημικά αναγνωριστικά | |||
| Χημικός τύπος | HAt | ||
| Μοριακή μάζα | 211 amu | ||
| Αριθμός CAS | 13464-71-6 | ||
| SMILES | [AtH] | ||
| InChI | 1S/AtH/h1H | ||
| PubChem CID | 23996 | ||
| ChemSpider ID | 22432 | ||
| Δομή | |||
| Μήκος δεσμού | 172 pm | ||
| Είδος δεσμού | Ομοιοπολικός | ||
| Πόλωση δεσμού | 0% | ||
| Γωνία δεσμού | 0° | ||
| Μοριακή γεωμετρία | γραμμική | ||
| Φυσικές ιδιότητες | |||
| Σημείο τήξης | -26,5°C | ||
| Σημείο βρασμού | -20°C | ||
| Χημικές ιδιότητες | |||
| Επικινδυνότητα | |||
| LD50 | <2 mg/kg | ||
| Εκτός αν σημειώνεται διαφορετικά, τα δεδομένα αφορούν υλικά υπό κανονικές συνθήκες περιβάλλοντος (25°C, 100 kPa). | |||
To υδροαστάτιο[1] (αγγλικά: hydrogen astatide) είναι ανόργανη δυαδική χημική ένωση, με μοριακό τύπο HAt. Το μόριό του αποτελείται από ένα άτομο αστατίου ομοιοπολικά συνδεμένο με ένα άτομο υδρογόνου[2].
Παραγωγή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ολική σύνθεση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το υδροαστάτιο μπορεί να παραχθεί με ολική σύνθεση, δηλαδή με απευθείας αντίδραση των χημικών στοιχείων που το αποτελούν:
Επίδραση αστατίου σε αλκάνιο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Με επίδραση αστατίου σε αλκάνιο (RH) παράγεται το αντίστοιχο αστατιοαλκάνιο και υδροαστάτιο:
Επίδραση αστατίου σε θειώδες οξύ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Με επίδραση αστατίου σε υδατικό διάλυμα θειώδους οξέος (Η2SO3) παράγεται υδροαστάτιο και θειικό οξύ (H2SO4):
Επίδραση αστατίου σε υδραζίνη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Με επίδραση αστατίου σε υδραζίνη (Η4N2) παράγεται υδροαστάτιο και άζωτο (N2):
Χημική συμπεριφορά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αυτή η χημική ένωση φαίνεται να έχει ιδιότητες πολύ όμοιες με αυτές των τεσσάρων άλλων υδραλογόνων. Το (αντίστοιχο) υδροαστατικό οξύ είναι το ισχυρότερο απ' όλα τα υδροαλογονικά οξέα. Ωστόσο, η χρήση του είναι πολύ περιορισμένη, γιατί γρήγορα διασπάται στα στοιχεία που το αποτελούν, δηλαδή σε υδρογόνο και αστάτιο[3]. Επειδή δε το υδρογόνο και το αστάτιο έχουν σχεδόν ίση ηλεκτραρνητικότητα, και η ύπαρξη του κατιόντος αστατίου (At+) έχει παρατηρηθεί[4], η διάσταση υδροαστατίου μπορεί να οδηγήσει και σε σχηματισμό ανιόντος υδριδίου (H-). Έτσι, το υδροαστάτιο διασπάται σύντομα με την ακόλουθη αντίδραση:
Επίσης, συγκρίνοντας τις ενθαλπίες σχηματισμού των υδραλογόνων, παρατηρούμε ότι αριθμητικά μειώνονται με την αύξηση της περιόδου του αλογόνου. Αν και τα υδατικά διαλύματα υδροϊωδίου είναι σταθερά, τα υδατικά διαλύματα υδροαστατίου είναι λιγότερο σταθερά από το σύστημα νερού, υδρογόνου και αστατίου.
Επιπλέον. το αστάτιο έχει μικρή ημιζωή. Το αστάτιο δεν έχει κανένα σταθερό ισότοπο. Το πιο σταθερό από αυτά, το 210At, έχει ημιζωή 8,1 ώρες, κι έτσι δε μπορούν εύκολα να χρησιμοποιηθούν οι χημικές του ενώσεις[5], εφόσον το αστάτιο μετατρέπεται σύντομα σε άλλα στοιχεία.
Μερικά παραδείγματα χημικών αντιδράσεων του υδροαστατίου είναι τα ακόλουθα:
Αντιδράσεις εξουδετέρωσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παραδείγματα:
1. Με υδροξείδιο του λιθίου (LiOH)
2. Με διυδροξείδιο του λευκοχρύσου [Pt(OH)2]:
Αντιδράσεις με άλατα ασθενέστερων από το ίδιο οξέων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παράδειγμα:
- Δηλαδή είναι ισχυρότερο από το νιτρικό οξύ.
Αντιδράσεις αναγωγής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παραδείγματα:
1. Θειικού οξέος σε υδρόθειο (Η2S):
2. Οξυγόνου σε νερό:
Αντιδράσεις οξείδωσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μπορεί να οξειδώσει, για παράδειγμα, χημικά στοιχεία λιγότερο ηλεκτραρνητικά από το αστάτιο:
Αντιδράσεις προσθήκης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Δίνει αντιδράσεις προσθήκης, π.χ. σε αλκένια:
Παρατηρήσεις, υποσημειώσεις και αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Για εναλλακτικές ονομασίες δείτε τον πίνακα πληροφοριών.
- ↑ PubChem, "astatane - Compound Summary", accessed July 3, 2009.
- ↑ Fairbrother, Peter, "Re: Is hydroastatic acid possible?" Αρχειοθετήθηκε 2011-02-02 στο Wayback Machine., accessed July 3, 2009.
- ↑ Advances in Inorganic Chemistry, Volume 6 by Emeleus, p.219, Academic Press, 1964 ISBN 0-12-023606-0
- ↑ Gagnon, Steve, "It's Elemental", accessed July 3, 2009.
| |||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||