Focke-Wulf Fw 187 Falke

Fw 187 Falke
Τύπος	Βαρύ μαχητικό (μόνο πρωτότυπο)
Κατασκευαστής	Focke-Wulf
Σχεδιαστής	Kurt Tank
Παρθενική πτήση	Μάιος 1937
Πρώτη παρουσίαση	1940
Αποσύρθηκε	1941
Κύριος χειριστής	Γερμανική Πολεμική Αεροπορία (Luftwaffe)
Παραγωγή	1937–1940
Μονάδες που παρήχθησαν	9
Κόστος μονάδας	-
Πλήρωμα	1-2
Μήκος	11,12 m
Εκπέτασμα	15,30 m
Ύψος	3,85
Επιφάνεια πτέρυγας	23,7
Μεικτό βάρος	- kg
Μέγιστο βάρος απογείωσης	5.000 kg
Μέγιστη ταχύτητα	529 km/h
Αυτονομία	μάχης 760 km, πορείας 1840 km
Μέγιστο ύψος	10.000 m
Βαθμός ανόδου	1.050 m/min
Πολυβόλα	2 × 20 mm MG FF στο δάπεδο της ατράκτου, 4 x 7.92 mm MG 17 στα πλευρά της ατράκτου
Βόμβες	-

Κατά τη δεκαετία του ’30, οι πολεμικές αεροπορίες πολλών κρατών στράφηκαν προς την ανάπτυξη ενός νέου είδους μαχητικού αεροσκάφους, με δύο κινητήρες, που θα του επέτρεπαν να καλύπτει ευρύτερο φάσμα επιχειρησιακών αποστολών, σε μεγαλύτερες αποστάσεις και με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Με τον πρωτεύοντα οπλισμό εγκατεστημένο εντός της ατράκτου και χωρίς τον πονοκέφαλο της παρεμβολής ενός περιστρεφόμενου έλικα, ένα τέτοιο αεροσκάφος θεωρητικά θα διέθετε μεγαλύτερες δυνατότητες από τα μονοθέσια καταδιωκτικά με τους γνωστούς περιορισμούς. Η ιστορία δικαίωσε τελικά αυτή την ιδέα αλλά οι ρηξικέλευθοι πρωτοπόροι της δοκιμάστηκαν σκληρά κατά την πρώιμη εκείνη περίοδο. Προβλήματα που παρέμειναν ανεπίλυτα για καιρό, δεν επέτρεψαν την καλύτερη αξιοποίηση αυτής της ιδέας. Μια από τις καλύτερες απαντήσεις στο πρόβλημα ήταν το Focke-Wulf FW 187. Παραδόξως υπήρξε και ένα από τα πρώτα που περιφρονήθηκαν.

Σχεδίαση και ανάπτυξη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Reichsluftfahrtministerium (RLM), το Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας του Γ’ Ράιχ, αποφάσισε να προκηρύξει διαγωνισμό για το δικό του βαρύ μαχητικό ήδη από τα 1934. Το πρόγραμμα του Zerstörer («Καταστροφέα») αναζητούσε ένα δικινητήριο ικανό να ανταγωνίζεται τα μονοκινητήρια σε αερομαχίες και ενδεχομένως να αναπληρώνει σε ισχύ πυρός ό,τι εκ των πραγμάτων θα έχανε σε ευελιξία. Η κατανομή τού (αυξημένου μάλιστα) βάρους μακριά από την άτρακτο μείωνε αισθητά την ταχύτητα στρέψης του αεροσκάφους, κάνοντάς το να αντιδρά βραδύτερα από ένα παραδοσιακό καταδιωκτικό στις εντολές του χειριστή του. (Η πανάκεια για τα εμβολοκινητήρια ήρθε πολύ καθυστερημένα με το Dornier Do 335).

Το Fw 187 Falke (Γεράκι) σχεδιασμένο από τον Κούρτ Τανκ ήταν η πρόταση της «Φόκε-Βουλφ» και διαγωνίστηκε με το Bf 110 της Μέσσερσμιτ. Αντίθετα από το Bf 110, το Fw 187 αρχικά σχεδιάστηκε ως μονοθέσιο, αλλά μία δεύτερη θέση για τον χειριστή ασυρμάτου/παρατηρητή προστέθηκε αργότερα κατ’ απαίτηση του RLM.

Προοριζόμενο αρχικά για ταχύ αναχαιτιστικό, το Fw 187 είχε πολύ στενή άτρακτο, κάτι που οδήγησε σε ένα πιλοτήριο τόσο μικρό, ώστε πολλά όργανα αναγκαστικά εγκαταστάθηκαν μέσα στα ατρακτίδια των κινητήρων.

Παρά την εντολή του RLM να χρησιμοποιήσει το Fw 187 κατ’ εξαίρεση κινητήρες Junkers Jumo 210 αντί για τους προκαθορισμένους DB 600 της Daimler-Benz, οι επιδόσεις του δοκιμαστικού πρωτοτύπου V1 στα 1937 ήταν γενικά ανώτερες από αυτές του ανταγωνιστή του. Μάλιστα, ήταν κατά 80 km/ώ ταχύτερο και από το σύγχρονό του Messerschmitt Bf 109B και με διπλάσια ακτίνα δράσης, αν και είχε υπερδιπλάσιο βάρος και χρησιμοποιούσε δύο κινητήρες ιδίου τύπου με το Bf 109Β. Οι βαθμοί ανόδου και βύθισης του Fw 187 ήταν επίσης εφάμιλλοι αν όχι ανώτεροι από του ευκίνητου μονοθέσιου. Οι Γερμανικές αρχές ωστόσο, προτίμησαν να εμπιστευτούν τα προϊόντα της Μέσσερσμιτ κι έτσι το «Γεράκι» ουδέποτε τέθηκε σε υπηρεσία.

Το διθέσιο V3 ήταν κάπως πιο ευρύχωρο και διέθετε οπλισμό βαρύτερο από οποιοδήποτε άλλο μαχητικό της εποχής του. Παρόλα αυτά, οι ανεπαρκείς του κινητήρες και η αύξηση του βάρους περιόρισαν τις επιδόσεις του. Άλλωστε, ο παρατηρητής δε διέθετε αμυντικό οπλισμό, που ήταν μια από τις βασικές απαιτήσεις του διαγωνισμού.

Στα 1939, με δύο κινητήρες DB600Α των 1.000 hp, το V6 έφτασε τα 631 km/ώ, που ήταν παγκόσμιο ρεκόρ ταχύτητας για μαχητικό αεροσκάφος. Αυτό βέβαια είχε σταθεί δυνατό και χάρη σε ένα πειραματικό σύστημα ψύξης «επιφανειακής εξάτμισης», που μείωνε σημαντικά τις αεροδυναμικές τριβές, αλλά ήταν περίπλοκο και αναξιόπιστο και τελικά δεν επεκράτησε.

Τίποτα δεν έκανε τη Γερμανική ηγεσία να αλλάξει γνώμη για το Γεράκι. Μόνον τρία αεροσκάφη προπαραγωγής Α-0 κατασκευάστηκαν. Ανέλαβαν την αεράμυνα των εγκαταστάσεων της εταιρείας στη Βρέμη αλλά κατά τον χειμώνα του 1940-1941 δανείσθηκαν σε μοίρα καταδίωξης που συμμετείχε στην εκστρατεία της Νορβηγίας. Εκεί σημείωσαν πολλές καταρρίψεις και οι πιλότοι, ενθουσιασμένοι από τις ανώτερες επιδόσεις τους, ανέφεραν πως τα προτιμούσαν σαφώς από τα Bf 110, γεγονός που οδήγησε στην άμεση απόσυρσή τους.

Στα 1943, εξετάστηκε η δυνατότητα ανάπτυξής του σε νυκτερινό μαχητικό, μα η στενή του άτρακτος δεν επέτρεπε την εγκατάσταση ραντάρ και του απαραίτητου εξοπλισμού. Στο μεταξύ, η εταιρεία προχώρησε στην ανάπτυξη του Ta 154 Mosquito για τον ρόλο αυτό και η ιδέα εγκαταλείφθηκε.

Σαφώς ανώτερο του ανταγωνιστή του, το Fw 187 έμεινε εκτός υπηρεσίας μάλλον για πολιτικούς παρά για τεχνικούς λόγους και ποτέ δεν θα γίνει γνωστό τι θα συνέβαινε αν η Γερμανία το είχε χρησιμοποιήσει αντί του Bf 110 στη Μάχη της Αγγλίας. Συνοδευόμενα από ένα σωστά αναπτυγμένο Γεράκι, τα βομβαρδιστικά της Luftwaffe ίσως είχαν γράψει μιαν ιστορία διαφορετική από αυτήν που είναι σήμερα γνωστή.